Λοβέρδος, Ρουμελιώτης, Αγγέλου και οι «Φούφουτοι»

Οι «φον Φούφουτοι» που συμπεριφέρονται, κατά Πάγκαλον, «σαν πρωθυπουργίσκοι», ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Μας τους επέβαλαν πρωτίστως ο Παπανδρέου ο τρίτος (και οι περί αυτόν άβουλοι και ανεύθυνοι), αλλά και εκείνοι που τους ειρωνεύονται εκ των υστέρων, προκειμένου να εγγράψουν στο ενεργητικό τους ΤΖΟΥΦΙΕΣ… φιλολαϊκές υποθήκες και προσημειώσεις.
Οι ψευτομαγκιές αυτές στρέφονται ευθέως εναντίον τους και δεν το αντιλαμβάνονται –τρομάρα τους!– ούτε οι ίδιοι ούτε οι ανεγκέφαλοι αβανταδόροι τους, που προβάλλουν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα τους δήθεν ευρηματικούς εξυπνακισμούς τους! Ένα, πάντως, είναι βέβαιο: Είτε πρόκειται για τους ακραιφνείς θιασώτες και ζηλωτές του Μνημονίου και της «τρόικας» –Παπανδρέου τον τρίτο, Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδο– είτε για τους προσχηματικά διαφωνούντες –Πάγκαλο, Ρέππα και Βάσω Παπανδρέου– ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ… ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΣΟΚ ΘΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΑΥΤΑΝΔΡΟΝ.
Προσωπικά, ο παντελώς άπειρος σε οικονομικά και δημοσιονομικά θέματα κ. Παπακωνσταντίνου, μου είναι ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΝΤΙΠΑΘΗΣ –κι ας καμώνεται τον παντογνώστη– από τον διαθέτοντα ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟ ΕΓΩ κ. Λοβέρδο. Ένα άτομο που ηδονίζεται να βλέπει τη φάτσα του στα κανάλια και κυρίως να ακούει τη φωνή του, επιδιδόμενος σε ακατάσχετες φλυαρίες χωρίς να δέχεται διακοπές, και όταν σπανιότατα ευδοκεί να δεχθεί κάποια, επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια για να καταλήξει με τη μόνιμη επωδό ότι… όλοι έχουν άδικο και μόνο εκείνος έχει δίκιο!
Ο Νίκος Μπογιόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ρεπόρτερ και αναλυτές του έντυπου (και όχι μόνο) λόγου, έγραψε την Πέμπτη στον «Ριζοσπάστη»: «Ο Λοβέρδος δήλωσε προχθές στη Βουλή, όταν προανήγγειλε ακόμα και την επιβολή νομοθετικού “γύψου” στις κλαδικές συμβάσεις: “Από τη στιγμή που ψηφίσαμε τον νόμο που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη (…) όλοι οι κοινωνικοί εταίροι πρέπει να στοιχηθούν (…)”!»
Προσυπογράφω και με τα δύο χέρια, ανοίγοντας αμέσως μετά και τα πέντε δάχτυλα του αριστερού μου χεριού, του χεριού της καρδιάς και της ανθρωπιστικής κοσμοαντίληψης. Πού καταντήσανε, λόγω Μνημονίου, «την ελληνική έννομη τάξη», έχοντας τη θρασύτητα να ισοπεδώνουν τους κοινωνικούς εταίρους και να τους καλούν να… στοιχηθούν, λες και είναι άβουλα ανθρωπάρια, κάτω από τις ανίερες βουλές τους; Συνεπέστατος πάντως αυτήν τη φορά ως προς το γράμμα του νόμου ο λειτουργών ως άτεγκτος ανθύπατος. Μόνο που μας φλόμωνε μέχρι τούδε ισχυριζόμενος ότι τον… τρέμουν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, όπως επισημαίνει εύστοχα ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη τον γνώρισα πριν εκλεγώ καν βουλευτής. Σ’ αυτόν χρωστάω, μολονότι καμιά δεκαριά χρόνια μικρότερός μου, τις πρώτες γνώσεις μου γύρω από την επιστήμη της οικονομίας. Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε εργατικός, μεθοδικός και τίμιος. Έχαιρε επίσης της εμπιστοσύνης του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δεν άργησε να τον αξιοποιήσει ως υπουργό Εμπορίου και Εθνικής Οικονομίας. Ο Ρουμελιώτης έχει ένα ελάττωμα που είναι στην ουσία μέγα προτέρημα, αλλά δεν αναγνωρίζεται στην πολιτική ως προτέρημα: ΕΧΕΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΤΟΥ.
Με εφόδιο τη στενή φιλία με την οικογένεια Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δέχθηκε να αναλάβει προ εξαμήνου την εκπροσώπηση της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα επί μήνες ΔΕΝ είχε εκπρόσωπο στο ΔΝΤ!) Με την τεράστια πείρα του και τον όγκο των οικονομικών του γνώσεων φρόντισε από την πρώτη στιγμή να ενημερώνει σωστά τον εξουσιομανή κ. Παπακωνσταντίνου και να του κάνει και ορισμένες χρήσιμες υποδείξεις, τις οποίες αγνοούσε προκλητικά ο τελευταίος. Και όχι μόνο αυτό.
Όταν προσφάτως ο συμπλεγματικός υπουργός Οικονομικών (του αδαούς περί την οικονομία Παπανδρέου του τρίτου) έλαβε εμπεριστατωμένες εκθέσεις με επωφελείς για τη χώρα μας εναλλακτικές προτάσεις για την περιστολή του δημοσιονομικού ξεχειλώματος, η ρήξη των δύο υπήρξε αγεφύρωτη.
Το «επιχείρημα» του παμπόνηρου και εντελώς άπειρου στα οικονομικά Παπακωνσταντίνου ενώπιον του αρχηγού του για να αδειάσει τον Π. Ρουμελιώτη ήταν ότι «αυτός ανήκει στην παλιά σχολή, που δεν συνάδει προς το υπάρχον κλίμα»!
Από τις εκθέσεις Ρουμελιώτη, φευ, προκύπτει ότι θα ληφθούν ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ 2010!
Το επίσης τραγικό συνίσταται στο γεγονός ότι ο αντικαταστάτης του εκπαραθυρωθέντος θα είναι… σωσίας του Παπακωνσταντίνου ως προς τις αντιδραστικές του θέσεις και δεν θα υπάρχει πλέον ένας Ρουμελιώτης να λέει κάθε τόσο στα μέλη του ΔΝΤ ότι με την υπερχρέωση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, υπαρχούσης και της βαθιάς ύφεσης, δεν υφίσταται περίπτωση στοιχειώδους έστω ανάκαμψης. (Πληροφορούμαι επί του πιεστηρίου –και λυπάμαι βαθύτατα γι’ αυτό– ότι ο Ρουμελιώτης βάφτισε την εκπαραθύρωσή του «παραίτηση» και έσπευσε να γλείψει εκείνον που έφτυνε.)
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Γιάννη Αγγέλου (όπως δεν έχω επίσης γνωρίσει προσωπικά τον κ. Κώστα Καραμανλή). Δηλώνω ακόμα ότι δεν έτυχε να γνωρίσω στο διάβα της ζωής μου ακομμάτιστο δικαστικό λειτουργό. Ισχυρίζομαι μάλιστα ότι μπορεί να μην υπάρχει ακομμάτιστος δικαστικός λειτουργός.
Αντιθέτως υπάρχουν, ευτυχώς, πολλοί δικαστικοί λειτουργοί εμφορούμενοι από προτιμήσεις για το άλφα ή βήτα ή γάμα πολιτικό κόμμα, οι οποίοι κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους παραμερίζουν απολύτως την κομματική τους προτίμηση, ακόμα και την κομματική τους ένταξη, εφόσον είναι οργανωμένοι σε κόμμα, και αποφασίζουν με βάση αντικειμενικά δεδομένα. Αυτοί ενσαρκώνουν –ΚΑΙ ΤΙΜΟΥΝ– τη ρήση «η Δικαιοσύνη είναι τυφλή».
Ο κ. Γιάννης Αγγέλου δεν είναι ασφαλώς… άγγελος και ενδέχεται να έχει συγκεκριμένες ευθύνες. Δεν είναι όμως ασφαλέστατα ο χειρότερος και επικινδυνότερος των θνητών.
Η απόφαση των λειτουργών της «τυφλής Δικαιοσύνης» διακρίνεται από ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ. Με την επιβολή αυστηρότατων όρων για να μη δήθεν φυγοδικήσει και ιδίως το αστρονομικό ποσό των 400.000 ευρώ –σε απείρως βαρύτερες υποθέσεις (βλέπε Ασπίς Πρόνοια, Κοντομηνάς κ.ά.) οι χρηματικές εγγυήσεις ήταν πολύ μικρότερες– είναι σαν να προδικάζεται ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ενθυλακώσει μίζες!
Προσθέτω, μαζί με την αντικειμενική, πιστεύω, οργή μου, και το λεχθέν από έγκριτο δημοσιογράφο και σεσημασμένο αντίπαλο του Καραμανλή, ότι «ρίξανε ήδη τον κ. Γιάννη Αγγέλου στον λάκκο των λεόντων». (Ποιος θα κρίνει, αλήθεια, τους κρίναντες;)

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση