Εθνική ανεξαρτησία ή δελτίο στα τρόφιμα και τα καύσιμα;...

Τελικά τα «καταφέραμε». Πολίτες και πολιτικοί μετά τριάντα χρόνια παράδοσης στην κομματοκρατία, στο λαϊκισμό και το συβαριτισμό καταφέραμε να φτάσουμε τη χώρα στο μοιραίο εθνικό δίλημμα: Εθνική ανεξαρτησία ή δελτίο στα τρόφιμα και τα καύσιμα;...

Παρατηρώ τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλάνε για ανάρμοστη παρέμβαση του κ. Ολι Ρεν και δεν αντιλαμβάνομαι αν εννοούν την ουσία της παρέμβασης ή τον τρόπο της διατύπωσης... Αν εκλιπαρούν δηλ. για μια πιο κομψή παρέμβαση που δεν τους θίγει στο θυμικό των ψηφοφόρων τους...

Για όποιον ξέρει πρόσθεση και αφαίρεση, τα πράγματα μοιάζουν απλά. Οι Ευρωπαίοι μας δάνεισαν είτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, είτε γιατί το θεώρησαν υποχρέωση αλληλεγγύης για το ποσοστό ευθύνης που τους αναλογεί από την ελληνική χρεοκοπία.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως δεν σκοπεύουν να το κάνουν για πάντα. Όποιος μπορεί να διαβάσει τις προθέσεις της κοινής γνώμης σε σχέση με την Ελλάδα στην Ευρώπη, αυτό είναι κάτι παραπάνω από φανερό.

Το δίλημμα ή δέσμευση σε κοινή συναίνεση των βασικών κομμάτων ή δεν έχει άλλη δόση είναι σαφές, όχι γιατί έτσι θέλουν οι επίτροποι, αλλά επειδή οι ηγέτες της Ευρώπης βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο σε σχέση με την κοινή γνώμη των χωρών τους.

Η άποψή μου είναι πως η κοινή γνώμη δεν έχει άδικο. Αποτελείται ως επί το πλείστον από ανθρώπους που εργάζεται παραγωγικά με κανόνες αγοράς και συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια. Γιατί θα πρέπει να χρηματοδοτούν μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους κάτω από τα 60;

Ένα επιχείρημα που λέει πως μας χρειάζονται σαν πελάτες για τις μερσεντές που κατασκευάζουν δείχνει το βαθμό της παράνοιας που οδηγεί ο αριστερός σολιψισμός.

Κατοχικές δυνάμεις...

Ο χαρακτηρισμός κατοχή και κατοχικές δυνάμεις δεν είναι καινούργιος στην ερμηνεία της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας.

Τον χρησιμοποιεί κατά κόρον ο χώρος που αντιστρατεύεται τη δανειακή συνθήκη του μνημονίου για την τρόικα και τους όρους που θέτει στην προσπάθεια ομαλοποίησης των συνεπειών της ελληνικής χρεοκοπίας και της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση χρέους.

Όλα αυτά, με το απλοϊκό σκεπτικό πως φταίνε όσοι μας δάνειζαν αφού υποτίθεται γνώριζαν πως είμαστε αναξιόπιστοι οποιασδήποτε πίστης. Άρα, δικαιούμαστε να κηρύξουμε στάση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι αυτοί να την δεχτούν αυθωρεί και παρά χρήμα...

H αλήθεια είναι πως λίγο πρέπει να μας απασχολεί το ηθικό σκέλος της υπόθεσης. Δηλαδή της ηθικής υποχρέωσης να εξοφλούμε τα χρέη μας.

Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι οι συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής. Τι κόστος θα έχουν και πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτό το κόστος.

Πιστεύω πως είναι παιδαριώδες να υπολογίζει κάποιος πως αν κηρύξουμε στάση πληρωμών η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν. Εμείς θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να ξοδεύουμε και οι άλλοι θα συνεχίσουν να μας δανείζουν.

Η διεθνής εμπειρία υποστηρίζει πως θα μείνουμε πολλά χρόνια σε καραντίνα από τις διεθνείς αγορές. Όποιος έχει στοιχειώδη επίγνωση καταλαβαίνει πως αυτό σημαίνει πως οι εισαγωγές θα γίνονται με μετρητά. Με απλά λόγια για μια χώρα με την παραγωγική υποδομή της Ελλάδας αυτό σημαίνει καύσιμα και τρόφιμα με το δελτίο.

Η αξία της πίστης...

Αν ήταν έτσι απλά, κάποιος θα κήρυττε στάση πληρωμών χωρίς καμιά επίπτωση και κανένας στον κόσμο δεν θα πλήρωνε ποτέ τα χρέη του, με συνέπεια κανένας να μην δανείζει λόγω του κινδύνου της απιστίας.

Δεν θα υπήρχαν τράπεζες γιατί η δουλειά τους είναι ακριβώς να παρεμβάλλονται μεταξύ δανειστών και δανειζόμενων. Με λίγα λόγια από οικονομικής πλευράς θα βρισκόμασταν στις προκαπιταλιστικές συνθήκες του μεσαίωνα, όταν όσοι είχαν νομίσματα τα έθαβαν στην αυλή τους.

Ειλικρινά με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία διαλέγουν κάποιοι την εύκολη λύση, την αρπαχτή, την αγυρτία και την ευκολία με την οποία πολιτικοποιούν και δίνουν ιδεολογικό χαρακτήρα στην απάτη και την τεμπελιά.

Κάποτε η ηθική της εργασίας αποτελούσε βασική συνιστώσα κάθε πατριωτικής και εξισωτικής ιδεολογίας και αυτός πιστεύω πως ήταν και ένα λόγος που άντεξαν στο χρόνο. Τώρα με τον φθηνό λαϊκισμό και το βόλεμα σαν σημαία;...

Η τελευταία ευκαιρία...

Την επόμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με διάγγελμα. Αυτό θα είναι η τελευταία ευκαιρία ανάταξης της χώρας.

Το πρώτο ζητούμενο είναι το βάθος των μεταρρυθμίσεων και τo δεύτερο ο τρόπος που αυτές θα υλοποιηθούν, καθώς το μνημόνιο ένα απέτυχε γιατί η πλειοψηφία της κυβέρνησης το φαλκίδευσε.

Όπως λέμε καιρό τώρα η επιτυχία ή όχι του προγράμματος πρόσκαιρες επιπτώσεις θα έχει επί συγκεκριμένων κατηγοριών μετοχών του ελληνικού χρηματιστηρίου.

Επί της ουσίας η αγορά τις τελευταίες εβδομάδες παραμένει «νεκρή» καθώς κανένας δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί την έκβαση της αδράνειας που έχει περιέλθει η χώρα καθ’ οδόν προς την πιθανότητα ολικής κατάρρευσης.

Δυο σημεία ενδέχεται να αποτελέσουν τα σημεία αφύπνισης.

Το πρώτο είναι το περιεχόμενο του διαγγέλματος του πρωθυπουργού καθώς και ο τρόπος που η αντιπολίτευση θα επιλέξει να συμπαραταχθεί σε επί μέρους σημεία ή εφ’ όλης της ύλης.

Το δεύτερο είναι η σύνοδος κορυφής στο τέλος Ιουνίου και οι αποφάσεις που θα λάβει σε σχέση με την Ελλάδα και το χρέος του νότου συνολικότερα.

Στη συνέχεια τα ενδεχόμενα ανασχηματισμού ή πρόωρων εκλογών αποτελούν παραμέτρους που δεν μπορεί να αποκλειστούν μεσοπρόθεσμα.

Σε όλο αυτό το διάστημα το ζητούμενο θα είναι η δημιουργία ρεύματος στην κοινή γνώμη υποστήριξης των πρωτοβουλιών εξόδου από την κρίση και μεταρρύθμισης του τέλματος.

Το γεγονός πως τα δυο μεγάλα κόμματα φοβούνται να εμφανίσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρύθμισης ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος της σύγχυσης της κοινής γνώμης.

Σύγχυσης που αφήνει περιθώρια για την αναβάθμιση θεωριών συνωμοσίας και ακραίων μηδενιστικών αντιλήψεων.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση