Αυτή η αυθεντική δημοκρατία τι οικονομικό σύστημα θα εφαρμόσει: σοσιαλισμό ή φιλελευθερισμό;

Ενα βασικό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι η δημοκρατία (όχι αυτός ο εφιάλτης που ζούμε σήμερα) δεν έχει εξαρχής κανένα οικονομικό δόγμα ή σχέδιο να εφαρμόσει. Οπως όλες οι αποφάσεις, έτσι κι αυτές που έχουν να κάνουν με τα οικονομικά, παίρνονται από την γενική συνέλευση των πολιτών, κατά περίπτωση.

Το ανώτατο όργανο σε μια δημοκρατία είναι η γενική συνέλευση όλων των πολιτών. Η “κυβέρνηση” σε μια τέτοια δημοκρατία, απλώς εφαρμόζει, “εκτελεί”, τις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης. Μάλιστα αυτή η γενική συνέλευση ελέγχει την κυβέρνηση, όπως και τα άλλα σώματα που έχουν κληρωθεί, καθώς και κυρίως τα λίγα εκείνα που αναδεικνύονται όχι με κληρωση αλλά με εκλογή, και που είναι και τα πιο επίφοβα.

Το πρόβλημα της άσκησης της εξουσίας είναι στην βάση του ένα πολύ απλό πρόβλημα. Εχει να κάνει με το

• ποιος παίρνει τις αποφάσεις (και με ποιες διαδικασίες),
• ποιος τις εκτελεί
• και ποιος τις ελέγχει.

Τώρα, στον (προεδρευόμενο ή προεδρικό) κοινοβουλευτισμό του δυτικού κόσμου, όλα αυτά γίνονται από έναν και μόνο φορέα: την κυβέρνηση μιας χώρας. Η οποία κυβέρνηση είναι σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό ελεγχόμενη, με ποικίλους τρόπους, από το παγκοσμιοποιημένο και τυχοδιωκτικό κεφάλαιο, κυρίως χρηματο-πιστωτικό, που λυμαίνεται τον πλανήτη και έχει καταστήσει όλους τους λαούς υπηρέτες του. Οι λαοί αλλάζουν και ξανα-αλλάζουν κόμματα στην εξουσία και την κυβέρνηση, απελπισμένοι, αλλά παίρνουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Η κυβερνήσεις τους εργάζονται εις βάρος των λαών οικονομικά και προς όφελος μιας μικρής εγχώριας ολιγαρχίας πλούτου και των παγκόσμιων συμμάχων της.

Η αυθεντική δημοκρατία ανατρέπει αυτό το μοντέλο εξουσίας και οικονομικής διαχείρισης, οικονομικής σκλαβιάς καλύτερα. Παρότι δεν έχει συγκεκριμένο οικονομικό δόγμα να εφαρμόσει. Και παρότι παίρνει οικονομικές αποφάσεις κατά περίπτωση κι όχι με βάση ένα δογματικά γενικό και αποφασισμένο από πριν σχέδιο, πχ. σοσιαλισμός ή φιλελευθερισμός. Κι ο λόγος που ανατρέπει αυτό το καθιερωμένο μοντέλο, είναι ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνει μια πολιτική ή οικονομική ολιγαρχία. Τις αποφάσεις τις παίρνουν οι πολλοί. Αμεσα και χωρίς αντιπροσώπους (πολύ σημαντικό). Τις εκτελούν λίγοι. Αλλά την εκτέλεση την επιβλέπουν πάλι οι πολλοί.

Μπορεί μια τέτοια δημοκρατία να πάρει απόφαση στην γενική συνέλευση των πολιτών της, να δώσει την άδεια σε έναν ιδιώτη να κατασκευάσει έναν δρόμο με δικά του έξοδα και μετά να εισπράττει διόδια ο ιδιώτης για ένα διάστημα; Σαφώς και μπορεί. Αλλά αν καταλάβει ότι έκανε λάθος έχει την εξουσία να πάρει άμεσα μια άλλη απόφαση και να διορθώσει το λάθος της.

Μπορεί μια τέτοια δημοκρατία να πάρει απόφαση να απαγορέψει την ύπαρξη και λειτουργία ιδιωτικών τραπεζών; Σαφώς και μπορεί. Αλλά αν καταλάβει ότι έκανε λάθος έχει την εξουσία να πάρει άμεσα μια άλλη απόφαση και να διορθώσει το λάθος της.

Μπορεί μια τέτοια δημοκρατία να πάρει απόφαση ότι επιτρέπει την συγκέντρωση πλούτου σε ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο χωρίς πάνω όριο; Σαφώς και μπορεί. Αλλά αν καταλάβει ότι έκανε λάθος έχει την εξουσία να πάρει άμεσα μια άλλη απόφαση και να διορθώσει το λάθος της.

Αυτό είναι η γενική ιδέα.

Η δημοκρατία δεν καταργεί τις ιδέες, δεν καταργεί την δεξιά και την αριστερά. Η δημοκρατία δεν καταργεί τις απόψεις. Η δημοκρατία καταργεί τον κλοπή της εξουσίας από τον φυσικό της ιδιοκτήτη που είναι οι πολλοί.

Είναι αρκετοί που είτε ταυτίζουν την δημοκρατία με τον σημερινό καπιταλισμό και προσπαθούν να πείσουν τον πολίτη πως το μόνο που χρειάζεται το σύστημα είναι μερικές διορθώσεις και τιμωρίες ορισμένων εδώ κι εκεί, είτε ονομάζουν ως δημοκρατία συγκεντρωτικά πολιτικά και κεντρικά σχεδιαζόμενα οικονομικά συστήματα και λοιδωρούν τις δημοκρατικές ιδέες, που ξεφυτρώνουν στις μέρες μας σαν μανιτάρια, σαν ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές που αγνοούν την πάλη των τάξεων και τα παρόμοια.

Κάποιοι έχουν καλές προθέσεις και μια άγνοια για το ζήτημα.

Κάποιοι δεν έχουν καθόλου καλές προθέσεις. Και προσπαθούν να ανακόψουν τον δρόμο των κοινωνιών προς την αυθεντική δημοκρατία και να τις συγκρατήσουν στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία ή στην συγκεντρωτική ολιγαρχία. Στην βαρβαρότητα που γνωρίσαμε και που ζούμε. Παρουσιάζοντας μία από αυτές τις δύο ολιγαρχίες σαν ιδανικό.

Ιδανικό είναι αυτό για το οποίο αφήσαν οι μακρινοί μας παππούδες τα κοκκαλάκια τους στον Μαραθώνα, και στη Σαλαμίνα. Ιδανικό είναι αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν οι κοντινοί μας παππούδες το 1821 και δεν ήρθε ποτέ στην πατρίδα μας: η δημοκρατία.

Γι’ αυτό ας έχουμε τον νου μας πατριώτες.

Θραξ o Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση