Τί είναι δημοκρατία τελικά;
Πάει ο ψηφοφόρος-πολίτης στην κάλπη, εκλέγει κάποιους αντιπροσώπους και μετά ξαναπιάνει την θέση του στον καναπέ;
Διότι η "τρέχουσα" δημοκρατία, για έναν μόνο ρόλο μας προορίζει: χειριστής τηλεκοντρόλ οικογενείας.
Δηλαδή μία ψήφος στα τέσσερα χρόνια είναι "συμμετοχή"; Και ενδιαμέσως τι γίνεται παλληκάρια; Κι άμα ο τύπος ή οι τύποι που ψήφισα κάνουν άλλα από αυτά για τα οποία τους ψήφισα, τι κάνω εγώ; Μπορώ να κάνω τίποτε;
Μπα. Τίποτε.
Εμ, τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία παιδάκι μου. Σχολική παράσταση είναι.
Στο δημοτικό μας μάθανε τι είναι δημοκρατία. Μεγάλωσα όμως κι άρχισα να ξεχνάω κιόλας. Ας τα γράψω λοιπόν μη και βρεθεί και κάνας άλλος συνέλληνας να τα φρεσκάρει κι αυτός.
Οι έχοντες την πατέντα πρόγονοι περί του τι είναι Δημοκρατία, λένε περίπου και χοντρικά τα παρακάτω:
- Όχι δια αντιπροσώπων (όχι δηλαδή όπως σήμερα με τετραετείς αντιπροσώπους βουλευτές) αλλά ο πολίτης με άμεση παρουσία και συμμετοχή. Λήξις.
- Νομοθετεί και αποφασίζει άμεσα ο ίδιος ο πολίτης.
- Ο πολίτης παίρνει ΚΑΙ εκτελεστικές, κυβερνητικές δηλαδή αποφάσεις.
- Στα αξιώματα οι αρχόντοι ΔΕΝ εκλέγονται. ΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ. (σε αυτό συμφωνάνε ότι είναι δημοκρατικό και οι πιο συντηρητικοί πολιτικά "φιλόσοφοι"). Με κληρωση, ναι. Οχι προεκλογικές εκστρατείες, χρηματοδοτήσεις και άλλα τέτοια δημοκρατικά.
- Κανείς στο ίδιο αξίωμα περισσότερες από μία φορά.
- Θητείες στα αξιώματα με την μικρότερη δυνατή χρονική διάρκεια. Ποτέ πάνω από έναν χρόνο.
- Ο πολίτης είναι ΚΑΙ δικαστής. Και οι δικαστές με κλήρωση. Εκεί κιαν πρέπει...(καλά μερικοί ακόμη περιμένουν να τους καλέσουν για ενόρκους)
- Οι αρχόντοι ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ πριν και μετά την ανάληψη αξιώματος. Καταγράφονται τα περιουσιακά τους στοιχεία πριν και μετά. Και πέφτουν κεφάλια.
- Βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι η καχυποψία (ότι θα τα πάρεις).
Τίποτε δεν ξέρει. Την τύφλα του την μαύρη. Ούτε πτυχία ούτε ECDL. Έχουν μήπως οι σημερινοί βουλευτές ECDL;
Τα ξέρει όλα αυτά ο πολίτης γιατί αυτός είναι ο ΕΙΔΙΚΟΣ
- στην πολιτική
- στην άσκηση εξουσίας
- στην λήψη αποφάσεων
- στην απόδοση δικαιοσύνης
- στην νομοπαρασκευή και στην νομοθεσία.
Την δουλειά αυτή δεν την μαθαίνεις στο σχολείο. Ούτε στην Πάντειο σχολη πολιτικών επιστημών.
Παίρνεις μια βασική γνώση από το σχολείο αλλά βασικά την μαθαίνεις από τους άλλους πολίτες. Εκ συγχρωτισμού. Τη δημοκρατία την μαθαίνεις από τους συμπολίτες σου, σαν να κολλάς αρρώστια. Συζητώντας (ατελείωτα) παντού. Στα καφενεία, στα κουρεία,στην πλαζ, στο στρατό, στη δουλειά, στο σπίτι, με όλους. Ολοι έχουν κάτι να πουν και μπορεί ο τελευταίος παπάρας να έχει την καταπληκτικώτερη ιδέα.
Ο πολίτης δεν χρειάζεται πιστοποίηση πολιτικών ικανοτήτων τύπου ISO, ECDL και παρόμοιες απατεωνιές. Είναι πολίτης και αυτό τον κάνει (θα τον κάνει θέλει δεν θέλει) ειδικό στα ζητήματα της δημοκρατίας: ασκηση εξουσίας, νομοθεσία, απόδοση δικαιοσύνης με γνώμονα πάντα την ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ.
Πολίτης, είναι εργασία πλήρους απασχόλησης.
Όχι one night stand.
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, Θράξ, αλλά σε ένα πράγμα θα διαφωνήσω. Πιστεύω ότι τη δουλειά αυτή τη μαθαίνεις ΚΑΙ στο σχολείο, αν το σχολείο είναι όπως πρέπει να είναι. Η ρίζα του κακού βρίσκεται ακριβώς στο έλλειμμα παιδείας, που αργότερα γίνεται έλλειμμα πληροφόρησης και μόρφωσης, γενικά. Το έλλειμμα αυτό παράγει πολίτες που είναι εύκολοι στόχοι της παραπληροφόρησης, αμέτοχοι και ατομιστές, αυτό δηλαδή ακριβώς που χρειάζονται οι ολιγάρχες για να διατηρηθούν στην κορυφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ.