Το «ΣΟ» του Σοσιαλισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ

Του Όθωνα Ιακωβίδη

3η Σεπτέμβρη χθες. Επετειακή μέρα για το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», που γεννήθηκε με τη διακήρυξη της ημέρας αυτής, το 1974.
Ελπίδες καλύτερων ημερών, όνειρα κοινωνικής αλλαγής, αγώνες, προσωπικές θυσίες, συμπυκνώθηκαν στα πέντε γράμματα των τριών λέξεων και αποτέλεσαν την κοινωνική δύναμη, την ψυχή, που εκτόξευσε το «κίνημα» στην πολιτική του ηγεμονία επί της Ελληνικής κοινωνίας, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης».
Τι έμεινε από όλο αυτό το βαρύ και ωραίο πολιτικό φορτίο, κατά την «απογραφή» της 3ης Σεπτέμβρη 2010, τριάντα έξη χρόνια μετά;
Μια μεγάλη, φαιά κηλίδα έχει επικαλύψει τη μορφή του κινήματος, από τη στιγμή που η παραμονή του στην κυβερνητική εξουσία, πληρώθηκε με την απώλεια της Σοσιαλιστικής ψυχής του. Γιατί, ούτε το «Πανελλήνιο», ούτε το «Κίνημα», αποτελούν στοιχεία της ιδιοπροσωπείας, της ταυτότητάς του. Το χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του ήταν ο προσδιορισμός του ως «Σοσιαλιστικό». Αυτή ήταν η ψυχή του.
Και λέω ήταν, διότι έπαψε να είναι, τη στιγμή που αποδέχθηκε να εφαρμόσει τα άκρως νεοφιλελεύθερα μέτρα του «Μνημονίου».
Ως τότε, η διολίσθηση της πρακτικής του προς τον φιλελευθερισμό, εκαλύπτετο με μία Σοσιαλιστική ρητορική που έπειθε αυτούς που έπρεπε να πείσει, ώστε το κόμμα να παραμένει στο παιχνίδι της ηγεμονίας του τόπου.
Η δικαιολογία της προσχώρησης στο νεοφιλελευθερισμό «για να σώσουμε την Ελλάδα» είναι για παιδιά (και μυαλά) του Δημοτικού. Η θέση του Πρωθυπουργού, δεν είναι αμετάκλητη. Ούτε ο ΓΑΠ είναι ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να είναι Πρωθυπουργός, για να υπογράψει μία διεθνή συμφωνία. Αν, όντως, η υπογραφή τού «Μνημόνιου» ήταν μονόδρομος, μπορούσε να παραιτηθεί, ώστε να το υπογράψει ο διάδοχός του (Σαμαράς, Καρατζαφέρης ή άλλος). Το δίλημμά του, λοιπόν, δεν ήταν «ή πουλάω τησοσιαλιστική ψυχή μου ή σώζω την Ελλάδα» (αφού κάποιος άλλος, που θα τον διαδεχότανε στην Πρωθυπουργία, μπορούσε να σώσει την Ελλάδα, εξ ίσου αποτελεσματικά με αυτόν). Το δίλημμά του ήταν: «ή πουλάω τη σοσιαλιστική ψυχή μου, ή παραιτούμαι από Πρωθυπουργός».
Και, βέβαια, όλοι είδαμε ότι πούλησε την (σοσιαλιστική) ψυχή του για να κρατήσει τη θέση του Πρωθυπουργού (που ελάχιστους μήνες πριν, φάνταζε σαν όνειρο απατηλό και άπιαστο)...
Το «ΣΟ» του Σοσιαλισμού, έπαψε να υπάρχει. Καταργήθηκε εκ των πραγμάτων (de facto).
Το ξήλωσαν όσοι υπηρετούν ή στηρίζουν την τήρηση του νεοφιλελεύθερου «Μνημονίου», δηλαδή σύσσωμη η κυβέρνηση ανδρεικέλων και σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα και οι υποστηρικτές τους, δηλαδή ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός .
Το ότι το κρατούν ακόμη καρφωμένο στην ταμπέλα του κινήματος, αποτελεί μία άλλη πράξη πολιτικής απάτης, για το ξεγέλασμα των απλών και απλοϊκών ανθρώπων που δεν έχουν το χρόνο ή την ικανότητα να βλέπουν πίσω από την επιφάνεια των γεγονότων. Και αυτό, (η «εν γνώσει» εξαπάτηση των αθώων οπαδών), είναι ακόμη χειρότερο, από το ξεπούλημα της κομματικής ψυχής τους.
Όμως, είναι κι αυτό απαραίτητο για τη διατήρηση της Εξουσίας!!
«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δίδαξε ο Μακιαβέλι…