Η σκοτεινή πλευρά του ανασχηματισμού

• Του Στάμου Ζούλα

Επισημάνθηκε απ’ όλες τις πλευρές, αλλά απάντηση δεν δόθηκε. Πώς και γιατί ο πρωθυπουργός, μέσα σε ένδεκα μήνες, άλλαξε άρδην γνώμη σε μια από τις βασικές επιλογές και εξαγγελίες του. Από το «μικρό και ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα οπισθοδρόμησε σ’ ένα πολυάνθρωπο και -κατά την προηγούμενη αντίληψή του- δυσκίνητο. Κατ’ επέκτασιν, δηλαδή, πολυδαίδαλο και νωθρό. Τα 37 μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο προέβαλε ως μεγάλο επίτευγμα στις προγραμματικές του δηλώσεις τον περασμένο Οκτώβριο, αυξήθηκαν «ανεξηγήτως» σε 48. Στη σκοτεινή πλευρά του ανασχηματισμού παρέμειναν και δύο άλλες «πρωτοτυπίες» του. Η δημιουργία....
επτά θέσεων αναπληρωτών υπουργών, σαν ενδιάμεσος βαθμός μεταξύ υπουργείου και υφυπουργείου (!) και η μεταμεσονύκτιος αναγγελία του, που βρήκε τους δυστροπούντες για τη μετακίνησή τους ή τον υποβιβασμό τους, κυριολεκτικά στον ύπνο. (Διότι άλλο είναι -από πλευράς συνεπειών- να μην αποδεχθείς πρόταση του πρωθυπουργού και άλλο να απορρίψεις ειλημμένη απόφασή του).
Ολα αυτά αναδεικνύουν για μια ακόμη φορά την παθογένεια της πολιτικής μας ζωής, με τον εκάστοτε πρωθυπουργό υποχρεωμένο να επιλέγει τους υπουργούς του όχι με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με αμιγώς κομματικά. Δηλαδή, με συμβιβασμούς, εξισορροπήσεις και απαράδεκτους διαμοιρασμούς της εξουσίας στους βουλιμιόντες για το υπουργικό αξίωμα βουλευτές του. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο η σταθερότητα μιας κυβερνήσεως να εξαρτάται από ορισμένους μη υπουργοποιηθέντες βουλευτές και η σύμπνοια του κυβερνώντος κόμματος να στηρίζεται στην ικανοποίηση των περισσοτέρων, το δυνατόν, φιλοδοξιών των στελεχών του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον ανασχηματισμό ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε, μέσω υφυπουργοποιήσεως, να «καταπραΰνει» τους ευέξαπτους για το Μνημόνιο και τα «αντιλαϊκά μέτρα» κ. Κουσελά, Τιμοσίδη, Κουτσούκο και Οθωνα, οι οποίοι προφανώς από προχθές μετεβλήθησαν σε… «τροϊκανούς».
Ας προστεθεί επίσης ότι, λόγω των κομματικών προδιαγραφών που προαναφέρθηκαν, όλα δείχνουν πως πρώτα ο πρωθυπουργός κατέληξε στο ποίους «επιβάλλεται» να υπουργοποιήσει και πού και μετά θα αποφασισθεί η κατανομή αρμοδιοτήτων. Στο πεδίο αυτό αναμένεται η δεύτερη και -πιθανώς- κρισιμότερη μάχη. Για δύο συνάδοντες λόγους: πρώτον, διότι η διεύρυνση του αριθμού του Υπουργικού Συμβουλίου είναι φυσικό να επαυξάνει την έως σήμερα σύγχυση περί επικαλύψεως, συναρμοδιότητος και συγκρούσεως των υπουργικών εξουσιών. Και δεύτερον διότι είναι δεδομένο ότι κάθε νέος υπουργός θεωρεί «αδιαπραγμάτευτη» την απόφασή του, όχι μόνον να διατηρήσει ακέραιο το «φέουδό» του, αλλά και να το επεκτείνει. Να καταλάβει, δηλαδή και εδάφη ομόρων τιμαρίων, τα οποία διαφεντεύουν άλλοι επίβουλοι ηγεμόνες και μέχρι χθες σύντροφοι…
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα, ούτε αποτελούν ιδιαιτερότητα του ΠΑΣΟΚ. Ανάλογους πειθαναγκασμούς υπέστη και ο κ. Κ. Καραμανλής, με πρόσθετο στοιχείο την ισχνή πλειοψηφία των κυβερνήσεών του, η οποία καθιστούσε τους «διαφωνούντας» βουλευτές περισσότερο «κρίσιμους». Ας μην επαναλαμβάνει, λοιπόν, η Ν. Δ. τα στερεότυπα περί «υποχωρήσεων» και «ομηρίας» του πρωθυπουργού. Αντίθετα, ο πρόσφατος ανασχηματισμός, ήταν μια ευκαιρία για τον κ. Σαμαρά, αντί να αποδοκιμάσει τις «λύσεις» στις οποίες υποχρεώθηκε ο κ. Παπανδρέου, να θίξει την ουσία του προβλήματος. Δηλαδή το νοσηρό καθεστώς της βουλευτοκρατίας, το οποίο θα εκλείψει μόνον αν καθιερωθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος. Το θέμα έχει ωριμάσει στο όριο της σήψεως…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση