Η απάτη με τις κόκκινες γραμμές

Κόκκινες γραμμές, στην εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας της οικονομίας, βαφτίσαμε το καινούργιο «φρούτο» της πολιτικής κουτοπονηριάς για να δουλεύουμε τους ιθαγενείς εργαζόμενους που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για μια νέα απάτη πίσω από την οποία κρύβεται η βαθιά ριζωμένη πολιτική νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων και του κρατισμού.

Μια απάτη που αρχίζει να φαίνεται τώρα που οι κόκκινες γραμμές «ως δέσμευση» γενικεύονται σε όλο το φάσμα του κατεστημένου που δεν θέλουν να θίξουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Το «κόλπο» ξεκίνησε, όπως ήταν φυσικό, από την κυβέρνηση, η οποία βρέθηκε στη δύσκολη θέση όταν κατά την εφαρμογή της πολιτικής που επιβάλλουν οι δανειστές μας σκόνταψε στην πολιτική συνθηματολογία των τελευταίων 35 ετών περί σεβασμού στα κεκτημένα.

Τα κεκτημένα που δεν σεβάστηκε (γιατί τίποτε δεν μπορείς να σεβαστείς όταν είσαι μπαταχτσής και δεν πληρώνεις τα δανεικά σου) και άρχισε να κόβει συντάξεις, μισθούς και επιδόματα.

Τα κεκτημένα που τα αγνόησε μεν στον κρατικό τομέα (πολύ σωστά αφού το κράτος και η κρατικίστικη νοοτροπία προκάλεσαν την οικονομική κρίση της χώρας), αλλά τα αγνόησε και στον ιδιωτικό τομέα.

Η επέκταση της πολιτικής περικοπών σε συντάξεις όλων των βαθμίδων και όλων των Ταμείων του ιδιωτικού τομέα έγινε χωρίς κανένα σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και των Ταμείων τους.

Αξίζει να σημειωθεί αυτό, γιατί η κυβέρνηση διεκδίκησε από το σύνολο των περικοπών αυτών 1,5 δισ. ευρώ όταν το ίδιο ποσό θα μπορούσε να το εξοικονομήσει, για παράδειγμα, μόνο από την αλλαγή του συστήματος κοστολόγησης των φαρμάκων στο φαρμακείο. Το συσχετισμό αυτό τον είχε κάνει και ο υπουργός Υγείας κ. Α. Λοβέρδος, μελετώντας τα ποσοστά κέρδους των φαρμακείων, στην προσπάθειά του να περιορίσει τα κέρδη στο κύκλωμα φαρμάκων.

Προσπάθεια όμως και εισηγήσεις του γύρισαν πίσω, γιατί λέτε; Γιατί η κυβέρνηση σε επίπεδο ηγεσίας έχει υποσχεθεί «κόκκινες γραμμές» στα κέρδη του κυκλώματος φαρμάκων ώστε να μπορέσει να περάσει στα μαλακά την απελευθέρωση του επαγγέλματος.

Οι εισηγήσεις του κ. Α. Λοβέρδου έχουν γίνει γνωστές όπως και η ατυχής προσπάθειά του.

Κόκκινες γραμμές έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση και στο άνοιγμα του επαγγέλματος των μεταφορών καθώς η δήθεν κόντρα δεν ήταν τόσο βαθιά όπως μας άφησε να εννοήσουμε. Στην εφαρμογή της νομοθεσίας για το άνοιγμα των μεταφορών θα δείτε τις κόκκινες γραμμές.

Κόκκινες γραμμές έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση και στον ΟΣΕ και στις αστικές συγκοινωνίες ενώ έχει στα χέρια της μελέτες που δείχνουν ότι με περικοπές και κατάργηση δαπανών που δεν χρειάζονται μπορούσε να εξοικονομήσει το 1,5 δισ. ευρώ πού πήρε με το έτσι θέλω από τους εύκολους μηχανισμούς των μισθών και των συντάξεων.

Κόκκινες γραμμές βάζει τώρα και στις απολύσεις του πλεονάζοντος προσωπικών των ΔΕΚΟ που θα διαλυθούν και «δεσμεύεται» για μετατάξεις και όχι μείωση των θέσεων εργασίας.

Άρα το πλεονάζον προσωπικό θα συνεχίσει να το πληρώνει με τις μετατάξεις. Την ίδια στιγμή όμως συνεχίζει και θα συνεχίζει την στάση πληρωμών στην επιδότηση εργασίας που έχει υποχρέωση να κάνει (στο πλαίσιο της πολιτικής της) στον ιδιωτικό τομέα.

Κόκκινες γραμμές με μετατάξεις στους κρατικούς υπαλλήλους. Και μαύρες γραμμές στους εργαζόμενους σε ιδιώτες.

Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει καμία κόκκινη γραμμή και ας πληρώνει ο ιδιώτης επιχειρηματίας το σπάταλο κράτος με κλείσιμο 100.000 επιχειρήσεων σε μια διετία και απολύσεις 200.000 εργαζομένων.

Αλλά ας δούμε και την φιλοσοφία του «φρούτου» των κόκκινων γραμμών που αντικατέστησε την φιλοσοφία των κεκτημένων στο δημόσιο τομέα. Κεκτημένων που δεν ήταν τίποτε άλλο από τη νοοτροπία της συναλλαγής με τις συντεχνίες.

Σου δίνω επιδόματα και μου δίνεις ψήφους και στήριξη.

Βάσει της φιλοσοφίας είναι ότι εάν αρθεί η μονιμότητα και φθάσουν οι κρατικοί υπάλληλοι τους 400.000 από 1.200.000 που είναι σήμερα (σύμφωνα με τις αναλογίες που τηρούνται σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές χώρες), θα οδηγηθούμε σε φαύλο κύκλο ανεργίας και μείωσης της κατανάλωσης με συρρίκνωση των δημοσίων πόρων. Η φιλοσοφία αυτή έχει μια αλήθεια, αλλά προσωρινή.

Γιατί αν συρρικνωθεί το κράτος και οι πόροι που θα εξοικονομηθούν περάσουν στη χρηματοδότηση της οικονομίας σε συνδυασμό με την εφαρμογή ενός συνεπούς και συνεχούς προγράμματος αναθέρμανσης και ανάπτυξης της οικονομίας ο ιδιωτικός τομέας θα αντιδράσει αμέσως. Οι επενδύσεις και η δημιουργία θέσεων εργασίας είναι ζήτημα χρόνου. Αλλά στις ανάγκες της ανάπτυξης, των επενδύσεων και της αναγέννησης του φυσιολογικά μεγάλου εργοδότη που σε όλο τον πλανήτη είναι ο ιδιωτικός τομέας δεν βάζουμε κόκκινες γραμμές. Τις φυλάμε για να τις βάλουμε εκεί που μας υποδεικνύουν οι συντεχνίες που θα κατέβουν και πάλι στους δρόμους για να περιφρουρήσουν (λένε και δεν ντρέπονται) τα συμφέροντα του Έλληνα καταναλωτή. Τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Του λαού που σε συνεργασία με το πελατειακό σύστημα τον καταχρέωσαν. Και αυτόν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση