Η παραφροσύνη της λεηλασίας ή... σπάστε τις αλυσίδες…

• Μας καλούν σε νέες θυσίες εκείνοι που δεν δούλεψαν ποτέ!
• Μας ζητούν να γεμίσουμε εμείς τα ταμεία που άδειασαν αυτοί!
• Πόσο κοντά βρίσκονται στο να τους πάρει ο λαός με τις πέτρες;

Καλό είναι μα μην ξεχνάμε.
Η εκσυγχρονιστική αναλγησία του σημιτισμού μάς υποσχόταν το μελλοντικό παράδεισο της Ο.Ν.Ε.: Σφίξτε τα ζωνάρια για να μπούμε στον παράδεισο της ΟΝΕ και μετά θα απολαύσουμε τους καρπούς του παραδείσου!!!
Τα «ζωνάρια» παρασφίξανε με την πολύχρονη και αυστηρότατη λιτότητα. Αφαιρέθηκαν κατακτήσεις, ξεπουλήθηκαν εθνικοί τομείς της οικονομίας, ισοπεδωθήκανε τα πάντα, τίποτα δεν έμεινε όρθιο και το όνειρο του «παραδείσου» αποδείχτηκε εφιάλτης…
ΣΗΜΕΡΑ, η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (οι ψυχροί εκτελεστές συμβολαίων), μας λέει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια.
Ζητά από τον ελληνικό λαό να επωμιστεί νέες θυσίες, αυτή τη φορά για να ξεπεραστεί η κρίση!!!
Και όταν θα έρθει η ανάκαμψη, τότε όλοι θα δρέψουμε τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεμηθούν δίκαια»!!!
Το ίδιο παραμύθι και σήμερα: Να φτάσουμε στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης και αποκτήνωσης (γιατί ήδη βρισκόμαστε στα κατώτατα όρια επιβίωσης), να πεθάνουμε δηλαδή, και έτσι θα ξεπεραστεί η κρίση και θα έρθουν οι «απολαύσεις» του παραδεισένιου ονείρου.
Βεβαίως οι νεκροί απολαμβάνουν μόνο το όνειρο της μέλλουσας ζωής!!!
Αλλά ας δούμε όμως, αν και αυτό που εκ νέου υπόσχονται είναι ο «παράδεισος» ή μια μεγαλύτερη κόλαση.
Αλάθευτο κριτήριο είναι η ιστορική πραγματικότητα και όχι τα λόγια. Η πραγματικότητα, δηλαδή, της κατανομής του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι.
Ας δούμε, συνεπώς, πώς διαμορφώθηκε η κατάσταση από το 1990 μέχρι το 2007, πριν δηλαδή εκδηλωθεί η κρίση και ενώ στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα συνυπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εντάχθηκε στην ΟΝΕ και εισήγαγε το ευρώ:
1) Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
2) Το 1990 (σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP») τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
3) Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
4) Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ...
Συμπέρασμα
Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα», από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές(!)
Την ίδια αυτή περίοδο ο κατώτατος μισθός του εργάτη αυξήθηκε μια φορά!!!
Σε αποπληθωρισμένες τιμές η αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου έπεσε στα επίπεδα του 1985!!!
Η εργασία παρήγαγε αμύθητο πλούτο τον οποίο σφετεριζόταν το κεφάλαιο…
Με τέτοια ασύδοτη και σκανδαλώδη κλοπή του πλούτου της εργασίας, το κεφάλαιο (οι επιχειρηματίες και οι ποικίλοι «νταβάδες») συγκροτούσε και τον παρασιτικό του Μινώταυρο: Τα ποικίλα πολιτικά, δημοσιογραφικά, κομματικά, κρατικά και πνευματικά «λαμόγια», τους επιδοτούμενους «μπράβους» του και τα «γκόλντεν μπόις» του...
Ας πληρώσουν συνεπώς αυτοί από αυτά που λεηλάτησαν τόσο και τόσα χρόνια.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αγωνιστεί για να διασωθεί ένα σύστημα το οποίο τον λεηλατεί αγρίως και απάνθρωπα και τον καλεί να πληρώνει και από πάνω, ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ, τις κρίσεις της λεηλασίας του…
Δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα εκτός από τις ΑΛΥΣΙΔΕΣ του…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση