"Εγώ είμαι το κράτος"...

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον το βράδυ της Δευτέρας 25ης Οκτωβρίου 2010 την τελετουργία που προαναγγέλθηκε ως “Διακαναλική συζήτηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό” και που ήταν απλά μια ακόμη φάρσα. Ο πρωθυπουργός, Γιωργάκης Παπανδρέου, αποφάσισε να δώσει δημοκρατικό χαρακτήρα στο πρωθυπουργικό του διάγγελμα, γιατί περί αυτού επρόκειτο και όχι φυσικά περί συζήτησης, λες και η παρουσία δημοσιογράφων από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια θα έκανε ένα αυταρχικό και σκανδαλώδες μήνυμα δημοκρατικότερο, λες και τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και δεν είναι στην πραγματικότητα θανάσιμοι εχθροί της. Και ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να μεταφέρει ο Πρωθυπουργός στα εκατομμύρια των “ανωνύμων”, άφωνων και χωρίς καμιά αντιπροσώπευση στο πολιτικό σύστημα ανθρώπων που κυβερνάει;
Ξεχάστε αυτά που λέγαμε μεταξύ τυρού και αχλαδιού για πολιτικούς πολιτισμούς και κάτι άλλα που λέγαμε για τη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλες τέτοιες νόστιμες πολιτικές φαντασιώσεις και ονειρώξεις. Βρισκόμαστε σε καιρό κρίσης, σε καιρό πολέμου, οι ατομικές ελευθερίες δεν επιτρέπονται, τα ατομικά δικαιώματα και οι συλλογικές συμβάσεις είναι προδοτικές επιδιώξεις και οι αυτοδιοικητικές απλά υπάρχουν για να επικυρώνουν την κεντρική απολυταρχία. Αν ο Γιωργάκης έπαιζε το Λεωνίδα στους καρτουνικούς 300 η ατάκα που θα έμενε από την ταινία θα ήταν: This is Parta... Come and get it.
Δε θυμίζουν τίποτα από Λεωνίδα αυτά. Δε θυμίζουν τίποτα από μια ηρωική στάση απέναντι στη νέα μορφή ληστρικού-βαμπιρικού καπιταλισμού που στεγνώνει χώρες και ψυχές και ζωές αφήνοντας συντρίμμια πίσω του. Όλα αυτά μου θυμίζουν εφιάλτη.
Μάλιστα.
Ή ΠΑΣΟΚ ή γράφουμε στα παλιά μας υποδήματα και καταργούμε την “εντολή του λαού” την οποία τόσο συχνά επικαλούμαστε για να νομιμοποιήσουμε πολιτικές απόλυτα αντίθετες με τα συμφέροντα και τη βουλή των πολλών.
Η βουλή των Ελλήνων ακούγεται πια ως πρόστυχη φράση, χυδαία. Η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι η βουλή των Ελλήνων. Και η δημοκρατία των κομματικών κλικών, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων, των μεγαλοσυνδικαλιστικών, των μεγαλοσυνδικαλιστών, των τηλεοπτικών μεγαλοηθοποιών και των μεγαλοαθλητών δεν είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι ένα σταρ σύστεμ, το ριάλιτι σόου των Ελίτ.
Η δημοκρατία στην Ελλάδα (αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο) έχει καταλυθεί δεν επανήλθε ποτέ. Τώρα, με αυτή τη κυβέρνηση, καταλύεται και τυπικά. Μια χώρα που έχει χάσει έστω και τις ψευδαισθήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της αυτονομίας και της δημοκρατίας, μια χώρα που βρίσκεται υπό οικονομική, πολιτική, ηθική και αισθητική κατοχή.
Κατοχή.
Ο Παπανδρέου πετάει στα μούτρα των Ελλήνων πολιτών τον εκβιασμό ¨ή συμμορφώνεστε με τις εχθρικές προς εσάς και καταστροφικές για εσάς πολιτικές μου ή πάμε σε εκλογές και πιθανότατα πολιτική αστάθεια”.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Λέγεται απολυταρχία για να το θέσω ευγενικά. Ο Παπανδρέου ουσιαστικά λέει αυτό που εικάζεται ότι είπε ο Λουδοβίκος ο 14ος: Είμαι το κράτος... μετά από μένα το χάος...
Ενώ με σένα τι; Βασανιστικός στραγγαλισμός μέχρι τελικής εξάντλησης κάθε οικονομικής, πολιτισμικής και επιστημονικής ικμάδας, εκφυλισμός της παιδείας σε όλα της τα επίπεδα, καταστροφή του δημοσίου συστήματος υγείας, πλειστηριασμός σημαντικών τμημάτων του Ελληνικού Δημοσίου Πλούτου.
Το εκβιαστικό δίλημμα Παπανδρέου κάνει το χάος να φαίνεται πολύ ελκυστικό. Όπως μας λέει και η φυσική, από το χάος προκύπτει τάξη αλλά από τη μαύρη τρύπα τίποτα δεν ξεφεύγει, ούτε το φως ούτε η ελπίδα. Και η πολιτική αυτή είναι μια μαύρη τρύπα. Πεινασμένη για ύλη και χρήμα. Γίνεται αντιληπτή μόνο από το σκοτάδι που παράγει.
Κανένα φως στο τούνελ Παπανδρέου. Καμιά ελπίδα.
Γιατί όμως αυτό το μήνυμα G. Pap (αυτό ήταν το χαϊδευτικό του σε κάποιους νεολαιίστικους κύκλους του ΠΑΣΟΚ) και γιατί τώρα;
Ένας παράγοντας είναι η εσωτερική ανασφάλεια των κομμάτων και ένας ήπιος παρά ταύτα πολύ υπαρκτός πανικός των πολιτικών που βλέπουν μέρα με τη μέρα τον εαυτό τους περισσότερο γυμνό από τη μεγαλειώδη αύρα των υποσχέσεων που είχαν ενδυθεί. Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα που από ακραία λαϊκίστικο μετατράπηκε σε εφαλτήριο του βαμπιρικού καπιταλισμού δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του πασόκου χωρίς υποσχεσιολογία, αυτό ήταν πάντα το έρεισμα του στις μάζες. Το παραμύθι. Και κάπου εκεί, στο τέλος του παραμυθιού ο δράκος έφαγε τον πρίγκηπα. Το μόνο που υπόσχεται ο Παπανδρέου είναι η δέσμευσή του η χώρα να μη χρεοκοπήσει. Αηδίες. Όλες οι σοβαρές οικονομικές αναλύσεις γνωρίζουν ότι η χώρα είναι ήδη χρεοκοπημένη, αδυνατεί να αποπληρώσει τα επιτόκια και μέρα με τη μέρα συσσωρεύει χρέος που είναι σημαντικό ποσοστό του υπάρχοντος ενώ παράλληλα καταστρέφει ότι έχει απομείνει από τις οικονομικές υποδομές της. Με αυτούς τους ρυθμούς μαθηματικά σε μια τετραετία το δυσθεώρητο αρχικό χρέος των 350 δισ θα έχει διπλασιαστεί. Αργά, βασανιστικά και καταστροφικά θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το ίδιο χρέος που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αν κάναμε το αδιανόητο, την έξοδο δηλαδή από το Ευρώ και την χάραξη εθνική νομισματικής πολιτικής (υποτίμηση) με κάποιες από τις υποδομές της χώρας ακέραιες ακόμα. Αλλά αυτή η επιλογή δεν υπήρχε. Γιατί; Γιατί απλά δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση που κυβερνάει, και όταν κάποιες φορές φαίνεται οι επιλογές να ναι κυβερνητικές είναι γιατί απλά λόγω ανικανότητας ή διαφθοράς εφαρμόζει λάθος τις εντολές που παίρνει.
Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του μηνύματος Παπανδρέου: Η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Και ανεξάρτητα από τι θα κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι οι πιστωτές της χώρας που θα αποφασίσουν το πότε η αναλογία πολιτικού και οικονομικού κέρδους προς κόστος της αποστράγγισης της Ελλάδας δε θα τους είναι ευνοϊκή, το πότε θα κατεβάσουν τα ρολά του γωνιακού μικρομαγάζου που λέγεται Ελλάδα.
Ο Παπανδρέου το μόνο που θέλει είναι να αντλήσει νομιμοποίηση και πολιτική ισχύ από τις επερχόμενες εκλογές για να αποδείξει στους προϊσταμένους του ότι μπορεί να εφαρμόσει ακόμη σκληρότερα μέτρα που θα τους επιτρέψουν να στραγγίσουν κάτι ακόμη από μια χωρά υπό κατάρρευση.
Ζητά πίστωση χρόνου όπως έχασε (μάλλον σκόπιμα) χρόνο για την εκστρατεία παγκόσμιας επαιτείας και δημόσιων σχέσεων με τις κυβερνήσεις των Ελίτ για να οδηγήσει τη χώρα του σε ένα απόλυτο διέξοδο και σε δανεισμό με τους πλέον καταχρηστικούς όρους, για να την οδηγήσει πιστά εκεί που την πήγαιναν και όλοι οι προκάτοχοι του έπαρχοι.. εμ συγγνώμη. Εννοούσα Πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Στον τάφο. Στα τάρταρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της Οδύσσειας ενός ξενιτεμένου Πρωθυπουργού, τα κοράκια της Goldman-Sachs παίξαν το κερδοσκοπικό παιχνίδι τους, η Merkel ανησύχησε αρχικά για τη σταθερότητα του Ευρώ και καθώς σκόπιμα χρονοτριβούσε κατάλαβε ότι η γερμανική οικονομία θα έβγαινε -βραχυπρόθεσμα έστω- κερδισμένη από την ελληνική αποδόμηση. Εξού και το διπλό ντου τρόικας και ΔΝΤ το οποίο προπαρασκευάστηκε, καλοψήθηκε και σερβιρίστηκε στο πιάτο της πολιτικής Παπανδρέου.
Και μην αυταπατάστε. Όλοι γνωρίζαν για το κρυμμένο χρέος. Από τους Έλληνες πρωθυπουργούς και πρωτεργάτες του μέχρι τους Ευρωπαίους ηγέτες και αμερικάνους αναλυτές, όλοι τους ανεξαιρέτως ξέραν. Η Ελλάδα δεν ήταν ούτε καν ένα καπιταλιστικό ατύχημα. Ήταν μια τεράστια κομπίνα που οι Έλληνες καλούνται τώρα να πληρώσουν με το αίμα τους.
Μετά λοιπόν την καταχρηστική οικονομική πίστωση, ο Παπανδρέου ζητά τώρα από τους προϊσταμένους του πίστωση χρόνου ώστε να μη χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, να κάνει τη ταχυδακτυλουργία Καραμανλή και να εξέλθει από μια χώρα που βουλιάζει με το μικρότερο δυνατό κόστος και έχοντας επιτελέσει την αποστολή του, να βλέπει πλέον ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιον διεθνή οργανισμό, μακριά από τη θητεία του σε μια διεφθαρμένη επαρχία.
Ο πρόεδρος της διεθνούς σοσιαλιστικής, ο καλοαναθρεμμένος γόνος του Λαϊκιστή Ανδρέα, ο βραβευμένος διεθνώς για τις υπηρεσίες του Έλλην πρωθυπουργός, στη “συνέντευξη” εμφάνισε αυτόν ακριβώς το διχασμό: Ως γόνος Παπανδρέου και “σοσιαλιστής¨ άσκησε στον κυβερνητικό του εαυτό με συγκινητική ειλικρίνεια αντιπολιτευτικού τύπου κριτική. Λογικό θα μου πείτε. Τα δύο μεγάλα μεγάλα κόμματα δεν υπήρξαν συχνά αντιπολιτευτικά αλλά μάλλον υπήρξαν η συμπολίτευση που ανάλογα με την πολιτική φθορά κάναν αλλαγές στο 50 ή στο 60 ή στο 70στο λεπτό του στημένου ποδοσφαιρικού αγώνα που παίζανε για να μειώσουν την κριτική από τις εξέδρες, από τους θεατές-πολίτες.
Ναι καταλαβαίνω ότι σας πουλάω, αλλά καταλάβατε με και σεις. Δεν το κάνω από κακία. Αν δεν το κάνω μπορεί και να χάσω την τίμια μου δουλειά, την εύνοια των προϊσταμένων μου και το brandname Παπανδρέου δε θα πουλάει έξω πια. Οπότε για τη δουλειά μου και το μέλλον των Παπανδρέου αξίζει να κάνετε τη θυσία εσείς και να χάσετε και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες δουλειές.
Η Ελλάδα δεν έχασε την εθνική κυριαρχία της γιατί ακριβώς ποτέ δεν την είχε. Και η υποτέλεια της Ελλάδας έχει προκύψει μέσω πολιτικών σε εντεταλμένη υπηρεσία από ξένα κέντρα επιρροής και κατέφυγαν σε κάθε δυνατή μέθοδο για να διαφθείρουν τους πολίτες. Και το πέτυχαν, μέχρι σήμερα. Είναι τρομακτικό να σκεφτεί κανείς πως ενώ στη Γερμανία η Siemens βρίσκεται στο εδώλιο, ο στρατηγός του Σημίτη, ο Τσουκάτος, την βγάζει καθαρή για υπόθεση πολιτικής δωροδοκίας λέγοντας ότι τα λεφτά της Siemens τα πήγαινε κατευθείαν στα ταμεία του κόμματος. Και το κόμμα ποιοι είναι δηλαδή; Η Siemens είναι μόνο μια από τις γερμανικές εταιρίες που κάναν πάρτυ επί εποχής Σημίτη και μάλλον μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι χρειάστηκε για να περάσει η χώρα στη σφαίρα της γερμανικής οικονομικής επιρροής από ένα πρωθυπουργό που συμπαρέσυρε τους Έλληνες στο μεγαλύτερο σε όγκο Ελληνικό χρηματιστηριακό σκάνδαλο όλων των εποχών, από ένα πρωθυπουργό που έκανε ότι ήταν δυνατό για να βάλει την Ελλάδα στο Ευρώ της Γερμανίας και όχι για να εξυπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα, σε ένα πρωθυπουργό που έπρεπε στα Ίμια να πει ευχαριστώ στους Αμερικάνους για να μην ξεχνάνε ότι η Ελλάδα μπορεί να άλλαξε για λίγο τη σφαίρα της οικονομικής επιρροής στην οποία ανήκε αλλά δε συνέβη το ίδιο με τη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Παρά ταύτα, ή μάλλον ακριβώς για αυτό, η σιωπή γύρω από το όνομα Σημίτη είναι εκκωφαντική. Χωρίς να αναφέρομαι καθόλου στον κ. Σημίτη, η επιλογή των Γερμανών υπήρξε εξαιρετική. Η σεβάσμια σιωπή των μήντια και των πολιτικών αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Ομερτά τη λένε αλλού.
“Να ξαναγυρίσει η χώρα μας στις διεθνείς αγορές” λοιπόν μας λέει ο Παπανδρέου. Αυτό είναι το κύριο μέλημα του. Και μένα, και την πλειοψηφία των Ελλήνων, τι μας νοιάζει, όταν αφού ήδη έχουν χάσει τις οικονομίες τους θα χάσουν και τις δουλειές τους και το μέλλον και κάποιοι τη ζωή τους; Τι με νοιάζει ρε Πρωθυπουργέ; Και όταν η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στις διεθνείς αγορές (που δεν πρόκειται να γίνει στα επόμενα δέκα χρόνια εκτός και αν σκόπιμα μας σπρώξουν) τι θα κάνουμε με αυτή τη διαλυμένη, μη παραγωγική οικονομία; Θα παίζουμε μπιρίμπα με τα μεγάλα αγόρια και τους καρχαρίες τους και με τους κολοσσούς; Ή απλά ρουφάμε το αίμα των Ελλήνων για να μπορούμε κάποτε να ξαναγίνουμε μεγαλοκαταναλωτές όπως επί εποχής Ανδρέα;
Δε μας ενδιαφέρει η συμμετοχή μας στις διεθνείς αγορές. Δε μας ενδιαφέρει το παιχνίδι τους. Μας ενδιαφέρει η ελληνική οικονομία και η ζωή μας. Ο Παπανδρέου ακούγεται τόσο παράλογος όσο θα ακουγόταν ένας γιατρός που κουράρει έναν κυνηγό που η καραμπίνα του έσκασε στα μούτρα του. Ρωτάνε εναγωνίως οι συγγενείς του κυνηγού: Γιατρέ πως πάει, θα ζήσει; Και ο γιατρός τους απαντάει “αν συνεχίσει να πεθαίνει με αυτό το ρυθμό σε λίγα χρόνια από τώρα θα ξανακυνηγήσει”.
Ο παραλογισμός Παπανδρέου αποδεικνύει ξεκάθαρα την κατεύθυνση και την μέριμνα του που δε φαίνεται να ναι καθόλου η Ελλάδα αλλά το διεθνές πεδίο. Ο ασθενής πρέπει πρώτα να επιβιώσει, να ζήσει, να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει, να τρέξει και έπειτα, αν έχει την όρεξη και τη διάθεση, να κυνηγήσει στο αιματηρό παιχνίδι των διεθνών αγορών. Η ρητορική Παπανδρέου παρά τις όποιες ψευτοειλικρινείς αποστροφές του λόγου του αποκαλύπτει ακριβώς την πραγματική του πολιτική ταυτότητα. Ένας σκληροπυρηνικός νεοφιλελεύθερος, ταγός των μεγάλων συμφερόντων.
Και ενώ εμείς ρωτάμε "θα ζήσει;", οι επενδυτές ρωτάνε “πόσο πάει;”. Γιατί η Ελλάδα μπορεί να είναι μικρό μαγαζί αλλά είναι γωνιακό, είναι φιλετάκι, οι επενδυτές ενδιαφέρονται, απλά οι τιμές είναι τσιμπημένες. Βραχυπρόθεσμα μπορούν με λιγότερα λεφτά να βγάλουν περισσότερα κέρδη αλλού. Μακροπρόθεσμα όμως η Ελλάδα είναι το λιγότερο ένας τουριστικός και ενεργειακός παράδεισος δισεκατομμυρίων κερδών ετησίως. Η κυβέρνηση Παπανδρέου φροντίζει να ρίξει εξευτελιστικά τις τιμές. Επιπρόσθετα, όπως έχει επισημάνει ο αναλυτής Ιωάννης Μιχαλέτος, η Ελλάδα, έχοντας επιδοθεί για δεκαετίες σε έναν ιδιότυπο κρατισμό, έχει συγκεντρώσει στις δημόσιες επιχειρήσεις της τεράστια περιουσιακά στοιχεία. Αυτή την περιουσία, η κυβέρνηση αντί να την εκμεταλλευτεί, εφόσον θεωρεί τον εαυτό της ανίκανο να τη διαχειριστεί ή ίδια, έστω και με δίκαιες συμφωνίες παραχώρησης δικαιωμάτων εκμετάλλευσης της για κάποιο διάστημα στον ιδιωτικό τομέα, αποφασίζει να την κάνει δώρο στους “επενδυτές”, επιδιώκοντας την πώληση μέρος των δημοσίων επιχειρήσεων στην εξευτελιστική χρηματιστηριακή τους τιμή. Αυτό δεν είναι διάσωση ή αναγκαστική πολιτική. Αυτό είναι ξεπούλημα. Με το κομμάτι.
Πόσο πάει λοιπόν; Οι νταβατζήδες αποφάσισαν ότι η χώρα που οι πολιτικοί μας την κάναν π...ανα, είναι ακριβή για τα γούστα τους. Ρίχνουν την τιμή λοιπόν και ξεπουλάνε την π...ανα τους σε περισσότερο στυγνούς και έμπειρους διεθνείς νταβατζήδες. Όλοι κερδισμένοι βγαίνουν. Εκτός από την καημένη την π...τανα. Αυτή την έχει γ..ησει.
Οι εξελίξεις τους επόμενους μήνες θα είναι ραγδαίες. Η ΝΔ έχει ρηγματωθεί και το αν και πότε θα διαλυθεί εξαρτάται από το πόσο συντριπτικό θα είναι το πλήγμα του εκλογικού αποτελέσματος. Η εξαγγελία Παπανδρέου είναι απολύτως ικανή να θέσει το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά διάλυσης αν το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών είναι δυσμενές. Το σύστημα θα πέσει, και κατά πάσα πιθανότητα θα πέσει όχι από τις μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου αλλά από την ανασφάλεια, την ανικανότητα ασπόνδυλων πολιτικών που τρέμουν σε κάθε κρίση που όταν δεν έχουν το θράσος, την ασυλία και την ατιμωρησία της απόλυτης εξουσίας συμπεριφέρονται σαν φοβισμένα σχολιαρόπαιδα.
Λένε οι πολιτικοί ότι όλοι οι πολιτικοί δεν είναι το ίδιο, να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Κύριοι πολιτικοί, ας φροντίζατε να μην ισοπεδώσετε τη χώρα. Όλοι οι δικομματικοί που συμμετείχαν στην ισοπέδωση της χώρας και όσοι από τους υπολοίπους συμμετείχαν στη νομή της κρατικής εξουσίας είναι συνυπεύθυνοι. Είστε το ίδιο. Και τώρα που το σύστημα πέφτει, κάποιοι από εσάς θα νιώσετε τη μοναξιά και την ανημποριά του Έλληνα πολίτη, θα νιώσετε πως είναι να είστε μόνοι ή λίγοι απέναντι σε πολλούς. Το παραμύθι δεν τελειώνει μόνο για τους Έλληνες πολίτες αλλά και για πολλούς Έλληνες πολιτικούς. Στο τέλος του παραμυθιού, και για αυτούς, ο δράκος έφαγε τον γραφειοκράτη υπάλληλο του διεθνούς συστήματος αφού είχε φάει τον λαϊκιστή για πρόγευμα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση