Περί αγωνιστικών Μετώπων και Επιτροπών

• Η αστική δημοκρατία έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια

Εξ ορισμού, λοιπόν, κάθε ενιαίο-μετωπικό σχήμα δεν μπορεί να έχει στους κόλπους του δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται σε αντίθετο κοινωνικό και εθνικό άξονα από τα προβλήματα του λαού, σε άξονα που δεν αναιρεί το νεοταξικό άξονα.
Συμμαχίες με εχθρούς της κοινωνίας και του λαού, συμμαχίες με δυνάμεις οι οποίες, ανεξάρτητα από τα λόγια, στην πράξη και στις ιδέες προωθούν τη Νέα Τάξη, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ…
Ο Ορθόδοξος ιστός αποτελεί για την Ελλάδα, ιδιαίτερα σήμερα, το θεμέλιο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, το συνεκτικό ιστό αποτροπής της ολοκληρωτικής άλωσής μας…
Εδώ και πολλά χρόνια, επίσης, η πολιτική σκέψη δέχεται τα ανηλεή νεοταξικά κτυπήματα της ολοκληρωτικής αποσάθρωσής της. Η αποτέφρωση των συλλογικών, διαλεκτικών, ιστορικών δομών της σκέψης, ακόμα και των λογικών της μηχανισμών βρίσκεται σε προχωρημένο επίπεδο.
Τώρα έχει δρομολογηθεί ο θάνατος των εθνών και της καθυπόταξης των λαών. Η Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών του τέλους της: Του τέλους της, ως κοινωνική συγκρότηση και εθνική υπόσταση.
Κάτω από αυτά τα δεδομένα δεν μπορείς να κινήσεις την ιστορία, ούτε να αντισταθείς στη νεοταξική λαίλαπα του νέου πλανητικού φασισμού με «αγκαθάκια». Ούτε φυσικά να παρέμβεις στις νέες τυφλές λαϊκές θύελλες που αναπόφευκτα θα έρθουν. Μοιραία θα σέρνεσαι σαν κακομοίρης ναυαγός μέσα στις θύελλες…
Η συγκρότηση, συνεπώς, εμβρύων και ιστών σκέψης και δράσης είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας: δίχως να διασωθούν και να αναστηλωθούν οι κατακτήσεις της σκέψης και των αγωνιστικών παραδόσεων, δίχως να διασωθούν οι συλλογικές μορφές της κοινωνικής συνείδησης και της εθνικής μνήμης ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να προχωρήσει.
Να, γιατί βάζουμε ως πρώτη προτεραιότητα την ίδρυση νέων «Κρυφών Σχολειών».
Ο Αγώνας για νέα «Κρυφά Σχολειά» αποτελεί την προϋπόθεση κάθε προϋπόθεσης για ΑΓΩΝΑ.
Από την ίδια τη φύση τους και τη λειτουργία τους αυτά τα «Κρυφά Σχολειά» δεν μπορεί να είναι πολιτικές οργανώσεις, αλλά ΕΝΙΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΑ κύτταρα σκέψης και δράσης: Εργαστήρια παραγωγής σκέψης και όργανα πρακτικής δράσης.
Κάθε ενιαίο-μετωπικό σχήμα έχει τους δικούς του νόμους:
α) Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να αποτελεί καιροσκοπικό συνασπισμό ετερόκλητων ιδεολογικών και πολιτικών ομάδων. Οι πολιτικές συμμαχίες δεν αποτελούν Ενιαίο Μέτωπο, κινούνται στην καταστροφική λογική της καιροσκοπικής πολιτικής σύνθεσης.
β) Έχει σαφές και συγκεκριμένο πλαίσιο. ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΑ συγκεκριμένα ζητήματα δράσης που ενώνουν το λαό. Έχει δηλαδή ένα «Συνταγματικό Χάρτη» στον οποίον οι πάντες «υπακούουν».
Αυτό προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα συνεννόηση και συμφωνία και όχι ο καθένας να κάνει το κεφαλιού του, και το ακόμα χειρότερο να προσπαθούν κάποιοι να το «καπελώσουν» ιδεολογικά και πολιτικά.
γ) Κινείται πάνω σε όμορους κοινωνικούς και εθνικούς άξονες και όχι σε αντιθετικούς, ακριβώς γιατί ο στρατηγικός στόχος κάθε Ενιαιο-μετωπικής σκέψης και δράσης είναι να ενώσει το λαό πάνω στα κοινωνικά και εθνικά του προβλήματα ενάντια στη Νέα Τάξη.
Εξ ορισμού, λοιπόν, κάθε ενιαίο-μετωπικό σχήμα δεν μπορεί να έχει στους κόλπους του δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται σε αντίθετο κοινωνικό και εθνικό άξονα από τα προβλήματα του λαού, σε άξονα που δεν αναιρεί το νεοταξικό άξονα.
Συμμαχίες με εχθρούς της κοινωνίας και του λαού, συμμαχίες με δυνάμεις οι οποίες, ανεξάρτητα από τα λόγια, στην πράξη και στις ιδέες προωθούν τη Νέα Τάξη, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ…
Με τα σημερινά δεδομένα η οικοδόμηση των νέων «Κρυφών Σχολειών», αυτών των κυττάρων παραγωγής σκέψης και δράσης, πρέπει να έχουν ένα ξεκάθαρο συγκεκριμένο πλαίσιο το οποίο θα αναιρεί ριζικά το νεοταξικό πλαίσιο και τα κυρίαρχα ιδεολογήματά του.
Αυτό το πλαίσιο το ΡΕΣΑΛΤΟ το έχει καταγράψει στους παρακάτω άξονες αγώνα παραγωγής σκέψης και δράσης, όπως:
1) Στην εναντίωση στην αλλοδαπή εισβολή, κατοχή και τον εποικισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ισλαμοποίηση, ιδιαίτερα της Ελλάδας, αποτελεί τη «νέα κατοχή» και τον πιο άγριο και εφιαλτικό πόλεμο.
2) Στην εναντίωση στην επίθεση κατά της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας: το δεύτερο κεντρικό μέτωπο του πολέμου.
Ο Ορθόδοξος ιστός αποτελεί για την Ελλάδα, ιδιαίτερα σήμερα, το θεμέλιο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, το συνεκτικό ιστό αποτροπής της ολοκληρωτικής άλωσής μας…
3) Στη σαφή τοποθέτηση και στάση πλάι στους δίκαιους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων.
4) Στην εναντίωση τόσο στη διάλυση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων πολύχρονων σκληρών λαϊκών αγώνων, όσο και στην εθνοδιάλυση, την δήθεν «πολυπολιτισμική» πολυδιάσπαση των συνεκτικών του Λαού μας καταβολών, δεσμών και αντιστάσεων.
5) Στην εναντίωση στην επίθεση κατά της ιστορικής και εθνικής μας συνείδησης, καθώς και στα νέα ιδεολογήματα της νέας τάξης σε όλες τις ποικιλίες τους: Το ιδεολογικό μέτωπο του πολέμου.
6) Στην εναντίωση στον επικείμενο τεμαχισμό της Ελλάδας…
7) Στο ξεσκέπασμα του «όπλου» της τρομοκρατικής χειραγώγησης…
Αυτό το πλαίσιο, κατά τη γνώμη μας, συγκρούεται ασυμφιλίωτα με όλες τις στρατηγικές επιδιώξεις της Νέας Τάξης και ενώνει το «κοινωνικό» με το «εθνικό».
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν χωράνε ΟΛΕΣ οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.
Ο ελληνικός λαός χωράει, κάθε αυθεντικός αγωνιστής χωράει, αλλά ΟΧΙ οι δυνάμεις που διαιρούν και εξαπατούν τον ελληνικό λαό, ΟΧΙ οι πατριδοκάπηλοι κάθε κοπής, ΟΧΙ οι βρικόλακες των δημίων των λαών, καρικατούρες των φαιών ιδεολογημάτων…
Λίγα λόγια για τις «Επιτροπές Αγώνα»
Στην ίδια ενιαιο-μετωπική λογική πρέπει να κινείται και κάθε πρακτική συμμαχία και δράση.
Το «κτυπάμε μαζί και προχωρούμε χώρια», αν δεν το προσδιορίσεις κοινωνικά, είναι κούφια φράση. Αυτό αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της θεωρίας του «Ενιαίου Μετώπου» ΓΙΑ ΟΜΟΡΕΣ ΤΑΞΙΚΑ ΔΥΝΑΜΕΙΣ και όχι για ιδεολογικές και πολιτικές επιμειξίες.
Αυτές οι «συμμαχίες» γύρω από την Ιθαγένεια (για να περιοριστούμε μόνο σε αυτές) δεν έχουν ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με τη λογική του «Ενιαίου Μετώπου».
Ένα καιροσκοπικό συνονθύλευμα ετερόκλητων ιδεολογικών και πολιτικών δυνάμεων είναι και ΟΧΙ ένα Μέτωπο αγώνα πάνω σε ένα πρακτικό αίτημα, με συγκεκριμένο ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ.
Μια Επιτροπή Αγώνα προϋποθέτει καταρχάς συνεννόηση και συμφωνία πάνω σε ένα πρακτικό αίτημα και πλαίσιο ΟΛΩΝ των συμμετεχόντων, χωρίς ταμπέλες και ιδεολογικά ορόσημα (εθνικιστές, ΛΑ.Ο.Σ, «Χρυσή Αυγή» «ακροδεξιοί», «αριστεροί» και δεν συμμαζεύεται).
Όταν πας να κτίσεις μια επιτροπή αγώνα καλείς όλες τις δυνάμεις που θέλουν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν πάνω σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένων πρακτικών, αυστηρά δεσμευτικό για όλους.
Πρώτα γίνονται οι επαφές και οι συνεννοήσεις και μετά οι Επιτροπές.
Τι έγινε εδώ; Κάθε ένας συγκροτούσε μια «εθνοσωτήρια επιτροπή» και εκ των υστέρων συμμαχούσε με τις άλλες «επιτροπές» ή πολιτικές δυνάμεις. Το κάρο μπρος απ’ τ’ άλογο…
Το να συγκροτεί όμως ο καθένας την «επιτροπή» του αυτό αποτελεί αυτόματα λογική πολιτικής «κατασκευής». Οι ίδιες οι αυτό-αναγορεύσεις κάποιων σε «επιτροπή» , καθώς και οι ονομασίες τους (Εθνική Επιτροπή Σωτηρίας, π.χ) συνιστούν πολιτική αυθαιρεσία καιροσκοπισμού, δηλαδή «Επιτροπή» πολιτικής εμπορίας και καπελώματος.
ΣΥΝΕΠΩΣ από τη αρχή όλο αυτό το παιχνίδι κινιόταν πάνω στην καιροσκοπική κατεύθυνση συγκρότησης ενός πολιτικού συνασπισμού ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων και πατριδοκάπηλων.
Αυτό όχι μόνο δεν προωθεί καμία ενότητα δράσης, αλλά πολύ γρήγορα όλοι αυτοί οι πολιτικοί καιροσκόποι και τα ετερόκλητα πολιτικά στοιχεία θα σφαχτούν και θα συμβάλουν στην γελοιοποίηση κάθε αντινεοταξικού αγώνα.
Τέτοιου είδους «συμμαχίες» που ο καθένας σηκώνει και το δικό του πολιτικό λάβαρο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της καθεστωτικής προπαγάνδας.
Αν είναι δυνατόν να κάνεις αγώνα εναντίον της Νέας Τάξης με εξοβελισμό των κοινωνικών συμφορών, με πολιτικούς καιροσκόπους και με δυνάμεις που έχουν καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση σαν τους πλέον μοχθηρούς εχθρούς των λαϊκών αγώνων….
Σε τέτοιες καιροσκοπικές κατασκευές συνονθυλευμάτων, οι καθεστωτικές προβοκάτσιες βρίσκουν το πλέον γόνιμο έδαφος για να συκοφαντήσουν κάθε αυθεντικό αγώνα και κάθε αντινεοταξικό κίνημα.
Με καρικατούρες Επιτροπών και με πολιτικές επιμειξίες ΤΙΠΟΤΑ δεν προχωράει. Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές.
Ιδιαίτερα κάθε αυθεντικός Αριστερός πρέπει να το γνωρίζει από τις πλούσιες εμπειρίες του μέσα στα κινήματα της Αριστεράς.
Τέτοιες καιροσκοπικές συμμαχίες και μάλιστα όμορες ιδεολογικά υπήρξαν άπειρες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Καταλήξανε στους σημερινούς επιδοτούμενες επαγγελματίες αντιρατσιστές…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση