Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που μας απασχολεί όλους και όχι μόνο εμάς τους Έλληνες, αλλά και τους ξένους που βλέπουν τον ευτελισμό και την εξαθλίωση στην οποία οδηγείται ο λαός μας. Όλοι θέλουμε κάτι να συμβεί για να αλλάξει αυτή η τραγελαφική κατάσταση, όλοι θέλουμε να συμμετάσχουμε σε έναν ξεσηκωμό, αλλά αφενός δεν βλέπουμε καμία αξιόλογη κίνηση, κανέναν ηγέτη, αφετέρου δεν έχουμε στόχο, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και για ποιον ακριβώς σκοπό να αγωνιστούμε.
Μήπως για να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει η Νέα Δημοκρατία; ή το ΚΚΕ; ή ο ΣΥΡΙΖΑ; ή ο ΛΑΟΣ;
Πέστε μας είναι λόγος αυτός για να βγει κανείς στο δρόμο με κίνδυνο ακόμα και να σκοτωθεί;

Οι Τυνήσιοι είχαν έναν εχθρό και ένα στόχο. Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι. Η εξαθλίωσή τους είχε προφανή αιτία. Ο εχθρός ήταν τα διεφθαρμένα ολοκληρωτικά μονοκομματικά καθεστώτα που ενσάρκωναν οι Μπέν Άλι και ο Μουμπάρακ και ο στόχος ήταν ο εκδημοκρατισμός με την αλλαγή του πολιτικού συστήματος με άλλο πολυκομματικό και άνοιγμα της εξουσίας στο λαό. Αυτοί είναι πραγματικά λόγοι για τους οποίους μπορεί ένας λαός να ξεσηκωθεί και να θρηνήσει ακόμα και νεκρούς.

Εδώ όμως στη χώρα μας για ποιο λόγο να επαναστατήσουμε; Εδώ και πολλά κόμματα έχουμε και ο καθένας έχει επιλογές και ψηφίζει ότι θέλει.
Επομένως,… όλοι μας, διαψεύστε το αν μπορείτε, λέμε ότι εμείς φταίμε που τους ψηφίζουμε.
Επομένως γιατί να επαναστατήσουμε;
Δημοκρατία έχουμε, πολλά κόμματα έχουμε, εμείς λοιπόν φταίμε που ψηφίζουμε συγκεκριμένα πρόσωπα, άρα γιατί να επαναστατήσουμε;
Και εναντίον τίνος να επαναστατήσουμε; Εναντίον του εαυτού μας μήπως;
Δηλαδή να βγούμε έξω και να σκοτωθούμε γιατί μας φταίει το ξερό μας το κεφάλι;

Είναι όμως έτσι φίλοι μας;

Όχι. Στην πραγματικότητα το δικό μας πολιτικό καθεστώς είναι πολύ χειρότερο από αυτό της Αιγύπτου και θα εξηγήσουμε το γιατί.

Μέχρι τώρα είπαμε ότι το δικό μας πολιτικό καθεστώς είναι χειρότερο από εκείνο της Αιγύπτου, παρότι έχουμε επιλογές κομμάτων και ψηφίζουμε ελεύθερα. Αυτό ξενίζει στο πρώτο άκουσμα και μοιάζει ανεδαφικό. Κι όμως είναι απόλυτη αλήθεια.
Για να αντιληφθεί όμως κανείς αυτή την αλήθεια και να δει ότι ο βασιλιάς (Ελληνική Δημοκρατία) είναι γυμνός, θα πρέπει να κάνει μια υπέρβαση σκέψης. Παλιότερα οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν μόνο τις τρεις διαστάσεις μέχρι που αποδείχτηκε ότι υπάρχει και τέταρτη διάσταση.

Ακριβώς και στη δική μας περίπτωση, απαιτείται μια υπερβατική σκέψη για να αντιληφθούμε ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι ολοκληρωτικό καιμόνο κατ’ επίφαση πολυκομματικό, παρότι εμφανισιακά μοιάζει με ένα ανοικτό πολυκομματικό δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα αντιληφθούμε ότι το δικό μας σύστημα είναι χειρότερο από εκείνο της Αιγύπτου, καθόσον, τουλάχιστον το Αιγυπτιακό το έχεις απέναντί σου και γνωρίζεις τον τρόπο να το πολεμήσεις, αντίθετα το δικό μας φοράει προβιά δημοκρατίας, μας εξαπατά και μας υποσκάπτει εκ των έσω, με αποτέλεσμα να μας ακυρώνει και να μην γνωρίζουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε, ενώ τα μέλη του συστήματος απολαμβάνουν ήσυχα την εξουσία τους σε βάρος μας. Νομίζουμε ότι φταίμε εμείς με τις επιλογές που κάνουμε, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε επιλογές.

Για προσέξτε…

Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι ανοιχτό στην ελεύθερη εναλλαγή των λαϊκών δυνάμεων στην πολιτική εξουσία. Είναι ένα κλειστό κλάμπ και τα διάφορα κόμματα που το συναποτελούν, δεν είναι παρά… διάφορες φατρίες αυτού του κλάμπ.
Τα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) κυριαρχούνται ουσιαστικά από τρεις πολιτικές οικογένειες, με τους δορυφόρους τους, ενώ τα δυο αριστερά κόμματα προσφέρουν ηθική νομιμοποίηση στο σύστημα, με την παρουσία τους εντός του συστήματος και κάλυψη του συστήματος με την σιωπή τους στη δράση και τη διαφθορά του συστήματος, προκειμένου το σύστημα να τα ανέχεται και να μην τα αποβάλει. Δηλαδή εξαργυρώνουν την “νομιμοφροσύνη” τους στο σύστημα με ένα ξεροκόμματο εξουσίας, από τον κίνδυνο να μην έχουν τίποτα.

Η είσοδος σ’ αυτό το κλάμπ δεν είναι ελεύθερη, αλλά απόλυτα ελεγχόμενη από μέσα. Η ανανέωση γίνεται μόνο με τους όρους του συστήματος και εισάγονται μόνο οι αρεστοί και ελεγχόμενοι, οι οποίοι και προβάλλονται από τα ΜΜΕ, προκειμένου να έχουν σίγουρη επιτυχία. Ελεύθερες και επικίνδυνες προσωπικότητες απορρίπτονται. Γι’ αυτό και τόσα χρόνια, ήδη έχουμε μπει στον 210 αιώνα, βασιλεύει η κληρονομική διαδοχή, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, ο πολιτικός επαγγελματισμός και η διαπλοκή με τους οικονομικούς χορηγούς του συστήματος και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Στην Αίγυπτο ο Μουμπάρακ είναι στην εξουσία από το 1981, αντίθετα στην Ελλάδα η δυναστεία Παπανδρέου είναι μέσα στο πολιτικό σύστημα από το 1940 και έπεται συνέχεια.

Αυτό το κλειστό πολιτικό σύστημα κτίζεται πάνω σε τρεις θεσμούς, οι οποίοι και το οριοθετούν από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα και εξασφαλίζουν την αυτονομία του:

1) Στο αντιδημοκρατικό όριο του 3%.

2) Στην ενισχυμένη αναλογική και

3) Στην έλλειψη ουσιαστικά του Πρόεδρου της Δημοκρατίας ως πραγματικού αντίβαρου στις αυθαιρεσίες του Συστήματος.

Οι δύο πρώτοι θεσμοί αφορούν τον εκλογικό νόμο και ο τρίτος αφορά το Σύνταγμα.

Μήπως άκουσε κανείς ποτέ τα δύο κόμματα εξουσίας να μιλάνε για κατάργηση του 3% ή για απλή αναλογική; Ποτέ δεν θα τα ακούσετε.
Γιατί άλλωστε να το κάνουν;
Για να χάσουν την απόλυτη εξουσία και τον έλεγχο του δημοσίου χρήματος;
Προτιμούν τη σίγουρη εναλλαγή στην εξουσία αυτοδύναμων κυβερνήσεων, με τη λογική του “ώριμου φρούτου”, παρά να μπλέξουν σε περιπέτειες με συγκυβερνήσεις που θα τους στερήσουν τον απόλυτο έλεγχο του δημοσίου χρήματος.
Βέβαια η Νέα Δημοκρατία βλέπει εξουσία, μόνο όταν θέλει το Σύστημα ΠΑΣΟΚ να κάνει ένα διάλειμμα για να της φορτώσει τα κακώς κείμενα, ώστε να επανέλθει στη συνέχεια δριμύτερο, αλλά αυτό αφορά την ίδια και τους ηγέτες της. Αφού έτσι την βρίσκει, σε μας περισσεύει.

Είδε μήπως κανείς σας τα αριστερά κόμματα να μάχονται δυναμικά για την κατάργηση του 3% ή για απλή αναλογική; Όχι βέβαια και ούτε πρόκειται, παρά τα χλιαρά κλισέ τους.

Ποτέ το ΚΚΕ δεν θα ήθελε να μπούνε στη Βουλή και άλλα αριστερά κινήματα και να απολέσει το μονοπώλιο της επαναστατικότητας. Ούτε φυσικά θέλει απλή αναλογική και να είναι έτσι αναγκασμένο να συγκυβερνήσει. Μετά την κατάρρευση της κοσμοθεωρίας του, προτιμά ως απολίθωμα, τη σιγουριά της μικρότητας μέσα στο κλειστό πολιτικό σύστημα και την πολιτική λαθροεπιβίωση, παρά τον κίνδυνο που ενέχουν τα δυναμικά δημοκρατικά ανοίγματα.

Τα ίδια φυσικά και χειρότερα συμβαίνουν και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμάει να μείνει ακόμα και εκτός Βουλής, παρά να καταργηθεί το 3%, γιατί απλούστατα αν καταργηθεί το 3%, θα διαλυθεί σε δέκα ανεξάρτητα κομματίδια. Ούτε φυσικά επιθυμεί την απλή αναλογική, γιατί κάτι τέτοιο θα τον διέλυε εξ αιτίας της συμμετοχής του σε συγκυβέρνηση και ως εκ τούτου λήψης αντιλαϊκών μέτρων. Προτιμά λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ τη σιγουριά της μικρότητας και της λαθροεπιβίωσης μέσα στο υπάρχον κλειστό πολιτικό σύστημα, παρά τον κίνδυνο των δημοκρατικών ανοιγμάτων στο σύστημα.

Απόδειξη της ενότητας του ολοκληρωτικού πολιτικού συστήματος, είναι η πλήρης κάλυψη μεταξύ των πολιτικών, ανεξαρτήτως κομμάτων, τόσο στην περίπτωση της ασυλίας των βουλευτών και της ευθύνης των υπουργών, όσο και στην ομόθυμη στήριξη των διαφόρων πολιτικών προνομίων σε βάρος του δημοσίου χρήματος. Είδατε ποτέ να καταδειχθεί ένας υπεύθυνος πολιτικός; Θα περιμένετε ακόμα 100 χρόνια και βάλε.

Όλοι λοιπόν προτιμούν το σύστημα κλειστό με απαγόρευση ανεξέλεγκτης εισόδου νέων λαϊκών δυνάμεων. Αυτό λοιπόν το κλειστό πολιτικό σύστημα, το απόλυτα και μοναδικά υπεύθυνο για τη σημερινή οικονομική κρίση, έχει το θράσος να θέλει να λαθροεπιβιώσει εξαθλιώνοντας και εξοντώνοντας το λαό και θα το πάει μέχρι τέρμα, αν δεν ανατραπεί από συνειδητοποιημένο λαϊκό ξεσηκωμό.

Η έλλειψη στην ουσία Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού τις αρμοδιότητές του τις πήρε με την αναθεώρηση που έκανε στο Σύνταγμα ο Ανδρέας Παπανδρέου (εκλεκτό μέλος και αυτός του κλειστού πολιτικού συστήματος και γέννημα της οικογενειοκρατίας), στερεί το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας από τον έτερο ισχυρό πόλο ισορροπίας του, δηλαδή τον Πρόεδρο, με αποτέλεσμα το πολιτικό μας σύστημα να είναι μονοπρόσωπο και ολοκληρωτικό. Φανταστείτε να είχε τη δυνατότητα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προκηρύξει δημοψήφισμα; ή έστω να απευθύνει ένα διάγγελμα για να συμβουλεύσει τον ελληνικό λαό. Σήμερα, αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απευθύνει για παράδειγμα από μόνος του διάγγελμα, χωρίς προηγουμένως να το έχει ελέγξει και να το έχει υπογράψει ο πρωθυπουργός, θα κάνει συνταγματικό πραξικόπημα. Που είναι λοιπόν ο εξισορροπητικός ρόλος του υπέρτατου θεσμού του πολιτεύματος; Ποια η χρησιμότητα της ύπαρξής του;

Πως λοιπόν να επαναστατήσει ο λαός, για να έλθουμε στο ερώτημα του άρθρου, αφού δεν έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημα;
Γιατί ενδεχομένως να κινδυνεύσει ακόμα και να σκοτωθεί κάποιος;
Για να αλλάξει στην εξουσία η μια φατρία με την άλλη;
Βλέπουμε όλοι μας, ότι αυξάνεται συνεχώς η αποχή από τις εκλογές. Στις δημοσκοπήσεις βγαίνει καταλληλότερος για πρωθυπουργός ο «κανένας». Αλλά όλος αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι φταίει και γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Αντιλαμβάνεται μεν το μάταιο της ψηφοφορίας (άλλαξε ο μανολιός λέει ο λαός μας), αλλά δεν μπορεί ακόμα να αντιληφθεί την άλλη διάσταση. Έχει αιχμαλωτιστεί στο ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι καλό και δημοκρατικό και πιστεύει ότι φταίνε οι πολίτες με τις επιλογές τους.

Πρώτα λοιπόν πρέπει να συνειδητοποιηθεί ο πραγματικός εχθρός, δηλαδή το κλειστό και αυτόνομο από την κοινωνία πολιτικό σύστημα, να συνειδητοποιηθεί ο στόχος, ο οποίος δεν είναι άλλος από το άνοιγμα στο λαό του πολιτικού συστήματος, με την αλλαγή του Συντάγματος και μετά να γίνει ο ξεσηκωμός.
Διαφορετικά θα είναι ένας ξεσηκωμός που εύκολα θα καπελωθεί και δεν θα καταλήξει πουθενά.

Πηγή

Η φωτοσύνθεση είναι από το "Γρεκί"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση