Όταν η Ιθάκη είναι η... οικονομική κόλαση

• "...η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν..."

Μας ζητούν να κάνουμε οικονομικό «χαρακίρι»... Πρωτίστως, όμως, πρέπει να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό «χαρακίρι». Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος τελεί υπό πτώχευση - τα ταμεία του είναι άδεια.
Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» της Ελλάδας κυριαρχεί ακόμη στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία προσδοκώντας μέσω της ασφάλισης έναντι αυτής να κερδίσουν περισσότερα από όσα θα χάσουν στο σκέλος των ελληνικών ομολόγων αν η χώρα πτωχεύσει.
Εχουν κλείσει λοιπόν τους κρουνούς του δανεισμού, συμβάλλοντας έτσι στην ευκολότερη εκπλήρωση της επικερδούς προφητείας τους.
Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…
Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχθεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση, να κρίνουν τον εαυτό τους, να αυτοακυρωθούν, να αυτοτιμωρηθούν, να μεταμορφωθούν; Να οδηγήσουν τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.
Αρκετοί φίλοι μου συνωμοσιολόγοι υποστήριζαν από την αρχή πως η κυβέρνηση Παπανδρέου αισθάνεται ότι δεν αντέχει το βάρος των στυγερών μεταρρυθμίσεων και της λιτότητας που απαιτείται, οπότε αφήνει μοιρολατρικά την υπόθεση στα χέρια της Μέρκελ και του Ντομινίκ Στρος-Καν κ.λπ. κ.λπ. έτσι ώστε να φορέσει η χώρα τον απαραίτητο ζουρλομανδύα, αλλά να έχει παράλληλα τη χαρά να παρουσιάζεται ότι «παλεύει για τη σωτηρία μας» και πως θα δώσει τη μάχη για να μας διασώσει από τις «κακές ξένες δυνάμεις». Αρχικά, το αντιμετωπίζαμε σαν χαζό αστείο, αλλά τώρα...
Τώρα η ευθύνη για την αποτροπή της καταστροφής επιμερίζεται και στα δύο κόμματα και έτσι κανείς τους δεν αισθάνεται υπεύθυνος! Το μεγαλύτερο «έσοδο» του κράτους ήταν ο ξένος δανεισμός. Παράγουμε τα μισά απ’ όσα καταναλώνουμε και τα υπόλοιπα μισά τα δανειζόμαστε. Με συνέπεια να οδηγήσουν την Ελλάδα στο σημερινό σημείο όπου αρχίζει να μοιάζει με εκείνο που απέφυγε να γίνει πριν από 60 χρόνια, δηλαδή με χώρα του (πρώην) ανατολικού μπλοκ. «Φάγανε» το μέλλον της χώρας!
Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στο τρίγωνο του διαβόλου: δημόσιο έλλειμμα ίσο με το 13,6% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ), δημόσιο χρέος ίσο με το 125% του ΑΕΠ, έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών ίσο με το 11% του ΑΕΠ - ιδού, το «ελληνικό παράδοξο». Η διεθνής αξιοπιστία της χώρας έχει διασυρθεί. Στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες είναι ανύπαρκτη. Τις «δουλέψαμε» το 2004 με την πλαστή απογραφή, μπήκαμε στην «επιτήρηση», βγήκαμε από την «επιτήρηση» το 2007 με ψεύτικα (όπως αποδείχτηκε) στοιχεία, αλλάξαμε το έλλειμμα του 2008 πέντε φορές, κρύβαμε το έλλειμμα μέχρι τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και μετά τα σαΐνια του Παπανδρέου το εμφάνισαν διπλάσιο. Ο απόλυτος ξεπεσμός.
Τι κι αν ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα; Τι κι αν ξαναγυρίζουμε χρόνια πίσω, που θυμίζουν εικόνες από τον κόσμο του δέκατου ένατου αιώνα, όπως τον είχε περιγράψει ο Κάρολος Ντίκενς; Πρέπει να φοβόμαστε νέες κρίσεις... Το ελληνικό μοντέλο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ήταν το εξής: Δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Μέχρι τέλους θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διασώσουμε τις αυταπάτες μας. Αυτά μου έλεγαν...
Οντως, το πρόβλημα της Ελλάδας και του μεσογειακού Νότου είναι πρόβλημα του κοινού ευρωπαϊκού χώρου, είναι μείζον πολιτικό πρόβλημα. Γι’ αυτό απαιτεί λύσεις πολιτικές, με ιστορική προοπτική, με μέριμνα για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Οι κοινωνίες δεν πειθαρχούν με ΔΝΤ-τραμπουκισμούς· η απειλή της εξαχρείωσης μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις με απρόβλεπτες διαστάσεις στον κοινό ευρωπαϊκό χώρο. Κι όταν οι φλόγες θα τυλίγουν τους δρόμους, οι αγορές θα τζογάρουν στην καταστροφή...
Z. Zήκου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση