Μοντέλο Ινδονησίας μέσω Ευρωζώνης

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Οχι, γιατί προέρχεται από την «κακή» Γερμανίδα καγκελάριο. Αλλά γιατί αποτυπώνει την πολιτική, το πνεύμα, τους στόχους και τον προσανατολισμό του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στο σύνολό του.
Είπε η κυρία Μέρκελ:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς (...) το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%.
Πιστεύω - συνέχισε η καγκελάριος - ότι είναι ένα παράδειγμα γι' αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια»... Και πράγματι:...

Η πολύπαθη από ΔΝΤ, δικτατορίες, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Ινδονησία είδε το δημόσιο χρέος της από 82% του ΑΕΠ το 2002 σήμερα να έχει πέσει στο 24% και το δημόσιο έλλειμμα να έχει μειωθεί κάτω από 2%.

Μήπως, επομένως, οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αρχίσουν να ζηλεύουν το λαό της Ινδονησίας για την «πρόοδό του» και για το «θαύμα» που συντελέστηκε στη χώρα του;
Η απάντηση θα ήταν «ναι», αλλά μόνο στην περίπτωση που συμφωνήσουμε ότι «πρόοδος» και «θαύμα» (σ.σ.: πάνω στο οποίο συντελέστηκε η «πρόοδος») είναι:

1) Ο μισθός των εργαζομένων να κινείται στα 100 ευρώ το μήνα και το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων να λιμοκτονεί...

2) Η Ινδονησία να αποτελεί μια χώρα που εκτάσεις της διπλάσιες από το μέγεθος της Γερμανίας έχουν καταπατηθεί από την εκεί εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία - με συνέπεια η Ινδονησία να κατέχει την τρίτη θέση παγκοσμίως στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου - για να προμηθεύονται οι πολυεθνικές τις πρώτες ύλες τους, όπως για παράδειγμα η «Nestle» το φοινικέλαιο...

3) Οι δυνάμεις καταστολής που επιτίθενται στους διαδηλωτές και στους απεργούς, όταν δεν αφήνουν πίσω τους νεκρούς, εκτελεσμένους με εξ επαφής βολές και δεκάδες τραυματίες, να επιδίδονται, εκτός από τα χτυπήματα με τα γκλομπ και σε μαστίγωμα με καλάμια...

4) Οταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις στους μισθούς πείνας, οι αμερικάνικες πολυεθνικές που ελέγχουν ορυχεία της χώρας, όπως η «Freeport-McMoRan Copper & Gold Inc», να φροντίζουν να πυροβολούνται οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους...

5) Η κυβέρνηση, σε μια χώρα όπου περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας να αποφασίζει σε ένα βράδυ - και για λόγους... δημοσιονομικής προσαρμογής - την αύξηση της τιμής των καυσίμων κατά 33%...

6) Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών να είναι υποσιτισμένα, τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση να δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολάρια τη μέρα, τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών να μη διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής και το AIDS να σκοτώνει κατά χιλιάδες...

7) Να φτάνουν στο σημείο οι αρχές να προτρέπουν τον πληθυσμό και ειδικότερα τους δημόσιους υπαλλήλους να προχωρούν (έναντι «πριμ» 83 ευρώ...) σε στείρωση (!) και αυτό - σύμφωνα, πάντα, με τις αρχές - να είναι «μέρος των προσπαθειών μας για την καταπολέμηση της φτώχειας», αφού «με μια μικρή οικογένεια οι άνθρωποι ζουν καλύτερα»...

8) Να βασιλεύουν οι κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες, με το λαό έρμαιο της εκμετάλλευσης, χωρίς δημόσιες παροχές Υγείας και Παιδείας, και με μια πολιτική τάξη - όπως συνέβη το 1998, όταν η Ινδονησία, ελέω ΔΝΤ, βρισκόταν σε έναν αντίστοιχο με το δικό μας «μηχανισμό στήριξης» - που, όταν οι πολίτες ζητούσαν φαγητό, λόγω της αύξησης της τιμής των τροφίμων, εκείνη τους απαντούσε ότι έπρεπε να νηστεύουν δύο φορές τη βδομάδα...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση