Πυρήνες πυρκαγιάς

Υπάρχει άμεση ανάγκη επιστροφής της Ευρωζώνης στην αφετηρία, καθώς επίσης ενός νέου «New Deal» στον πλανήτη, σε συνδυασμό με μία ευρύτερη διαγραφή μέρους των χρεών της Δύσης – όπου ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί ένας παγκόσμιος πόλεμος για να μας συνετίσει

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

“Το ευρώ είναι μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός για τη δημιουργία ενός καινούργιου, παγκόσμιου νομίσματος. Τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να καταργηθούν, να διαλυθούν καλύτερα, έτσι ώστε να τα διαδεχθεί μία παγκόσμια διακυβέρνηση - μη δημοκρατικά εκλεγμένη, διορισμένη από τις τράπεζες και τη διεθνή ελίτ, η οποία θα επιβάλλει απολυταρχικά, με τη βοήθεια μεγάλων οικονομικών κρίσεων (τέλειων καταιγίδων), το παγκόσμιο νόμισμα.

Στην πορεία για τη δημιουργία του παγκόσμιου νομίσματος θα πρέπει καταρχήν να καταστραφούν, να «καούν» δηλαδή πληθωριστικά ή με όποιον άλλο τρόπο, μεγάλα μέρη των αποταμιεύσεων των πολιτών – όπου μόνο όσοι έχουν φροντίσει να επενδύσουν τα χρήματα τους σε υλικές αξίες (ακίνητα, πολύτιμα μέταλλα, μετοχές πολυεθνικών κλπ.), θα καταφέρουν να αποφύγουν το μοιραίο.

Ο ρόλος εδώ της Ελλάδας, ως ο Δούρειος Ίππος και η κερκόπορτα για την εισβολή στην Ευρωζώνη, με κριτήριο επιλογής της την πολιτική διαφθορά, την ευρύτερη ανεπάρκεια και ανικανότητα των κυβερνήσεων της, τη διαπλοκή, τη μισαλλοδοξία, την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και την «αλλοτρίωση» μεγάλων ομάδων του πληθυσμού της, είναι αυτονόητος.

Περαιτέρω, είναι πιθανόν να αποτύχει τελικά το διαβολικό πλάνο της δημιουργίας μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης και ενός παγκόσμιου νομίσματος - λόγω της αναμενόμενης αντίστασης που θα προβάλλουν οι ελεύθεροι πολίτες των εθνικών κρατών. Εάν έστω και μία χώρα εξέλθει από την Ευρωζώνη, τότε θα ακολουθήσουν, με τον κανόνα του ντόμινο, όλες οι άλλες – οπότε θα σταματήσει η πορεία προς την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ακριβώς για το λόγο αυτό σύσσωμοι οι πολιτικοί, με τη βοήθεια του ΔΝΤ και των κεντρικών τραπεζών (Τρόικα), προσπαθούν με κάθε μέσον να αποτρέψουν την έξοδο κάποιας χώρας και τη διάλυση της Ευρωζώνης. Όπως ανέφερε δε χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος των συνδίκων του διαβόλου P.Doyle, ο οποίος παραιτήθηκε πρόσφατα και γνωρίζει τι ακριβώς επιχειρείται, «μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς, ντρέπομαι που ήμουν υπάλληλος του ταμείου» - κατηγορώντας παράλληλα τη Γαλλίδα διευθύντρια του.

Εν τούτοις, είναι σχεδόν σίγουρο πως στο τέλος θα αποτύχουν - όπως όλοι οι δικτάτορες κατά τη διάρκεια της ιστορίας, οι οποίοι το έχουν επανειλημμένα προσπαθήσει”. (T.Grombery).

Ανάλυση

Είναι πλέον πασιφανές ότι, τα μεγάλα κεφάλαια εγκαταλείπουν με γρήγορο ρυθμό την Ευρώπη – εν πρώτοις το Νότο. Πλούσιοι Γάλλοι, Ισπανοί, Έλληνες, Ιρλανδοί και Ιταλοί αποσύρουν σταδιακά όλες τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες των χωρών τους, με προορισμό το Λονδίνο, την Ελβετία, τη Σιγκαπούρη και άλλα κράτη. Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνονται καθαρά οι κινήσεις αυτές:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες σε δις €

Εθνικότητα	2010	2011
Έλληνες	2,8	4,3
Ισπανοί	7,3	7,9
Ιταλοί	15,1	16,5

Σημείωση: Τα παραπάνω ποσά αφορούν κυρίως τις νόμιμες καταθέσεις. Η ζήτηση για θυρίδες στις ελβετικές τράπεζες, στις οποίες συνήθως τοποθετούνται άλλου είδους περιουσιακά στοιχεία, έχει αυξηθεί κατακόρυφα – όπως επίσης η ζήτηση για χαρτονομίσματα των χιλίων φράγκων, τα οποία είναι κατάλληλα για την τοποθέτηση χρημάτων σε θυρίδες.

Πηγή: Κεντρική τράπεζα της Ελβετίας

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Οι περισσότεροι βέβαια από τους εισοδηματικά πολύ ισχυρούς της υπερχρεωμένης Δύσης, οι οποίοι εγκαταλείπουν βιαστικά τις χώρες τους, δεν αναζητούν μόνο «σίγουρα λιμάνια» για την τοποθέτηση των χρημάτων τους – αλλά τρόπους νόμιμου (φοροαποφυγή) ή παράνομου (φοροδιαφυγή) περιορισμού ή/και μηδενισμού της φορολόγησης τους, η οποία αυξάνεται ραγδαία, σαν αποτέλεσμα της κρίσης χρέους.

Για παράδειγμα μόνο στη Ιταλία τα διαφυγόντα έσοδα του δημοσίου, τόσο από τη φοροαποφυγή, όσο και από τη φοροδιαφυγή, υπολογίσθηκαν το 2009 στα 120 δις € - τέσσερις φορές υψηλότερα δηλαδή από τα μέτρα λιτότητας που ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση της, στην αρχή του έτους.

Σε επίπεδο Ευρωζώνης δε τα έσοδα της σκιώδους οικονομίας υπολογίζονται από την Κομισιόν στο 1,4 τρις € - όσο δηλαδή το 20% του ΑΕΠ της, για το οποίο η φορολόγηση είναι μηδενική (τόσο στη Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα, η «παραοικονομία» υπολογίζεται στο 14% του ΑΕΠ – όπου στη Γερμανία, λόγω του μεγάλου μεγέθους των επιχειρήσεων της, η φοροαποφυγή είναι κατά πολύ υψηλότερη).

Το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών είναι, αφενός μεν η μεγαλύτερη επιβάρυνση των αδύναμων οικονομικών στρωμάτων, με το κόστος της αποφυγής της χρεοκοπίας των υπερχρεωμένων κρατών τους, αφετέρου η αύξηση αυτού του κόστους – λόγω του ότι η εκροή καταθέσεων οδηγεί τις τράπεζες στην «παγίδα ρευστότητας», από την οποία διασώζονται τελικά με τη συνδρομή των κρατών (επομένως με τα χρήματα εκείνων των φορολογουμένων, οι οποίοι δεν μπορούν να ξεφύγουν).

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, καταστρέφονται (καίγονται) με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα χρήματα των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικών τάξεων, με τη «βοήθεια» των οριζόντιων μειώσεων των μισθών, του ραγδαίου περιορισμού του κοινωνικού κράτους, της αύξησης της φορολογίας κλπ. – έτσι όπως αναφέραμε στον πρόλογο μας, ως ένα πιθανό σχέδιο για την ευκολότερη επιβολή της δικτατορίας των αγορών (απαραίτητη προϋπόθεση της κατάλυσης της Δημοκρατίας, είναι προφανώς η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης).

Οι «υποψίες» αυτές, όσον αφορά τα σχέδια της ελίτ, ενδεχομένως ενισχύονται από τους διαφορετικούς φορολογικούς συντελεστές και τρόπους φορολόγησης, εντός της Ευρώπης. Για παράδειγμα, η Μ. Βρετανία δεν φορολογεί τα κέρδη εκείνων των εταιρειών, τα εισοδήματα των οποίων προέρχονται από το εξωτερικό – όπως των εφοπλιστών, με αποτέλεσμα να προτιμάται ως έδρα από τους ιδιοκτήτες της νούμερο ένα εμπορικής ναυτιλίας του κόσμου: της Ελλάδας.

Ο αθέμιτος φορολογικός ανταγωνισμός της πατρίδας μας εδώ είναι πασιφανής. Δυστυχώς όμως νόμιμος, έτσι όπως (δυσ)λειτουργεί η Ευρώπη και υποτάσσεται με απίστευτη δουλοπρέπεια η Ελλάδα - στην οποία ουσιαστικά απαγορεύεται να «συμπεριφερθεί» φορολογικά στους δικούς εφοπλιστές, όπως η Βρετανία.

Περαιτέρω στη Βουλγαρία, η οποία έχει μηδαμινό (10%) συντελεστή φορολόγησης κερδών, μόνο το 2010 αυξήθηκε ο αριθμός των ελληνικών επιχειρήσεων, οι οποίες εγκαταστάθηκαν εκεί, κατά 75% - στις συνολικά 3.781 επιχειρήσεις (πηγή: Bloomberg).

Στην Κύπρο τώρα, η οποία έχει επίσης συντελεστή φορολόγησης 10%, διατηρούν την έδρα τους 260.000 διεθνείς επιχειρήσεις – ενώ μόλις τα τελευταία δύο χρόνια εγκαταστάθηκαν 1.500 Ελληνικές εταιρείες (το 25% του ΑΕΠ της Κύπρου προέρχεται από χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες). Το γεγονός αυτό είναι ένας από τους πιθανότερους λόγους, για τους οποίους η Κύπρος απέσυρε το αίτημα στήριξης από την ΕΕ – αφού μάλλον θα συνδεόταν με παραχωρήσεις, οι οποίες θα συμπεριελάμβαναν και την αύξηση του συντελεστή (αν και βοήθησε στην άσκηση πίεσης προς τη Ρωσία, η οποία έχει μεγάλα συμφέροντα στο νησί – όπως οι Η.Π.Α. στην Ιρλανδία).

Κάτι ανάλογο ισχύει τόσο για την Ιρλανδία (15% συντελεστής), όσο και για το Λουξεμβούργο, όπου το 35% σχεδόν του ΑΕΠ του προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό κλάδο – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τη στάση του κ.Juncker, ο οποίος αφενός μεν «συντάσσεται» πολύ συχνά με τη Γερμανία, αφετέρου καθυστερεί σκόπιμα τις προσπάθειες της Κομισιόν να επιβάλλει ενιαίους συντελεστές στην Ευρώπη.

Με βάση όλα τα παραπάνω, θα είμαστε προφανώς πολύ ανόητοι για να πιστέψουμε ότι, η κρίση χρέους και δανεισμού της πατρίδας μας θα μπορούσε ποτέ να καταπολεμηθεί με την αύξηση της φορολογίας και την εγκληματική πολιτική λιτότητας, η οποία μας έχει επιβληθεί – πόσο μάλλον με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής των ζημιογόνων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όταν οι κερδοφόρες μεγάλες είτε αποδημούν στο εξωτερικό, είτε φοροαποφεύγουν νόμιμα (ότι και αν σημαίνει η λέξη «νόμιμα», η οποία συνήθως ισοδυναμεί με το δίκαιο του ισχυροτέρου).

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ «ΘΑΥΜΑ»

“Οι κυβερνώντες πολιτικοί, φυσικά όσον αφορά όλους εμάς και όχι τους ίδιους, αναφέρονται κατά κανόνα σε προγράμματα μείωσης των δαπανών και αύξησης των εσόδων – επομένως, σε συλλογική λιτότητα και σε υπερφορολόγηση.

Από την πλευρά των απροστάτευτων Πολιτών, πρόκειται για σαδιστικούς καταλόγους εγκληματικών ενεργειών που καταστρέφουν ασύστολα τη μεσαία τάξη, οδηγώντας τη χώρα μας σε κοινωνικές εξεγέρσεις και σε ρατσιστικά έκτροπα, με στόχο την προστασία των θέσεων εργασίας – εάν όχι σε αιματηρούς εμφυλίους πολέμους”.

Η παραπάνω αναφορά γερμανικού εντύπου είναι χαρακτηριστική, σε σχέση με την ηγετική δύναμη της Ευρωζώνης – η οποία στηρίζει την ισχύ της στην πάσης φύσεως λεηλασία των δύστυχων πολιτών της οι οποίοι, έχοντας ακόμη τις «ενοχές» του παρελθόντος, υπομένουν αδιαμαρτύρητα τα βασανιστήρια, στα οποία τους υποβάλλουν οι κυβερνήσεις τους.

Στα πλαίσια αυτά, οι περισσότερες πόλεις και τα κρατίδια της Γερμανίας, έχουν υποχρεωθεί σε μεγάλες περικοπές – παράλληλα με το πάγωμα των αμοιβών των εργαζομένων, από πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, το Duisburg πρέπει να μειώσει τις δαπάνες του προϋπολογισμού του κατά 82 εκ. € έως το 2019 – με αποτέλεσμα να κλείνουν οι κρατικές βιβλιοθήκες, να σταματούν τη λειτουργία τους οι δημόσιες πισίνες και οι αίθουσες, να περιορίζεται ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, να επικρατούν άθλιες συνθήκες στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στις εστίες νέων κλπ.

Από την άλλη πλευρά, αυξάνεται συνεχώς το κόστος των παρεχομένων υπηρεσιών εκ μέρους του δήμου – όπως για το παρκάρισμα, για τα ανοιχτά σχολεία κοκ. Επίσης, αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς οι φόροι ακίνητης περιουσίας, τα δημοτικά τέλη και οι φόροι εισοδήματος. Εκτός αυτού, οι πυροσβέστες υποχρεώνονται να πλένουν μόνοι τους την επαγγελματική τους στολή, όπως επίσης οι νοσοκόμες και άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Περαιτέρω, το πλέον πολυπληθές κρατίδιο της Γερμανίας, η Β. Ρηνανία Βεστφαλία, έχει χρέη που ξεπερνούν τα 82 δις € - με το βραχυπρόθεσμο δανεισμό της να ξεπερνάει τα 20 δις €. Κινδυνεύει λοιπόν με χρεοκοπία και με κοινωνικές αναταραχές τεραστίων διαστάσεων, σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ – ενώ οι πλεονασματικές πόλεις και κοινότητες του, οι οποίες πληρώνουν για τις ελλειμματικές, απειλούν να «αμυνθούν δικαστικά», έτσι ώστε να πάψουν να συμμετέχουν στον κοινό προϋπολογισμό του κρατιδίου.

Σχετικά το ίδιο παρατηρείται και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, στο οποίο ισχύει πρακτικά η «αμοιβαιοποίηση» του χρέους - με την οποία δεν συμφωνεί η Γερμανία, σε επίπεδο Ευρωζώνης. Ειδικότερα, επειδή τέσσερα μόνο γερμανικά κρατίδια είναι πλεονασματικά, συντηρώντας τα υπόλοιπα δώδεκα ελλειμματικά (κάτι ανάλογο θα συμβεί σύντομα και στην Ευρωζώνη), το ισχυρότερο από αυτά, η Βαυαρία, απειλεί να σταματήσει τις πληρωμές του προς το «κοινό ταμείο». Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Πλεονασματικά και ελλειμματικά κρατίδια της Γερμανίας – συμβολή τους στο ομοσπονδιακό «σύστημα εξισορρόπησης», σε εκ. €

Κρατίδια που πληρώνουν	Ποσόν	Κρατίδια που εισπράττουν	Ποσόν
Βαυαρία	3.663	Σλέσβιχ-Χολστάιν	115
Έσση	1.804	Σάαρλαντ	120
Βάδη Βυρτεμβέργη	1.779	Περιοχή Ανοβέρου	204
Αμβούργο	62	Β. Ρηνανία Βεστφαλία	224
		Ρηνανία	234
		Μέκλεμπουργκ	429
		Βρανδεμβούργο	440
		Βρέμη	516
		Τούριγκεν	527
		Σαξονία-Anhalt	540
		Σαξονία	918
		Βερολίνο	3.043

Πηγή: Die Welt

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η Βαυαρία είναι το κρατίδιο που πληρώνει τα περισσότερα, ενώ το Βερολίνο αυτό που εισπράττει σχεδόν τα μισά, σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Ολοκληρώνοντας, εάν τα κρατίδια της ίδιας της Γερμανίας, τόσο σε ομοσπονδιακό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, αντιδρούν στην, κατά κάποιον τρόπο, «αμοιβαιοποίηση των χρεών τους», πως είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μία ανάλογη διαδικασία εντός της Ευρωζώνης – όπου πρόκειται για εντελώς διαφορετικούς λαούς, με πολύ λιγότερη μεταξύ τους αλληλεγγύη;

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, τότε είναι μάλλον αδύνατη η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – χωρίς την οποία είναι απίθανο να επιβιώσει η κοινή νομισματική ζώνη και το ίδιο το ευρώ.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σύμφωνα με την WSJ, η πλέον εμφανής απόδειξη της κρίσης που μαστίζει την ευρωπαϊκή οικονομία, είναι η ανακοίνωση της Airbus, με βάση την οποία ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αεροπλάνων της Ευρώπης, θα επενδύσει στη δημιουργία ενός εργοστασίου παραγωγής στις Η.Π.Α. – με κριτήριο το φθηνότερο και παραγωγικότερο εργατικό δυναμικό, καθώς επίσης το παγκοσμίως πλέον ανταγωνιστικό νόμισμα: το δολάριο της υπερδύναμης.

Ανάλογες συνθήκες, καλώς ή κακώς, θα χρειαζόταν και η Ευρωζώνη, ειδικά όσον αφορά την πραγματική της οικονομία (φθηνό εργατικό προσωπικό με αυξημένη παραγωγικότητα, ξένες επενδύσεις κλπ.), έτσι ώστε να ανταπεξέλθει με την κρίση χρέους και την ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση – αφού η καλύτερη θεραπεία για την υπερχρέωση είναι η ανάπτυξη. Η μείωση δε της ισοτιμίας του ευρώ, ενδεχομένως στο 1:1 σε σχέση με το δολάριο, θα μπορούσε να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης, να τερματίσει την κρίση δανεισμού και να σώσει το κοινό νόμισμα.

Περαιτέρω αναφέρεται από τη WSJ ότι ο δρόμος αυτός, όσο και αν κοστίσει, είναι προτιμότερος από τη διαφαινόμενη διάλυση της Ευρωζώνης η οποία, σύμφωνα με το γερμανικό τύπο, θα ήταν σχεδόν καταστροφική. Ειδικότερα,

“Ολόκληρη η Ευρώπη θα βυθιζόταν σε μία έντονη ύφεση. Οι κυβερνήσεις, οι οποίες θα αναγκαζόταν να δανειστούν πολλά δις € επί πλέον, θα ήταν αντιμέτωπες με μία πολύ δυσάρεστη επιλογή: είτε θα αύξαναν δραστικά τη φορολόγηση, μειώνοντας τα εισοδήματα των πολιτών τους, είτε θα δημιουργούσαν πληθωρισμό – με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα για τους πολίτες τους”.

Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί, με τις προβλέψεις για τις συνέπειες μίας ενδεχόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης είναι αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Προβλέψεις για τις οικονομικές επιπτώσεις της διάλυσης της Ευρωζώνης, σε σχέση με το έτος πριν τα διάλυση

Χώρα	ΑΕΠ	Ανεργία	Τιμές καταναλωτή
Ελλάδα	-15,4	23,8	18,6
Αυστρία	-9,7	8,6	0,8
Ιταλία	-12,3	12,3	10,3
Γερμανία	-9,2	9,3	-0,9
Ολλανδία	-10,8	8,8	0,7
Βέλγιο	-10,4	11,8	1,1
Γαλλία	-11,6	15,9	1,2
Λουξεμβούργο	-9,3	8,4	0,8
Ισπανία	-11,0	26,7	12,9
Ιρλανδία	-8,9	19,4	9,5
Πορτογαλία	-14,9	18,0	13,1
Φιλανδία	-8,4	11,7	0,8

Πηγή: ING, Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙΙ φαίνεται καθαρά ότι, σε όλες τις χώρες θα καταρρεύσει το ΑΕΠ – γεγονός το οποίο, κατά την άποψη μας, είναι απίθανο να αντιμετωπίσουν οι εξαγωγικά ισχυρές οικονομίες, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία. Ειδικά όσον αφορά την ανεργία και τις τιμές καταναλωτή, απεικονίζονται ουσιαστικά οι αδυναμίες της εκάστοτε χώρας – ενώ για τα κράτη που ευρίσκονται στο μηχανισμό στήριξης, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, οι δυσμενείς δείκτες είναι ήδη δεδομένοι (οπότε θα επιδεινωθεί λιγότερο η οικονομία τους).

Βέβαια δεν συγκεκριμενοποιούνται τα αποτελέσματα της διάλυσης για τον τραπεζικό τομέα της Ευρωζώνης, όπως επίσης οι τρομακτικές συνέπειες για τον υπόλοιπο πλανήτη – ειδικά επειδή το ευρώ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νόμισμα διεθνώς, στο οποίο είναι τοποθετημένο πάνω από το 30% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων.

Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

“Η Ευρώπη υποφέρει από ένα συνδυασμό δύο ασθενειών: από μόλυνση των πνευμόνων και από διαβήτη. Η θεραπεία λοιπόν με τη βοήθεια της αυστηρής δίαιτας και της έντονης γυμναστικής, για την αντιμετώπιση του διαβήτη, είναι άσκοπη – αφού σε μία τέτοια περίπτωση ο ασθενής θα πεθάνει από τη μόλυνση των πνευμόνων” (Nomura).

Αυτό που κατά πολλούς χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη είναι μία πολιτική εκ μέρους της ΕΚΤ, με τη βοήθεια της οποίας θα μπορούσαν αφενός μεν να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού των χωρών του Νότου (αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ, ευρωομόλογα κλπ.), αφετέρου να πλησιάσει η ισοτιμία του ευρώ το 1:1, ως προς το δολάριο (αύξηση της ποσότητας χρήματος κοκ.).

“Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να θεραπευθεί η μόλυνση των πνευμόνων και να υπάρξει χρόνος, για να καταφέρει η Ευρώπη να δρομολογήσει εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές, με τη βοήθεια των οποίων θα ξέφευγε από την κρίση”, αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Η Γερμανία όμως επιμένει ότι, οφείλουν να προηγηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, όσον αφορά τα δομικά και δημοσιονομικο-πολιτικά προβλήματα των ελλειμματικών κρατών της Ευρωζώνης - καθώς επίσης ότι, η υπερβολική ποσότητα χρήματος, σε συνδυασμό με την αύξηση των πιστώσεων, είναι η αιτία για την παρούσα κρίση.

Την ίδια στιγμή βέβαια οι ηγέτες της ΕΕ θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κρίση για να επιτύχουν αλλαγές, οι οποίες θα ήταν αδύνατες σε άλλες εποχές – γεγονός που ίσως σημαίνει ότι, επιχειρείται βίαια η εγκατάσταση μίας νέας τάξης πραγμάτων, όπως αναφέρθηκε στον πρόλογο μας.

Παράλληλα η BIS, η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών έγραψε στην τελευταία αναφορά της ότι η ΕΚΤ, μαζί με τους «δυτικούς» συνοδοιπόρους της (Fed, BoJ, BoE), έχει φτάσει στα ανώτατα όρια των δυνατοτήτων της. Με μηδενικά σχεδόν επιτόκια, με τριπλάσιο του κανονικού ισολογισμό και με πακέτα στήριξης των εμπορικών τραπεζών που ξεπερνούν το 1 τρις €, οι κεντρικές αυτές τράπεζες ρισκάρουν καταστροφικές παρενέργειες – όπως για παράδειγμα υπερπληθωρισμό και φούσκες τιμών, ιδίως στις αναπτυσσόμενες οικονομίες.

Εκτός αυτού, είναι δυνατόν να προκληθούν ξανά συναλλαγματικοί πόλεμοι, εάν γίνει προσπάθεια τεχνητής υποτίμησης του ευρώ, με τη βοήθεια της επέκτασης της ποσότητας χρήματος κλπ. – όπως συνέβη το 2010, όταν η Fed άρχισε να τυπώνει με γρήγορο ρυθμό μεγάλες ποσότητες χρήματος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν το «παράδειγμα» της πολλές άλλες κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο.

ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνόδου κορυφής (Ιούνιος 2012), οι ηγέτες τη Ευρωζώνης ανακοίνωσαν ότι, συμφώνησαν να κόψουν τον «ομφάλιο λώρο», ο οποίος συνδέει τις τράπεζες με τα κράτη – οπότε θα μπορούσαν να διασωθούν οι τράπεζες της Ισπανίας, με απ’ ευθείας ενίσχυση τους από το μηχανισμό στήριξης ESM, χωρίς τα ποσά που θα διατεθούν να έχουν επίπτωση στο δημόσιο χρέος της χώρας τους.

Εν τούτοις, η συγκεκριμένη βοήθεια δεν επεξηγήθηκε αναλυτικά, ως όφειλε, ενώ είναι σε όλους μας γνωστό το ότι, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ειδικότερα, τι σημαίνει απ’ ευθείας ενίσχυση των τραπεζών; Θα γίνει πρακτικά με δάνεια ή με αύξηση των ιδίων κεφαλαίων τους; Ποιος θα είναι υπεύθυνος για την περίπτωση της αδυναμίας πληρωμής αυτού του είδους των ενισχύσεων;

Περαιτέρω, στις επόμενες ημέρες διαπιστώθηκε ότι υπήρχε σοβαρή διάσταση απόψεων μεταξύ της Γερμανίας και των υπολοίπων, όσον αφορά τι ακριβώς αποφασίσθηκε κατά τη σύσκεψη κορυφής – όπου

(α) η μεν Γερμανία ισχυρίζεται πως συμφωνήθηκε να είναι υπεύθυνη (εγγυήτρια) η Ισπανία, για τα ποσά που θα δοθούν στις τράπεζες της (οπότε δεν θα υπήρχε ουσιαστικά καμία διαφορά με το παρελθόν), ενώ

(β) όλοι οι άλλοι ισχυρίζονται ότι, για τη βοήθεια προς τις ισπανικές τράπεζες συμφωνήθηκε πως θα εγγυόταν ο μηχανισμός στήριξης (επομένως από κοινού όλες οι χώρες της Ευρωζώνης).

Εάν επικρατήσει τελικά η γερμανική πλευρά, κάτι εξαιρετικά πιθανόν, θα σημαίνει προφανώς ότι δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στην Ευρωζώνη – απλά και μόνο επιδιώχθηκε και επιτεύχθηκε βραχυπρόθεσμα η «παραπλάνηση» των αγορών. Οι αγορές όμως εκδικούνται, όπως έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές στο παρελθόν – ενώ η Γερμανία δεν είναι δυνατόν να μην το γνωρίζει. Η υπαναχώρηση της καγκελαρίου λοιπόν δεν είναι τόσο εύκολο να εξηγηθεί, όσο θα επιθυμούσαμε όλοι μας, έτσι ώστε να καταλάβουμε ακριβώς τις επιδιώξεις της.

Κλείνοντας, υπάρχει μία ακόμη «διαβολική λεπτομέρεια», όσον αφορά την απ’ ευθείας ενίσχυση των τραπεζών: θα έπρεπε να γίνει με αύξηση των ιδίων κεφαλαίων τους και όχι απλά με το δανεισμό τους - αφού εδώ ακριβώς υποφέρουν, έχοντας την ανάγκη να αποσβέσουν τις ζημίες τους από τα ενυπόθηκα και λοιπά κόκκινα δάνεια τους. Άλλωστε, οι ισπανικές τράπεζες έχουν τη δυνατότητα να δανείζονται φθηνά από την ΕΚΤ – οπότε δεν είναι αυτό το πρόβλημα τους.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, το τεράστιο πρόβλημα των ευρωπαϊκών τραπεζών (άρθρο μας) συνεχίζει να αναζητεί τη λύση του – γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με τη συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική θέση της υπερδύναμης (Η.Π.Α., ο χάρτινος πύργος), με την κακή κατάσταση της Μ. Βρετανίας και της Ιαπωνίας, καθώς επίσης με την επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης των χωρών της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική), δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον του πλανήτη.

Άλλωστε, δεν πρέπει να υποτιμούμε καθόλου τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μ. Ανατολή (Συρία, Ιράν), τις τεράστιες πολιτικές αλλαγές στη Β. Αφρική, καθώς επίσης το «θρησκευτικό σκέλος» της κρίσης – όπου στην Ευρώπη (Ολλανδία, Νορβηγία κλπ.) ήδη παρατηρούνται ξανά διωγμοί των Εβραίων, κυρίως από τις μουσουλμανικές μειονότητες που την έχουν κατακλύσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Υπάρχουν δυστυχώς μεγάλες διαφορές στον τομέα της ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν σε κάποιο βαθμό, εάν σε μερικές χώρες αυξάνονταν οι αμοιβές των εργαζομένων – έτσι ώστε τα επί πλέον εισοδήματα τους να ενισχύουν την εσωτερική κατανάλωση, με προϊόντα των ελλειμματικών οικονομιών της κοινής νομισματικής ζώνης.

Εν τούτοις, παρά τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται, σαν αποτέλεσμα των πάσης φύσεως ευρωπαϊκών ασυμμετριών, η Γερμανία δεν θέλει να αποδεχθεί τέτοιου είδους αλλαγές – με τη δικαιολογία του φόβου της για υπερπληθωρισμό. Τα διλήμματα όμως, οι αποφάσεις και οι συμβιβασμοί αυτού του τύπου είναι ουσιαστικά το τίμημα της υιοθέτησης ενός κοινού νομίσματος, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει διαφορετικά. Ειδικότερα,

(α) Οι ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες (εποχή πριν το ευρώ) δίνουν τη δυνατότητα στις οικονομίες να διαχειρίζονται με επιτυχία καταστάσεις, στις οποίες ο πληθωρισμός, η παραγωγικότητα κλπ. έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο. Με τη βοήθεια της υποτίμησης του νομίσματος εξισορροπείται η απώλεια της ανταγωνιστικότητας σε εκείνες τις χώρες, στις οποίες οι υψηλές τιμές και η αύξηση των μισθών συνοδεύονται από μειωμένη παραγωγικότητα.

(β) Αντίθετα, οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες (εποχή μετά το ευρώ) υποχρεώνουν τις οικονομίες σε «εσωτερικές υποτιμήσεις», οι οποίες προϋποθέτουν δυσβάστακτες πολιτικές λιτότητας – όπου οι κυβερνήσεις μειώνουν δαπάνες, μισθούς και τιμές των προϊόντων, έτσι ώστε να διατηρηθεί η αξία του νομίσματος ως έχει. Μέτρα αυτού του είδους όμως δεν είναι εύκολο να επιβληθούν σε Δημοκρατίες – ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα είχαν αυτό το σκοπό (η δυσανάλογη αύξηση της φορολογίας στην Ελλάδα, η οποία λειτούργησε προσθετικά στις τιμές, μειώνοντας δραματικά τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων, τεκμηριώνει εντελώς διαφορετικές προθέσεις).

Κατά την άποψη μας λοιπόν, αυτό που σήμερα απαιτείται, έτσι ώστε να αποφευχθούν οι πάσης φύσεως αντιθέσεις των ευρωπαϊκών κρατών μεταξύ τους, οι οποίες θα οδηγήσουν σύντομα στην ανεξέλεγκτη διάλυση της ΕΕ, είναι η επιστροφή στην αφετηρία: στην εποχή δηλαδή πριν το 2000, όπου τα εθνικά νομίσματα ήταν (ελαφρά) συνδεδεμένα μεταξύ τους, με μία διακύμανση της τάξης του +-15%.

Κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε θετικά και για τη Δημοκρατία, η οποία είναι αδύνατον να επιβιώσει στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ένωσης – πόσο μάλλον εάν πράγματι επιχειρείται η δημιουργία μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης και η εγκατάσταση μίας νέας τάξης πραγμάτων, υπό την αιγίδα της σκιώδους Τρόικας (Ελίτ, Τράπεζες, Πολιτική).

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα φαίνεται να υπάρχει άμεση ανάγκη ενός νέου «New Deal» (Bretton Woods κλπ.), φυσικά σε συνδυασμό με μία ευρύτερη διαγραφή μέρους των χρεών της Δύσης (κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών). Στα πλαίσια αυτά, ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί ξανά ένας παγκόσμιος πόλεμος για να μας συνετίσει – αφού δεν είναι λογικό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση