Ο Γιώργος και ο Λύκος

Η χρεοκοπία(*) είναι η καταστροφή του έθνους. Δε θα πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Θα κλείσουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Θα πεινάσουμε. Θα σκοτωνόμαστε στα σούπερ μάρκετ για ένα κουτί Νουνού. Θα βγουν τα Λέοπαρντ να φρουρούν τα ΑΤΜ της Eurobank. Άνθρωπος θα τρώει άνθρωπο και σκύλος θα τρώει σκύλο…

Ποιο λεκτικό ακροβατισμό, και ποια επικοινωνιακή βόμβα δεν επιστράτευσε αυτή η κυβέρνηση προκειμένου να πείσει και τον τελευταίο ιθαγενή ότι και μόνο η εκφορά της λέξης “χρεοκοπία” θα άνοιγε τον Ασκό του Αιόλου, αφήνοντας όλους τους ανέμους να πάρουν και να σηκώσουν το καλυβάκι του και να το στείλουν στη νεολιθική εποχή (της δραχμής και της επάρατης δεξιάς);

Ω, του θαύματος, μόλις λίγα εικοσιτετράωρα από τον τελευταίο δημόσιο εξορκισμό της χρεοκοπίας, η ελληνική κυβέρνηση και τα ομοτράπεζα μίντια την καλωσορίζουν στη “Δαν(ε)ία του νότου”.
“Εντάξει μωρέ, είπαμε μία κουβέντα παραπάνω. Και στο κάτω κάτω δεν είναι ακριβώς χρεοκοπία, αλλά ντιφόλτ. Και τι ντιφόλτ; Σελέκτιβ! Αλλά πού να γνωρίζετε εσείς οι γκραβαρίτες από σελέκτιβ ντιφόλτ; Είχατε και στο χωριό σας;”. Αυτά, και άλλα ωραία, θα μπορούσε να λέει ο υπερευλύγιστος -για τα κιλά του- Ντέπιουτι Πράιμ Μίνιστερ, Ευάντζελος Βενιζέλος.

Πράγματι. Η συμφωνία που έκλεισε η Άντζελα με το Νικολά στις Βρυξέλες και κάλεσε και τα άλλα παιδάκια (Μπαρόζο, Φαν Ρομπούι και το μικρό Γιωργάκη) να της ρίξουν ένα βλέφαρο και να βάλουν τις υπογραφές τους από κάτω, δεν θεωρείται με οικονομικούς όρους χρεοκοπία. Ούτε και το καθεστώς “Restricted Default” (Περιορισμένη Χρεοκοπία) όπου θα μας κατατάξει η Fitch, έως ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία έκδοσης ομολόγων για τους ιδιώτες που θα συμμετέχουν στο σχέδιο “Άντζελα” (μη χαίρεσαι κυρία Γκερέκου).

Όταν όμως φωνάζεις “Λύκος”, “Λύκος”, “Λύκος” δέκα φορές την ημέρα, προ και μετά γευμάτων, κάποια στιγμή τα πρόβατα θα σου βελάξουν “στα κουδούνια μας ρε γελοίε, πάλι ατάιστα μας έχεις αφήσει“. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την ελληνική κοινωνία, η οποία έχει να υπομείνει την καχεχτικότητά της, τους σαράντα βαθμούς υπό σκιά, τον αυτοηδονιζόμενο Μπακογιαννόπουλο της κυβέρνησης, Αντιπρόεδρο (πασών των Ρωσιών) Ευάγγελο Βενιζέλο, ένα πούλμαν προσκοπάκια (υπουργοί, βουλευτές, γραμματείς, φαρισαίοι) των κατασκηνώσεων ΠΑΣΟΚ μαζί με το κέτερινγκ της κατασκήνωσης (Πρετεντέρης, Τρέμη, Τσίμας, Καψής, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης και λοιπόι). Στον τσομπάνο Γιωργάκη θα κολλήσει; “Δεν πα να μας φάει ο λύκος. Ούτως ή άλλως, μόνο αυτόν ταϊζεις τόσο καιρό”.

Πάνε και οι φιέστες. Πάνε και τα νταούλια. Τζάμπα πανηγυρίζει ο Μπάμπης. Ακόμη κι ο Πάσχος, έφυγε για διακοπές…

Χρεοκοπία; Last year!

Ποιος να πανηγυρίσει και γιατί; Ποιος να τρομάξει και γιατί;

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσισε από την πρώτη στιγμή να παίξει το παιχνίδι της απάτης και της τρομοκρατίας. Και ήταν αναγκασμένη να το τραβήξει μέχρι τέλους, κάνοντας συχνά-πυνκά επικλήσεις στο θεό των χρυσόψαρων, μην και ανακτήσουν τη μνήμη τους οι ιθαγενείς και βουτήξουν τα καλάσνικοφ. Όσο τη γλιτώνουν με κανένα ιπτάμενο γιαούρτι, πέντε μπινελίκια και καμία αδέσποτη ξανάστροφη, πιστεύουν ότι αντέχει το σύστημα. Και δωστου σωτηρίες και πάρτου μνημόνια.

Οι δηλώσεις, αφόρητες αναδιατυπώσεις από καρμπόν υμνολόγια περασμένων μηνών. Τον Μάιο του ΄10 το μνημόνιο μας γλίτωσε στο παρά τσακ από την καταστροφή της χρεοκοπίας. Οι αγορές ησύχασαν, τα spread έπεσαν και η οικονομία θα έκανε “ριστάρτ” στα τέλη του ’11. Έτσι μας είπαν δηλαδή. Το φετινό Μάιο το μνημόνιο προέκυψε χαλασμένο καρπούζι. Κλαυθμός και οδυρμός για λίγες μερούλες και μετά πάμε γι’ άλλα. Θα καταφέρουμε να μην χρεοκοπήσουμε διά της επιμηκύνσεως. Ένα μεσοπρόθεσμο “μισό τσιγάρο” δρόμος είναι η δουλειά. Κάτι εκποιήσεις, λίγα μέτρα (κάτω από το χώμα) ακόμη και, μη σας νοιάζει, έως το ’12, βία ’13 βρε αδερφέ, η οικονομία θα τρέχει με χίλια. Πάντως, ο θεός της Ελλάδας (και δυο-τρεις χιλιάδες ασφυξιογόνα) έδωσε και δεν χρεοκοπήσαμε. Χάρη στο μεσοπρόθεσμο, η Ευρώπη πείστηκε και άνοιξε τα σεντούκια της. Μας φόρεσε ένα πολύ σικάτο σελέκτιβ ντιφόλτ και μία σαραντάχρονη ελεγχόμενη χρεοκοπία, που δεν τη λέμε όμως έτσι, για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι αξιολογητές. Που και να μας πάρουν δηλαδή, στα καρύδια μας, αφού από εδώ και στο εξής και για τις επόμενες δύο γενιές εξασφαλίσαμε δάνεια να φαν κι οι κότες κι ένα δίμετρο νταβά που τον λένε Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διαθέτει και Τζάγκουαρ γκάμπριο. Εντάξει, μπορεί να “βγούμε στις αγορές” το 2051, αλλά ως τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει – κυριολεκτικά.

Την αλήθεια, ακόμη κι αν δεν την καταλαβαίνει ο κόσμος, έχει αρχίσει εδώ και καιρό να την οσμίζεται. Η Ελλάδα χρεοκόπησε επισήμως και με το νόμο, ήδη από το Μάιο του 2010. Ελέγχεται απόλυτα από τις Βρυξέλλες και εκτελεί κατά γράμμα -και με όσες αντοχές διαθέτει- το πρόγραμμα που της υποδεικνύεται. Το Μνημόνιο (που είναι μνημόσυνο πλέον), δεν ήταν το τελικό σχέδιο (σ.σ. το έχω διατυπώσει δεκάδες φορές και ήδη από τον Απρίλιο του 2010). Η φόρμουλα δεν ήταν τυχαία αποτυχημένη, καθώς η βίαιη προσαρμογή υπήρξε πάντα το ζητούμενο. Όσο πιο βίαιη, τόσο το καλύτερο. Ούτε υπήρχε κανείς σώφρων που θα πίστευε ότι τα χρονοδιαγράμματα θα μπορούσαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα. Αντιθέτως, οι υπερβολικές απαιτήσεις του Μνημονίου ήταν εκείνες που έστρωναν το δρόμο για το Μεσοπρόθεσμο και την προδιαγεγραμμένη -λίγο ως πολύ και αφού λύνονταν οι προστριβές των “εθνικών καπιταλισμών” των κρατών της Κ. Ευρώπης- ελεγχόμενη χρεοκοπία που θα διαρκέσει για μερικές δεκάδες χρόνια, ενώ παράλληλα θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας. Η μισή Ευρώπη τίθεται σε καθεστώς απόλυτου οικονομικού ελέγχου από τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες του Κέντρου. Κι αν δεν συμβεί κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός, το νέο αυτό καθεστώς θα παγιοποιηθεί ως μορφή διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θέλετε να χειροκροτήσετε και έχετε το θράσος να το κάνετε; Είστε ελεύθεροι. Προτιμάτε να πάτε για μπάνια, ανασηκώνοντας τους ώμους; Οι παραλίες είναι στη θέση τους και σας περιμένουν (σ.σ. φέτος, γιατί του χρόνου ενδέχεται να μετατραπούν σε ιδιωτικές πίστες). Σκέφτεστε να την αράξετε περιμένοντας τις επόμενες εκλογές που έρχονται -αναγκαστικά- σε λίγους μήνες και να κάνετε το καθήκον σας στην κάλπη; Τοποθετήστε σε ασφαλές μέρος την αστυνομική σας ταυτότητα -άντε και μία κομματική κονκάρδα- και καληνύχτα σας. Έχετε πέσει σε κατάθλιψη και θα αναζητήσετε την πλησιέστερη γωνία για να κλάψετε τη μοίρα σας; Μην ξεχάσετε το μυξομάντηλό σας.

Εμένα επιτρέψτε μου μόνο να διατηρώ και την αξιοπρέπειά μου και τα όνειρα για τα (αγέννητα ακόμη) παιδιά μου. Μπορεί να μη βουτήξω -για την ώρα- το καλάσνικοφ, αλλά τους δρόμους δεν θα τους εγκαταλείψω.

Zaphod

(*) Επειδή η επιλογή των λέξεων πολλές φορές έχει τεράστια σημασία, καλό θα είναι να γνωρίζουμε το γιατί οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης σκόπιμα επιλέγουν τη χρήση του όρου χρεοκοπία, αντί του ορθότερου “πτώχευση” ή ακόμη και της πιο περιφραστικής αλλά ακριβολογικής έκφρασης “στάση πληρωμών”.
Χρεοκοπία (με όμικρον και όχι ωμέγα): 1. (νομ.) παράνομη ή γενικά σκόπιμη πτώχευση: Δόλια / απλή ~. || (επέκτ.) πτώχευση. 2. (μτφ.) ολοκληρωτική αποτυχία: ~ ενός πολιτικού / μιας κυβέρνησης / μιας ιδεολογίας.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση