"Δαιμόνων"... ευδαιμονία!!!

Είναι φανερό πιστεύω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν επιφανειακά τα πράγματα πως το κύριο και ουσιαστικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι η οικονομία.

Θεωρώ πως το κύριο και ουσιαστικό πρόβλημα της πατρίδος μας, είναι η έλλειψη παιδείας, ο πνευματικός εξανδραποδισμός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, η χαμένη μας ελληνικότητα. Η κατάσταση αυτή δεν εμφανίσθηκε ξαφνικά, αλλά ήταν μια στοχευόμενη πολιτική από τους κυβερνόντες πολιτικούς υπαλλήλους της πλανητικής δικτατορίας αυτούς τους σύγχρονους κατοχικούς μαυραγορίτες ταγμένους στο νεοταξικό δόγμα χτυπήστε του έλληνες στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στις αξίες και στην παράδοση τους διότι είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος και οι οποίοι μας καλλιέργησαν ένα περιβάλλον επίπλαστης ευδαιμονίας με δανεικά για να τους συντηρούμε με τη σειρά μας στην εξουσία σε ένα φαύλο κύκλο. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα είναι κυρίως που μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση.

Μπορούμε βεβαίως να πούμε πολλά πράγματα για την ελληνική οικονομία και όλα όσα συνέβησαν από τη λεγομένη μεταπολίτευση ως σήμερα. Λέγω λεγομένη καθώς επί της ουσίας, γιατί την πολιτική πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με πολιτικά κριτήρια και όχι με ταμπέλες, δεν αποκαταστάθηκε ποτέ η δημοκρατία, αλλά αυτό που υπάρχει είναι κοινοβουλευτική δικτατορία με δημοκρατικό περιτύλιγμα. Μια ολιγαρχία η οποία εξυπηρετεί εγχώρια και ξένα συμφέροντα που υπονομεύουν την ποιότητα ζωής των ελλήνων και την πρόοδο της πατρίδος.

Η Ελλάδα την περίοδο της μεταπολίτευσης είχε μια κραταιά οικονομία με χαμηλό δημόσιο χρέος, πολύ ισχυρό νόμισμα, μηδενική ανεργία, ολοένα και βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο των πολιτών και αυξανόμενη παραγωγική δραστηριότητα και στους 3 τομείς της οικονομίας.

Εκείνη ακριβώς την εποχή αντί να συνεχιστεί αυτό το επιτυχημένο πρότυπο επιλέχθηκε η κρατικοποίηση κερδοφόρων ιδιωτικών επιχειρήσεων η οποία επιβάρυνε σε σημαντικό βαθμό το κρατικό ταμείο. Την ίδια στιγμή η χώρα προετοιμαζόταν για την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ. Μια πολιτική σχιζοφρενική καθώς καλλιεργούσε σοσιαλιστικές δομές στην οικονομία ενώ ταυτόχρονα η χώρα έμπαινε σε μια ακραία καπιταλιστική ένωση. Θα έπρεπε ή να διατηρήσει το φιλελεύθερο σύστημα για να μπει στην ένωση ή να ακολουθήσει μια κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική στην οικονομία και να μείνει εκτός ένωσης.

Ακολούθησε την επόμενη δεκαετία ο άνευ προηγουμένου διορισμός κοντά ενός εκατομμυρίου στο δημόσιο σε μια επίδειξη λαϊκισμού και ανευθυνότητας για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους διαλύοντας ουσιαστικά την οικονομία.

Παράλληλα η παραγωγική δραστηριότητα μειωνόταν χρόνο με το χρόνο τόσο από την άθλια πολιτική στην οικονομία, όπως για παράδειγμα την υπερφορολόγηση η οποία αποτρέπει τις επενδύσεις και στεγνώνει την αγορά, αλλά και τις επιδοτήσεις σε επιχειρηματίες για μεταφορά των βιοτεχνιών και βιομηχανιών σε βαλκανικές χώρες με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής και την έκρηξη της ανεργίας όσο και από τις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής ένωσης για κλείσιμο παραγωγικών μονάδων επειδή επιθυμούσε συγκεκριμένα προϊόντα από την κάθε χώρα.

Ακολούθησε νέα οικονομική αφαίμαξη των πολιτών με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου από τους μεγαλοκαρχαρίες, δηλαδή των πραγματικών αφεντικών από ιδρύσεως του νεοτέρου ελληνικού κράτους, με τις πλάτες των υπαλλήλων τους πολιτικών των 2 κομμάτων εξουσίας.

Την ίδια στιγμή συνεχίζονταν ο υπερδανεισμός, όχι για επενδύσεις και την παραγωγής πλούτου, αλλά για τη συντήρηση των κομματικών στρατών υπό τις ευλογίες των κατά όνομα συνδικαλιστών και κατά ουσία κομματικών ταγματασφαλιτών.

Άλλη πληγή αποτέλεσε και αποτελεί η αιμορραγία από τους εξοπλισμούς. Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει εξωτερικούς εχθρούς και είναι αναπόφευκτες οι αμυντικές δαπάνες, όμως το τελικό ύψος των δαπανών, χωρίς αποδυνάμωση της αμυντικής μας ικανότητας θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότερο αν κάποιοι στον κρατικό μηχανισμό δεν έπαιρναν τις προμήθειές τους, αν επιλέγαμε οικονομικούς και ποιοτικούς εξοπλισμούς από πραγματικούς συμμάχους όπως η Ρωσία, αν αναπτύσσαμε την αμυντική μας βιομηχανία και αν η ευρωπαϊκή ένωση μας είχε δώσει τη ψυχολογική στήριξη θεωρώντας τα σύνορά μας και σύνορα της Ευρώπης κάτι που έπραξε για τις χώρες της βαλτικής οι οποίες είναι πολύ νεότερα στην ένωση μέλη από εμάς και δεν αντιμετωπίζουν κανένα κίνδυνο. Η συμπεριφορά αυτή της ευρωπαϊκής ένωσης ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες να μην ανήκουμε στην αρία φυλή των βορειοευρωπαίων.

Πρέπει ακόμη να γίνει αναφορά και στη φοροδιαφυγή. Αυτή οφείλεται αφενός στη μεγάλη φορολογία και αφετέρου στο ότι ο πολίτης δεν αισθάνεται το κράτος αρωγό αλλά εχθρό του. Οι κυβερνόντες δεν καταπολεμούν τη φοροδιαφυγή όχι από ανικανότητα, αλλά γιατί πολλοί από τους φοροφυγάδες είναι άνθρωποι οι οποίοι χρηματοδοτούν τα κόμματα εξουσίας. Έτσι για να μην τους κατηγορήσουν για δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν πιάνουν κανέναν με αποτέλεσμα τεράστια ποσά να εκλείπουν από το δημόσιο ταμείο.

Παράλληλα αλγεινή εντύπωση προκαλεί η μη διεκδίκηση από τους κυβερνόντες του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων όπως αυτά έχουν κατοχυρωθεί δικαστικώς μετά τον πόλεμο και που με υπολογισμούς ανέρχονται σε ποσό άνω των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ποσό το οποίο όχι μόνο υπερκαλύπτει το χρέος αλλά και αφήνει τεράστιο περίσσευμα για κοινωνική πολιτική και ανάπτυξη. Σχετικό βεβαίως με την περίοδο της κατοχής είναι και τα αρχαία τα οποία μας έκλεψαν τα ανθρωποειδή. Αλήθεια οι φερόμενοι πολιτευτές θα διεκδικήσουν την επιστροφή τους η αξία των οποίων ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια;

Όμως το πολύ μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη παραγωγής πλούτου. Η Ελλάδα είναι η πιο ευλογημένη, η πιο πλούσια χώρα της γης. Τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες που οφείλονται στην παρουσία σχεδόν όλων των τύπων κλίματος, που συνεπάγεται μεγάλη ποικιλία προϊόντων πρωτογενούς τομέα, εξαιρετικής ως επί των πλείστων ποιότητας λόγω εύκρατου-μεσογειακού κλίματος, στις 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών με ανυπολόγιστες πηγές θαλασσίου πλούτου, στον τουρισμό, τουρισμό όλων των τύπων, στη ναυτιλία τη μεγαλύτερη στον κόσμο, στις τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου χέρσου και θαλασσίου, στην παρουσία άφθονων ποσοτήτων ορυκτών και μάλιστα ορισμένων σπάνιων μετάλλων, καθώς επίσης και στο εμπόριο. Όλα αυτά όμως παραμένουν αναξιοποίητα.

Σαν κερασάκι στη μεταπολιτευτική τούρτα ήρθαν οι ολυμπιακοί αγώνες, οι οποίοι βεβαίως δε διεξήχθησαν για το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο το οποίο έτσι και αλλιώς το προσβάλλουν όλοι αυτοί οι βάρβαροι που μας κυβερνούν, αλλά για να φουσκώσουν και άλλο οι τσέπες των πραγματικών αφεντικών και μερικών ολίγων χιλιάδων πραιτοριανών τους εις βάρος πάντα του ελληνικού λαού.

Αυτά όλα συν την τεράστια γραφειοκρατία μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Αυτά τα οποία συνέβησαν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες θα πρέπει μελλοντικώς να διδάσκονται στις σχολές πολιτικών και οικονομικών επιστημών ως παράδειγμα για το πώς καταστρέφεται η οικονομία και υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής ενός λαού.

Γιατί όμως συνέβησαν όλα αυτά; Διότι πέρα από τους εχθρούς μας η Ελλάδα πλην ελαχίστων ίσως περιπτώσεων από συστάσεως του ελληνικού κράτους κυβερνάται από πολιτικούς με μειωμένη εθνική συνείδηση. Από ανθρώπους χωρίς αξίες και ιδανικά που δεν πιστεύουν σε Θεό σε θρησκεία σε πατρίδα σε οικογένεια στην ανθρώπινη ζωή, χωρίς εθνική συνείδηση οράματα και ιδανικά χωρίς ηθικούς φραγμούς. Το μόνο στο οποίο πίστεψαν είναι ο μηδενισμός οι απολαύσεις και το χρήμα. Είναι αυτοί οι οποίοι παριστάνουν τους λέοντες έναντι των εργαζομένων των φοιτητών και των συνταξιούχων, αλλά μετατρέπονται σε όρνιθες μπροστά στους ξένους. Δηλαδή θρασύδειλοι με έλλειψη αίσθησης του μέτρου χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο βάρβαροι είναι. Είναι οι ίδιοι απίθανοι τύποι οι οποίοι αισθάνονται απύθμενο σύνδρομο κατωτερότητας έναντι στο οτιδήποτε ευρωπαϊκό αποθεώνοντας οτιδήποτε ξένο και χλευάζοντας οτιδήποτε ελληνικό που έχει σημεία αναφοράς στην παράδοση και στην ελληνικότητά μας διότι τα σαπισμένα μυαλά τους θεωρούν πως αυτό αντιβαίνει στην πρόοδο, λες και η πρόοδος καθορίζεται από την αποκοπή από την ελληνικότητά μας ( ιστορικά έχει αποδειχθεί το ακριβώς αντίθετο ) και δυστυχώς αυτή η νοοτροπία μεταδόθηκε με το χρόνο και στο λαό. Απόδειξη για αυτό η ολοένα και μεγαλύτερη χρήση ξενικών λέξεων και εκφράσεων στον προφορικό και γραπτό λόγο, αλλά και στις ξενικές ονομασίες των καταστημάτων.

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία σε παγκόσμιο επίπεδο επικρατεί η λεγομένη παγκοσμιοποίηση και η νέα τάξη πραγμάτων. Βεβαίως δεν πρόκειται για μια παγκοσμιοποίηση όπως όλοι θα επιθυμούσαμε, όπως θα επιθυμούσε ο κάθε πραγματικός κατά ήθος και κατά έθος δημοκράτης, όπως θα επιθυμούσε ο κάθε πολιτισμένος άνθρωπος, βασισμένη στην αδελφοσύνη των λαών, στο σεβασμό της διαφορετικότητας και της πολιτιστικής ταυτότητος εκάστου έθνους, στην αλληλεγγύη για τα προβλήματα των συνανθρώπων μας όπου γης, αλλά για μια παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, με κύριους πρωταγωνιστές τους τραπεζίτες.

Πρόκειται για μια παγκόσμια πλεκτάνη, για μια στυγνή παγκόσμια δικτατορία την οποία έχουν εγκαθιδρύσει οι πολυεθνικές με τους τραπεζίτες μαζί με τους υποτακτικούς τους κυβερνήτες των αναπτυσσόμενων και αναπτυγμένων κρατών. Μια δικτατορία η οποία βεβαίως δεν εδράζεται στην πυγμή των όπλων και στα σωματικά βασανιστήρια όπως έπρατταν οι δήθεν πολιτισμένοι αποικιοκράτες τους προηγούμενους αιώνες, αλλά στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην εξαθλίωση και τη ψυχική εξόντωση.

Ο κεντρικός στόχος της πλανητικής δικτατορίας είναι η οικονομική μέχρι σημείου υποδουλώσεως, εκμετάλλευση των ανθρώπων. Για την υλοποίηση του κεντρικού στόχου οι παγκοσμιοποιητές δραστηριοποιούνται σε τρεις άξονες.

Ο πρώτος άξονας που είναι και ο πιο εμφανής έγκειται στην οικονομική εξαθλίωση των πολιτών. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με τεχνητές οικονομικές κρίσεις, με την αθρόα και άνευ κανόνων μετανάστευση, με την αποσύνθεση της μεσαίας τάξης, με την υψηλή ως παράλογη φορολογία, με τη συσσώρευση του χρήματος σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, με την ακρίβεια, με τον υπερδανεισμό με πολύ υψηλό επιτόκιο χορηγήσεων, με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που εμποδίζουν την επιχειρηματική δράση, με τη μη εκμετάλλευση του πλούτου, με την υποαπασχόληση, αλλά και με άλλες μεθόδους.

Ο δεύτερος άξονας συνίσταται στην πολυδιάσπαση των κρατών. Η πολυδιάσπαση προωθείται κυρίως με την αναζωπύρωση από πλευράς πρακτόρων μειονοτικών ζητημάτων, υπαρκτών αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις ανύπαρκτων μειονοτήτων .Τα νέα κράτη που θα προκύψουν λόγω περιορισμένης έκτασης που συνεπάγεται μικρή κατά πάσα πιθανότητα πλουτοπαραγωγική δυνατότητα και λόγω μικρού πληθυσμού, θα έχουν ανίσχυρη διπλωματία. Συνεπώς θα υποκύπτουν σε εκβιασμούς και πιέσεις των παγκόσμιων αφεντικών και των εγχώριων λακέδων τους, αδυνατώντας να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των πολιτών.

Ο τρίτος άξονας συνίσταται στην απεθνικοποίηση των κρατών και κατά επέκταση των ανθρώπων. Η έννοια του έθνους περικλείει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν μια ανθρώπινη οντότητα όπως τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής, τους κώδικες επικοινωνίας με τους γύρω. Με πιο απλά λόγια η έννοια του έθνους χαρακτηρίζει την πολιτιστική ταυτότητα, τη ψυχή, το είναι ενός ανθρώπου.

Διερωτάται όμως κανείς, γιατί οι σύγχρονοι πλανητικοί δικτάτορες και οι πραιτοριανοί έμμισθοι δοσίλογοι τους επιδιώκουν την απεθνικοποίηση των κρατών και την ομογενοποίηση ολοκλήρου του παγκόσμιου πληθυσμού;

Η απάντηση είναι πως με την απεθνικοποίηση ουσιαστικά αφαιρούνται όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τον πολιτισμό κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Σε μια τέτοια περίπτωση ο άνθρωπος απωλεί τη ψυχή του, απωλεί το είναι του και μόνο πλέον μορφολογικά διαφέρει από τα άλλα έμβια όντα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ένας κενός και αδύναμος άνθρωπος, με μειωμένες ηθικές και πνευματικές αντιστάσεις που ευκόλως δύναται να πέσει θύμα εκμετάλλευσης.

Μια ακόμα δικαίωση για του αρχαίους Έλληνες σοφούς και για τον Πλάτωνα που έλεγε πως η γνώση είναι δύναμη.

Η αφαίρεση της εθνικής ταυτότητας γίνεται με ποικίλους τρόπους. Η κάκιστη ποιότητας παιδεία, η κάκιστη εκμάθηση της γλώσσας (ο Πλάτωνας έλεγε πως η κακή χρήση της γλώσσας προκαλεί διασάλευση του λογικού), η έλλειψη παρουσίασης και προβολής άξιων και ηρωικών προτύπων, αλλά αντιθέτως η παρουσίαση ανούσιων ή και επιβλαβών προτύπων, η παραποίηση της ιστορίας, η μη καλλιέργεια της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως και κατά επέκταση του εθνικού φρονήματος, η αποδυνάμωση αρχών, αξιών και θεσμών, οι μειωμένες δαπάνες για την παιδεία, αλλά και η ιδεολογική τρομοκρατία από τους δήθεν προοδευτικούς και δημοκράτες που θέτουν ψευδεπίγραφα διλλήματα και χαρακτηρίζουν ως εθνικισμό και ρατσισμό την αγάπη για την πατρίδα είναι ενδεικτικές των μεθόδων αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας.

Γεννάται τώρα το ερώτημα τι είναι πιο επικίνδυνο για μια χώρα η οικονομική δυσχέρεια ή η αποδόμηση του έθνους.

Εξετάζοντας το ζήτημα από ιστορικής άποψης θα λέγαμε σαφώς το δεύτερο, διότι κατά τη διάρκεια της ιστορίας ποτέ μα ποτέ μια χώρα δεν καταστράφηκε λόγω οικονομικών δυσκολιών, αλλά αντιθέτως εξαφανίστηκε η παράκμασε λόγω ελλιπούς παιδείας, λόγω έλλειψης φρονήματος και παρουσία κοινωνικής σήψης.

Αυτά συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο και η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Απεναντίας η πατρίδα μας είναι από τις χώρες εκείνες οι οποίες έχουν υποστεί σε πολύ έντονο βαθμό τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, ίσως μάλιστα περισσότερο και από οποιαδήποτε άλλη. Αυτό συμβαίνει για τρεις λόγους ένας για κάθε άξονα. Ο πρώτος έχει να κάνει με τις πλουτοπαραγωγικές μας δυνατότητες. Η εκμετάλλευση αυτών των δυνατοτήτων θα μπορούσε να καταστήσει την Ελλάδα ως την ισχυρότερη οικονομική δύναμη παγκοσμίως με εξέχων βιοτικό επίπεδο για τους Έλληνες, γεγονός που θα απέτρεπε τα σχέδια των νεοταξιτών.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την παρουσία μιας σειράς γειτονικών κρατών που δεν τρέφουν τα καλύτερα δυνατά αισθήματα προς την Ελλάδα, διεκδικώντας τμήματα ελληνικής γης και σε συνδυασμό με το ότι η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων αποτελώντας πέρασμα μεταναστών, μεγάλο μέρος των οποίων και σε κάθε περίπτωση περισσοτέρων από όσους μπορούμε να αντέξουμε ως χώρα εγκαθίστανται στην Ελλάδα που συνεπάγεται βεβαίως με ζημιά πολλών δισεκατομμυρίων λόγο παραεμπορίου και παράνομης εκροής συναλλάγματος και αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για τους παγκόσμιους δικτάτορες να προκαλέσουν αναταραχή, με απώτερο σκοπό την πολυδιάσπαση της Ελλάδος.
Ο τρίτος λόγος, ίσως και ο σημαντικότερος για τον βρώμικο και ύπουλο πόλεμο τον οποίο υφιστάμεθα ως έθνος, συνίσταται στην ίδια μας την ιστορία. Όσο πιο λαμπρή είναι η ιστορία ενός έθνους, τόσο μεγαλύτερη υπερηφάνεια διακρίνει τους πολίτες, τόσο ισχυρότερο είναι το φρόνημα και συνεπώς τόσο πιο δυσκολοκατάβλητος ως προς το να υποταχθεί είναι ένας τέτοιος λαός, άρα και πιο έντονη θα πρέπει να είναι η επίθεση των παγκοσμιοποιητών εναντίον αυτού του λαού.

Ένας τέτοιος λαός είμαστε και εμείς οι Έλληνες με υπέρλαμπρη ιστορία, υψηλότατο φρόνημα και για αυτό έχουν εξαπολυθεί εναντίον μας οι λυσσαλέες ορδές των βαρβάρων νεοταξιτών.

Στην πατρίδα μας έχει κηρυχθεί εδώ και αρκετά χρόνια ένας ακήρυχτος, σιωπηλός και συνάμα ύπουλος πόλεμος. Οι παγκοσμιοποιητές με εκτελεστικά όργανά τους πολιτικούς εθνικούς μειοδότες, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς, προσπαθούν να αποδυναμώσουν την πατρίδα μας και να απεθνικοποιήσουν τους Έλληνες. Βεβαίως όλοι αυτοί οι οποίοι αναφέρθηκαν και οι οποίοι στο σύνολό τους αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα της νέας τάξης στην Ελλάδα, εκφράζουν απόψεις που αποτελούν ελαχίστη μειοψηφία στην κοινωνία, δύνανται όμως να επηρεάσουν και να έχουν ολέθρια για τον ελληνισμό αποτελέσματα διότι κατέχουν υψηλότατες θέσεις στη δημόσια διοίκηση, στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και στο χώρο της διανόησης.

Η Ελλάδα υφίσταται πολυμέτωπη επίθεση.Στον τομέα της οικονομίας οι μισοί σχεδόν Έλληνες είτε είναι άνεργοι είτε υποαπασχολούνται είτε ακόμα και αν εργάζονται ο μισθός τους είναι κατώτερος των προσδοκιών της ζωής και κάτω από ένα καθεστώς ασυδοσίας του κεφαλαίου, λόγω της ηθελημένης αδιαφορίας των κυβερνόντων, που θυμίζει και είναι εργασιακός μεσαίωνας.

Το μέγεθος της δράσης των εθνομηδενιστών γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στα εθνικά μας θέματα.Η πλήρης ανυπαρξία στρατηγικής, η αχαρακτήριστη υποχωρητικότητα είτε για λόγους ανικανότητας είτε για λόγους αισθημάτων συνδρόμου κατωτερότητας είτε για λόγους ευαρέσκειας των προς εσπερία υπερατλαντικών δήθεν συμμάχων μας προς αναρρίχηση αξιωμάτων, η έλλειψη ομοφωνίας ακόμα και για αυτονόητα ζητήματα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, η μη συνειδητοποίηση των απίστευτων δυνάμεων του ελληνισμού, η ανεκμετάλλευτη στήριξη στρατηγικών συμμάχων, η προσκόλληση σε ανεπιτυχείς πολιτικές, ο κακός προγραμματισμός στις εξοπλιστικές αγορές τόσο σε κόστος όσο και σε ποιότητα και όλα αυτά συνεπικουρούμενα από την ένοχη σιωπή των πεμπτοφαλαγγιτών δημοσιογράφων έχουν ως αποτέλεσμα την απονεύρωση του ελληνικού λαού και την αποδυνάμωση της διπλωματίας.

Όμως η κατάσταση για την Ελλάδα γίνεται ακόμα χειρότερη, με απρόβλεπτες για το μέλλον συνέπειες αν αναλογιστούμε την κατάσταση που επικρατεί στην εκπαίδευση.
Εδώ και αρκετά χρόνια στο χώρο της παιδείας, με πολιτική εννοείται προτροπή και καθοδήγηση, αναλαμβάνουν καίριες θέσεις άνθρωποι που είτε εκ πεποιθήσεως έχουν μια εθνομηδενιστική ιδεολογία είτε λειτουργούν ως έμμισθα πιόνια των νεοταξικών κέντρων. Σε κάθε περίπτωση η δράση τους και σε συνδυασμό με ανάλογη δράση πολιτικών, δημοσιογράφων και διαφόρων μη κυβερνητικών οργανώσεων(οι οποίες λαμβάνουν περίεργες χρηματοδοτήσεις από ύποπτα κέντρα), έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή μείωση της εθνικής συνείδησης και του φρονήματος ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Αν στο ως άνω προσθέσουμε την ελλιπή χρηματοδότηση της παιδείας, τον έντονο τεχνοκρατισμό, την έλλειψη ανθρωπιστικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και ένα σύστημα από το οποίο απουσιάζει η ευρύτερη καλλιέργεια του πνεύματος, της φαντασίας και της δημιουργικότητας, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος καθώς οικοδομείται μια κοινωνία σε σαθρά θεμέλια.

Παράλληλα βεβαίως γίνεται αντιληπτό και το μέγεθος της προδοσίας εις βάρος της πατρίδος. Η έκφραση ίσως να ακούγεται βαριά, αλλά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Άλλωστε ο Θουκυδίδης είχε γράψει πως προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά προδότης είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει.

Η πολιτική του μνημονίου ήρθε να ενισχύσει τα ανωτέρω και εντάσσεται στα πλαίσια αυτού του πολέμου. Διερωτούνται πολλοί, μα καλά αφού βλέπουν τόσο οι αιματοπότες δανειστές τραπεζίτες και ξένες κυβερνήσεις ότι αποτυγχάνει η συγκεκριμένη πολιτική γιατί επιμένουν σε αυτή; Η απάντηση είναι πως ο στόχος τους δεν είναι η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας αλλά η γενοκτονία η φυσική εξόντωση των Ελλήνων και μάλιστα δια ψυχικών βασανιστηρίων. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της περικοπής των ήδη χαμηλών μισθών και συντάξεων με παράλληλη αύξηση των τιμών στους λογαριασμούς, των τιμών στην αγορά και ιδιαίτερα στα προϊόντα πρώτης ανάγκης και καθημερινότητας, αλλά και στην αύξηση της φορολογίας και όλα αυτά σε συνδυασμό με ανυπαρξία παραγωγής πλούτου. Με πιο απλά λόγια η Ελλάδα να μετατραπεί σε ένα υβρίδιο με μισθούς ανατολικής Ευρώπης, φορολογία σκανδιναβικών χωρών και κοινωνική πολιτική τριτοκοσμικών κρατών. Γιατί όμως όλα αυτά;

Αυτά συμβαίνουν τόσο για οικονομικούς όσο και για εθνικούς λόγους. Ο οικονομικός είναι πως θέλουν να πάρουν τις πλουτοπαραγωγικές μας πήγες. Η Ελλάδα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για ένταξη στην ευρωζώνη και όμως με πολιτική απόφαση ενταχθήκαμε ενώ την ίδια στιγμή μας υπερδάνειζαν με τοκογλυφικά επιτόκια διότι οι ευρωπαίοι σε συνεργασία με τους εδώ πολιτικούς τους υπαλλήλους γνώριζαν πολύ καλά ότι στο τέλος δε θα μπορούσε η χώρα μας να ανταπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις, για να έρθουν να πάρουν ως αντάλλαγμα των χρωστούμενων γη ουρανό και θάλασσα. Τα χρήματα βεβαίως τα οποία μας δάνειζαν τα περισσότερα προέρχονταν από τους εξοπλισμούς. Με πιο απλά λόγια μας δάνειζαν με τοκογλυφικά επιτόκια τα δικά μας χρήματα.

Ο εθνικός λόγος είναι γιατί μας μισούν και μας μισούν για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή είμαστε ορθόδοξοι. Ας δούμε άλλωστε ιστορικά τη συμπεριφορά της πλανητικής δικτατορίας προς τους άλλους 2 πυλώνες της ορθοδοξίας τη Σερβία και τη Ρωσία. Ο δεύτερος λόγος είναι διότι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά αν και δημοσίως αποκηρύττει το ναζισμό κατά βάθος δε ξεχνά ότι η αρχή της ταπείνωσης του ναζισμού ξεκίνησε από της Ελλάδα και για αυτό θέλουν να μας εκδικηθούν. Όμως οι πολιτικοί και φυσικοί απόγονοι του τρίτου ράιχ δεν έχουν λογική και δε μαθαίνουν από τα παθήματά τους. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ταπεινώθηκαν με τη συνθήκη των Βερσαλλιών και στο δεύτερο πήραν μια γεύση μια μικρή γεύση του τι σημαίνει ρωσικό ατσάλι. Η τρίτη φορά ίσως να είναι και η τελειωτική.

Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο της πλανητικής δικτατορίας έτσι ώστε αυτά τα κτηνώδη μέτρα να εφαρμοστούν πιλοτικά και σε άλλους λαούς. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον εντός της ευρωπαϊκής ένωσης. Η ευρωπαϊκή ένωση είναι ένα λάθος της ιστορίας, είναι μια φασιστική οργάνωση η οποία μισεί τα κράτη έθνη και τους εργαζόμενους, με αποκλειστική της λειτουργία τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Δηλαδή κυρίως δια της διαλύσεως της μεσαίας τάξης που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του έθνους τη φτωχοποίηση του πληθυσμού υπέρ ολίγων πλουσίων.

Όταν ήταν να μπούμε στην ένωση τα βασικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της ένταξης ήταν η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και η διασφάλιση των συνόρων. Όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ενδεικτικά στοιχεία αποτελούν οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, τα συσσίτια σε σχολεία, οι αυτοκτονίες απελπισμένων συνανθρώπων μας, το καταιγιστικό κλείσιμο καταστημάτων, αλλά και η γενικότερη κατάθλιψη κα όλα αυτά σε περίοδο ειρήνης. Σε ότι αφορά την εθνική ασφάλεια πέραν του υποτιμητικού του πράγματος να λέμε ότι εντασσόμαστε σε έναν οργανισμό για να διαφυλάξουμε τα σύνορά μας υποτιμώντας έτσι τις ένοπλες δυνάμεις ως να μην μπορούν να ανταποκριθούν, οι εχθροί μας αποθρασύνθηκαν με γεωμετρική πρόοδο όλα αυτά τα χρόνια.

Οι επικείμενες εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες από καταβολής ελληνικού κράτους. Σε αυτές τις εκλογές οι Έλληνες θα κλιθούν να επιλέξουν αν θέλουν να είναι πολίτες μια ανεξάρτητης χώρας ή υπήκοοι του τέταρτου ράιχ της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας της άριας φυλής, θα κλιθούν να επιλέξουν ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να πράξει κατά συνείδηση έχουμε όμως το ηθικό δικαίωμα να απογοητεύσουμε τους διανοούμενους όλου του κόσμου αλλά και όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας οι οποίοι βγήκαν στους δρόμους για να συμπαρασταθούν προς το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό; Έχουμε το δικαίωμα να απογοητεύσουμε όλους αυτούς οι οποίοι προσδοκούν τη δική μας αντίσταση και τη δική μας νίκη για να μην υποστούν και αυτοί τις ίδιες κτηνώδεις πολιτικές; Νομίζω πως δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Στην αντίδραση του ελληνικού λαού επαφίεται η ποιότητα ζωής των μελλοντικών ευρωπαϊκών γενεών. Οι έλληνες τηρώντας το σύνταγμα με το ακροτελεύτιο άρθρο του θα πρέπει να υψώσουν για μια ακόμη φορά το ανάστημά τους.

Η δράση θα πρέπει να είναι σε 2 μέτωπα. Το πρώτο αφορά τις αγορές μας. Θα πρέπει να επιλέγουμε ελληνικά προϊόντα από ελληνικά καταστήματα ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τις ελληνικές επιχειρήσεις έτσι ώστε τα χρήματα να μένουν στη χώρα και δια της αύξησης των κερδών και της παραγωγής να προσλαμβάνονται περισσότεροι εργαζόμενοι μειώνοντας κατά αυτό τον τρόπο την ανεργία. Από την άλλη επειδή υπάρχουν δυστυχώς προϊόντα τα οποία δεν παράγουμε αν και θα μπορούσαμε θα πρέπει για αυτές τις αγορές να επιλέγουμε χώρες με τις οποίες έχουμε φιλικές σχέσεις και όχι από χώρες οι οποίες σε κάθε ευκαιρία προσπαθούν να μας προσβάλλουν στην αξιοπρέπεια στην εθνική συνείδηση και στη νοημοσύνη μας. Δε γίνεται δηλαδή να κατηγορούμε για δουλικότητα τους πολιτικούς και εμείς να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να ενισχύουμε οικονομικά αυτούς που επιθυμούν την καταστροφή και τη διάλυση της πατρίδος μας.

Το δεύτερο μέτωπο έχει να κάνει με τις εκλογές. Οι έλληνες θα πρέπει να στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλα αυτά τα πολιτικά σκουπίδια, όλη αυτή την πολιτική συμμορία που μας έφερε ως εδώ και να επιλέξει για κυβερνήτες αξιοπρεπείς ανθρώπους, ανθρώπους με καρδιά και νόηση, με πατριωτισμό και ευφυΐα, οι οποίοι θα εφαρμόσουν μια πολιτική που θα έχει ως στόχο της εκείνο το οποίο προσδιόρισε ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης ως τον κεντρικό στόχο της πολιτικής τέχνης και που δεν αναφέρεται σε κανένα σύνταγμα παγκοσμίως, δηλαδή την ευδαιμονία των πολιτών. Μια πολιτική που θα έχει ως στόχο την εκμετάλλευση των τεράστιων δυνατοτήτων του ελληνισμού, την παραγωγή πλούτου, το νοικοκύρεμα των δημοσίων οικονομικών, την εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια άνευ επαίσχυντων ειρηνευτικών συμφωνιών όπου θα πανηγυρίζουμε γιατί δεν υποχωρήσαμε περισσότερο όπου την εθνική προδοσία θα τη βαφτίζουμε πραγματιστική πολιτική και βεβαίως πάνω από όλα θα έχει ως υψίστη προτεραιότητά της την παραγωγή πολιτισμού. Την υπεράσπιση και προαγωγή της παιδείας και του πνεύματος για να δημιουργήσουμε σπουδαίους και νοήμονες ανθρώπους και να μεγαλώσουμε πνευματικά την Ελλάδα.

Πολλοί δημοσιογράφοι, όχι όλοι, οι οποίοι λειτουργούν εδώ και δεκαετίες ως ταγματασφαλίτες του σάπιου και εμετικού πολιτικού κατεστημένου θα προσπαθήσουν να μας τρομοκρατήσουν με την προπαγάνδα τους. Πλέον όμως ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει τι συμβαίνει και δεν επηρεάζεται. Αντιθέτως εξαγριώνεται ακόμη περισσότερο και η προσπάθεια των αργυρώνητων δημοσιογράφων θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Είναι κάτι περισσότερο από επείγουσα η ανάδειξη πολιτικών προσώπων και δυνάμεων που δε θα νοιάζονται για το τι θα πούνε οι ξένοι, που δε θα νοιώθουν κατώτεροι έναντι των ξένων, αλλά θα έχουν ως προτεραιότητα τον ελληνικό λαό και την εύρεση της χαμένης μας ελληνικότητάς.

Η εύρεση αυτής της χαμένης μας ελληνικότητας όχι μόνο θα σημάνει την επίλυση των διαφόρων προβλημάτων όπως αυτό της οικονομίας, όχι μόνο θα σημάνει την ανάταση του ελληνικού έθνους και τη μετατροπή της πανίερης πατρίδος μας σε αυτό που κάποτε ήταν στο ιερό άλσος των θεών, αλλά θα σημάνει και την ανάταση ολόκληρης της ανθρωπότητας η οποία υποφέρει και δυστυχεί από την πλανητική δικτατορία των νεοατλάντων ερπετοειδών, από αυτή τη διεθνή των τοκογλύφων διότι ο πλανήτης είναι σαν ένας ανθρώπινος οργανισμός και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ο εγκέφαλος αυτού του οργανισμού.

Δημήτρης Νικολάκαινας
Βιολόγος άνευ εργασίας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση