25η Μαρτίου, και πάλι επίκαιρη

Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες

πικραμένη, ἐντροπαλή,

“Η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κατοχή”. Μια φράση που ακούγεται πλέον πολύ συχνά και από πολλά στόματα. Όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε μαριονέτα, έχοντας πια ρόλο κατοχικής κυβέρνησης. Την κατάσταση επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι οι υπουργοί, όταν παραδέχονται ότι οι όποιες αποφάσεις, είτε επιβάλλονται, είτε εγκρίνονται από τους ξένους κατακτητές της πατρίδας μας.

Βέβαια πρόκειται για μία ιδιόμορφη κατοχή, με διαφορετικές συνθήκες σε σύγκριση με ανάλογες καταστάσεις που έζησε η πατρίδα μας στο παρελθόν. Η σημερινή κατοχή είναιάυλη και αόρατη, χωρίς στρατό, χωρίς επιβολή συμβόλων και άλλων στοιχείων – ακόμα – που θα την έκαναν αυταπόδεικτη και άμεσα ορατή από το σύνολο του λαού. Επειδή λοιπόν η σημαία που κυματίζει στην Ακρόπολη εξακολουθεί να είναι η γαλανόλευκη, η κατοχή δεν γίνεται αντιληπτή από ένα μεγάλο μέρος του λαού. Σε αυτό άλλωστε συμβάλει η παραπληροφόρηση και προπαγάνδα, που άλλωστε συνοδεύει πάντα την είσοδο του ΔΝΤ σε μία χώρα.

Πέρα από την κατοχική κυβέρνηση, βασικοί υποστηρικτές και εκφραστές των ξένων κατακτητών, είναι οι νεοταξικοί προπαγανδιστές. Εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι, αλλά ομοιάζουν περισσότερο με εκπροσώπους του ΔΝΤ. Καλοπληρωμένοι από τον κατακτητή δωσίλογοι, εξωραΐζουν την βαρβαρότητα εκφράζοντας “αντικειμενικές” απόψεις ενώ παράλληλα καλλιεργούν συστηματικά ενοχές στο λαό.

Αυτό λοιπόν που σήμερα αντιλαμβάνεται καθαρά ο κάθε Έλληνας είναι οι συνέπειες που βιώνει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Σχετικά με τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση οι απόψεις είναι πολλές, με επικρατέστερες ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην ανεντιμότητα και ανικανότητα των πολιτικών, στον υπερμεγέθη και τεμπέλικο δημόσιο τομέα, στο ύψος της φοροδιαφυγής ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Μάλιστα όταν κάποιος ανήκει σε μία από τις παραπάνω ομάδες αναγνωρίζει τα αίτια στις υπόλοιπες, αλλά σχεδόν ποτέ στη δική του.

Αν δεχθούμε ότι όλα μαζί τα παραπάνω μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση κατοχής γεννώνται μερικά σοβαρά ερωτήματα.

· Είναι τα πραγματικά αίτια ή αποτελέσματα βαθύτερης αιτίας;

· Η κατοχή συνήθως επέρχεται μετά από επιθετική ενέργεια. Όμως η χώρα μας πώς βρέθηκε υπό κατοχή, χωρίς να δεχθεί επίθεση;

· Αν δεν δεχθήκαμε επίθεση, κάποιοι έγιναν κατακτητές μας χωρίς να το επιδιώξουν; Τυχαία; Μόνο εξαιτίας δικών μας προβλημάτων;

· Με τη σημερινή τους στάση δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται το ρόλο τους ως συνεταίρου και φίλου ή κατακτητή και τιμωρού;

· Αν σήμερα επιδιώκουν το ρόλο του κατακτητή τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι και στο παρελθόν δεν επιδίωκαν το ίδιο; Μήπως απλά σήμερα βιώνουμε το τελευταίο μέρος κάποιου σχεδίου;

· Είναι δυνατόν να δεχθήκαμε επίθεση χωρίς να καταλάβουμε τίποτα; Τελικά πότε και πώς έγινε;

Πριν όμως απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να αναρωτηθούμε αν έχουν λογική βάση. Δηλαδή μήπως ο όρος κατακτητής είναι υπερβολικός και επομένως είναι υπερβολή να χαρακτηρίζεται και η σημερινή κατάσταση ως κατοχή.

Μπορεί να πρόκειται για μία ιδιόμορφη κατοχή, όπως ήδη αναφέρθηκε, αλλά παρατηρούμε ότι στα κυριότερα σημεία παρουσιάζει απόλυτες ομοιότητες με την αδιαμφισβήτητη κατοχή που γνώρισε η χώρα το 1941. Έχουμε λοιπόν:

1. Κυβέρνηση που λαμβάνει και εκτελεί εντολές από ξένο παράγοντα.
2. Έλεγχο και χωρίς όρια εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου, αδιαφορία για την απογύμνωση και την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
3. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα διαθέσιμα ελληνικά κοιτάσματα. Υλικά όπως το χρώμιο, ο βωξίτης, το μαγγάνιο, ο μόλυβδος και το νικέλιο είναι ζωτικής σημασίας.
4. Έλεγχο μεταφορών, δηλαδή οδικούς άξονες, σιδηροδρομικό δίκτυο, λιμάνια, αεροδρόμια.
5. Έλεγχο ενέργειας όπως ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
6. Έλεγχο όλων των δικτύων, ακόμα και του πόσιμου νερού και γενικά όλων των ζωτικών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας και παραγωγής.
7. Διασπορά κλίματος ανασφάλειας και τρομοκράτησης του λαού που κυριολεκτικά δεν γνωρίζει “τι του ξημερώνει”.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παράγραφοι 2 και 3 και 4 αναφέρονται στη κατοχή του 1941-1944 και έχουν μεταφερθεί από τον ιστοχώρο του περιοδικού Ιστορία – Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος (http://www.istoria.gr/oct03/content04.htm).

Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε σχετικά με τον πληθωρισμό κατά την κατοχική περίοδο. Έχει ενδιαφέρον αν διαβάσουμε το κείμενο αντικαθιστώντας τη λέξη “πληθωρισμός” με τη σύγχρονη έκφραση “εσωτερική υποτίμηση”.

“Ο πληθωρισμός δεν ήταν μόνο συνέπεια των συνθηκών αυτών. Ήταν συνάμα και το αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών των κατακτητών, που σκόπευαν σε τρεις βασικούς στόχους. Πρώτον, με τον πληθωρισμό είχαν την ευχέρεια να αποκτούν ό,τι χρειάζονταν πληρώνοντας σε νόμισμα χωρίς εσωτερική αξία. Δεύτερον, υποχρέωναν τον ελληνικό λαό, με τις άθλιες συνθήκες που δημιουργούσαν, να πουλήσει τα σπίτια του, τα κοσμήματά του και γενικά τα υπάρχοντά του και να στραφεί προς τον κατακτητή ζητώντας δουλειά στα εργοστάσια της Γερμανίας (τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Έλληνες καταναγκαστικοί εργάτες στο «έδαφος του Ράιχ» φτάνουν τις 16.000). Τρίτον, με την πείνα και την εξαθλίωση προσπαθούσαν οι κατακτητές να αποδυναμώσουν την αντιστασιακή δράση”.

Σήμερα λοιπόν, κυβέρνηση και προπαγανδιστές, αλλάζοντας λέξεις, φράσεις, νοήματα προσπαθούν να μας πείσουν πως η κατοχή είναι σχέδιο σωτηρίας, ο κατακτητής είναι ευεργέτης και η παράδοση της δημόσιας περιουσίας είναι αξιοποίηση. Οι λέξεις άλλαξαν, αλλά οι επιδιώξεις παραμένουν ακέραιες.

Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει

φιλελεύθερη λαλιά,

Παράλληλα τα νεοταξικά ΜΜΕ αποκρύπτουν συστηματικά όλες τις επιστημονικές απόψεις οι οποίες καταλήγουν σε συμπεράσματα αντίθετα της προπαγάνδας τους.

Ο Γιώργος Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής του συνταγματικού δικαίου του πανεπιστημίου Αθηνών, θέτει ευθέως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, αλλά και συνταγματικής παραβίασης στην κύρωση του μνημονίου από τη Βουλή των Ελλήνων.

(http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=334).

Ο Κώστας Χ. Χρυσόγονος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. σε κείμενο με τίτλο “Η χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας” επισημαίνει πως: «Στην τριγωνική σχέση μεταξύ «τρόικας», ελληνικής κυβέρνησης και (υποτίθεται) «κυρίαρχου» λαού-καταναλωτή, η δεύτερη μοιάζει στην πράξη λιγότερο με κυβέρνηση και περισσότερο με μεταπράτη, ο οποίος επιχειρεί να πείσει τον τελικό καταναλωτή για την αναγκαιότητα της συμμόρφωσής του». Ακόμα αναφέρει: «ότι τα ανωτέρω μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή όχι για κύρωση, αλλά για “συζήτηση και ενημέρωση” (ως εάν να επρόκειτο όχι για το νομοθετικό σώμα, αλλά για λέσχη συζητήσεων ή για καφενείο) ».

(http://kratosdikaioukaimnimonio.blogspot.com/2010/10/blog-post_1627.html)

Ο Κώστας Μπέης, ομότιμος καθηγητής της πολιτικής δικονομίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, σε τηλεοπτική εκπομπή επισημαίνει πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά παράβαση του Συντάγματος δέχθηκε την υπογραφή του μνημονίου, με σχετική πλειοψηφία.

(http://www.newstrap.gr/m-episimainoume/me-sxolia/6045-kostas-mpeis.html)

Ο Επαμεινώνδας Μαριάς, αναπληρωτής καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πανεπιστημίου Κρήτης, υποστηρίζει πως: «με τη σύναψη της ΣΔΔ και την κύρωση του Μνημονίου η χώρα απώλεσε σημαντικό μέρος της εθνικής της κυριαρχίας».

(http://www.dsanet.gr/epikairothta/mnimonio/blog/N_B.pdf)

Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας χαρακτηρίζει ως «Συνταγματική εκτροπή τη προσχώρηση στον άγνωστο μηχανισμό στήριξης».

(http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=106307)

Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη

τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα, είναι καίριο και μας αφορά όλους όσους θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες. Οι πατεράδες και οι παππούδες μας που πολέμησαν στην Αλβανία, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ; Για το σπίτι του ή για αυτά που ονομάζουμε Εθνική κυριαρχία και δημόσια περιουσία; Είναι γνωστό πως ο πληθυσμός κατά την ναζιστική κατοχή (1941-1944) δεν εκδιώχθηκε από τα σπίτια του. Άρα οι Έλληνες σαφέστατα πολέμησαν για την Εθνική κυριαρχία και για αυτό που ονομάζουμε σήμερα δημόσια περιουσία.

Αυτό λοιπόν που επιχειρείται σήμερα, δεν είναι απλά ένα πωλητήριο. Ακυρώνει ουσιαστικά ακόμα και την απελευθέρωση της χώρας από τους Τούρκους. Ιδιωτικές περιουσίες οι Έλληνες είχαν δικαίωμα να διατηρούν ακόμα και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες δεν επαναστάτησαν για την απόκτηση ιδιωτικής περιουσίας. Επαναστάτησαν για την ιδιοκτησία του “περιβάλλοντος”, που υπήρχε γύρω από την ιδιωτική τους περιουσία. Επαναστάτησαν για να αποκτήσουν την κυριότητα της πατρίδας τους και όχι του σπιτιού τους. Αυτή είναι η περιουσία που χάνει ένας λαός ότανκατακτάται και αυτήν κερδίζει όταν απελευθερώνεται.

Μέσα σ’ ένα έντονο περιβάλλον προπαγάνδας, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως ουσιαστικά δεν πωλούνται τα ασημικά του σπιτιού, εκχωρείται το ίδιο το σπίτι.

Αφού νομίζω έχει γίνει κατανοητή η πραγματική κατάσταση την οποία βιώνουμε πρέπει να ξεκινήσουμε από το τελευταίο ερώτημα – που τέθηκε παραπάνω – και να ανιχνεύσουμε πότε και με ποιο τρόπο δεχθήκαμε επίθεση. Νομίζω αν απαντηθεί αυτό, θααπαντηθούν εύκολα και τα υπόλοιπα ερωτήματα.

Ακόμα θα πρέπει να καταλάβουμε ότι αφού έχουμε μία ιδιόμορφη κατοχή, θα πρέπει να δεχθήκαμε και μία ιδιόμορφη επίθεση.

δὲν μιλεῖς καὶ δὲν κουνιέσαι

στὲς βρισιὲς ὀποῦ ἀγρικᾷς·

Σήμερα λοιπόν έχουμε ένα λαό που κατηγορείται από το εξωτερικό, αλλά και το εσωτερικό, σαν τεμπέλης, διεφθαρμένος και σπάταλος. Ίσως αυτό που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Στρος Καν είναι ότι με μία φράση περιέγραψε πλήρως την εικόνα που κατάφεραν κάποιοι να περάσουν για εμάς σ’ ολόκληρο τον πλανήτη λέγοντας «Οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι στα σκατά». Την περιγραφή δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε λανθασμένη, πρέπει όμως να ανιχνεύσουμε πώς βρέθηκαν βουτηγμένοι και να ορίσουμε ποια είναι τα σκατά.

Καταρχάς έχουμε ένα λαό που για χιλιάδες χρόνια έχει να επιδείξει έργα σε διανοητικό, πολιτιστικό αλλά και τεχνικό επίπεδο που δεν ταιριάζουν σ’ ένα τεμπέλη λαό. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν και ας δούμε τη σύγχρονη εποχή. Όποιος έχει επισκεφτεί κυκλαδονήσι θα έχει δει έναν αξιόπιστο μάρτυρα πάνω στους άγονους και πετρώδεις ορεινούς όγκους των νησιών. Αναφέρομαι στις πεζούλες (ξερολιθιές) που μετέτρεπαν λόφους και άγονα βουνά, σε καλλιεργήσιμη γη, σε περιβόλια. Κατασκευάστηκαν από Έλληνες, μάλιστα χωρίς μέσα, κυριολεκτικά με τα χέρια τους.

Έλληνες τεχνίτες – μάλιστα με συνεργεία υποδειγματικής οργάνωσης – κατασκεύασαν δύσκολα τεχνικά έργα, όπως γέφυρες σε δύσβατα ποτάμια, πύργους, βρύσες, εκκλησίες,πυργόσπιτα και αμέτρητα πετρόκτιστα μνημεία μοναδικής ομορφιάς.

Οι σύγχρονες ελληνικές πόλεις οικοδομήθηκαν από Έλληνες. Μάλιστα με ασύγκριτα δυσκολότερες συνθήκες και μέσα σε σχέση με αυτά που υπάρχουν σήμερα.

Όλα τα κοινωφελή δίκτυα, ηλεκτρισμού, νερού, τηλεπικοινωνιών κατασκευάστηκαν από Έλληνες εργαζόμενους. Για παράδειγμα, αν κάνουμε ένα ταξίδι θα δούμε πυλώνες της ΔΕΗ να διατρέχουν ολόκληρους ορεινούς όγκους περνώντας μέσα από χαράδρες και πάνω από βουνοκορφές. Σήμερα όλοι αυτοί που εργάστηκαν σ’ αυτά τα έργα βαφτίζονται τεμπέληδες, όμως κάποιοι θέλουν να καρπωθούν τα έργα των τεμπέληδων.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι η εικόνα των Ελλήνων έχει αλλάξει. Τι μεσολάβησε όμως και σήμερα έχουμε την εικόνα ενός εντελώς διαφορετικού λαού;

Γιατί ἡ μάχη ἐστάθει ὀλίγη;

Λίγα τὰ αἵματα γιατί;

Από μία Ελλάδα τού μόχθου, της φτώχειας, της τιμής και της αξιοπρέπειας, της έκφρασης “κυκλοφορώ με το κούτελο καθαρό”, κατά ένα “περίεργο” τρόπο το περιβάλλον έγινε πιο “άνετο”, “βολικό” και “εύκολο”.

Ξεκινούσε μία νέα εποχή, που σηματοδοτούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν διευκρίνιζε το ύψος τής μίζας που θεωρείται αποδεκτό, σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα εφημερίδων. Σχεδόν ταυτόχρονα η Ελλάδα δεχόταν βομβαρδισμό χρημάτων τα οποία δόθηκαν με έναν καλά οργανωμένο, αλλά δήθεν ανοργάνωτο, τρόπο. Ήταν η εποχή της επιδότησης της λιγότερης εργασίας, της κακής ποιότητας, των χωματερών και της απάτης. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, αφού παράλληλα ξεκινούσε και η αποβιομηχάνιση της χώρας, συρρικνώνοντας την ήδη ισχνή βιομηχανική παραγωγή και κάνοντας μονόδρομο την κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων. Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό. Έτσι για όποιες δουλείες είχαν απομείνει εισαγόμενα εργατικά χέρια ανέλαβαν με πολύ φθηνό κόστος να “ξεκουράσουν” τους Έλληνες.

Παράλληλα ξεκινάει η “εκπαίδευση” των Ελλήνων στα trendy που φέρνει η νέα εποχή. Η επιδίωξη δεν είναι μόνο να αλλάξει ο τρόπος ζωής των Ελλήνων αλλά να μεταλλαχθούν εντελώς τα ήθη και οι αξίες τους. Καινούργια περιοδικά κάνουν την εμφάνισή τους. Επιδεικνύουν το “μοντέρνο” τρόπο ζωής και το μυαλό των Ελλήνων κάνει “κλικ” στο νέο Life Stile. Τώρα πια τα καθαρά κούτελα δεν είναι μόνο ασήμαντες λεπτομέρειες… είναι μπανάλ, είναι OUT. Σημασία έχουν και είναι IN μόνο χοντρά πορτοφόλια, φιγουρατζίδικα αυτοκίνητα και εξοχικά στη Μύκονο.

Η πλύση εγκεφάλου, η αποχαύνωση και ο εκμαυλισμός των Ελλήνων παίρνει μαζικές διαστάσεις μέσω των ΜΜΕ, εμφανίζοντας κάθε απατεώνα ως πρότυπο επιτυχίας, κάθεεπιδειξιομανή ως πρότυπο ευτυχίας και κάθε πόρνη ως πρότυπο για τη νέα γενιά. Όλοι αυτοί που οι Έλληνες δεν θα ήθελαν ούτε καν για επισκέπτες στο σπίτι τους, μπαίνουν με τον πιο ύπουλο τρόπο, μέσω της τηλεόρασης, για να κάνουν κατήχηση στους ίδιους και στα παιδιά τους.

Η χώρα μπαίνει, σιγά – σιγά, σε μία περίοδο “ακμής” και “υψηλού γούστου”. Το νέοαξιακό πρότυπο έχει πια μεταφερθεί από το κούτελο, σε άλλα μέρη του σώματος. Το δε πολιτικό σύστημα όχι μόνο ακολουθεί, αλλά και ενισχύει τα νέα πρότυπα.

Έτσι μέσα στο νέο περιβάλλον, φυσικό επακόλουθο είναι τα κόμματα να αναλαμβάνουν ρόλο αντιπροσώπου εταιριών και οι εκάστοτε κυβέρνηση ρόλο υπαλλήλου του τραπεζικού συστήματος.

Επίσης είναι η εποχή που τα κόμματα αποκτούν τον έλεγχο οποιασδήποτε πολιτικής, συνδικαλιστικής, ακόμα και κοινωνική οργάνωσης ή πρωτοβουλίας, ακόμα και εξωραϊστικού συλλόγου. Ο δε συνδικαλισμός δέχεται “επίθεση φιλίας”. Τα στελέχη του, δεν οδηγούνται πια με κατηγορίες στα δικαστήρια, αλλά με τιμές στα βουλευτικά έδρανα και στα υπουργικά γραφεία. Έτσι γρήγορα μετεξελίσσεται σε πεδίο ανέλιξης πολιτικών στελεχών αφού αποκτά σχέσεις αμφίδρομες με τα κόμματα. Βέβαια με αυτές τις πρακτικές είναι φυσικό – ίσως και επιδιωκόμενο – να οδηγηθεί στην απαξία. Τελικά φτάνει στο σημείο να μετατραπεί σε βραχίονα του πολιτικού συστήματος, προκαλώντας αποστροφή ακόμα και στους ίδιους τους εργαζόμενους, τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί και υπερασπίζεται.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι, μήπως αυτά τα γεγονότα συνέβησαν τυχαία, όλα μαζί, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα;

Βέβαια για να το δεχθούμε αυτό, πρέπει να δεχθούμε επίσης ότι τυχαία χρηματοδοτήθηκαν κάποιοι, για να φέρουν την “αλλαγή” και στο χώρο της δημοσιογραφίας, με απολίτικες απόψεις, χυδαιολογίες, εξυπνακισμούς και θέματα τουκώλου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τυχαία την ίδια εποχή μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβοι έγιναν μεγαλοκαναλάρχες και μάλιστα πραξικοπηματικά χωρίς κανένα θεσμοθετημένο πλαίσιο. Τυχαία σερβίριζαν εκπομπές τύπου ριάλιτυ με ανθρώπους που αφενός ζούσαν μαζί σαν ομάδα και αφετέρου, μόνοι και κρυφά, επέλεγαν ποιον θα “δώσουν”. Οι δε τηλεθεατές εκπαιδεύονταν, πως μπορεί κάποιες διαδικασίες είναι δυσάρεστες, αλλά δυστυχώς αυτοί είναι η κανόνες του “παιχνιδιού”. Ακόμα τυχαία σε όλα τα ΜΜΕ έγινε επιλογή εκπομπών, προσώπων και προτύπων που τυχαία όλα οδηγούσαν στην αποχαύνωση και εκμαυλισμό του Ελληνικού λαού.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Άλλο ένα τυχαίο γεγονός είναι ότι την ίδια εποχή οι χρηματοδότες της Ελλάδας δεν γνώριζαν, να κάνουν μαθηματικές πράξεις. Γιατί αν γνώριζαν πρόσθεση, θα είχαν αθροίσει τα στρέμματα που επιδοτούσαν και θα καταλάβαιναν ότι το μέγεθος της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι ίσο με τη μισή Ευρώπη. Προφανώς δεν γνώριζαν ούτε αφαίρεση. Διαφορετικά θα γνώριζαν τη διαφορά μεταξύ προϋπολογισμού και τελικού κόστους κάθε δημόσιου έργου. Και μάλλον δεν γνώριζαν ούτε πολλαπλασιασμό. Διαφορετικά θα μάθαιναν πως οτιδήποτε είχε προμηθευτεί το ελληνικό κράτος, κόστιζε πολλαπλάσια, απ’ ό,τι σε οπουδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος. Και βέβαια δεν γνώριζαν ούτε διαίρεση. Διαφορετικά θα γνώριζαν ότι το κόστος κατασκευής κάθε χιλιομέτρου εθνικής οδού στην Ελλάδα – το οποίο μάλιστα επιχορηγούσαν – ήταν πολλαπλάσιο από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Επίσης οι χρηματοδότες της Ελλάδας, τυχαία προέκυψε να είναι και υπερβολικά αφελείς. Είναι περίεργο πως ενώ μας έδιναν χρήματα – δανικά και επιδοτήσεις – δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ελέγξουν πώς τα διαχειριζόμαστε, παρόλο που η χώρα φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις, σ’ όλες τις λίστες διαφθοράς.

Το συμπέρασμα είναι πως σήμερα η πατρίδα μας για μια ακόμα φορά στην ιστορία της βρίσκεται σε οριακό αλλά ταυτόχρονα και κομβικό σημείο. Ο ελληνικός λαός ίσως συνειδητοποιεί πως η χώρα του δεν έπαψε σχεδόν ποτέ, στη νεότερη ιστορία της, να έχει το ρόλο προτεκτοράτου. Οι Έλληνες βρίσκονται, για άλλη μια φορά, μπροστά στην ανάγκη απελευθέρωσης της πατρίδας τους.

Ἄργειε νάλθῃ ἐκείνη ἡ μέρα,

κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,

Ο λαός όμως και στο παρελθόν έχει βρεθεί σε ανάλογες συνθήκες. Πρέπει λοιπόν να ανιχνεύσουμε τα ιστορικά δεδομένα, να σκεφτούμε ποιες επιλογές ήταν λανθασμένες, ποιοι δημοκρατικοί θεσμοί υπολειτούργησαν ή δεν λειτούργησαν καθόλου και οδηγηθήκαμε στην σημερινή κατάσταση. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, η χώρα μας θα παραμένει στο τούνελ, που δυστυχώς δεν μπήκε το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Είναι χρήσιμο να γυρίσουμε 36 χρόνια πίσω όταν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση άρχισαν να ιδρύονται ή να οργανώνονται ξανά τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Συμμετείχαν σ’ αυτά προσωπικότητες, αρκετές από τις οποίες είχαν έμπρακτη αντιστασιακή δράση κατά της δικτατορίας και ευαγγελιζόταν μία νέα προοπτική για την Ελληνική κοινωνία. Τότε και πάλι η πολιτική συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας ήταν ρευστή. Δυστυχώς μέσα σε λίγους μήνες, το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, απέκτησαν δομές αρχηγικών κομμάτων, χωρίς να επιτρέπουν στα μέλη τους στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.

Είναι σαφές με βάση τις πρακτικές και δομές που ακολουθήθηκαν κατά την εποχή της μεταπολίτευσης, από όλα τα κόμματα, ότι ποτέ το πολιτικό σύστημα δεν επιθυμούσε να λειτουργήσει πραγματικά δημοκρατικά. Φυσικά η ίδια αντίληψη διατηρείτο και στη διακυβέρνηση της χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε καν συνδικαλιστικό σωματείο, δεν λειτούργησε πάνω στις αρχές και διαδικασίες της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Δηλαδή :

Αρχές (Τα 3Ι):

α. Ισηγορία. (Ίσος χρόνος λόγου για τοποθετήσεις/απόψεις).

β. Ισοκρατία. (Ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της πολιτείας).

γ. Ισονομία. (Ίση μεταχείριση των πολιτών προ των νόμων).

Διαδικασίες (Τα 3Δ):

α. Δημοσιότητα. (Όλων των δεδομένων).

β. Διαφάνεια. (Όλων των διαδικασιών).

γ. Διαβούλευση. (Πριν από τη λήψη αποφάσεων).

Στη σημερινή μας αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι σαφές ότι δεν ισχύει καμία από τις παραπάνω αρχές και διαδικασίες.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

· Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ελέγχου της κυβέρνησης ούτε από τους πολίτες αλλά ούτε καν από τους υποτιθέμενους εκπροσώπους τους. Άλλωστε γνωρίζουμε πως η κομματική πειθαρχία υπερισχύει της ανεξαρτησίας του βουλευτή που του παρέχει η λαϊκή εντολή. Έτσι για τους πολιτικούς αρχηγούς οι βουλευτές τους είναι δεδομένοι, κάτι σαν ποσοστό συμμετοχής διαμερίσματος σε συνέλευση πολυκατοικίας.

· Το Σύνταγμα της χώρας δεν επιτρέπει καμία διαδικασία με την οποία οι πολίτες να μπορούν να προκαλέσουν δημοψήφισμα.

· Στον ακριβοπληρωμένο (από τους πολίτες) ιστοχώρο της βουλής, πουθενά δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επώνυμης καταγραφής ερωτήσεων / απόψεων / προτάσεων πολιτών σε κόμματα ή μεμονωμένους βουλευτές.

· Στον ιστοχώρο Ανοικτής Διακυβέρνησης (opengov.gr ) που ανήκει στο γραφείο του Πρωθυπουργού, παρόλο που «ομιλεί» για διαβούλευση δεν υπάρχει πουθενά ανταλλαγή απόψεων μεταξύ πολιτών και νομοθέτη. Διαβούλευση χωρίς διάλογο και ανταλλαγή απόψεων, αποτελεί ουσιαστικά λέξη χωρίς περιεχόμενο. Ακόμα στο συγκεκριμένο ιστοχώρο παρατηρούμε επιλεκτική εμφάνιση σχολίων, αποκρύπτοντας σχόλια πολιτών που ουδόλως μπορούν να χαρακτηριστούν προσβλητικά ή άσχετα με τη διαβούλευση.

· Εκτός από τους κρατικούς και κυβερνητικούς ιστοχώρους, ακόμα και σε αυτούς των βουλευτών δεν υπάρχει χώρος για δημόσια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του βουλευτή και των πολιτών που εκπροσωπεί. Έτσι έχει φωνή και άποψη μόνο ο εκπρόσωπος και ποτέ ο εκπροσωπούμενος, μόνο ο εντολοδόχος και ποτέ ο εντολέας.

· Οι πολίτες, στα πλαίσια της δημοκρατίας, μας δεν έχουν καμία δυνατότητα νόμιμης παρέμβασης στη διακυβέρνηση της χώρας. Πρακτικά, κάθε τέσσερα χρόνια δίνουν μία λευκή επιταγή σε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει, χωρίς καν να υπάρχει από την πλευρά του κόμματος καμία συγκεκριμένη δέσμευση και από την πλευρά των πολιτών καμία θεσμοθετημένη δυνατότητα παρέμβασης. Στη δημοκρατία μας, ο εντολέας δεν έχει κανένα δικαίωμα και για κανένα λόγο, να ανακαλέσει ενέργειες του εκπροσώπου του. Τελικά η μόνη νόμιμη δυνατότητα που έχει ο “κυρίαρχος” λαός, είναι να κάνει υπομονή.

Ίσως λοιπόν τώρα που αναζητούμε τα αίτια για την κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας θα πρέπει να αναρωτηθούμε…

Οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες παράγουν ολίγιστους ή οι ολίγιστοι επιβάλουν αντιδημοκρατικές διαδικασίες;

Τελικά με πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορούσαν να ευδοκιμούν οι ολίγοι και να επιβάλλονται οι ολίγιστοι;

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

Σύγχρονες “Θερμοπύλες” αποτελεί η εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών και δίνει ουσιαστική απάντηση στην επιθυμία κάποιων να λειτουργήσει η Ελλάδα ως παράδειγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αν πετύχουμε στη χώρα μας να εφαρμόσουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες θα αποτελέσουμε παγκόσμιο παράδειγμα τρόπου διακυβέρνησης. Έτσι δεν θα έχουμε καταφέρει μόνο να αμυνθούμε στη επίθεση που δέχθηκε η πατρίδας μας, αλλά να αντεπιτεθούμε ουσιαστικά στα σχέδια παγκόσμιας υποδούλωσης, κρατών και λαών. Άλλωστε ως Έλληνες γνωρίζουμε πως μετά τις Θερμοπύλες ακολουθούν οι Πλαταιές.

Δ. Βουλγαρίδης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση