Ο αργός θάνατος του ΠΑΣΟΚ

Η παραταξιακή συνείδηση στο ΠΑΣΟΚ είναι κάτι ασύλληπτο. Ότι και να λένε, η παράταξη γι’ αυτούς είναι πάνω από όλα. Αυτή την παραταξιακή συνείδηση, στην πραγματικότητα αισθάνομαι ότι την ενσαρκώνει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Αυτός ήταν ο λόγος που εξελέγη τόσο πανηγυρικά το 2004, αυτός είναι ο λόγος που ξαναεξελέγη το 2007 παρά την προφανή του ανεπάρκεια και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπόρεσε να πείσει ποτέ κανέναν άλλον πέρα από τους αφοσιωμένους Πασόκους – απόδειξη, ότι πήρε το 2009 τις ίδιες ψήφους με το 2004. Αυτός είναι και ο λόγος που αντέχει ακόμη δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ. Ότι χαζομάρα και να τους πει ο ΓΑΠ, είναι διατεθειμένοι να την πιστέψουν. Είναι απίστευτο! Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, είναι ναρκωτικό. Και όσοι το έχουν "πάρει" είναι πλέον εθισμένοι σε αυτό. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό, επειδή αποτελεί -ποικιλοτρόπως- την πηγή της ίδιας τους της ζωής.

Αυτός είναι όμως παράλληλα και ο λόγος που δοκιμάζεται τόσο βαθιά η ψυχή του ΠΑΣΟΚ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Βλέπουμε αφοσιωμένους Γιωργοπαπανδρεϊκούς όπως ο Τσούρας να αρνούνται να αναλάβουν κομματικά αξιώματα επειδή διαφωνούν με την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου! Είδαμε ένα σωρό υπουργούς να μην κατεβαίνουν περιφερειάρχες. Αδιανόητα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και την περίοδο Σημίτη.

Και με τον Σημίτη το ΠΑΣΟΚ δοκιμάστηκε κάπως, ως προς την πολιτική του, αλλά εκεί η ψυχή των Πασόκων δεν δοκιμάστηκε, για το λόγο ότι “ήξεραν” πως δεν ήταν αυτή η πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ενώ με τον Γιώργο Παπανδρέου ήταν τελείως διαφορετικά. Στον Γιώργο Παπανδρέου πιστεύουν, στο Σημίτη δεν πίστεψαν ίσως ποτέ. Ήταν μια λύση ανάγκης για να τους κερδίσει δύο εκλογές και να κρατήσουν την κυβερνητική κουτάλα, για να μπορούν να παίρνουν το "ναρκωτικό" τους. Δηλαδή πάντοτε έλεγαν μέσα τους ότι “δεν είναι αυτό το πραγματικό ΠΑΣΟΚ” και, ας μην γελιόμαστε, πάντοτε είχαν μέσα τους την ελπίδα ότι μόλις έρθει ο Γιώργος Παπανδρέου (το “παιδί της Αλλαγής”), θα τα αλλάξει όλα!

Τώρα το παιδί της Αλλαγής έγινε πρωθυπουργός, όμως βλέπουν μια πολιτική πολύ χειρότερη από αυτή του Σημίτη. Πού είναι λοιπόν, άραγε, το “πραγματικό”, το “αληθινό” ΠΑΣΟΚ (που φυσικά δεν υπάρχει παρά μόνον στη φαντασία τους, αλλά αυτοί δεν το ξέρουν); Σχίζεται η ψυχή τους. Και σχίζεται χωρίς ορατή διέξοδο...

Το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου. Βρίζουν σήμερα το ΠΑΣΟΚ Πασόκοι που δεν περίμενες ποτέ να έφταναν σε τέτοιο σημείο. Πεθαίνει δηλαδή αυτή η αφοσιωμένη παραταξιακή συνείδηση. Για πρώτη φορά αρχίζει να αναρωτιέται ο Πασόκος μήπως και δεν είναι τόσο σημαντικό για την Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπάρχουν αντιθέτως και πράγματα που το υπερβαίνουν. Όπως για παράδειγμα η σωτηρία αυτής της χώρας.

Με λίγους μήνες Γιώργο Παπανδρέου ακόμη, η παραταξιακή αυτή συνείδηση ίσως και να διαλυθεί. Αν και κάθε πρόβλεψη για αυτό το θέμα είναι παρακινδυνευμένη κι αυτό επειδή το "ναρκωτικό" είναι πολύ ισχυρό και κανένας τους δεν θέλει την αποτοξίνωσή του...

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση