Ο τόπος "κλείνει"...

Αφασία...

Είναι τόσο έντονη η παρουσία των απόντων μεγάλων ποιητών, όσο αξιολύπητη είναι η απουσία των μικρών παρόντων...

Του Δημήτρη Ιατρόπουλου

Το Φως που σβήνει...
Πλήρης αφασία λοιπόν! Μια χώρα που τα σωθικά της είναι γεμάτα με πανάκριβα υλικά, το πρόσωπο της σαρακοτρώγεται καθημερινά και τα ρούχα της αποτελούνται από μεταξωτά κουρέλια.. Μια κοινωνία που αυτοχειριάζεται νυχθημερόν και οδεύει προς την απόλυτη σήψη.
Όπου και να κοιτάξεις οι εικόνες ξεπερνούν κατά πολύ την καταστατική τους διάσταση, κατάντησαν ιδέες, ή οι ιδέες κατάντησαν εικόνες. Τίποτε σε λίγο δεν θα θυμίζει την εύρωστη χώρα που κολυμπούσε στα μπαμπακένια σύννεφα της πλαστής ευημερίας.
Η Ύβρις, διαπράττεται πλέον σε καθημερινή βάση από όλους προς όλα!
Κανένας ετούτη τη στιγμή δεν υπάρχει ουσιαστικά να δηλώσει ένα μόριο έστω ελπίδας, να προτείνει κάτι πέρα απ τον εαυτούλη του.
Όποιος παριστάνει ότι προτείνει κάτι, μόλις ξύσεις λιγάκι το επιφαινόμενο βλέπεις αμέσως την εσωτερική σάρκα της σκέψης του: Ανθρωπάκια, μαριονέττες που παριστάνουν τους πολιτικούς άνδρες και τις πολιτικές γυναίκες.
Και ένας λαός αποκάτω που έχει χάσει τη μπάλα, κυριολεκτικά, στα καφενεία, στους διαδρόμους, στα γραφεία, στα πηγαδάκια, στα κινητά, απ’ το πρωί ως το βράδυ και κυρίως μπροστά στην τηλεόραση, κλωτσάει (δηλαδή ψηφίζει) στο πουθενά και το μόνο που του μένει όταν γυρίσει το βράδυ στο σπίτι είναι να βάζει κομπρέσες ψυχολογικού αυνανισμού στο εξαρθρωμένο πόδι που κλώτσησε το τίποτε, παριστάνοντας το εξαγριωμένο μέλος που θύμωσε και αποφάσισε να «τιμωρήσει» (με την ψήφο που τους…έδωσε!), τους κλέφτες, τα λαμόγια, τους επίορκους, τους ασυνείδητους, τους κομπλεξικούς, τους κομπιναδόρους, τους μιζάκηδες, τους ρουφιάνους τους διεφθαρμένους και τους διεστραμμένους που κρατάνε τα κλειδιά αυτής της υπέροχης χώρας, της καταπροδομένης, της καταληστευμένης, της απόλυτα δυστυχισμένης πια...
Όλοι, ανιόντες και κατιόντες, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον έσχατο φύλακα των ανύπαρκτων πια συνόρων, έχουν κατασκηνώσει σε χάρτινα αντίσκηνα και παλεύουν να διαπραγματευτούν με την καταιγίδα που έρχεται να σαρώσει τα πάντα εδώ μέσα.
Και όλα αυτά, παρουσία των απόντων μεγάλων ποιητών και απουσία των μικρών παρόντων!

Ορφανεμένα νιάτα...
Τι τραγική ειρωνεία! Να παλεύει ο νέος άνθρωπος να ακουμπήσει κάπου και να μην ξέρει ότι στον πληθυντικό αριθμό το άρθρο είναι το «Οι» κι όχι το «Η», κι ότι το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού γράφεται με «ε» κι όχι με «αι», γιατί το «αι» ανήκει στο τρίτο πρόσωπο του ενικού, εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια ξέρετε, σ’ αυτά τα χώματα και σ αυτή την ένδοξη γλώσσα....
Κι έτσι εκτός από τα πρόσωπα της γραμματικής, μπερδεύτηκαν και τα φυσικά πρόσωπα αυτού του τόπου. Οι έννοιες του πατέρα, της μητέρας, του αδελφού και του φίλου, του συνεργάτη, του συνάνθρωπου, του συγγενούς, του δικού μας, του γείτονα, του συνεταίρου, του συμπαίκτη αλλά και του συμπότη ακόμα-ακόμα, βούλιαξαν στην ολική Αφασία!
Κανείς δεν είναι σίγουρος για κανέναν πια. Κάθε όριο ηθικής, κάθε λογική αίσθηση και απαίτηση, κάθε ισορροπημένη πρόταση, κάθε προσπάθεια αντιστροφής του αρνητικού, όλα κατακρημνίζονται στο άπειρο χάος του Μηδενοποιημένου Τίποτε.
Και ο νέος που λέγαμε, δεν γνωρίζει πια τους μεγάλους ποιητές του, όσους διακόνεψαν στην ιστορία για ένα κομμάτι ελεύθερου ήλιου. Και λασποδέρνεται στο λάιφ-στάιλ μέσα στα καταυλισμένα ανθρωπάρια που ασκούν υποτίθεται τον Λόγο τον Ελληνικό, προσέτι και εισέτι...
Παριστάνοντας τους πνευματικούς ανθρώπους, τρομάρα τους. Σαν να έχουν εξασφαλίσει αβρόχοις ποσί τον τίτλο του Καλλιεργημένου Έλληνα Ανθρώπου ήδη, και τους περισσεύει να παριστάνουν και τον Πνευματικό ΄Ανθρωπο επιπλέον!

Η περίπτωση της κυρίας Δημουλά...
Του στιλ δηλαδή: «Είμαι η πλέον ένθερμη θαυμάστρια του Ηλία Ψινάκη και αυτόν θα ψηφίσω!»
Καλύτερο δώρο για το πέρασμα στα 80 χρόνια της δεν μπορούσε να κάνει η ποιήτρια κ. Κική Δημουλά η οποία έγινε Ακαδημαϊκός βάσει του Ιδρυτικού Νόμου της Ακαδημίας το 1929, που δηλώνει ότι: «Επιθυμούντες να συνενώσωμεν εις κοινήν συναδελφότητα και καρποφόρον συνεργασίαν, προς προαγωγήν της Επιστήμης των Γραμμάτων και της Τέχνης, τας κορυφαίας του Έθνους πνευματικάς δυνάμεις, να διακρίνωμεν τους εν Ελλάδι προέχοντας εν τω πνευματικώ αγώνι και τιμήσωμεν τους ανυψούντες αυτούς εις το ύπατον Ακαδημαϊκόν αξίωμα.»
Καμαρώστε τους… «προέχοντας εν τω πνευματικώ αγώνι» και τους «πρωτεργάτας της διανοίας»!!
Συν τοις άλλοις έδωσε και το καλό παράδειγμα πώς να καταργείς και το Σύνταγμα που επιτάσσει η ψηφοφορία να είναι μυστική και να μη δηλώνεις μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές, εγώ θα ψηφίσω Κακλαμάνη και μάλιστα μόνο τον Ψινάκη για δημοτικό σύμβουλο! Γιατί αν είσαι ο ταλαιπωρημένος αγρότης μας από το Νευροκόπι εντάξει...
Αν όμως είσαι Ακαδημαϊκός, (ανεξάρτητα του πώς έγινες, κι αυτοί που σε κάνανε ας λουστούνε τώρα τις επιλογές τους...), τουλάχιστον κράτα τα προσχήματα, όχι τέτοιο ξεσάλωμα για τη «θεά», που δηλώνει ότι αρέσκεται να φωτογραφίζεται στην Ακρόπολη, επειδή « είναι σέξι γιατί την έχω από πίσω μου»...

«Κύριε, όχι μ’ αυτούς...»
Έλεος πια, τι να πει κανείς και τι να γράψει.. Ίσως μόνο να θυμηθεί τους αληθινούς Ποιητές του τόπου, το Σεφέρη όταν ικέτευε συντετριμμένος : «Κύριε όχι μ αυτούς».. Η τους κλασικούς πια Βαρβάρους του Καβάφη...
Αφασία λόγων, έργων, ηθικής στάσης, πνευματικής ισορροπίας, ψυχολογικής πλατφόρμας στο σύνολο των εκφράσεων του κοινωνικού ιστού. Οι τελευταίος ημέρες της Πομπηίας μήπως για την Ελλάδα μας;
Η μια πρόγευση τύπου Γουατεμάλας, όπου το ένα στα δύο νήπια πεθαίνει απ την πείνα και οι πολυεθνικοί φραγκάτοι που με το ΔΝΤ εδώ και 25 χρόνια, αγόρασαν όλη τη χώρα, τρώνε και πίνουν για πάρτη τους και μάλιστα με… ανάπτυξη 4%;
Ίδωμεν, αλλά μέχρι τότε, τουλάχιστον ας μάθουμε να βλέπουμε!

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Γιατί όλα τα πρακτοράκια εντός και εκτός του τόπου πάνε να μας πείσουν ότι βλέπουμε θολό το τζάμι γιατί χάλασαν τα μάτια μας. Ενώ στην πραγματικότητα εμείς βλέπουμε μια χαρά, απλώς, το τζάμι είναι βρώμικο κι ένα απλό ξεσκονόπανο φτάνει για να δούμε την Αλήθεια, έξω απ’ το τρένο της πατρίδας, που οσονούπω εκτροχιάζεται..

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση