Πολιτικό ψυχιατρείο «η Ελλάς»: Οι φιλέλληνες, οι μισέλληνες και η ιστορική ανάγκη μας… να μας σώσουν

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Το πρόβλημα το είχαμε εδώ και αρκετές εκατοντάδες χρόνια. Μετά τη σύσταση του νεώτερου ελληνικού κράτους, όμως, έγινε και επίσημο: στους Έλληνες αρέσει να τους αναγνωρίζουν αλλά και να τους σώζουν από τα δύσκολα οι ξένοι. Ταυτόχρονα όμως, θέλουν αυτοί οι ξένοι …διασώστες να είναι και αυτοί που φταίνε για όλα.

Πάρτε για παράδειγμα την περίοδο μετά τον Καποδίστρια. Τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, ήταν το (φιλο)αγγλικό, το (φιλο)γαλλικό και το (φιλο)ρωσικό. Οι Έλληνες πολίτες απλώς «διάλεγαν» με την ψήφο τους τη λύση που η κάθε (ξένη) χώρα ήθελε για την Ελλάδα. Στη συνέχεια, όμως, κατηγορούσαν τον εν Ελλάδι εκπρόσωπο της (το κόμμα δηλαδή και τον αρχηγό του) για την αποτυχία. Και δως του αναλύσεις, καφενείο και παρασκήνιο. Το αγαπημένο μας χόμπι δηλαδή…

Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε για ανιστόρητο , γιατί αν διαβάσετε αρκετές φορές τη νεώτερη ιστορία, θα δείτε ότι πίσω από τα παχιά πολιτικά λόγια, αυτό ήταν που πρακτικά συνέβαινε. Λίγες ήταν οι φορές που η χώρα αποσυνδέθηκε από την δουλεία αυτή. Και δυστυχώς, όποτε αυτό πραγματοποιήθηκε, ολοκληρώθηκε με μία καταστροφή. Όπως αυτή της Σμύρνης, για παράδειγμα, μετά τον Διχασμό και τον Βενιζέλο.

Πραγματικά, ο ίδιος είναι και ο λόγος για τον οποίο σε μας τους Έλληνες αρέσει …τρελά, να χωρίζουμε τους ξένους σε «φιλέλληνες» και «μισέλληνες». Φιλέλληνες είναι αυτοί που μας κάνουν τα χατίρια κατά το προαναφερθέν μοντέλο, και μισέλληνες οι υπόλοιποι.

Κατά το πας μη Έλλην… βάρβαρος, που λέγαμε και πριν από χιλιάδες χρόνια, αν δεν με πιστέψατε ακόμη. Άλλωστε για τον λόγο αυτό, συνεχίζουμε, τρεις χιλιάδες χρόνια μετά τα μαντεία της Δωδώνης και των Δελφών, να πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου (να ομφαλοσκοπούμε, δηλαδή), και να πιστεύουμε πραγματικά ότι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να μας αναγνωρίζουν και να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κάτι ξεχωριστό…

Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό. Ακόμη και εάν το δει κανείς και από ψυχιατρικής απόψεως, εξηγείται από την επιστημονικά τεκμηριωμένη αντίληψη ότι το θύμα τρέφει πάντοτε έναν θαυμασμό (και καταναγκασμό) για τον θύτη και για τον λόγο αυτό συντηρεί τη σχέση την οποία εξωραΐζει κατά το δοκούν ώστε να προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες.

Το κακό με την πραγματικότητα, του υπόλοιπου (πλην Ελλήνων, δηλαδή) κόσμου, είναι ότι δεν υπάρχουν ξένοι φιλέλληνες και μισέλληνες. Ο μόνος πραγματικά φιλέλλην που προσωπικά αναγνωρίζω πρέπει να ήταν ο Λόρδος Βύρων. Και αυτός στα ντουζένια του θα πρέπει να είχε τους δικούς του λόγους για να τρέξει να πεθάνει από πνευμονία στο Μεσολόγγι.

Οι υπόλοιποι ξένοι, όπως και εμείς, αγαπούν περισσότερο τα του οίκου τους. Απλά ορισμένοι εξ αυτών γνωρίζουν (ή ενδιαφέρονται) να μας το πουλήσουν καλύτερα (επικοινωνιακά δηλαδή), ενώ άλλοι όχι… Κάτι σαν τον Ζισκάρ δηλαδή και το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία», που ήταν το επικοινωνιακό τέχνασμα για να πουληθούν στην Ελλάδα μερικές ντουζίνες μαχητικών αεροσκαφών Μιράζ.

Ή μήπως είδατε κάτι άλλο, που εγώ δεν πρόσεξα, δηλαδή; Εκτός κι αν πιστεύετε ακόμη ότι ο Ζισκάρ, μας έβαλε μόνος του στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα…

Για να μην σας κουράζω άλλο με τα ιστορικά. Επειδή κάποιοι πάνε να μας πουλήσουν ότι ο εκπρόσωπος των Φιλελλήνων είναι ο Ολλαντ, και των Μισελλήνων η Μέρκελ, σας λέω απλά: μην μασάτε. Και οι δύο είναι κάτι σαν τους εκπροσώπους των κομμάτων της περιόδου της απελευθέρωσης. Κι αν ψάχνετε τους Γερμανούς, αυτοί ήρθαν μετά και καπέλωσαν τους υπόλοιπους με την …κορώνα τους.

Ο νέος ηγέτης των Παρισίων, που δεν είναι Φιλέλλην, αλλά φιλογάλλος, όταν κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στο να υποστηρίξει την Ελλάδα ή τη Γερμανία, μην έχετε αμφιβολία ότι θα πάει με τους Γερμανούς. Θα πείτε πως μια τέτοια επιλογή θα εκθέσει τη ρητορική του κατά της λιτότητας, αποδεικνύοντας ότι ήταν κενή ουσίας.

Αλλά για όλα αυτά η υψηλή πολιτική έχει πάντοτε λύσεις: Η υποθετική συμφωνία των δύο χωρών θα είναι κάπως έτσι: Ο Ολλάντ, όπως έχει ήδη αφήσει να εννοηθεί, θα αλλάξει το αίτημά τουνα επαναδιαπραγματευθεί ένα νέο δημοσιονομικό σύμφωνο. Αντί αυτού, η Γερμανία θα συμφωνήσει σε ένα ασαφώς διαγεγραμμένο νέο σύμφωνο ανάπτυξης, που θα τεθεί μαζί με το δημοσιονομικό. Με ανάλογη διάθεση, η Γερμανία θα απορρίψει το αίτημα Ολλάντ για τα ευρωπαϊκά κοινά ομόλογα, αλλά μάλλον θα συνταχθεί με τα ομόλογα χρηματοδότησης υποδομών, που θα έχουν ευρωπαϊκή υποστήριξη. Μπορεί επίσης να συμφωνηθεί αύξηση του δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Οι λίγες κινήσεις με τα «ομόλογα έργων» θα ισοδυναμούν με το τίποτα, σε σύγκριση με την εικόνα της Γαλλίας να συνταχθεί με το ΔΝΤ και τη Γερμανία και να επιβάλουν βαθύτερες περικοπές στην Ελλάδα, την ώρα που η οικονομία της χώρας συρρικνώνεται και η ανεργία εκτινάσσεται. Θα είναιδηλαδή ένα κλασικό ευρωπαϊκό, γαλλογερμανικό κουκούλωμα, που θα δώσει σε όλους τη δυνατότητα να υποχωρήσουν με αξιοπρέπεια, αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο ανεπηρέαστο και λιγάκι μπερδεμένο. Μαζί με αυτόν και τους Έλληνες «πελάτες», που πιστεύουν ακόμη τον καλό Ολλάντ και την κακιά Μέρκελ… Α βέβαια! Και τον ακόμη χειρότερο Σόιμπλε που μας εμφανίζουν σαν τον μπαμπούλα που θέλει να μας βγάλει από το ευρώ…

Το μόνο ευτύχημα σε όλα αυτά είναι ότι οι Έλληνες, με την ψήφο των προηγούμενων εκλογών έδειξαν για πρώτη φορά ότι μπορεί να επιθυμούν να διεκδικήσουν μια «δική τους λύση» στα προβλήματά τους. Τα προβλήματα που οι ίδιοι έστω δημιούργησαν στη χώρα από την απληστία τους. Τώρα το αν η λύση θα είναι καλύτερη από αυτήν που η χώρα έχει δουλεμένη, τόσα χρόνια ψυχιατρικής σχέσης με τους καλούς και κακούς ξένους, θα σας το πω μετά την (επόμενη) κάλπη…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση