Μας ωθούν σε «εθελουσία» έξοδο

Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος
Αναπληρωτής καθηγητής
Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε την καταστροφική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας, οφείλουμε, πριν από όλα, να αποδεχθούμε μια οδυνηρή αλήθεια.

Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Μα η αναγνώριση ότι στρατηγική του 4ου Ράιχ και του «σκληρού πυρήνα» της Ευρωζώνης είναι η «έξοδος» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ. Μια «έξοδος» η οποία θα συντελεσθεί εκ των πραγμάτων, μια «εκπαραθύρωση» η οποία θα προκύψει «φυσικά», νομοτελειακά, μέσα από την πορεία υλοποίησης των όρων του Μνημονίου και της διάλυσης των οικονομικών και παραγωγικών δομών της χώρας.

Μέχρι τώρα η κρατούσα ερμηνεία εξηγούσε την επιβολή και εφαρμογή του Μνημονίου ως έκφραση, ως αποτέλεσμα ενός νεοφιλελεύθερου δογματισμού, που συνοδευόταν από μια γερμανική καλβινιστική αρχή, η οποία απέβλεπε στην ηθική και υλική τιμωρία των «απείθαρχων».

Αυτή η εξήγηση μπορούσε να είναι πειστική μέχρι το τέλος του 2011. Όμως σήμερα δεν υπάρχει διεθνής αναλυτής, δεν υπάρχει σοβαρός θεσμικός παράγων σε πολιτικό ή οικονομικό επίπεδο που να μην προβλέπει ότι η συνέχιση της σημερινής «μνημονιακής» στρατηγικής οδηγεί νομοτελειακά την Ελλάδα έξω από την Ευρωζώνη.

Η Ελλάδα σήμερα είναι πλήρως απομονωμένη. Οι όποιες διαδικασίες επανακαθορισμού της οικονομικής στρατηγικής που συντελούνται στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έστω ad hoc και post hoc υποβοήθηση της Ισπανίας και της Ιταλίας δεν αφορούν την Ελλάδα, που βρίσκεται «αποστειρωμένη» και απομονωμένη ως «πειραματόζωο» στο εργαστήριο του Μνημονίου.

Ο κίνδυνος σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, σε επίπεδο πολιτικών χειρισμών, είναι άμεσος: Οι «παραχωρήσεις» στις οποίες προβαίνει σήμερα η κ. Μέρκελ προς την Ισπανία και την Ιταλία –δηλαδή οι παρεμβάσεις που αφορούν τη στήριξη του τραπεζικού κερδοσκοπικού συστήματος– να έχουν ως αντίβαρο, ως επίδειξη αυστηρότητας, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ήδη κυριαρχεί στη Γερμανία η «λογική» σύμφωνα με την οποία η αυστηρή και ανυποχώρητη στάση της κ. Μέρκελ προς τη χώρα μας αυξάνει τη δημοτικότητά της στις σφυγμομετρήσεις…

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τέτοιου είδους χυδαία επιχειρήματα, αφού αυτά προσιδιάζουν απόλυτα προς τον τρόπο σκέψης, προς την αντικοινωνική κοσμοαντίληψη των δυνάμεων που κυβερνούν την Ευρώπη.

Ασφαλώς μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα επιφέρει πολλαπλές –και ανυπολόγιστες ίσως– δυσμενείς συνέπειες σε πανευρωπαϊκό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει αυτές τις συνέπειες. Όμως, εάν η απόφαση αυτή ληφθεί από την Ελλάδα, υπολογίζουν οι κύκλοι αυτοί ότι ίσως έχει λιγότερες επιπτώσεις.

Μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αυτοί που τους στήριξαν και τους επέβαλαν διά του φόβου, τους ισοπέδωσαν.

Οι προκλητικές δηλώσεις Ράιχενμπαχ, Ράσμουνσεν, Λαγκάρντ απευθύνονται πλέον σε μια κυβέρνηση, σε μια «μνημονιακή κομματική συμμαχία», υποτελών, που θα πρέπει τώρα να ξεχάσουν τις όποιες προεκλογικές υποσχέσεις τους περί «διαπραγμάτευσης»… Οι νέοι κυβερνώντες οφείλουν να ξαναγυρίσουν στα «μνημονιακά κλουβιά» τους, να καταπιούν τη γλώσσα τους και να ξεχάσουν οριστικά τις «κόκκινες» γραμμές και να επανέλθουν στις «γκρίζες»…

Οι οικονομικοί και πολιτικοί δυνάστες μας είναι ειλικρινείς: Θεωρούν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη είναι οργανική συνέχεια της κυβέρνησης Παπαδήμου και αποτιμούν ότι η διπλή προεκλογική περίοδος αποτέλεσε ένα ζημιογόνο και άνευ πολιτικής ουσίας «διάλειμμα».

Οι ηγεσίες και τα στελέχη της νέας μνημονιακής κυβέρνησης εντάχθηκαν αυτόματα και αυτονόητα σ’ αυτήν τη «λογική». Πρώτο μέλημά τους είναι να κατευνασθούν οι δανειστές, να ικανοποιηθεί η «ηθικολογούσα» πολιτική της κ. Μέρκελ. Η «θυσία» προς τον σύγχρονο Μινώταυρο περιλαμβάνει το άμεσο και βίαιο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, των επιχειρήσεων του Δημοσίου, ώστε να πεισθούν οι δανειστές ότι πράγματι οι υποτακτικοί τους είναι αδίστακτοι και ανυποχώρητοι.

Η πορεία που ακολουθούμε είναι ο ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Σε ελάχιστους μήνες από σήμερα θα έχουμε φθάσει σε ένα πλήρες αδιέξοδο: Η ύφεση «τρέχει» με ρυθμούς -9%, η ανεργία καλπάζει άνω του, επίσημου, 22%, η αγοραστική δύναμη των πολιτών μηδενίζεται, η ερήμωση από τα κλειστά μαγαζιά θυμίζει βομβαρδισμένη πόλη, η ακίνητη περιουσία ευτελίζεται, χωρίς να μπορεί ούτε καν να πουληθεί…

Η κρατική μηχανή διαλύεται μήνα με τον μήνα. Το ΕΣΥ σβήνει. Φόροι δεν μπορούν πια να εισπραχθούν και αναμένεται το μεγάλο «κραχ» στις αρχές του φθινοπώρου.

Ο Α. Σαμαράς θα πρέπει να κατανοήσει ότι η Ελλάδα δεν θα προλάβει καν να μετατραπεί σε Βουλγαρία ή Λιθουανία εντός της Ευρωζώνης… Ας σκεφτεί ότι μπορεί να είναι ο ίδιος ο οποίος ως πρωθυπουργός θα πάρει την απόφαση για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη…

Στις 17 Ιουνίου, που θα αποδειχθεί μια ιστορική ημερομηνία, οι πολίτες, ο λαός φοβήθηκαν τη δική τους δύναμη, τη δυνατότητα αλλά και το χρέος τους να παρέμβουν αποφασιστικά και να αλλάξουν την πορεία των εξελίξεων… Ας ελπίσουμε, ας ευχηθούμε να μην ήταν αυτή η τελευταία ευκαιρία.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση