Θέλουν να φύγουν και... δεν μπορούν

Η αλήθεια είναι ότι οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές όχι μόνον έστειλαν πολλά μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες αλλά έδειξαν και μια πραγματικότητα για δυνατούς παίκτες.

Δεν θα επιχειρήσω να κάνω άλλη μια ανάλυση του αποτελέσματος γιατί έγιναν πολλές και γιατί οι αριθμοί δεν διαστρεβλώνονται και δεν αμφισβητούνται σε πείσμα πολλών κυβερνητικών στελεχών που προσπάθησαν να το κάνουν. Άλλωστε ερμηνείες θα βρούνε πολλές, η αλήθεια όμως είναι πάντα μία.

Αυτό που έχει όμως σημασία είναι η Ελληνική πραγματικότητα σήμερα μετά τις εκλογές και το πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση τους αμέσως επόμενους μήνες, που για μια ακόμα φορά ελέω της διαχείρισης της μεταμεσονύχτιας κυβερνητικής τραγωδίας του ΓΑΠ, γίνονται εξαιρετικά κρίσιμοι για την χώρα μας.

Υπέγραψαν λοιπόν ένα μνημόνιο που προέβλεπε συγκεκριμένους στόχους μέχρι το 2013 και συγκεκριμένα σκληρά μέτρα για να τους πετύχουν. Εφήρμοσαν μια σειρά από αδιέξοδες πολιτικές που όχι μόνον δεν πλησίαζαν τους στόχους, αλλά στην πορεία της εξέλιξης τους δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται θα έλυναν.

Με παντελή έλλειψη αναπτυξιακού σχεδιασμού και προγράμματος και με συνεχείς άστοχες κινήσεις και τοποθετήσεις και με γνώμονα το μικροπολιτικό συμφέρον, δημιούργησαν μια λερναία ύδρα που αδυνατούν να την κατανοήσουν και να την κοιτάξουν, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσουν.

Απόδειξη αυτής της αμηχανίας είναι το ότι η μισή κυβέρνηση τώρα άρχισε να μιλάει για πρόβλημα και η άλλη μισή συνεχίζει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Δεν είναι μόνον οι ενέργειές τους λάθος αλλά ακόμα και η χρονική στιγμή των αντιδράσεων τους. Γιατί όταν αποφασίζεις να πατήσεις πόδι σε αυτούς που σε πιέζουν πρέπει πρώτα να το κάνεις την κατάλληλη στιγμή και ταυτόχρονα να είσαι έτοιμος για τις επόμενες κινήσεις, για να έχεις αποτέλεσμα.

Η εικόνα αυτή που έχουμε μπροστά μας δεν δείχνει βούληση για να λυθεί το πρόβλημα. Δείχνει μια απέλπιδα προσπάθεια εξεύρεσης συνενόχων στο έγκλημα που διέπραξαν τον τελευταίο χρόνο. Μια άκαιρη αντίσταση χωρίς στόχους και σχέδιο για τη δημιουργία εντυπώσεων που θα διευκολύνουν την «αξιοπρεπή» τους έξοδο από τα βασανιστικά κυβερνητικά τους καθήκοντα.

Αυτό αποδεικνύει και ο φετινός προϋπολογισμός που ουσιαστικά τους επεβλήθη από την τρόικα παρά τους πρόσφατους άκαιρους και ανούσιους λεονταρισμούς. Έλαβε υπόψη του ότι το 2010 έπεσαν κατά πολύ έξω στις προβλέψεις για τους στόχους, υπολόγισε το μέγεθος της ύφεσης που μόνοι τους δημιούργησαν, δεν ξέχασε τα αναδιαρθρωτικά μέτρα που δεν κατάφεραν να δρομολογήσουν και τα μετέφερε όλα με τον χειρότερο τρόπο το 2011. Ο χειρότερος προϋπολογισμός που είδαμε ποτέ και από πλευράς μέτρων και από πλευράς διάρθρωσης και από πλευράς επικινδυνότητας με πλήρη έλλειψη στοιχειώδους αναπτυξιακής λογικής.

Μέσα στην γενικότερη θολούρα τους προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις εκμεταλλευόμενοι ότι παρουσιάζεται εύκαιρο όπως ο πρόσφατος μαραθώνιος και άλλα συναφή γεγονότα προσφέροντας βέβαια μόνο θέαμα, γιατί πια «άρτον» δεν μπορούν, έστω σε όσα λίγα τσιράκια και παρατρεχάμενους τους έχουν απομείνει. Έτσι νομίζουν ότι θα κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις, χωρίς να υπολογίζουν ότι τέτοιες πρακτικές πείθουν μόνον τους φτηνούς ακολούθους της ξιπασμένης τους εξουσίας. Γιατί όλοι οι άλλοι τους έχουν καταλάβει και τους αφήνουν επιδεικτικά μόνους και απλούς παρατηρητές της πραγματικής προσπάθειας για προκοπή και ένα καλύτερο αύριο.

Στη χείριστη μορφή της η ίδια δοκιμασμένη και αποτυχημένη συνταγή. Ο ορισμός του αδιεξόδου αν ο στόχος είναι η έξοδος από την κρίση. Γι’ αυτό και το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι ο πολιτικός τους σχεδιασμός έχει προοπτική τετραμήνου όπου και θα επιχειρηθεί σε συνεργασία με τα εξαπτέρυγα τους μέσα από την προσφυγή στο λαό, να ανανεώσουν την αποτυχία τους και να επικαλεστούν και τη δική μας συναίνεση σε ακόμα σκληρότερα μέτρα και ακόμα πιο εθνικά επικίνδυνες αποφάσεις.

Αυτή την πορεία θα την ακολουθήσουν μόνοι τους, χωρίς εμάς. Τους έχουμε καταλάβει και τους περιμένουμε στη γωνία. Τα φερέφωνα τους, τα τσιράκια τους και οι ένοικοι της μίζερης κερκίδας τους δεν μας επηρεάζουν και δεν μας πείθουν. Οι πρακτικές της διαστρέβλωσης και του «δηθενισμού» που υποδύονται τους κατατάσσουν στην καλύτερη περίπτωση στη τάξη των γελωτοποιών που, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον κάτω από την παρούσα κοινωνική κατάσταση που δημιούργησαν μπορεί και να φανούν σε κάτι χρήσιμοι στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Στέφανος Αγιάσογλου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση