Adrian Salbuchi: Μήπως η ΕΕ έχει ημερομηνία λήξης;

Του Adrian Salbuchi
για το δορυφορικό κανάλι Russia Today

Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους 

Μια εκ βαθέων αναδιοργάνωση ολόκληρου του πλανήτη εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ωστόσο, επειδή πραγματοποιείται σταδιακά, ο περισσότερος κόσμος δεν παρατηρεί και δεν αντιλαμβάνεται τι πραγματικά συμβαίνει.

Ακριβώς όπως μας λέει το γνωστό παραμύθι, όταν ρίξεις έναν βάτραχο μέσα σε ζεστό νερό, από τον ξαφνικό πόνο θα δώσει μια, θα πεταχτεί έξω και θα επιζήσει. Αν, αντίθετα, τον ρίξεις μέσα σε χλιαρό νερό, όπου η θερμοκρασία της καρδιάς του θα ανεβαίνει ένα βαθμό κάθε 5 λεπτά, θα μαγειρευτεί και θα πεθάνει.

Οι όροι "Νέα Τάξη Πραγμάτων", "Παγκοσμιοποίηση" και (ο κατά τη γνώμη μου πιο εύστοχος) "Παγκόσμια Κυβέρνηση" περιγράφουν τους μακροπρόθεσμους στόχους μιας πανίσχυρης παγκόσμιας εμβέλειας ολιγαρχίας, ενσωματωμένης στο εσωτερικό της κάθε χώρας, και κυρίως των ΗΠΑ και των χωρών της Ευρώπης. Η τάξη αυτή κατέχει, διαχειρίζεται και διακινεί αυτά που κάποτε εκλαμβάνονταν ως ιδιοκτησία του κάθε κράτους χωριστά - πετρέλαιο, κεφάλαια, οικονομική ισχύ, ένοπλες δυνάμεις, φυσικούς πόρους - εκ των έσω, προκειμένου να προωθεί συνεχώς την υπερεθνική της ατζέντα.

Αυτή η ιδιαίτερα πολύπλοκη, ολιστική και ευρέως προγραμματισμένη διαδικασία εξηγεί, κατά ένα μεγάλο μέρος (αν όχι καθ' ολοκληρία), τη συνεχιζόμενη βία, το χάος και την αδικία που παρατηρούμε στην σφαίρα των δημοσιονομικών, της πολιτικής και της οικονομίας. Όμως, ο καλός στρατηγικός σχεδιασμός απαιτεί και τον πειραματισμό, την τακτική της δοκιμής και του λάθους, την ανάπτυξη σεναρίων και τα παιχνίδια πολέμου.

Η πατρίδα μου, η Αργεντινή, και γενικά η Λατινική Αμερική στο σύνολό της, έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιηθεί για τέτοιου είδους "πειράματα". Το πιο γνωστό από αυτά εκτελέστηκε στην Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, όταν το διεθνές τραπεζικό καρτέλ, ευθυγραμμισμένο με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, τους οίκους αξιολόγησης και τα "έγκυρα" διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, συνεργάστηκαν για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού και νομισματικού συστήματος της Αργεντινής, πλην όμως την ίδια στιγμή δεν συνάντησαν καμμία δυσκολία στο να "διασώσουν" το σύνολο των τραπεζών τους που λειτουργούσαν στη χώρα αυτή.

Οι πολίτες της Αργεντινής είδαν τα χρήματά τους να παγιδεύονται από τις τράπεζες, τις καταθέσεις τους σε δολάρια να μετατρέπονται αυθαίρετα στο τοπικό υποτιμημένο πέσο, με βάση μια ισοτιμία νομίσματος που "μαγείρεψαν" κάποιοι αυθαίρετα, και από το 2001 έως και σήμερα κυβερνώνται από υπηρεσιακές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να παίρνουν μέτρα που είναι μονίμως ευθυγραμμισμένα με τα τοπικά και διεθνή τραπεζικά συμφέροντα.

Ποιές ήταν οι επιπτώσεις για την Αργεντινή; Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 40% το 2002, το 50% του πληθυσμού μας έπεσε κάτω από το όριο της φτώχειας (και η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων δεν μπόρεσε να ξεφύγει ποτέ από αυτή την κατάσταση), η βία και ο θάνατος κυριαρχούν στους δρόμους των πόλεών μας, οι λέξεις "κατάσχεση", "χρεοκοπία" και "κοινωνικός πόλεμος" (που λίγο έλειψε να γίνει εμφύλιος πόλεμος) έχουν γίνει κοινές έννοιες, και όμως.... ούτε μία τράπεζα δεν έχει κλείσει!

Αν, τώρα, κάνουμε ένα fast-forward και φθάσουμε στο σήμερα, για να δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πορτογαλία και την Ισλανδία, θα δούμε το ίδιο έργο να παίζεται σε επανάληψη. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για τις συνέπειες σφαλμάτων που διέπραξαν συγκεκριμένες κυβερνήσεις, αλλά για ένα υπαρκτό μοντέλο, σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να ελέγχει ολόκληρα έθνη, τα οποία βυθίζονται εσκεμμένα και συστηματικά μέσα σε ένα αδικαιολόγητο και επαχθές δημόσιο χρέος.

Μια από τις βασικές εμπειρίες που αποκόμισαν οι ισχυροί από το πείραμα της Αργεντινής ήταν το πώς να ελέγχουν τον (στα συνθήματα μόνο) "κυριάρχο λαό" μέσω του λεγόμενου "PsyWar" (ψυχολογικού πολέμου), που ασκείται από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έτσι ώστε οι πολίτες τελικά να δεχθούν όλη την αδικία που τους γίνεται και τα τα δεινά που τους επιβάλλονται, ενώ οι τραπεζίτες και οι συνεργοί τους κυβερνώντες αρπάζουν τελικά όλο το χρήμα και εξακολουθούν να παραμένουν στην εξουσία.

Όλα τα παραπάνω με οδηγούν στην υποψία μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα παρόμοιο πείραμα, αλλά σε πολύ ευρύτερη κλίμακα. Ένα πείραμα που στόχο έχει να περιέλθουν πολύ διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές γλώσσες, νομικά συστήματα, πολιτισμό, τις οποίες παραδοσιακά συνδέει μια ιστορία πολέμων και μίσους μεταξύ τους, κάτω από ένα προσχεδιασμένο καλούπι μιας γραφειοκρατικής ένωσης, το οποίο θα τις υποχρεώνει να εκχωρούν όλο και μεγαλύτερο μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας. Ένα είδος αυτοσχέδιου "εγχειριδίου" που προβλέπει την εθελοντική υποταγή 27 χωρών-μελών της ΕΕ σε μια κοινή νομική γραφειοκρατία, ένα κοινοβούλιο, έναν μη εκλεγμένο πρόεδρο, ένα στρατό, μια σημαία, και ένα νόμισμα.

Ποια είναι τα διδάγματα που αποκομίζουν οι παγκοσμιοποιητές από τη δοκιμασία της ΕΕ; Μήπως η σημερινή κρίση της Ευρωζώνης σημαίνει ότι, μετά από μισό αιώνα και κάτι οικοδόμησης της "Ενωμένης Ευρώπης", γινόμαστε σήμερα μάρτυρες της ελεγχόμενης κατεδάφισής της, προκειμένου να (επαν)οικοδομηθεί για να προκύψει κάτι καινούργιο; Μήπως - για να χρησιμοποιήσω μια φράση από μέλη της "Fabian Society" στη Βρετανία του 19ου αιώνα, που οραματίζονταν μια σταδιακή μετάβαση σε μια παγκόσμια σοσιαλιστική κυβέρνηση - την αναπλάθουν για να της δώσουν "ένα πιο οικείο και προσφιλές σχήμα";

Μήπως είναι η ΕΕ ένα ενδιάμεσο στάδιο για τον "ανώμαλο δρόμο που οδηγεί στην παγκόσμια κυβέρνηση", όπως τον χαρακτήρισε το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), Richard Gardner, σε ένα "προφητικό" άρθρο του στο περιοδικό "Foreign Affairs", τον Απρίλιο του 1974; Ένα στάδιο, κατά το οποίο πάσης φύσεως περιπλοκές, που αφορούν νομικές, διπλωματικές, εμπορικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, μιντιακές, νομισματικές, αμυντικές και πλείστες όσες άλλες πολιτικές, θα διευθετηθούν, για να επανασχεδιαστούν και να εφοδιαστούν εκ νέου, προκειμένου να υπηρετήσουν έναν "ευρύτερο στόχο";

Θα γίνουμε, άραγε, σύντομα μάρτυρες της διάλυσης του ευρώ, όχι ως τυχαίου "ατυχήματος", αλλά ως μιας προγραμματισμένης υπερ-διαδικασίας, η οποία, σε συνδυασμό με τον υπερ-πληθωρισμό του αμερικανικού δολαρίου, θα μπει σε μια ανεξέλεγκτη περιδίνηση, έως ότου καταρρεύσει και αντικατασταθεί από ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα, που θα εκδίδεται και θα κατευθύνεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα της παγκόσμιας εξουσίας των ολιγαρχών μέσω ενός είδους μελλοντικής παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας; Με λίγα λόγια, μήπως η ΕΕ έχει ημερομηνία λήξης;

Το πάντα καλά πληροφορημένο Βατικανό φαίνεται να ενστερνίζεται την άποψη αυτή, αν κρίνουμε από την πρόσφατη έκκληση του για ένα "ρεκτιφιέ" των παγκόσμιων οργανισμών. Η δήλωση αυτή των "σοφών" αποτελεί αλάθητο σημάδι. Δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι οι γέροντες που περιδιαβαίνουν τους διαδρόμους του Βατικανού είναι και πάλι πανέτοιμοι να εξασφαλίσουν τη θέση τους κάτω από τον νέο ήλιο που θα ανατείλει πάνω από τον κόσμο.

Η ελεγχόμενη κατάρρευση του ευρώ, μέσω της διάλυσης της Ευρωζώνης, και η κατάρρευση του δολαρίου των ΗΠΑ, μέσω του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με μια κατάλληλα ενορχηστρωμένη και προσαρμοσμένη εκδοχή της "αραβικής άνοιξης" στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και αλλού, θα διαβρώσει ακόμη περισσότερο την εθνική κυριαρχία των χωρών σε παγκόσμια κλίμακα. Θα πυροδοτηθεί από ελεγχόμενους διαδοχικούς "πολέμους" και θα υποστηριχθεί από την αύξηση του ψυχολογικού πολέμου που θα αναλάβουν τα μονοπώλια των Δυτικών μέσων ενημέρωσης.

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν. Είναι, άραγε, όλα αυτά απλά μια τεράστια πλάνη ή πρόκειται για διαφορετικές εκφάνσεις της δράσης ενός πλανητικού "Λεβιάθαν", αποφασισμένου να επιβάλει σε όλους εμάς την παγκόσμια κυβέρνηση;

* O Adrian Salbuchi είναι Αργεντινός συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση