Ο "Τιτανικός" της ενωμένης Ευρώπης

Toυ Αντώνη Περδικάρη

Κάτι θα ήξεραν οι Άγγλοι όταν επέμεναν να μην ενταχθούν στην Ευρωζώνη, αφού τελικά αυτό που έγινε με το ευρώ δεν ήταν κάτι διαφορετικό πέρα από την υποστήριξη της γερμανικής παραγωγής σε βάρος των νότιων ευρωπαϊκών χωρών. Ακολούθησε η πλήρης αποβιομηχάνιση του νότου και η παράλληλη υπερκατανάλωση από τα κράτη του νότου και υπέρ του βορρά, ιδιαίτερα της Γερμανίας.

Πολλοί μπορεί να λένε τώρα ότι είχαμε και εμείς την δυνατότητα να οργανωθούμε και να κάνουμε παραγωγή. Όμως γνωρίζουμε κατα βάθος ότι παρόμοια επιχειρήματα μάλλον είναι παραπλανητικές επικλήσεις. Άλλοι μπορούν να επικαλεσθούν πως είχαμε την δυνατότητα να διατηρήσουμε ή και να εντεινούμε τη γεωργική παραγωγή ή και παραδοσιακούς τομείς που ενώ τους είχαμε, σταδιακά τους εγκαταλείψαμε, όπως για παράδειγμα την κλωστουφαντουργία. Ωστόσο αυτή η ευρώπη, μας ανάγκασε να ζούμε με ανοιχτά σύνορα στερώντας μας παράλληλα απο τους προστατευτικούς δασμούς που προστάτευαν την μέχρι τότε εγχώρια παραγωγή. Συγχρόνως τα νεο- εισερχόμενα τότε "τέως ανατολικά κράτη" προσέφεραν πάμφτηνες παραγωγικές και καταναλωτικές "λύσεις" που ακόμα και σήμερα τις παρακολουθούμε να εξελίσονται κοντά στα σύνορα της βόρειας Ελλάδας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις έφευγαν έξω, προς τις βαλκανικές χώρες ενώ την ίδια στιγμή εργατικό δυναμικό συνέρρεε από αυτές για να εργαστεί στην χώρα μας.

Στην πραγματικότητα, οι χώρες του νότου, χωρίς καμία παραγωγική δυνατότητα, αναγκάστηκαν να στηρίζουν τις οικονομίες των ανεπτυγμένων κρατών της βόρειας Ευρώπης, που απέκτησε έτσι φτηνότερο και σίγουρο κοινό νόμισμα αλλά και βέβαιους νότιους καταναλωτές, που δυστυχώς ελλείψει ιδίων πόρων στηρίχθηκαν αποκλειστικά επάνω στον δανεισμό.

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι για την καθίζηση των νότιων ευρωπαϊκών οικονομιών έφταιξε αποκλειστικά η ετεροβαρής οικονομική σχέση μεταξύ βορρά και νότου, σίγουρα έφταιξαν και οι σπατάλες στον δημόσιο τομέα, οι μίζες και οι λοιπές κακοδιαχειρίσεις, αλλά κυρίως, αρνητικά λειτούργησε η έλλειψη συναγερμού και ενήμερωσης από το πολιτικό προσωπικό της χώρας προς την κοινωνία. Μέχρις ότου απο το γνωστό "λεφτά υπάρχουν", καταλήξαμε στη λύση, ότι το "μνημόνιο είναι αυτό που θα μας σώσει".

Η ένταση της κρίσης ήταν γνωστή από την άνοιξη του 2009 όταν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι πηγαινόερχονταν έχοντας επαφές με την κυβέρνηση Καραμανλή και όχι μόνο. Και οι "αγορές" γνωρίζοντας από τότε την έκταση της ευρωπαϊκής κρίσης, βρίσκονταν στα "κάγκελα". Ωστόσο την ανησυχία των αγορών ήλθε να ενισχύσει μετεκλογικά η "ανόητη", το λιγότερο, στάση του Παπανδρέου, που τα τίναξε όλα στον αέρα μοιράζοντας διάφορα ποσά αλληλεγγύης, ποσά που μάλλον τα ενθυλάκωσαν λόγω του χαμηλού εισοδήματος που δήλωναν, οι Αλβανοί κ.ά. μετανάστες.

Η οικονομική κρίση που «φούντωσε» και συνεχίζεται στην Ελλάδα, αναμενόμενο είναι να επεκταθεί και στις άλλες νότιες χώρες. Η λεγόμενη ομάδα των κρατών "PIGS", δεν έχει καμία άλλη προοπτική πέραν της συνολικής κατάρρευσης που θα επιφέρει στη συνέχεια και την πλήρη οικονομική αποχή του νότου. Τοιουτοτρόπως ο οικονομικός "μαρασμός" του νότου θα μεταδώσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην οικονομία της Γαλλίας και της Γερμανίας και θα βυθίσει και αυτές στην ύφεση.

Η Ενωμένη Ευρώπη των αντιφάσεων, σε όλα τα επίπεδα, ήταν θέμα χρόνου και νομοτέλειας να καταλήξει σε φιάσκο. Λειτούργησε σαν λυκοφιλία, χωρίς καν τα στοιχειώδη σύνορα και με πλήρη την απουσία κοινής άμυνας (βλ. ετεροβαρείς εξοπλισμοί). Με κοινό νόμισμα αλλά και πλήρη απουσία κοινής οικονομικής πολιτικής.

Το "ανόητο ταξίδι" της δήθεν ενωμένης Ευρώπης μάλλον φτάνει στο τέλος του, και είναι θέμα χρόνου να φανεί η κορυφή του παγόβουνου που ολοταχώς πηγαίνει κατ΄επάνω.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση