Η Τουρκία στον ένατο (κουρδικό) κύκλο της κολάσεως

Η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Hillary Clinton, κατά την επίσκεψή της στην Τουρκία, φάνηκε πως έχει διάθεση πάλι να παίξει το ρόλο του Αγγέλου του Θανάτου, σε ένα μοτίβο όπως αυτό που παίχτηκε στη Λιβύη: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε.» Απλά αυτή τη φορά, αντί για τον Gaddafi, μιλάμε για τον Σύριο ηγέτη Bashar al-Assad.

Ας μη βιάζεται όμως. Και το ίδιο θα πούμε και για το στενό συνομιλητή του State Department, Τούρκο Πρωθυπουργό, Recep Tayyip Erdogan, σε ότι αφορά την Σαιξπηρική του απορία αν πρέπει «να εισβάλει ή να μην εισβάλει» στο Δυτικό-Συριακό Κουρδιστάν.

Το γεγονός είναι ότι το κυβερνόν κόμμα AKP δεν θα ζητήσει και την άδεια από το τουρκικό κοινοβούλιο. Απλά θα εισβάλει στο Συριακό Κουρδιστάν, ακόμη και με ένα μάτσο Τούρκους στρατηγούς στη φυλακή, κατηγορούμενους για πραξικόπημα. Τρεις τουρκικές ταξιαρχίες, άρματα μάχης και μονάδες πυροβολικού είναι ήδη μόνο δύο χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με τη Συρία.

Η Άγκυρα έχει περάσει στα εδάφη του Ιρακινού Κουρδιστάν δεκάδες φορές, εν μέσω καταδίωξης ανταρτών του ΡΚΚ (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν). Τα πράγματα περιπλέκονται, γιατί την ίδια στιγμή η Άγκυρα έχει πολύ στενές εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG). Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα υπονομεύει ανοικτά τη κεντρική Ιρακινή διακυβέρνηση του Nuri al-Maliki στη Βαγδάτη, καθώς άρχισε να την παρακάμπτει, εισάγοντας άμεσα κουρδικό πετρέλαιο. Μάλιστα, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Ahmet Davutoglu, πήγε αυτοπροσώπως στο Kirkuk και στο Irbil για να κλείσει τη συμφωνία με τον Massoud Barzani, πρόεδρο της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KRG).

Σε επίπεδο αγωγοφιλολογίας, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα. Οι Big Oil (όπως αποκαλούνται οι μεγάλες δυτικές εταιρείες πετρελαιοειδών) αδημονούν να βάλουν στο χέρι όση περισσότερη ενέργεια είναι ανθρωπίνως δυνατόν από το Ιρακινό Κουρδιστάν (καθώς και από το Αζερμπαϊτζάν), παρακάμπτοντας κατά συνέπεια το Ιράν και τη Ρωσία.

Μια τουρκική εισβολή στο Συριακό Κουρδιστάν δεν θα αποτελούσε ουσιαστικό διπλωματικό πρόβλημα για την Τουρκία με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, αφού και το Κατάρ και ο Οίκος των Saud συνεργάζονται με την Τουρκία για την πλήρη αποσταθεροποίηση της Συρίας. Όμως, το καθεστώς του Assad θα εκλάβει μια τέτοια κίνηση ως επίθεση ενάντια στη Συρία και όχι απλά στο Συριακό Κουρδιστάν. Ήδη η Τουρκία φιλοξενεί, όχι μόνο, το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (SNC), αλλά και χιλιάδες συμμορίες του (όχι τόσο) Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), μαζί με τζιχαντιστές Salafi. Η Τουρκία είναι το κέντρο logistics όλων αυτών.

Τι θα συμβεί όμως εάν αρχίσουν οι μαζικές αποστολές νεκρών στρατιωτών πίσω στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη? Τα παιχνίδια εξουσίας του Τρελότουρκου Erdogan μπορεί να αρχίσουν να μην του βγαίνουν. Ο τουρκικός στρατός, η εμπορική αστική τάξη, η κοσμική γραφειοκρατία, όλοι αυτοί ολοένα και κουράζονται με τα Ναπολεόντεια όνειρά του. Ο FSA (με όλους τους τζιχαντιστές του) στα εδάφη τους, λαθραία διακίνηση όπλων προς στη Συρία παρέα με το Κατάρ και τους Σαουδάραβες, ανάπτυξη αντιαεροπορικών συστοιχιών και πυραύλων στα σύνορα, απειλές για εισβολή στο Συριακό Κουρδιστάν, ε, όλα αυτά μαζί παραπάνε.

Βέβαια, όμως, οι ευσεβείς πόθοι της Άγκυρας, από μια νέο-οθωμανική σκοπιά, θα περιελάμβανε κάποιου είδους οικονομική προσάρτηση του βόρειου Ιράκ και της βορειοανατολικής Συρίας, περιοχές πλούσιες ενεργειακά (και η Τουρκία χρειάζεται την ενέργεια οπωσδήποτε). Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο περιοχές κατοικούνται κυρίως από Κούρδους.

Ακόμα και οι Κούρδοι του Ιράν είναι σε αναβρασμό. Τι θα συμβεί αν τα 17 εκατομμύρια Κούρδοι της Τουρκίας αποφασίσουν να μπουν στο παιχνίδι? Ο Erdogan είναι πολύ πιθανό να βρεθεί αντιμέτωπος με τον απόλυτο εφιάλτη της Τουρκίας: την γέννηση ενός ευρύτερου Κουρδιστάν.

Η Τουρκία συνορεύει με το Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Οι Κούρδοι έχουν αρχίσει να αισθάνονται τις ιστορικής σημασίας μεταβολές. Ο Rick Rozoff στο Global Research σωστά υποστηρίζει ότι «η Τουρκία παρέχει στο ΝΑΤΟ, και μέσω του ΝΑΤΟ στο Πεντάγωνο, άμεση πρόσβαση σε αυτά τα τρία έθνη». Αλλά αυτό μπορεί να πάει πολύ πιο πέρα από «ένα νέο ξαναμοίρασμα της Εγγύς Ανατολής μετά την Αγγλο-Γαλλική συμφωνία των Sykes-Picot το 1916».

Η Νέο-Οθωμανική Τουρκία, το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο μπορεί να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος προς το παρόν, αλλά μια βαλκανιοποίηση της Εγγύς Ανατολής μόνο να επιταχύνει μπορεί την εμφάνιση ενός κράτους του Κουρδιστάν, καθώς αυτό μπορεί τελικά να εξυπηρετεί καλύτερα τα στρατηγικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον. Αλλά όταν ξυπνήσει ο Erdogan στη νέα πραγματικότητα (στη διαμόρφωση της οποίας θα έχει συμβάλλει και αυτός) μπορεί να είναι πολύ αργά.

Απόσπασμα από άρθρο του Pepe Escobar στο Asia Times

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση