Αυτο-οργάνωση
Τελευταία η λέξη “αυτο-οργάνωση” ακούγεται και κυρίως γράφεται πολύ. Σε ιστολόγια. Αλλά και σε αφίσσες. Σε χαρτιά που μοιράζουν νέοι στα σταυροδρόμια των μεγάλων πόλεων. Ισως και σε μερικά έντυπα και εφημερίδες. Και σιγά-σιγά θα αρχίσει να ακούγεται και στα δελτία των οκτώ (μην έχετε αμφιβολία). Ολα καλά, αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η περίφημη αυτο-οργάνωση;
Η αυτο-οργάνωση βασικά είναι τοπικής ή και μεγαλύτερης εμβέλειας οργανώσεις πολιτών ανεξάρτητες όμως από κόμματα και συνδικάτα. Δηλαδή πολιτική οργάνωση έξω από τη στάνη.
Θα είναι και θα πλασαριστεί ως το καινούριο “φρούτο”. Οπως παλιότερα οι οικολογικές οργανώσεις και λίγο αργότερα οι Μη-Κυβερνητικές-Οργανώσεις (ΜΚΟ), ο θεός να τις κάνει. Κάποια στιγμή μάλιστα, στο κοντινό μέλλον, θα πέσουν όλοι, κόμματα, κυβερνήσεις, συνδικάτα και κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, πάνω στις αυτόνομες αυτές πολιτικές οργανώσεις, και όλοι θα θέλουν μερίδιο και έλεγχο (κρατάτε σημειώσεις;).
Ιστορικά οι πολιτικοί οργανισμοί και τα σχήματα, από παλαιοτάτων χρόνων, υπακούουν στο μοτίβο: αρχηγός-πλήρωμα ή έστω ηγεσία-οπαδοί. Στο ιστορικό αυτό μοντέλο η ηγεσία καταλαμβάνει οργανωτικά την θέση της ελέω θεού, κληρονομικότητας, βίαιης ή πραξικοπηματικής ενέργειας, είτε έστω κατόπιν “δημοκρατικής” εκλογής. Και κρατά την θέση της αυτή για ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ χρονικό διάστημα. Τόσο μεγάλο ώστε στο τέλος καταφέρνει να ελέγξει όλον τον οργανισμό, είτε πρόκειται για χώρα, κόμμα ή συνδικάτο της σύγχρονης εποχής, είτε ακόμη για μεσαιωνικό φέουδο, ρωμαϊκό δήμο ή την Πρωσσία του Φρειδερίκου (του τάχαμου πεφωτισμένου).
Με την ανάδειξή της στην αρχή, η ηγεσία αυτή αγνοεί επιδεικτικά τις όποιες δεσμεύσεις είχε, αν είχε, αναλάβει προκειμένου να κερδίσει την εξουσία, και εφαρμόζει και εκτελεί δικής της καθαρά επινοήσεως πολιτική. Ερήμην του πληρώματος και των οπαδών. Ουσιαστικά δικτατορία.
Στην αυτο-οργάνωση το βασικό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δεν υπάρχει μόνιμη ηγεσία ή μόνιμη αργηγική ομάδα ή ακόμη χειρότερα μόνιμος αρχηγός (θεός φυλάξοι). Ούτε κανένα άλλο όργανο με θητεία μακράς διαρκείας. Στην αυτο-οργάνωση το ιδανικό θα ήταν η ανάδειξη στα όποια “αξιώματα” να γίνεται με την μέθοδο της κλήρωσης και όχι της εκλογής, η οποία εκλογή είναι ολιγαρχικός τρόπος ανάδειξης στα αξιώματα (ε, ναι, ξεχάσαν να μας το πουν αυτό στο δημοτικό, παρότι το λέει και ο Αριστοτέλης ο αγαπημένος των ολιγαρχικών, μας έμαθαν όμως τα “μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα π’ ανθίζανε στον κάμπο”).
Στην αυτο-οργάνωση μεγάλη σημασία έχει η οργανωτική αυτονομία της οργάνωσης των πολιτών. Κάθε τέτοια οργάνωση πολιτών θα πρέπει να είναι σαν μια αυτόνομη πόλη-κράτος. 30-40 άνθρωποι που κληρώνουν ένα ολιγομελές επικεφαλής όργανο να διαχειριστεί τις αποφάσεις τους μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση και μετά κληρώνουν άλλο επικεφαλής όργανο, με άλλη σύνθεση.
Στην αυτο-οργάνωση επίσης μεγάλη σημασία έχει η σύνδεση αυτής της οργάνωσης πολιτών με άλλες παρόμοιες οργανώσεις πανελλαδικά. Ο συντονισμός, η συναπόφαση και ο κοινός αγώνας με τις άλλες τις παρόμοιες οργανώσεις σε άλλες γειτονιές και πόλεις ή χωριά. Γι’ αυτό και μεγάλη βαρύτητα θα έχει η διαδικτυακή παρουσία της οργάνωσης πολιτών ώστε να μπορεί να την βρει εύκολα αυτός που την ψάχνει. Η δημιουργία ιστολογίου είναι δωρεάν και γίνεται σε τρία λεπτά. Και υπάρχουν κι άλλες δωρεάν διαδικτυακές υπηρεσίες όπως τα groups που παρέχουν και εσωτερικό μηχανισμό ψηφοφοριών. Υπηρεσία που παρέχεται δωρεάν και στήνεται σε τρία λεπτά.
Ακούμε συχνά ότι απαιτείται πολιτική και δημοκρατική παιδεία για να κάνουμε δημοκρατία. Κι εγώ είμαι από αυτούς που συχνά το υποστηρίζουν αυτό και το υποστηρίζω ακόμη. Ομως παιδεία δεν είναι θεωρία. Παιδεία είναι η πράξη.
Παιδεία είναι η γενική συνέλευση μιας αυτόνομης οργάνωσης πολιτών. Η αυτο-οργάνωση θα δώσει την απαραίτητη παιδεία, πολιτική και δημοκρατική, στον πολίτη που θα πάρει μέρος σε μια τέτοια οργάνωση πολιτών. Αυτή η ίδια η οργάνωσή του και η ζωή μέσα σ’ αυτήν, θα τον μορφώσει πολιτικά και δημοκρατικά. Αλλιώς τα όποια διαβάσματά του θα του μεταφέρουν μια ξεθωριασμένη εικόνα της δημοκρατίας και μόνο. Δημοκρατία σημαίνει πράξη. Οχι θεωρία.
Κανείς να μην περιμένει λοιπόν να βρει έτοιμα για την οργάνωσή του 1) μια διακήρυξη αρχών και 2) ένα καταστατικό μιας τέτοιας οργάνωσης. Κι αν το βρει να γνωρίζει πως θα πρέπει αυτός και οι άλλοι συμπολίτες του που θα πάρουν μέρος στην νέα οργάνωση, πως θα πρέπει να τα συζητήσουν όλα ξανά από την αρχή, να τα ανα-διαμορφώσουν και μετά να τα θέσουν σε ισχύ με ψήφισμα και την έγκριση όλων.
Η δημοκρατία πάει να γεννηθεί ξανά στην πατρίδα μας. Να αναγεννηθεί. Ζούμε σε καιρούς επαναστατικούς. Η ιστορία μας κοιτάζει κατάματα. Κι ίσως αποφασίσει να μας ξαναδώσει μια ευκαιρία. Καλούμαστε να δείξουμε την κλάση μας ξανά. Ως οι φωνακλάδες και οι αντάρτες, οι αστείρευτοι συζητητές, οι ντούρασελ ομιλητές, με τις ιδέες, τις γνώμες και τις απόψεις μας. Μέσα από τα ρήματα και τα ουσιαστικά μας θα χτιστούν οι καινούριοι θεσμοί.
Πάρτε μέρος στην δημοκρατία που πάει να γεννηθεί.
Παλινορθώστε την δημοκρατία σαν εκδίκηση στην ιστορική ήττα των δημοκρατών προγόνων μας.
Αυτο-οργανωθείτε.
Αναρτήσεις
Οταν ταξιδεύουμε με αεροπλάνο όλοι καθόμαστε ήσυχα στις θέσεις μας και απολαμβάνουμε το ταξίδι.Αυτό συμβαίνει γιατι δείχνουμε εμπιστοσύνη στην οργάνωση της αεροπορικής εταιρίας και θεωρούμε ότι αυτό αρκεί για να φτάσουμε ασφαλείς στον προορισμό μας.Στην περίπτωση όμως που το αεροπλάνο πέσει και κάποιοι επιβάτες γλιτώσουν και βρεθούν σε μια απομονωμένη περιοχή αρχίζει η μάχη για την επιβίωση.Πρέπει να τα ανακαλύψουν όλα από την αρχή.Καταρχήν να συστηθούν μεταξύ τους και μετά να βρουν τις διαδικασιές που θα τους εξασφαλίσουν τα βασικά, νερό, τροφή,προστασία από το κρύο και πιο μετά να βρουν και τον τρόπο που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο.Επειδή δεν βασίζονται σε κάποια υπάρχουσα οργανωτική δομή πρέπει να αυτοοργανωθούν.Η αυτοοργάνωση είναι θέμα επιβίωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι και σήμερα οι πολίτες βλέποντας ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν το σύστημα πρέπει να αυτοοργανωθούν.Από το πόσο καλά θα το καταφέρουμε αυτό θα εξαρτηθεί η επιβίωση μας.Η αυτοοργάνωση δεν είναι τίποτα άλλο από μια άσκηση δημοκρατίας που πρέπει να τα ανακαλύψουμε όλα από την αρχή.Είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο που θα μας οδηγήσει στις εξετάσεις της πραγματικής δημοκρατίας.Δύσκολο, αλλά και τι ωραίο ταξίδι.