Κοινωνική αποδόμηση

Tου Σπύρου Ν. Λίτσα
Λέκτορας Διεθνούς Πολιτικής
στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας

• Ένας σύγχρονος κανιβαλισμός έχει ξεκινήσει και πλέον λαμβάνουμε όλοι μέρος σε αυτόν δίχως να μπορούμε να κατανοήσουμε σε βάθος τον συλλογικό εκφυλισμό που επιτρέπουμε να δημιουργηθεί εις βάρος της ίδιας μας της επιβίωσης

Ας υποθέσουμε ότι με έναν μαγικό τρόπο η ελληνική οικονομία αύριο ορθοποδεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει του δημοσίου χρέους, με αυτούς τους δρακόντειους όρους μνημονιακής σύμβασης, και σε μια σπάνια ιστορικώς αλλά και πολιτικώς κίνηση το χρέος μας παραγράφεται. Οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν και εκεί... οι συμπλοκές μεταξύ των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων ξεκινούν!

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι το σημαντικότερο ζήτημα της Ελλάδας σήμερα είναι το δημόσιο χρέος της. Δεν έχουν άδικο, αλλά ταυτοχρόνως ξεχνούν ότι το σύνολο των κρατών της υφηλίου έχει πλέον υψηλό δημόσιο χρέος και ότι η απόφαση σχετικά με το αν θα υποτιμηθούν από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ή όχι έχει να κάνει με πολιτικά και γεωστρατηγικά ζητήματα και όχι με αμιγώς οικονομικά.

Μια άλλη ομάδα αναλυτών θεωρεί ότι το κρισιμότερο θέμα για την Ελλάδα σήμερα είναι το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού κόσμου. Είμαι της άποψης ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στη συνολική-αφοριστική του διάσταση. Οι Έλληνες βουλευτές έχουν παγιδευτεί σε ένα πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα που καθιστά όλους στο εσωτερικό του Κοινοβουλίου, πλην του εκάστοτε πρωθυπουργού και της ολιγομελούς ηγετικής ομάδας, κομπάρσους σε ένα έργο σουρεαλιστικής πολιτικής εκπροσώπησης.

Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, ακόμα κι αν το πολιτικό μας προσωπικό δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, αυτό μπορεί να αλλάξει με την προσεκτικότερη επιλογή αντιπροσώπων την ώρα της κάλπης. Η δομή και λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος βασίζεται στην υπέρβαση κάθε είδους παγίωσης και εμμονής.

Το ουσιώδες ζήτημα, που μεταμορφώνεται σε ακανθώδες πρόβλημα στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, είναι η βαθιά κοινωνική πόλωση που έχει πλέον εξαπλωθεί στον πυρήνα των πολιτικών εξελίξεων και αποδομεί κάθε μέρα ολοένα και πιο έντονα την ομολογουμένως ανώριμη συλλογική μας ενότητα. Οι ιατροί στο σύνολο τους θεωρούνται πλέον από όλους τους άλλους επίορκοι.

Ο λόγος; Γιατί προβάλλονται μόνο οι περιπτώσεις αυτές που ένας ιατρός ζήτησε φακελάκι και ποτέ οι περιπτώσεις αυτές που ιατροί με πενιχρά μέσα δίνουν μάχες στο εσωτερικό των τριτοκοσμικών ελληνικών νοσοκομείων για να τηρήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Οι εφοριακοί θεωρούνται πλέον από όλους τους άλλους ότι είναι αυτοί που «λαδώνονται», οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι «αυτοί που τεμπελιάζουν και δεν μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα», οι στρατιωτικοί είναι «αντιπαραγωγικά βαρίδια», οι πανεπιστημιακοί πήραν τη θέση που κατέχουν γιατί «έχουν μπάρμπα στην Κορώνη» κ.ά.

Ως επιστέγασμα αυτής της βαθιάς κοινωνικής απαξίωσης των πάντων από όλους τους υπόλοιπους έρχεται και το πολιτικό επιχείρημα της σύγχρονης ιησουίτικης μεθοδολογίας του «μαζί τα φάγαμε», που καταδικάζει γενιές Ελλήνων στο παθητικό ενοχικό σύνδρομο και προσφέρει διαρκή αφορμή εξεγέρσεων στους νέους στο μέλλον ενάντια στους δήθεν διεφθαρμένους-συναυτουργούς γονείς; δασκάλους, πολιτικούς κλπ.

Η ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, έχει μπει σε μια διαδικασία που θυμίζει κυνήγι μαγισσών για να ανακαλύψει ποιος είναι πιο ένοχος και ποιος πρέπει να υποφέρει περισσότερο για τη δυσχερή οικονομική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι βλέπουμε πλέον συνδικαλιστικούς εκπροσώπους να βγαίνουν στην τηλεόραση και να ζητούν να μην κοπούν από αυτούς χρήματα αλλά από άλλους, ενώ πλησιάζει πλέον η ώρα που η ασαφής μεταφορά βαρών θα παύσει και θα ακουστεί το «μην κόψετε από εμάς λεφτά, που είμαστε μαζί σας. Κόψτε από τον Χ επαγγελματικό-συνδικαλιστικό κλάδο, που πολιτικά ανήκει στον άλλο χώρο».

Ένας σύγχρονος κοινωνικός κανιβαλισμός έχει ξεκινήσει και πλέον λαμβάνουμε όλοι μέρος σε αυτόν δίχως να μπορούμε να κατανοήσουμε σε βάθος τον συλλογικό εκφυλισμό που επιτρέπουμε να δημιουργηθεί εις βάρος της ίδιας μας της επιβίωσης.

Μια κοινωνία βαθύτατα διαιρεμένη όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη δυσχερή οικονομική κατάσταση αλλά ούτε και να εργαστεί συντεταγμένα για τη μεταβολή των συνθηκών και την απαρχή μιας νέας ανοδικής πορείας.

Φαινόμενα όπως αυτά της Κερατέας, οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών, η άνοδος των πολιτικών άκρων με πραγματικά πολιτικά ποσοστά είναι οι πρώτες ανησυχητικές ενδείξεις της αρνητικής τροχιάς που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα και που απειλεί τη συνοχή του κράτους και της κοινωνίας.

Η Ελλάδα του Μνημονίου δεν έχει να χάσει μόνο τα «ασημικά της». Έχει απολέσει τη νομιμοποιητική υπόσταση του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ κρατικού μηχανισμού και πολιτών και πλέον βαδίζει ευθέως προς την υλοποίηση του χομπσιανού εσχατολογικού σεναρίου: του πολέμου όλων εναντίον όλων.

Η οικονομική, πολιτική και θεσμική μας αποσύνθεση ως κράτος δεν πρέπει να συνοδευτεί και από μια εσωκοινωνική αποδόμηση που θα οδηγήσει στον διαχωρισμό της ελληνικής κοινωνίας σε πραιτοριανούς και αποσυνάγωγους.

Στους νέους ιεροκήρυκες ενός νεοπτωχευτικού κοινωνικού συμβολαίου και στους μαχητικούς αυτόκλητους σωτήρες, που θα μας καλούν όλοι μαζί να δώσουμε μάχες με τις χίμαιρες τους και να αντιμετωπίσουμε τους ανεμόμυλους-γίγαντες που μόνο αυτοί βλέπουν.

Αν απολέσουμε τα τελευταία εναπομείναντα κοινωνικά αντανακλαστικά, τότε θα καταστούμε ένας ακόμα πιο εύκολος στόχος απέναντι στους εξωγενείς αυτούς παράγοντες, που δεν έχουν κάποιο κρυφό σχέδιο για την εθνική μας εξαφάνιση, αλλά που η εθνική πολιτική και οικονομική τους ισχυροποίηση περνά μέσα από την ημέτερη εξαθλίωση.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση