Ο κ. Παπουτσής και ο "Νόμος του Μέρφυ"

• ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

"Αυτό που θα σε προωθήσει στο ένα επίπεδο, θα σε εξοντώσει στο άλλο".

(Νόμος του Μέρφυ)

Στο ένα επίπεδο προωθήθηκε από την κυρία Δήμητρα Λιάνη, την εποχή της παντοδυναμίας της, στα ανώτατα κομματικά επίπεδα, αλλά και το επιτροπάτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια περίοδο και σε παράλληλο επίπεδο ανασύρθηκε από τον Κώστα Σημίτη, στην προσπάθεια του τελευταίου να διακινηθεί στις εσωκομματικές ισορροπίες, και τοποθετήθηκε στο τότε υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, με επιστέγασμα την τραγωδία του "Σαμίνα", χωρίς να αντικρίσει τις φιλοδοξίες του να πνίγονται στις Πόρτες της Πάρου.

Επέπλευσε της τραγωδίας με τα δεκάδες θύματα και επωφελούμενος της εσωκομματικής τρικυμίας ενέγραψε υποθήκη στις επιδιώξεις του κληρονόμου της "φαμίλιας Παπανδρέου", και απέσπασε την υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας, με άθροισμα 0+0=0.

Μετά τι; Εκλογές του 2009, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του άλλοτε ποτέ "Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος", επιδίωξε να εξαγοράσει καινούργια σοσιαλιστική συνείδηση, με θύμα του τον ατυχή εκείνο υφυπουργό Οικονομικών Σαχινίδη.

Πάντως, μέχρι σήμερα το επαγγελματικό του βιβλιάριο –δικηγόρος κατά ταυτότητα-, παρουσιάζει λευκές σελίδες και πληρεί τη ρήση:Ανεπάγγελτος επαγγελματίας της πολιτικής.
Βεβαίως, δεν είναι ο μόνος των πλουσίως σιτιζομένων, και νυν και αεί, στο δημόσιο πρυτανείο των 300 του ελληνικού κοινοβουλίου.

Και κυρίως δεν θα ήτο υπερβολή να υποστηριχθεί ότι "θεμελίωσε τον σκοπό του στο τίποτα", κατά την "προθανάτιο" ρήση του Μαξ Στίρνερ, ενός από τους μεγάλους ουτοπικούς της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής σκέψης τον 19ο αιώνα.

Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, όχι μόνο τη σημερινή περίοδο κατά την οποία το Κίνημα(!) ως κυβέρνηση καθημερινώς ολισθαίνει σε συνταγματικά πραξικοπήματα -υπαγωγή της Χώρας στην οικονομική υποτέλεια και καθεστώς μειωμένης εθνικής ανεξαρτησίας, αυξανόμενο αυταρχισμό και αστυνομική βία σε βάρος του "εχθρού λαού"-, αλλά και σε άλλες αντίστοιχες εποχές, προέρχονται από το τίποτε και καταλήγουν στο τίποτε, υπό την κοινή κατακραυγή!

Είναι η μοίρα των δημοσίων προσώπων, είναι το δεύτερο επίπεδο του "Νόμου του Μέρφυ", που ως διάττοντες τα πρόσωπα αυτά, εμφανίζονται στο προσκήνιο, χωρίς προηγουμένως να έχουν υποστεί τη βάσανο του "κοινωνικού καθαρτηρίου".

Εις εξ αυτών ακούει στο όνομα Χρήστος Παπουτσής, προϊστάμενος του κατ΄ ευφημισμό υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, την εποχή που οι τελευταίοι δολοφονούνται, ανυπεράσπιστοι ανά τας οδούς και τας ρύμας του Κλεινού άστεως.

Τα χαρακτηριστικά τους:ύφος, γλώσσα και φρασεολογία, στερούμενη πίστης και συναισθήματος, που η βάσκανος μοίρα εναπέθεσε στο λόγο τους, την υπεράσπιση της τιμής της δημοκρατικής παράταξης!

Οι επαγγελματίες της πολιτικής και ανεπάγγελτοι ως πολίτες, εκφράζουν ακριβώς την αντιστροφή της κοινωνικής πυραμίδας αξιών. Και ως εκ τούτου στερούνται ικανού βαθμού πειστικότητας.

[Η κοινωνική πυραμίδα αξιών προϋποθέτει επιτυχία στον επαγγελματικό στίβο, καταξίωση στην τοπική κοινωνία, επέκταση της αναγνώρισης αυτής σε επίπεδο νομού, περιφέρειας και τελικώς πανελληνίως με επιστέγασμα την κατάκτηση του βουλευτικού αξιώματος].

Είναι δε, αποδεδειγμένο, ότι η κοινωνική πυραμίδα αξιών, αποτελεί οιωνεί, ένα κοινωνικό φίλτρο, δια του οποίου διηθίζεται η ανθρώπινη προσωπικότητα, δοκιμάζεται και αποκτά αναντίρρητο λόγο αξιοπιστίας που εγγίζει τα όρια της επιβολής στο κοινωνικό σύνολο.

Η παρακμή, και σχεδόν, η ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας, δεν αποσυμπλέκεται από την κυριαρχία των "επαγγελματιών της πολιτικής", η επιδίωξη των οποίων για διαρκή παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο παρακάμπτει "νόμους και προφήτες", και κυρίως, ηθικές αξίες!

Από τους κατ’ επωνυμία "σοσιαλιστές", αλλά ανήκοντες στη λέσχη των "επαγγελματιών της πολιτικής", παρατηρείται ότι απουσιάζει η σύλληψη της κοινωνίας και του κράτους, ως το "σπίτι του λαού", και αντ’ αυτής επικυριαρχεί η αντίληψη των νομέων του κράτους και της εξουσίας.

Τι και αν από το 1932 ο "γενάρχης" της σουηδικής σοσιαλδημοκρατίας Πιέρ Άλμπιν Χάνσον -πρότυπο και για τη σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στην οποία αυτοτοποθετείται και το νέο-ΠΑΣΟΚ-, διαλαλούσε: "Το θεμέλιο ενός σπιτιού είναι η σύμπνοια και τα κοινά συναισθήματα. Το καλό σπίτι δε θεωρεί κανέναν προνομιούχο είτε παραγνωρισμένο. Δεν ξέρει από εύνοιες ή από προγονούς. Σε αυτό κανείς δεν κοιτάζει κανέναν αφ’ υψηλού, κανείς δεν προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα εις βάρος του άλλου και ο ισχυρότερος δεν καταπιέζει ούτε και λεηλατεί τον αδύναμο. Στο καλό σπίτι επικρατούν η ισότητα, η συντροφικότητα, η συνεργασία και η χρησιμότητα. Εφαρμοσμένο στο μεγάλο σπίτι των ανθρώπων και των πολιτών το εν λόγω σπίτι θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών προσκομμάτων που τώρα διαχωρίζουν τους πολίτες σε προνομιούχους και μη, σε άρχοντες και "υπηκόους".

Η πρακτική και η δράση των ανεπάγγελτων επαγγελματιών της πολιτικής, έχει συντελέσει ώστε ο πολίτης, αποθαρρυμένος από την αντίληψη "όλοι ίδιοι είναι", να μην προκρίνει και ψηφίζει ιδέες, αλλά να κυνηγά το ιδιοτελές σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Και μάλιστα η πεποίθησή του αυτή, οσημέραι να εμπεδώνεται από τη διαπίστωση ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με ένα και μόνο: Τη διεκδίκηση, διακράτηση, νομή και απόλαυση της εξουσίας μέχρι τρυγός.
Και αν αυτό παρετηρείτο μόνο στους κόλπους των θιασωτών της άπληστης αγοράς και των κηρύκων του νεοφιλελευθερισμού, ο πολίτης θα γνώριζε επακριβώς την κατεύθυνση του κινδύνου.

Δυστυχώς, το μοντελάκι αυτό προτιμάται, κατ΄ εξοχήν, και από τους ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, ελληνικής κοπής με "σοσιαλιστικά" χαρακτηριστικά και κατά πλήρη άγνοια, ότι:

• Η δημοκρατία της κατάργησης των διακρίσεων με τη δημοκρατική λήψη των αποφάσεων αποτελεί την υψηλότερη απόδειξη της νομιμότητας, με την οποία υποδηλώνεται η συμμετοχή του πολίτη με ίσους όρους στον καθορισμό των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών στόχων.
• Η πίστη στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας μεταβάλλει τη φύση της αγοράς μέσω της κατανομής του εισοδήματος.
• Η βαθμιαία αποκοπή των προνομίων των εχόντων και κατεχόντων γίνεται κατορθωτή μόνο μέσω του κοινωνικού ελέγχου.

Ήδη στους σκεπτόμενους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας εμπεδώνεται η αντίληψη οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες της πολιτικής" να αντιμετωπίζονται με την αρά, "εκάς οι βέβηλοι", να επιδιώκεται η διέγερση της αυτενέργειας του πολίτη και η πολιτική να εισέλθει στα πλαίσια ενός συνεχούς, ασυμβίβαστου και διεισδυτικού κοινωνικού ελέγχου.

Και μάλιστα στην εποχή του μνημονίου, της κατεδάφισης του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, του αυξανόμενου σε καθημερινή βάση αυταρχικού κράτους με στόχο την κάμψη του αγωνιστικού πνεύματος του "εχθρού λαού".

Όμως, οι επιλήσμονες, εν οις και ο κ. Χρήστος Παπουτσής, εν τη αλαζονεία τους απολησμονούν την κατάληξη του νόμου του Μέρφυ.

"Αυτό που θα σε προωθήσει στο ένα επίπεδο θα σε εξοντώσει στο άλλο".

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση