Προεδρική φρουρά: είναι νέοι, ωραίοι αλλά μπορεί να αποδειχτούν μοιραίοι...
Είναι νέοι, είναι άφθαρτοι, είναι δυσεύρετοι και ...κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Κυβερνούν τρόπος του λέγειν, γιατί αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα, μάλλον δεν κυβερνούν. Είναι οι “beautiful people” του Γιώργου, που πίστεψε πως «την Ιστορία την γράφουν οι παρέες» και έφερε τη δική του στο υπουργικό συμβούλιο. Πριν τους μεταφέρει στο πρωθυπουργικό μέγαρο, τους είχε στρατολογήσει στα πιο απίστευτα μέρη και αργότερα, μετά τη σύντομη στάση του στο υπουργείο Εξωτερικών, τους μετέφερε στη Χαριλάου Τρικούπη, όπου στελέχωσαν το γραφείο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Οι εκλεκτοί του Γιώργου, οι επονομαζόμενοι και beautiful people, λόγω σωματότυπου (γυμνασμένοι, ψηλοί και αμερικανοτραφείς οι περισσότεροι…) είναι ο μαθητευόμνος «τσάρος» της οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο ιχθυοτρόφος, πρώην στέλεχος της Egon και «επικοινωνιολόγος», Παύλος Γερουλάνος, ο νομικός και επονομαζόμενος «κονσιλιέρε» Χάρης Παμπούκης, ο παρολίγον διδάκτωρ Δημήτρης Δρούτσας, και ο οικολόγος Σπύρος Κουβέλης.Οι εκλεκτοί του Γιώργου ήρθαν το 2009, με καθολική αποδοχή και λάμψη (μετά την εγκληματική πολιτική της ΝΔ) για να σώσουν τη χώρα. Τώρα, κινδυνεύουν, εξαιτίας λαθών και παραλείψεων, να συνυπογράψουν τη χρεοκοπία της Ελλάδας…
Στην (προ)Ιστορία του, το ΠΑΣΟΚ ήρθε ως ένα σοσιαλιστικό κόμμα με σύνθημα την ‘αλλαγή’. Έχτισε πάνω στη δίψα του λαού για εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και δημιούργησε την περίφημη ‘μεσαία τάξη’ που είχε όμως μόνο εξαιρετικές πολυτέλειες να ζηλέψει από τους πλουσίους. Αυτή με τη σειρά της γιγαντώθηκε και κυριάρχησε, τουλάχιστον με την ψήφο της, φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση για πάνω από 20 χρόνια.
Μετά, ήρθε η κόπωση της εξουσίας, το βόλεμα των ‘πράσινων’ παιδιών που έθρεψε ένα υπερτροφικό Δημόσιο, ανίκανο να ανταπεξέλθει στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, καθώς το ζητούμενο πλέον της άρχουσας πια μεσαίας τάξης δεν ήταν η δουλειά, αλλά η αμοιβή χωρίς αυτήν.
Ακολούθησαν τα δανεικά, οι μίζες, οι -διαχρονικά και ανεξαρτήτου κυβέρνησης- κακοί χειρισμοί και αίφνης ο Γιώργος Παπανδρέου, στην χειρότερη στιγμή, στο μη παρέκει, να γνωρίζει ότι πρέπει να απαλλαγεί από τα ‘βαρίδια’ που σηματοδοτούσαν αυτό το παρελθόν και να αναζητά νέους και άφθαρτους πολιτικούς. Κατάφερε δύο στα τρία. Νέους και άφθαρτους. Δεν βρήκε όμως πολιτικούς.
Αναλαμβάνοντας τα ηνία της χώρας τον Οκτώβριο του 2009 (ίσως και λίγο νωρίτερα, όταν κέρδισε στην εσωκομματική μάχη του 2007 τον Ευάγγελο Βενιζέλο) πήρε μπροστά του τις λίστες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κυβερνήσει με τον Άκη, τη Βάσω, τον Λαλιώτη, τον Κουλούρη και τον Αρσένη, ούτε καν με τον Γιάννο, τον Χριστοδουλάκη και τον Βερελή. Άλλοι είχαν κουράσει με την συνεχή παρουσία τους σε ηγετικές θέσεις, άλλοι είχαν ‘σκανδαλίσει’ με τις μυθώδεις περιουσίες που είχαν δημιουργήσει χωρίς να μπορούν να τις δικαιολογήσουν από τις βουλευτικές τους αποζημιώσεις και άλλοι σηματοδοτούσαν ακριβώς αυτό που ήθελε να αλλάξει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Και κάπως έτσι, σκέφτηκε να βάλει στην κυβέρνηση τους ανθρώπους του. Μία παρέα ετερόκλητη, με ιδιαιτερότητες και πάντως ‘ουρανοκατέβατη’ στην πολιτική, που κατάφερε όμως να τον κάνει πρωθυπουργό, άσχετο αν η συγκυρία μπορούσε να τα καταφέρει από μόνη της. Ο Καραμανλής, άλλωστε, είχε κάνει τα πάντα για να φέρει το Γιώργο και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση…
Αναρτήσεις
Σαν Ελληνίδα, πάντως, οφείλω ένα ευχαριστώ στις δυο τελευταίες κυβερνήσεις της χώρας μου για το γεγονός ότι επιτέλους έδωσαν ένα ηχηρότατο χαστούκι σ' αυτόν τον ράθυμο λαό που τον ξύπνησε από τα νεοπλουτίστικα όνειρά του. Τώρα δεν έχει την δικαιολογία της γλυκειάς άγνοιας και αυτό είναι σίγουρα θετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ωραίοι πάλι που το είδατε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια η δεσποτική κομματοκρατία, που καταδυναστεύει την Ελλάδα, από το 1946, είναι παρα πολύ βαθειά προβληματισμένη. Η προβληματική της δεν έχει τίποτα να κάνει με το κοινό καλό της ελληνικής κοινωνίας. Η προβληματική της δεσποτικής κομματοκρατίας που καταδυναστεύει την Ελλάδα, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ευδαιμονία ή την ομόνοια της ελληνικής κοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προβληματική της δεσποτικής κομματοκρατίας τούτης είναι πώς θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων και να «περάσει» από τη Βουλή τις νέες… «μεταρρυθμίσεις» χωρίς να ξεσηκωθεί θύελλα απεργιακών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων. Ως ένας τυφλά πιστός υπηρέτης των αγορών χρηματιστικής, η δεσποτική κομματοκρατία, που καταδυναστεύει την Ελλάδα, δείχνει να είναι εγκλωβισμένη στον εκβιασμό τάχα των αγορών.
Από το 1946 έκαναν την Ελλάδα παζάρι. Και τώρα να και η αλεπού στο παζάρι.
Το όνομα της αλεπούς; Τζορτζ Σόρος!
Και ο μεγαλοϋπηρέτης της αλεπούς; Jeffrey! Και με αλλαγή φρουράς, ο επόμενος αλεπουδο-μεγαλοϋπηρέτης θα είναι μάλλον ο Σαμαράς!
Και νάταν μόνον μία η αλεπού... Δυστυχώς είναι πολλές.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Dr. Robert Alan Dahl ονόμασε το πολιτικό σύστημα πίσω από την δεσποτική κομματοκρατία, που καταδυναστεύει την Ελλάδα, πολυαρχία ή polyarchy:
Robert A. Dahl. 1971. “Polyarchy: Participation and Opposition”. Yale University Press: New Haven, Connecticut.
Όσο το ελληνικό έθνος επιτρέπει την διεθνή πολυαρχία να το καταδυναστεύει, μέσω της δεσποτικής κομματοκρατίας στη χώρα, τόσο η Ελλάδα κινδυνεύει να φτάσει το σημείο μη δυνατής επιστροφής. Όσο η Ελλάδα δεν αντιδράει, κάθε μέρα που περνάει, τόσο περισσότερες αλεπούδες θα έρχονται στο παζάρι.
Κάθε παζάρι όμως έχει και το τέλος του. Έτσι και η Ελλάδα.