Το ΠΑ.ΣΟ.Κ της ύφεσης και της ανεργίας

Του Ευριπίδη Στυλιανίδη
Βουλευτή Ροδόπης – Γραμματέα Προγράμματος ΝΔ

Οι πρόσφατοι επικοινωνιακοί πανηγυρισμοί της Κυβέρνησης μετά τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της 25η Μαρτίου δεν ήταν αρκετοί για να κρύψουν τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας, τα οποία έχει προκαλέσει η μνημονιακή πολιτική.

Η ύφεση, η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, η εκτίναξη της ανεργίας, το κύμα μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό και ο υπερχρεωμένος δημόσιος τομέας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί ευθέως την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Ας δούμε όμως ποια ήταν διαχρονικά η διαδρομή του χρέους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1981 παρέδωσε χρέος 20 δις στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή παρέλαβε 180 δις και παρέδωσε στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου 300 δις. Το 90% των χρεών που δημιουργήθηκαν επί της δικής μας διακυβέρνησης προερχόταν από πληρωμή τοκοχρεολυσίων δανεισμού, που είχε λάβει η χώρα επί Κυβέρνησης Σημίτη, μεγάλο μέρος των οποίων βεβαίως αφορούσαν και την αποπληρωμή οπλικών συστημάτων, που είχε παραγγείλει η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα προηγούμενα χρόνια.

Το 10% που δημιουργήθηκε, επί της ουσίας, επί των ημερών μας ήταν χρήματα τα οποία δόθηκαν είτε για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, είτε για την ενίσχυση της ρευστότητάς της αγοράς. Γι’ αυτό και έχουμε θεαματική κάμψη της ανεργίας στην περίοδο της πενταετούς διακυβέρνησης Καραμανλή. Η ανεργία, που είχε πέσει κάτω από το 9%, κάποια στιγμή είχε φτάσει κοντά στο 8%, ενώ σήμερα είναι στο 16%, διπλασιάστηκε μέσα σε ενάμιση χρόνο.

Τίθεται, εύλογα το ερώτημα: όταν η Κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν ακόμα έξω από τον μηχανισμό στήριξης και οι αγορές της προσέφεραν 44 δισ. για να δανειστεί με σχετικά συμφέρον επιτόκιο, γιατί δεν το έπραξε και πήρε μόνο τα 13 δισ., διακηρύσσοντας μάλιστα τότε ότι «το πιστόλι είναι γεμάτο σφαίρες πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων»;

Είχε κάποιο λόγο να το κάνει; Εκ των υστέρων, βέβαια, αποδείχθηκε από τις δημόσιες δηλώσεις του κ. Στρος-Καν, ότι ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση σχεδίαζαν την ένταξη στο μηχανισμό, ίσως και πριν τις εκλογές, όταν έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν».

Όλοι γνωρίζουν ότι όταν μια μεγάλη επιχείρηση έχει δανειστεί από μια τράπεζα και κινδυνεύει να πέσει έξω, η μεν επιχείρηση απειλείται με «οικονομικό θάνατο», η δε τράπεζα όμως με θανάσιμο πλήγμα σε ό,τι αφορά την ρευστότητα της.

Η Κυβέρνηση της Ν.Δ., για λόγους πολιτικής στρατηγικής, ακούμπησε όλο το δανεισμό σε δύο τράπεζες, στην γαλλική τράπεζα και στην Deutsche Bank.

Γι’ αυτό και το 53% με 56% του δανεισμού της χώρας προέρχονταν από αυτά τα ιδρύματα. Επομένως το πλήγμα ρευστότητας αυτών των δύο τραπεζικών ιδρυμάτων θα ήταν καίριο, αν η Ελλάδα δήλωνε ότι πτωχεύει ή ότι αναδιαρθρώνει το χρέος της πριν να μπει στον μηχανισμό στήριξης.

Το ερώτημα είναι, γιατί τότε με τόλμη η πολιτική μας ηγεσία δεν πήγε να κάνει την αδυναμία δύναμη, δηλαδή, να χρησιμοποιήσει τη δύσκολη, αδιέξοδη κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι μεγάλοι δανειστές μας και να διαπραγματευθεί εξ’ αρχής παράταση του χρόνου αποπληρωμής, τη μείωση του επιτοκίου, που ήταν εν πολλοίς ληστρικό και βεβαίως τη διασφάλιση ρευστότητας, που ούτως ή άλλως μας παρείχαν τότε οι αγορές.

Αν η Κυβέρνηση κέρδιζε δύο χρόνια ρευστότητας θα μπορούσε με δική της, εθνική πρωτοβουλία, να προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Γιώργος Παπανδρέου κρύφτηκαν, πίσω από τη μάσκα του μνημονίου, για να μην αναλάβουν πολιτικό κόστος. Έσπρωξαν εσκεμμένα τη χώρα στην κηδεμονία των οικονομικών διευθυντηρίων «εκχωρώντας εθνική κυριαρχία».

Οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε ύφεση πάνω από 6%, που όμοιά της είχε να συμβεί από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κατέστησαν τον ελληνικό δανεισμό, που ήταν στον αέρα ενυπόθηκο με εγγύηση την εθνική περιουσία και το μέλλον των επόμενων γενεών.

Η Νέα Δημοκρατία καλείται να συνάψει Νέα Συμφωνία, ενεργοποιώντας τα πιο ισχυρά αντανακλαστικά του ελληνισμού και εμπνέοντας το σύνολο των υγειών δυνάμεων της κοινωνίας και της αγοράς.

Η Ελλάδα χρειάζεται υπεύθυνο και ρεαλιστικό σχέδιο ανάκαμψης. Χρειάζεται νέες ευρηματικές και ανταποδοτικές πολιτικές. Αυτές σχεδιάζουμε και σε λίγο θα τις αναδείξουμε ως πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση