Αναδιάρθρωση και «απεχθές χρέος»: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Πρέπει να κηρυχθεί το ελληνικό χρέος ως «απεχθές»;

Στο Debtocracy του Χατζηστεφάνου υπάρχουν ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες για το πότε και πώς χαρακτηρίζεται ένα χρέος «απεχθές» (δείτε μετά το 33:00). Καθώς και η πληροφορία-κλειδί ότι αυτή την πρακτική της κήρυξης ενός χρέους ως «απεχθούς» λανσαρίστηκε για πρώτη φορά από τις ΗΠΑ και εφαρμόστηκε σε αρκετές χώρες που βρέθηκαν υπό την επιρροή τους.

Άραγε να το έκαναν αυτό οι ΗΠΑ από καλοσύνη για τις χώρες αυτές;

Η ελληνική δημοσιονομική κρίση έθεσε με πρώτη φορά τόσο έντονα με όρους καθημερινότητας το ερώτημα, αν η Ελλάδα θα πορευτεί στη διεθνή κοινωνία ως πραγματικά ανεξάρτητο κράτος, ή αν θα πορευτεί ως πολιτικό και οικονομικό προτεκτοράτο.

Βλέπουμε όλοι, με αφορμή το πώς διοικεί η τρόικα τη χώρα, πώς είναι να είσαι οικονομικό προτεκτοράτο. Μας το περιέγραψε με αρκετή ακρίβεια και ο «οικονομικός δολοφόνος» Πέρκινς.

Δεν συμφωνώ με την κήρυξη του χρέους ως απεχθούς για πολλούς λόγους. Καταρχάς, δεν πιστεύω ότι το χρέος μας είναι απεχθές. Μπορεί αρκετά από τα λεφτά του χρέους να τα έφαγαν οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες μας, όμως πάρα πολλά από αυτά τα χρήματα φαγώθηκαν από το «λαό». Από πολύ συγκεκριμένο τμήμα του.

Από σχετικά νεαρούς και νεαρές δημοσίους υπαλλήλους και λειτουργούς που είχαν διοριστεί επί «δεξιάς» και που ο Ανδρέας επειγόταν να τους διώξει από τον κρατικό μηχανισμό για να φέρει πρασινοφρουρούς. Χιλιάδες συντάξεις δόθηκαν σε τριαντάρηδες και σαραντάρηδες για να αλωθεί στη συνέχεια το κράτος από τους πράσινους εποίκους.

Από τη γιγάντωση του δημόσιου τομέα που επήλθε μετά τους ατελείωτους διορισμούς πράσινων οπαδών.

Το χρέος και οι αιτίες του ελλείμματος δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του 1980. Η ΝΔ το 1990 κληρονόμησε έλλειμμα περί το 20% του ΑΕΠ (αλήθεια, γιατί τότε δεν μας χρειάστηκε το ΔΝΤ;) και τεράστια ποσά κρατικών εγγυήσεων υπέρ των ΔΕΚΟ που κατέπιπταν μέχρι το 1993, για να φτάσει σταδιακά το χρέος στο 110% του ΑΕΠ. Το 1993 η ΝΔ παρέδιδε στην επόμενη κυβέρνηση Παπανδρέου έλλειμμα 13% (από περίπου 20% που το παρέλαβε). Οι παροχές της δεκαετίας του ‘80 εξακολουθούσαν, δομικά, να παράγουν χρέος. Έλλειμμα 20% σημαίνει ότι κάθε χρόνος το χρέος ανεβαίνει, καταρχήν, κατά 20%!

Να ποιοι τα φάγανε!

Δεν ήταν μόνο από την διαφθορά ολίγων που δημιουργήθηκε το χρέος. Ήταν και από τον εκμαυλισμό του φρονήματος του λαού… Αν απευθυνόταν στους Πασόκους, τότε ο Πάγκαλος είχε δίκιο. Μαζί τα φάγανε… Και γι’ αυτό δεν λέει να περάσει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο στις έρμες τις δημοσκοπήσεις…

Τα μεγάλα ποσά η διαπλοκή τα έφαγε αργότερα, κυρίως επί του «καταλληλότερου» Σημίτη. Τότε όμως, μέχρι το 2000, γινόταν παράλληλα και σημαντικές προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής, που αν αξιοποιούνταν καλύτερα, θα είχαν μειώσει το χρέος.

Πάντως δεν δημιουργήθηκε τότε το μεγάλο χρέος. Το χρέος το δημιούργησε ο Ανδρέας. Και το μοίρασε κυρίως στους Πασόκους. Στο «λαό».

Αναδιάρθρωση και «απεχθές χρέος»: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Εδώ έρχεται η ιστορία της περίφημης «αναδιάρθρωσης». Τι κοινό έχουν και η αναδιάρθρωση και το «απεχθές» χρέος; Και οι δύο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Να μην πληρώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας. Τι ωραία, ε; Αυτό σκέφτονται και συναρπάζονται, και οι υπέρμαχοι της «αναπόφευκτης» αναδιάρθρωσης, και οι υπέρμαχοι του χαρακτηρισμού του χρέους ως «απεχθούς».

Η διαφορά είναι ότι η αναδιάρθρωση θα επιβληθεί από την τρόικα, ενώ η κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» μοιάζει πολύ αγνωστική και θα επιβληθεί (νομίζουν όλοι), «από το λαό».

Εδώ έρχεται η πληροφορία-κλειδί του debtocracy: Απεχθές κηρύχθηκε το χρέος συνήθως με τις πλάτες των ΗΠΑ. Και ξαναθέτουμε το ερώτημα: Γιατί άραγε; Από καλοσύνη;

Βασικό δόγμα αυτής της παλιοζωής, που πολλοί έχουν την τάση να ξεχνάνε είναι το καπιταλιστικό: there is no such thing as a free lunch. Ακόμη και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ως δόγμα της παλιοζωής, ας το πιστέψουμε ως δόγμα του καπιταλισμού: Τίποτε δεν θα μας δώσουν δωρεάν. Κυρίως: Τίποτε δεν θα μας δώσουν για το καλό μας. Θα μας δώσουν, ό,τι μας δώσουν, για το δικό τους καλό!

Ευθεία αναδιάρθρωση θα σημαίνει, πολύ απλά, υποταγή της χώρας για πάντα στις δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, δηλαδή, της παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας. Σε αντάλλαγμα, φυσικά, του «δώρου» να μας «χαρίσουν» ένα μέρος του χρέους.

Θα είναι το ακριβό «δώρο» που θα έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός στη μακραίωνη ιστορία του…

Ας πάρουμε όμως τώρα την άλλη εκδοχή: Συναρπάζεται ο λαός και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις από τη δυνατότητα κήρυξης του χρέους ως «απεχθούς», η «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τάδε ποσοστό του χρέους είναι απεχθές, τα πουλημένα μήντια ξεσηκώνονται, ο λαός κατεβαίνει σε διαδηλώσει και, τελικά, οι τροϊκανές δυνάμεις «αναγκάζονται» να επιτρέψουν να κηρυχθεί το χρέος απεχθές.

Ευχαριστημένοι όλοι; Όλοι!

Εχμ, με μια υποσημείωση: Ότι σε αντάλλαγμα της διαγραφής ενός μέρους του «απεχθούς» χρέους, θα έχουμε υποταχθεί και πάλι στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση…

Ακριβώς όπως και με την αναδιάρθρωση!

Αλλά εδώ το εξαρχής επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα έχει επιτευχθεί με τη συμμαχία και την πρόθυμη συνδρομή των αντιμνημονιακών δυνάμεων!

Κάπως έτσι την πάτησαν και οι υπερπατριώτες το 1974… Τους χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί για να αλώσουν την Κύπρο. Οι εχθροί μας το ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι…

Λύση υπάρχει!

Έχουμε βαρεθεί να το φωνάζουμε: Μπορούμε και να μην χρεωκοπήσουμε, και να βγούμε από το Μνημόνιο.

Προϋπόθεση είναι, η Ελλάδα να πιστέψει στις δυνάμεις της, να πιστέψει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της μόνη της, χωρίς κηδεμόνες. Ότι μπορεί να αλλάξει το σάπιο, πελατειακό, κατ’ ουσίαν ολιγαρχικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει σήμερα και να απεγκλωβιστεί από ντόπιους και ξένους προστάτες.

Ότι μπορεί να κυβερνηθεί για το συμφέρον του λαού και να διαχειριστεί το κοινό ταμείο του λαού, για το συμφέρον του λαού και μόνον.

Αν το κοινό ταμείο χρησιμοποιηθεί σωστά, φτάνει και περισσεύει για να φτιάξει πλεονάσματα και να διαχειριστεί σωστά το υπάρχον χρέος. Και, μεσο-μακροπρόθεσμα, να το ξοφλήσει κιόλας.

Ας μην κάνουμε σύγκριση με την περίπτωση Κορέα. Ο Κορέα χρησιμοποίησε την κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» για να επιτύχει την άρνηση πληρωμής του χρέους προς το συμφέρον της χώρας. Ενός χρέους, όμως, που δημιουργήθηκε εξαρχής ως εργαλείο υποταγής.

Σε εμάς το χρέος δεν δημιουργήθηκε ως τέτοιο (με την πιθανή εξαίρεση του καινούργιου, μνημονιακού χρέους των 110 δις), αλλά χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ως τέτοιο, ως εργαλείο, δηλαδή, υποταγής.

Και πώς χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής; Μα κάνοντας κυρίαρχη την άποψη ότι «το ελληνικό χρέος είναι πολύ μεγάλο για να αποπληρωθεί, άρα, πρέπει με κάποιον τρόπο να μειωθεί».

Μην τους ακούτε! Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα χρειαζόμαστε Μνημόνιο». Το επόμενο στάδιο είναι: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα, χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση».

Σήμερα, οι οπαδοί της κήρυξης του χρέους ως απεχθούς υιοθετούν, κατά βάθος, το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα»! Με τη διαφορά ότι, αντί στο συμπέρασμα να συμπληρώνουν «χρειαζόμαστε Μνημόνιο», ή «χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση», συμπληρώνουν ότι «πρέπει να κηρυχθεί το χρέος απεχθές».

Αδέρφια, ο Ισημερινός είναι εξαίρεση. Εδώ είμαστε ο κανόνας: Ο κήρυξη ενός κρατικού χρέους ως «απεχθούς» γίνεται συνήθως για να γίνει το κράτος αυτό προτεκτοράτο!

Και εδώ πάνε να μας τη φέρουν με τη δική μας αγωνιστική συνδρομή!

Αυτό που πρέπει να πάρουμε από το παράδειγμα του Ισημερινού και του Κορέα, είναι η ανυποχώρητη στάση για το εθνικό συμφέρον της χώρας μας και του λαού της.

Στο πλαίσιο αυτό, στην περίπτωση της Ελλάδας θα πρέπει να προτιμηθεί, αν χρειαστεί, η ευθεία και έντιμη στάση πληρωμής του χρέους, όχι τόσο ως τελική στόχευση (εκτός βέβαια και αν μας εξαναγκάσουν), όσο, κυρίως, ως διαπραγματευτικό χαρτί.

Το παιχνίδι με το «απεχθές» χρέος είναι, αντιθέτως, εξαιρετικά επικίνδυνο, διότι αποτελεί μέρος, αποτελεί βολική εναλλακτική, του αρχικού σχεδίου τους!

Και, κυρίως, εδραιώνει ακόμη περισσότερο παντού το προπαγανδιστικό υπόβαθρο της υποταγής μας: «Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας»!

Η αντίστασή μας πρέπει πρωτίστως να είναι νοητική.

Και η λύση δεν θα είναι εύκολη. Θα περάσει μέσα από πολύ αγώνα και όχι μέσα από μια φαινομενικά «ανώδυνη» και «ευχάριστη» διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας ως «απεχθούς».

Επώνυμος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση