Ο φόβος της κοινωνικής έκρηξης συγκροτεί το ευρώ

«Σε αντίθεση με την πραγματική αγάπη, το ευρώ πραγματικά είναι παντοτινό». Το Reuters απορρίπτει τα σενάρια περί διάσπασης της Ευρωζώνης, έστω και εάν η Ιρλανδία γίνεται η δεύτερη χώρα μέλος που αναζητά τη διάσωση της ΕΕ και του ΔΝΤ.

«Το κόστος αποχώρησης από την Ευρωζώνη θα ήταν για οποιαδήποτε χώρα τόσο υψηλό και η ζημιά που θα προκαλούσε μια τέτοια έξοδος στο νόμισμα και στα υπόλοιπα μέλη τόσο σοβαρή, που καμιά κυβέρνηση δεν θα επέλεγε λογικά να αποχωρήσει ή να ωθήσει κάποια άλλη στην έξοδο», εξηγεί το δημοσίευμα. Σύμφωνα με την ανάλυση, η κρίση της Αργεντινής το 2001-2002 και η χρεοκοπία των 100 δισ. δολαρίων που καταδίκασε εκατ. ανθρώπους σε καθεστώς φτώχειας, θα ωχριούσε μπροστά στην αλυσίδα των γεγονότων που θα πυροδοτούνταν στην Ευρώπη.

«Θα υπήρχαν αλυσιδωτές χρεοκοπίες. Θα σχηματίζονταν σίγουρα ουρές έξω από τις τράπεζες. Θα ήταν χειρότερα από ό,τι στην Αργεντινή», δηλώνει ο Jean Pisani-Ferry, διευθυντής του think-tank Bruegel.Το κόστος θα ήταν πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και στρατηγικό.Ακόμα και η μερική διάσπαση του ευρώ θα ήταν μια σημαντική δυσκολία για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις 11 χώρες μέλη της που δεν έχουν εισέλθει ακόμα στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με το Reuters, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η ενιαία αγορά της ΕΕ για προϊόντα, υπηρεσίες, κεφάλαια και εργαζόμενους -που είναι η βάση για την ευημερία της Ευρώπης- θα παραμείνει ανεπηρέαστη, εν μέσω άτακτων υποτιμήσεων νομισμάτων και χαοτικών ροών χρήματος.

«Η έξοδος μιας χώρας όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία ή η φανταστική αποχώρηση του οικονομικού γίγαντα της Γερμανίας θα προκαλούσε τεράστια πικρία και θα αναζωπύρωνε εθνικές διαφορές τις οποίες η ευρωπαϊκή ενοποίηση επρόκειτο να θάψει για πάντα», επισημαίνει το Reuters.

Η Γερμανία, που πουλά περισσότερο από το 50% των εξαγωγών της στην Ευρωζώνη, θα έχανε σημαντικές αγορές και θα κατέληγε με ένα υπερτιμημένο νόμισμα που θα έπληττε την ανταγωνιστικότητά της. Οι πολιτικές συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. «Μια χώρα που θα αποχωρούσε από το ευρώ δεν θα ήταν πια φιλική για τις υπόλοιπες», επισημαίνει ο Pisani-Ferry.

Αλλά και πρακτικά, η αποχώρηση μιας χώρας είναι αδύνατη. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Barry Eichengreen χαρακτηρίζει την υιοθέτηση του ευρώ ως μη αναστρέψιμη. «Η αποχώρηση από το ευρώ θα απαιτούσε χρονοβόρες προετοιμασίες, οι οποίες, με δεδομένη την αναμενόμενη υποτίμηση, θα πυροδοτούσαν τη μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων», εξηγεί. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα μετέφεραν καταθέσεις σε τράπεζες άλλων χωρών της Ευρωζώνης ή και στο εξωτερικό για να τις προστατεύσουν, οδηγώντας τις τράπεζες σε κατάρρευση. Το ίδιο θα συνέβαινε και στις αγορές των ομολόγων, λόγω της μαζικής εξόδου των επενδυτών.

Με δεδομένο ότι το χρέος της χώρας που θα αποχωρούσε από το ευρώ θα παρέμενε στο κοινό νόμισμα, αυτό θα σήμαινε τη χρεοκοπία του κράτους, κάτι που θα συμπαρέσυρε τράπεζες από όλη την Ευρώπη. Η χώρα αυτή θα αποκλειόταν από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για χρόνια και θα έπρεπε να επιτύχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό άμεσα. Τα εσωτερικά δάνεια είτε θα μετατρέπονταν στο υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, προκαλώντας σημαντικές ζημιές στους πιστωτές, ή θα παρέμεναν στο ευρώ, οδηγώντας τους δανειολήπτες στη χρεοκοπία.

Τα διοικητικά και νομικά έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν τεράστια, οι ροές του εμπορίου θα διαταράσσονταν σημαντικά και η επιχειρηματική δραστηριότητα θα αποθαρρυνόταν. Η κοινωνική αναταραχή θα ήταν αναπόφευκτη, καθώς οι πολίτες θα αντιμετώπιζαν τη μαζική ανεργία, τον πληθωρισμό και τις βίαιες περικοπές κρατικών δαπανών. Αυτό το κόστος θα ξεπερνούσε με ευκολία την όποια τόνωση των εξαγωγών και του τουρισμού από την υποτίμηση του νομίσματος.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση