Με αυτά τα στελέχη, αυτά τα κόμματα μπορούν να γίνουν μόνο... τελείες

Ποιος λέει ότι δεν υπάρχουν στελέχη;

Συχνά κατηγορούμε τα κόμματα, και δικαίως ως ένα βαθμό, ότι δεν έχουν ικανά στελέχη.

Ένας λόγος για την έλλειψη αυτή είναι ότι στα κόμματα, κατά κανόνα, επικρατούν οι κομματικοί παράγοντες, οι σχεδόν κληρονομικώ δικαιώματι γόνοι, μερικοί αργόσχολοι συνταξιούχοι και οι παρέες των αρχηγών.

Όλοι αυτοί, οι «ζεστοθεσούληδες», όπως ευφυώς τους χαρακτήρισε η φίλη μου η Αφροδίτη, για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, παρεμποδίζουν την είσοδο νέων ανθρώπων.

Χθές, με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο του Επώνυμου «Αναδιάρθρωση και απεχθές χρέος: δυο όψεις του ίδιου νομίσματος», ακολούθησε μια εκπληκτική συζήτηση, υψηλοτάτου επιπέδου.

Παρακολουθώ τις οικονομικές εξελίξεις πολλά χρόνια και οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις, που είχα την τύχη να συμμετάσχω.

Στέρεα και πλούσια επιχειρήματα, συγκροτημένες σκέψεις, ιδέες, στοιχεία, αναφορές σε πηγές, ιστορικές αναδρομές και έντονες αντιπαραθέσεις. Και υψηλή αίσθηση του χιούμορ! Ακόμα και οι υπερβολές, βοηθούσαν στη συζήτηση.

Και δε συμμετείχαν δυο – τρείς άνθρωποι! Το εκπληκτικό είναι ότι ήταν πολλοί! Και η συζήτηση άρχισε το πρωί και συνεχιζόταν μέχρι το βράδυ! Ορισμένα σχόλια δε, ήταν τόσο καλογραμμένα, τόσο άρτια, που θα μπορούσαν από μόνα τους να αποτελέσουν ξεχωριστές αναρτήσεις.

Προσωπικώς δεν γνωρίζω κανέναν από τους σχολιαστές, αν και με πολλούς εξ αυτών ανταλλάσουμε απόψεις μήνες τώρα! Και αυτή είναι η μαγεία του διαδικτύου.

Μια ακόμα παρατήρηση: Επειδή κανενός η γραφή δεν φαίνεται επιτηδευμένη, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής. Ξεκλέβουν από άλλες ασχολίες. Ότι γράφουν είναι αυτό που πιστεύουν. Για αυτό και η διαφωνία τους είναι ειλικρινής. Σε υποχρεώνουν να τους σεβαστείς και όταν ακόμα έχεις αντίθετη άποψη!

Θα τολμήσω να γράψω κάτι με τον κίνδυνο να φανώ υπερβολικός: Σε πόσα νομοσχέδια, που αφορούν τη ζωή μας, προηγείται τέτοια , μέχρι τελικής πτώσεως, συζήτηση; Πολύ φοβούμαι σε ελάχιστα!

Το διαδίκτυο, λοιπόν, δίνει, σε όποιον έχει να πει ένα λόγο, ευκαιρία και βήμα!

Αυτή είναι μια μεγάλη κατάκτηση, που ακόμα δεν την έχουμε εκτιμήσει στις πραγματικές της διαστάσεις, (ίσως επειδή τα καθεστωτικά ΜΜΕ θέλουν τόσο πολύ να απαξιώσουν το διαδίκτυο)

Αυτού του επιπέδου οι συζητήσεις στο διαδίκτυο, πέραν των άλλων αποτελούν και μια άσκηση της γλώσσας και του πνεύματος. Είναι μια συνεισφορά στα κοινά, άρα μια μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας στην πράξη! Στο μυαλό μου ήρθε ο στίχος του ποιητή: «και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά! Καταλαβαινόμαστε τώρα! Δεν χρειάζονται περισσότερα!»

Όταν μάθουμε να συζητάμε, θα μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να λύνουμε προβλήματα.

Τέλος, θα πρότεινα στον Πρωθυπουργό, στον Πρόεδρο της Ν.Δ., στον Υπουργό Οικονομικών, όποιος τέλος πάντων ενδιαφέρεται, να τους φωνάξει μια μέρα και να τους ακούσει!

Αξίζει τον κόπο!

Θα μάθουν περισσότερα από όσα τους λένε οι σύμβουλοί τους! Με όλο το σεβασμό προς τους κυρίους συμβούλους!

Κώστας Ροδινός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση