Η ελληνική κοινωνία σε κάθετη πτώση στο ναδίρ της

Του Άρη Τερζόπουλου

Εκείνη τη μέρα η Κλαίρη, που συνήθως είναι πρόσχαρη και χαμογελαστή, έμοιαζε ιδιαίτερα σκεφτική και προβληματισμένη, καθώς τριγύριζε, ανάμεσα στις παρέες, εκεί που συχνά συναντιόμαστε όλοι τα απογεύματα. «Τι έχεις, ρε Κλαίρη;» την ρώτησα κάποια στιγμή που πέρασε από μπροστά μου. «Τι να έχω;» μου απάντησε «αναρωτιέμαι πως έχουμε καταντήσει έτσι». «Ποιοι;» την ρώτησα καθώς δεν κατάλαβα σε τι αναφερόταν. «Εμείς, εδώ στην Ελλάδα» μου απάντησε η Κλαίρη «δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε ως εδώ και τι θα γίνει από δω και πέρα». «Κατάλαβα» της είπα «και κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουμε». Η Κλαίρη είναι δικηγόρος και δουλεύει σ’ ένα δικηγορικό γραφείο που ασχολείται κυρίως με υποθέσεις του εξωτερικού και έτσι η κρίση δεν έχει αγγίξει ιδιαίτερα τη δουλειά της. Ο άντρας της ο Γιάννης είναι κι αυτός δικηγόρος, έχει δικό του γραφείο και η κρίη δεν τον έχει αγγίξει κι αυτόν ιδιαίτερα, πέρα από κάποιους πελάτες που αργούν να πληρώσουν λόγω οικονομικών δυσχερειών και κάποιους, λίγους, που ίσως δεν τον πληρώσουν ποτέ. Η κρίση λοιπόν δεν τους έχει αγγίξει ακόμη ιδιαίτερα, παρ’ όλο που σε κάποιο βαθμό έχει μειώσει το διαθέσιμο εισόδημά τους, αλλά έχουν δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι και δεν ξέρουν καθόλου, σε τι περιβάλλον θα ζήσουν και θα μεγαλώσουν. Μέχρι πριν από δυο χρόνια, οι προοπτικές τους για το μέλλον ήταν καθαρές. Τώρα το ίδιο το μέλλον έχει γίνει θολό για όλους μας.

Λίγες μέρες μετά βρέθηκα στα γενέθλια της μικρής μου κόρης, που έκλεισε τα εννιά. Μαζί με τα άλλα πιτσιρίκια που είχαν έρθει για τα γενέθλια, ήταν και οι περισσότερες μαμάδες και κάποιοι από τους μπαμπάδες. Παλιότερα εμείς οι μεγαλύτεροι θα συζητούσαμε για διάφορα θέματα, για τα προσωπικά μας, για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν ή για οτιδήποτε άλλο. Τώρα το θέμα ήταν η κρίση και το άμεσο μέλλον μας.. Οι εννιά στους δέκα που ήταν στο πάρτι, μέλη μεσοαστικών οικογενειών, που χωρίς να συγκαταλέγονται στους πολύ πλουσίους, ζούσαν μια άνετη ζωή, τώρα αντιμετωπίζουν προβλήματα, που δεν ξέρουν μέχρι πόσο θα μπορέσουν να τα αντέξουν. Μόνο ένας από αυτή την παρέα, ήταν άνετος, πιθανόν γιατί διαθέτει αρκετή ρευστότητα και εδώ και στο εξωτερικό, που του επιτρέπει να κοιμάται τα βράδια χωρίς ηρεμιστικά. Για πολλούς και όχι μόνο γι αυτή την παρέα, τα ηρεμιστικά, που κάποτε τους ήταν άγνωστα, έχουν γίνει καθημερινή συνήθεια.

Εδώ και διόμιση χρόνια τα δελτία των καναλιών, έχουν γίνει μονοθεματικά, όπως και η βασική ειδησεογραφία των εφημερίδων. Το μόνο και μόνιμο θέμα είναι η οικονομική κρίση και τα παρεπόμενά της. Και μια φράση που ακούγεται πολύ συχνά , είναι πως «η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού». Αυτό είναι μια πραγματικότητα, αλλά ισχύει μόνο για ένα μέρος του συνόλου που ονομάζεται Ελλάδα. Αλλά είναι καιρός να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, χωρίς παρωπίδες και στρουθοκαμηλισμούς. Η Ελλάδα μπορεί να βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, μόνο ως κρατική οντότητα. Και υπάρχει περίπτωση να μείνει εκί και να μην πέσει στον γκρεμό, ανάλογα με τα Μνημόνια, με τους εταίρους μας, με τις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν, με την γενική κατάσταση που αλλάζει στην Ευρώπη, με το αν θα μπορέσει να βρεθεί κάποιο σχέδιο που θα μπορέσει συνολικά να βγάλει την Ευρώπη από την κρίση. Η Ελλάδα ως κοινωνία όμως είναι μια διαφορετική υπόθεση. Η ΔΕΗ αυτό τον καιρό κόβει καθημερινά το ρεύμα σε περισσότερους από δυο χιλιάδες συμπολίτες μας που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τους λογαριασμούς. Τα δάνεια στις Τράπεζες που είναι στο κόκκινο καθημερινά μεγαλώνουν, οδηγώντας σε κατασχέσεις , πλειστηριασμούς με τραγικά αποτελέσματα. Οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους , που έχουν γίνει πια καθημερινό φαινόμενο, κοντεύουν να φτάσουν τις δυόμιση χιλιάδες, ενώ κάθε δεύτερη μέρα ένας άνθρωπος δολοφονείται στη διάρκεια κάποιας ληστείας και πολύ συχνά για ασήμαντα ποσά. Σε λίγο που θα έρθουν οι επιβαρύνσεις της φετινής χρονιάς, η κατάσταση δεν θα επιδεινωθεί απλώς, θα γίνει αβάσταχτη και ανεξέλεγκτη.

Γι αυτό και θα πρέπει να αντικρύσουμε αυτή την πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία δεν βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού. Η ελληνική κοινωνία έχει πέσει στον γκρεμό. Είναι η Κάθοδος στον Άδη.

Το τι θα γίνει όταν αυτή η κοινωνία θα σκάσει στον πάτο του γκρεμού, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Οι σκηνές που βλέπαμε πέρσι στη Λιβύη και που βλέπουμε φέτος στη Συρία και που μας φαίνονταν τόσο μακρινές, είναι ένα από τα πιθανά σενάρια για το ποια τροπή μπορούν να πάρουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Μπορεί να μας φαίνεται αδιανόητο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Και το να μπορέσει η Ελλάδα να παραμείνει ένα κομμάτι έτσι όπως είναι τώρα, είναι κάτι που χωράει πολλή συζήτηση. Αν αρχίσουν να ανάβουν φωτιές, η πρώτη που θα ανάψει θα είναι στη Θράκη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση