Παλιά λεφτά…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Εκεί έξω υπάρχουν Έλληνες που έχουν όλοι μαζί κεφάλαια πολλαπλάσια του ελληνικού χρέους. Στην Αμερική, Βόρεια και Νότια, τον Καναδά, την Αυστραλία, στο Σίτυ του Λονδίνου και αλλού, λίγοι και στην Ελλάδα. Υπάρχουν Ρωμιοί που δημιούργησαν και διοικούν οικονομικούς κολοσσούς.
Κι όμως τόσο καιρό δεν ακούστηκε καμία πρωτοβουλία. Κανείς από αυτούς τους δαιμόνιους Έλληνες δεν σκέφτηκε να μαζέψει τους 100 πιο δυνατούς και να πει: θα «πληρώσουμε» πατριωτικό φόρο 10% των κεφαλαίων μας. Και βάζω εισαγωγικά, γιατί προς Θεού, δεν εννοώ να παραδώσουν ένα τέτοιο αμύθητο ποσό στην καμαρίλα που οδήγησε την χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Θα μπορούσαν όμως να πουν: «Θα φέρουμε απέξω το 10% των κεφαλαίων μας στην Ελλάδα ΤΩΡΑ, υπό δύο όρους: α) σταθερό φορολογικό σύστημα τουλάχιστον για 10 χρόνια με χαμηλό φορολογικό συντελεστή και β) απλοποίηση, έως εκμηδενισμού, της γραφειοκρατίας».
Ποιά κυβέρνηση θα τολμούσε να πει όχι; Κι αυτοί δεν θα έβγαζαν μόνον κέρδος αλλά θα έδιναν στην Ελλάδα το σημαντικότερο: ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, παραγωγική βάση, εν ολίγοις αληθινό, χειροπιαστό πλούτο.
Τα «παλιά λεφτά» ήταν αλλιώς. Άνθρωποι με ελληνοκεντρική παιδεία και συνείδηση, αρκετοί από αυτούς. Όπου κι αν σπούδασαν, όσοι από αυτούς σπούδασαν, ήταν σ’ εποχές που η παιδεία παντού στον κόσμο, Αμερική, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, ήταν πρώτα και κύρια ανθρωπιστικές σπουδές. Αν δεν ήξερες Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά και Ιστορία δεν ήσουν τίποτα και δεν γινόσουν τίποτα. Την Ελλάδα, λοιπόν, την είχαν μέσα τους.
Η χώρα είναι σπαρμένη από κληροδοτήματα των αληθινών Εθνικών Ευεργετών. Από Πανεπιστήμια, σχολεία και νοσοκομεία μέχρι κρήνες. Εκτός από αυτά όμως πλήρωσαν και θωρηκτά, κανόνια, πολυβόλα.
Χιλιάδες φτωχοί Έλληνες μετανάστες γύρισαν για να πολεμήσουν το 1912-13, το 1917, το 1920 -22. Μερικοί συμμετείχαν σε όλους αυτούς τους εθνικούς αγώνες. Διαβάστε το «Διήγησις του βίου μου» του Σάββα Τσερκετζή, του πάμφτωχου Έλληνα από την Κύπρο, μετανάστη στην Αίγυπτο και την Αμερική που τρεις φορές έφυγε από την ξενιτιά για να πολεμήσει με τον Ελληνικό Στρατό, από τη Θεσσαλία ως το Εσκή Σεχήρ. Τότε έκαναν το καθήκον τους λοιπόν οι φτωχοί αλλά το έκαναν και οι πλούσιοι. Μπενάκης, Ζάππας, Κοργιαλένης, Αβέρωφ. Πίσω από τους δρόμους υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι. Σπουδαίοι Έλληνες.
Τα «νέα λεφτά» τι κάνουν σήμερα; Οι έξω, κοιτάνε, οι μέσα φυγαδεύουν κεφάλαια.
Όταν θέλω να μου φτιάξει η διάθεση διαβάζω τις κοσμικές στήλες. Καμιά φορά μαζί με τις κόρες μου και κυλιόμαστε κάτω από τα γέλια. Φοβερές φωτογραφίες. «Η κυρία Χατζηκαραμπερδέογλου με το καινούργιο της αίσθημα», «Ο τρε σικ Λάκης Λαλάκης με την σικίσιμη Λόλα Τακανωολακαιδενσιχαινομαι». Παραταγμένα τα ζόμπι του μπότοξ και του τραβήγματος με το ποτήρι με την χαρτοπετσέτα στο χέρι. Αυτό το άτιμο χέρι τα προδίδει όλα. Μπορείς να στουμπωθείς στο μπότοξ (το οποίο προέρχεται από στρατιωτικό δηλητήριο, το ξέρατε;) και στα κολλαγόνα. Μπορούν να σου κάνουν κοπτοραπτική και να φτάσει το χαμόγελο στο σβέρκο αλλά η πουτάνα η παραμορφωτική αρθρίτιδα στο χέρι είναι πάντα εκεί. Το ωραίο είναι ότι καμιά από αυτές τις αρχοντοκυράδες και τους γερομπαμπαλήδες με το βαμμένο μαλλί, δεν τολμούν να πουν ο ένας στον άλλο, ότι όλοι και όλες στο τέλος μοιάζουν με την …Αλόμα. Τραβέλια, απλώς ντυμένα ακριβά.
Η «αστική» μας τάξη, αδέρφια, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της κοινωνίας μας. Κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες», που έχουν τόση σχέση με το ελεύθερο επιχειρείν, όση κι εγώ με την κβαντική φυσική. Συνήθως παντρεμένοι με κοκότες πολυτελείας, που τώρα, προσωρινά, δουλεύουν για ένα «πελάτη». Μέχρι να γκαστρωθούν και «πακτωθούν» τα συμφέροντα τους κι ύστερα να πάνε για φρέσκα. Ο λαϊκός μύθος λέει πως επιφανές επιχειρηματικό παράσιτο του δημοσίου χρήματος, γνώρισε την γυναίκα του όταν του την στείλανε «δώρο» οι φίλοι του στα γενέθλια του. Συνοδός πολυτελείας. Ερωτεύτηκε την βίζιτα ο έρμος, την παντρεύτηκε κι έκτοτε κλαίει μπροστά στα τζάκια των φίλων του, όταν τον παρατάει με το παιδί για καμμιά μικροπεριπέτεια. Την ξαναμαζεύει πάντα, λίγο πιο μεταχειρισμένη.
Τα πάθη ανθρώπινα και δεν θα μας αφορούσαν αλλά όλοι αυτοί έχουν και μια αισθητική και δημόσια συμπεριφορά αντίστοιχη με την παιδεία τους. Συναγελάζονται με «μοντέλα», σκυλοτραγουδιάρες, στυλίστες, ενίοτε τα παντρεύονται, γιατί σήμερα κύρος δίνει η τηλεοπτική γκλαμουριά. Δεν είναι πλέον ηγέτιδα τάξη αλλά μια τάξη – ξέκωλο. Ντιριντάχτα κι άγιος ο Θεός. Μην σας κάνει λοιπόν εντύπωση ο «σεβασμός» που δείχνουν στα Εθνικά Σύμβολα.
Κάνουν και κάτι φιλανθρωπίες. Ξέρετε, ράβουν φουστάνια και αγοράζουν κοσμήματα, καμιά 30.000 Ευρώ για να πάνε σε φιλανθρωπικό γκαλά, όπου θα προσφέρουν δυο – τρία χιλιάρικα για τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά, ό,τι είναι στη μόδα. Σίγουρα υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, αυτοί που κάνουν σημαντικά πράγματα για την Πατρίδα αλλά μετριούνται στα δάχτυλα και δεν το φωνάζουν.
Μέσα λοιπόν σε όλη την παρακμή μας βλέπει κανείς και τον ξεπεσμό των πλουσίων. Πολλοί είναι μέρος του προβλήματος, αφού πλούτισαν παρασιτικά, τρώγοντας τις σάρκες της Πατρίδας, ξεσκίζοντας την γλώσσα και τον Πολιτισμό μας. Επέβαλαν στην χώρα την δική τους αισθητική, αισθητική γκέϊ σκυλάδικου. Δείτε τους τηλεοπτικούς σταθμούς τους, τα περιοδικά τους.
Δεν αισθάνονται ότι οφείλουν να επιστρέψουν κάτι στην κοινωνία, στην Πατρίδα.
Δεν ξέρουν ότι κι αυτοί στο τέλος θα πάρουν μια φτυαριά χώμα στα μούτρα. Εκεί στα δυο μέτρα με τα σκουλήκια δεν θα χωράει το αμάξι, το κότερο. Και το χειρότερο, στην εκταφή οι συγγενείς θα βρουν πάνω στα παΐδια δυο σακκουλάκια σιλικόνη.
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις, ξέρω μερικές και πως παλεύουν με τον παρακμιακό βροντόσαυρο του καταρρέοντος καθεστώτος, όμως λείπει η ρωμαλέα τάξη των Ελλήνων δημιουργών.
Το κεφάλαιο δεν έχει Πατρίδα, λένε οι «σύντροφοι». Κι όμως στον Ελληνισμό κάποτε είχε. Σήμερα;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση