«Έκαψα την καλύβα μου να μη με φάνε οι ψύλλοι»

• Μεγάλη Μπέλλου. Που ‘να ξερε όταν το τραγούδαγε ότι έδινε πολιτική γραμμή στο μούλτι κούλτι ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Κοιτάξτε τι κάνουν οι ακράτητοι «σοσιαλιστές» του παιδιού απ’ τη Μινεσότα. Ας πούμε ότι είσαι ρέστος και μπατίρης, πιο στεγνός από ψιλά κι απ’ την έρημο Σαχάρα. Χρωστάς σ’ όσους αναπνέουν κάτω απ’ τον ήλιο. Το σπίτι σου ρημαδιό, μπαίνει ο βοριάς από μπρός και περνάει διαμπερώς ως τον ακάλυπτο χτυπώντας τα ξεχαρβαλωμένα πορτοπαράθυρα.
Πας λοιπόν στην Τράπεζα, στους νόμιμους τοκογλύφους για να δανειστείς μπας και ξεχειμωνιάσεις. Τί τους λες; Είμαι ταπί και ψύχραιμος, πάω για φούντο, και παρεμπιπτόντως έχω και καρκίνο και σε λίγο θα με πάνε οι τέσσερις;
Πόσα θα σου δώσουν, αδέρφια, κι άμα σου δώσουν, με πόσα παΐδια, νεφρά κι άλλα ζωτικά σου όργανα για τόκο, θα καλύψουν το ρίσκο τους οι μπανκέρηδες, που, όπως οι Γερμανοί και οι Τούρκοι, είναι κι αυτοί φίλοι μας και θέλουν το καλό μας; Άμα λοιπόν φωνάζεις για Τιτανικό και πας για δανεικά, πόσο σοφός ή μ&6%43@ς είσαι;
Άμα πας για δανεικά προσπαθείς να πείσεις ότι είσαι αξιόχρεος, ότι έχεις προοπτική. Πως το λέγανε; Η γυναίκα πρέπει να έχει παρελθόν κι ο άντρας μέλλον. Και η χώρα το ίδιο. Άμα πας και τους λες ότι είσαι ετοιμοθάνατος και ψεύτης και κάνεις κι εξεταστική για να τους αποδείξεις ότι τις προηγούμενες φορές που στ’ ακουμπήσανε τους φλόμωσες στο παραμύθι και στο μουσαντό, ε, μετά πάρε και το μεσαίο δάχτυλο της κουλής από το Focus. (ΣΣ, «Κουλή» έλεγε ο μεγάλος καλλιτέχνης, φιλόσοφος και πολιτικός αναλυτής Γιώργος Ζαμπέτας την Αφροδίτη της Μήλου).
Δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές. Όταν πας για δανεικά πρέπει να ‘σαι αεράτος, θέλει να φαίνεσαι κιμπάρης και μερακλαντάν. Πήγε ο Παπακωνσταντίνου με το σακκιδιάκι της Μπιρμπίλη στον ώμο κι αν δεν είχε ραντεβού, θα νομίζανε ότι μπήκε να πουλήσει αναπτήρες.

Σε τέτοιες δουλειές, για να «δαγκώσεις» τους κουτόφραγκους στήνεις μηχανή και στέλνεις αρχονταθρώπους. Στείλε τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο. Πληθωρικούς, χλιδάτους, που αποπνέουν όχι απλά σιγουριά αλλά και λίγη αλαζονεία. Δεν βλάφτει. Σου λέει, έχουν, μπορούν, απλά δυσκολεύονται προσωρινώς. Κι έτσι βάζουν το χέρι στην τσέπη. Τα δανεικά θέλουν να τα ζητάς σαν άρχοντας, όχι σαν ζήτουλας. Άμα πας τσουρούτικα και κλαψιάρικα, άμα στείλεις κανά χλεμπονιάρη, θα σου πουν, «τράβα στο Δ.Ν.Τ. μαζί με το Περού, το Εκουαδόρ και τη Σιέρα Λεόνε». Εγώ θα ‘λεγα να πάνε ο Αντιπρόεδρας με το Βαγγέλη και να πάρουν μαζί και τον Πέτρο το Κωστόπουλο, που ‘χει το κατάλληλο αξάν κι είναι και βέρος κοσμοπολίτης, εκτός από σοσιαλιστής. Είχε γνωρίσει μικρός κάτι τουρίστριες στη «Φαρίντα» κι ύστερα δούλεψε και στην Ε.Ο.Κ., πριν αναλάβει την επιμόρφωση της νεολαίας.
Κι ωραία, τους «ψήσαμε» και τ’ ακουμπήσανε στην σοφή σοσιαλιστική ηγεσία μας. Μετά; Θα πρέπει να τα πληρώσουμε, αν δεν κάνω λάθος. ΚΑΙ ΑΥΤΑ. Τί θα αλλάξει, τί θα παράγουμε; Μήπως η πολιτική και συνδικαλιστική μαφία που κατέστρεψε την βιομηχανία θα ανακρούσει πρύμνα; Μήπως οι απατεώνες και οι υπουργάρες που έκαναν τους αγρότες από παραγωγούς δούλους, θα αξιοποιήσουν έστω κάτι από αυτά για την αναδιάρθρωση της γεωργίας, αφού φάγανε όλα τα δις και τρις που δόθηκαν επί τριάντα χρόνια για το σκοπό αυτό; Σε λίγο που θα κοπούν οι επιδοτήσεις να δείτε γλέντια. Τότε που το ίδιο φορτηγό με βαμβάκι έκανε κύκλους και ζυγιζότανε 3 και 4 φορές καλά περνάγανε οι μάγκες. Μόνο που η μερσεντές που πήραν τότε, είναι πια για τα παλιοσίδερα, τ’ άλλα τα ‘φαγε η Λουντμίλα κι έμεινε η καρμιριά και κάτι υποαπασχολούμενα τρακτέρ να σκουριάζουν, πάνω σε μια γη δηλητήριο από την εντατική μονοκαλλιέργεια και το σκουπιδαριό της κάθε Μονσάντο. Η χειρότερη υπηρεσία του ΠΑΣΟΚ στην αγροτική ραχοκοκαλιά της Πατρίδας ήταν ο εθισμός στις επιδοτήσεις, στην εξάρτηση. Από δημιουργούς τους κάνανε ζητιάνους. Μιλάμε για πολύ αναδιάρθρωση!
Να σας πω με μια φράση την αναγκαία αγροτική πολιτική; «Αγροτική παραγωγή για την διατροφική αυτάρκεια του λαού μας». Δεν είναι δικό μου, τίτλος του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ήταν πριν μερικές βδομάδες. Προσυπογράφω. Για κάτι τέτοια την πάω την Αλέκα, όπως και για το από πάνω ως κάτω ειρωνικό βλέμμα στην Καϊλή, τότε που ορκιζότανε για πρώτη φορά.
Βγήκε και η εμβληματική φιγούρα της λιτότητας, ο Πάγκαλος, κι αμόλησε μια τορπίλη στον Τιτανικό, για κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, μέσω κατάργησης των θέσεων. Όπως θα πηγαίνει ο υπάλληλος το πρωί να κάτσει, θα του τραβάνε την καρέκλα, όπως κάναμε στο Λύκειο, και θα πέφτει τ’ ανάσκελα, μαζί με τη φραπεδιά. Θα του το κάνουν μια, δυο, τρεις κι ύστερα θα του παίρνουν και την καρέκλα. Τι θα κάνει ο πούστης; Πόσες μέρες θ’ αντέξει να κάθεται όρθιος; Θα πάθει κιρσούς, φλεβίτιδα, θα το πάρει απόφαση και θα ξεκουμπιστεί. Απλά σοσιαλιστικά πράγματα. Θα γυρίσουμε πίσω στο 1911. Η μονιμότητα έλεγε ένας τύπος στο ΣΚΑΪ είναι θεσμός του περασμένου αιώνα, τότε που υπήρχαν πολιτικές διώξεις, για να προστατευθούν οι υπάλληλοι από αυτές, όπως και για να μην είναι θύματα συμφερόντων κι επιχειρηματιών. Ενώ τώρα, ε, δεν υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι.
Άλλο πράγμα να μην μπορείς να διώξεις τον άχρηστο, ανίκανο ή και εγκληματία υπάλληλο με το χάλι της πειθαρχικής διαδικασίας και των υπηρεσιακών συμβουλίων κι άλλο να λες ότι θα διώξεις ανθρώπους καταργώντας τις θέσεις τους, για να ξαναθυμηθούμε από που πήρε η Κλαυθμώνος τ’ όνομα της. Ανθρώπους που η κομματοκρατία τους έπιασε στη φάκα για να τους πάρει οικογενειακώς την ψήφο. Είλωτες – πελάτες. Ξέρετε ότι μπορείς να κλέψεις, να δωροδοκηθείς, να βάλεις φωτιά στην καρέκλα του υπουργού και να πάρει καμμιά δεκαετία να σε διώξουν. Και αν… Απ’ την άλλη δεν πιστεύω ότι υπάρχει μέσος άνθρωπος που του δώσανε αληθινή αποστολή, να κάνει μια δουλειά με νόημα και δεν του άρεσε. Κανείς δεν θέλει απλά να τα ξύνει. Τα Δικαστήρια, π.χ., είναι γεμάτα κενές οργανικές θέσεις κι οι υπάλληλοι εξοντώνονται, ενώ σε άλλες υπηρεσίες παίζουνε αμπάριζα.
Πιστεύω ότι ο Πάγκαλος την αμόλησε στα πλαίσια ψυχολογικού πολέμου για να κάτσουν φρόνιμα οι είλωτες, να υποστούν τις περικοπές μισθού κι επιδομάτων, να φάνε στη μάπα τους νέους άμεσους κι έμμεσους φόρους και να κάτσουν σούζα. Με τον φόβο της ανεργίας το διορισμένο ρουσφέτι καταπίνει αμάσητο όλο το νέο φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Έτσι ο κρατικός μηχανισμός θα είναι πειθήνιος και συνεργάσιμος. Κότα. Το αληθινό νόημα είναι απλό: υπαλληλάκο, σκάσε και κολύμπα αλλιώς σου καταργώ τη θέση και τράβα στην Ομόνοια να κόβεις βόλτες μαζί με τους μπαγκλαντέζους.
Αν κάνω λάθος, αν δεν είναι απλώς μπαμπούλας και πάνε όντως να κάνουν κάτι τέτοιο, τότε θα δείτε Δεκέμβρη. Απ’ τον άλλο τον αληθινό, όχι σαν τον μαϊμού τον προπέρσινο. Πυροκροτητής στην καρδιά των νοικοκυραίων. Ή μπορεί να το κάνουν για λίγους κι ύστερα να πάνε οι συνδικαλιστές να προσκυνήσουν για να μείνει μέχρι εκεί. Απλό: Τραβάτε κουπί αγόγγυστα και δεν θα καταργήσουμε θέσεις.
Υπάρχει δε κι ένα άλλο πρόβλημα που εμβριθώς επισημάνανε όλοι οι βαριοί αναλυτές (και η Όλγα). Ζούμε πολύ, ρε σεις! Κορακοζώητοι γίναμε, τα παλιοτόμαρα και χαλάμε τους λογαριασμούς του ελληνικού υπαρκτού σοσιαλισμού. Κάτι θα σκεφτεί ο Πάγκαλος και γι’ αυτό. Έχω μια σεμνή πρόταση: όριο ζωής. Ως εδώ. Όσο χορτάσατε χλιδή, χορτάσατε. Όπως στ’ άλογα όταν γεράσουν. Να ρωτήσουμε τους Γερμανούς. Ξέρουν από τέτοιες μαζικές λύσεις. Καπούτ γεροξούρες, που θέλατε και σύνταξη.
Παρενδυτικός «σοσιαλισμός». Ξύστε την πράσινη μούχλα και θα δείτε από κάτω τον γκαζοντενεκέ. Άδειος. Τριάντα χρόνια πλιάτσικο και τώρα θα μας… σώσουν, πάλι με δανεικά. Κι επειδή αυτά δεν θα μπορούν να τα μοιράσουν ή να φτιάξουν πάλι καμιά Ολύμπικ Κέτερινγκ με εφτά εργαζόμενους ανά παρασκευαζόμενη μερίδα, θα ρίξουν καμμιά τρακοσαριά χιλιάδες ελληνοποιημένους Αμπντουλχαλήμ μέσα στην κάλπη. Έτσι νομίζουν.
Το ΠΑΣΟΚ, αδέρφια, θέλει ένα ωραίο κοινωνικό νεκροταφείο, παρδαλό, κουλτουριάρικο, ν’ αρέσει στην Αφρώ του Βούγια, χωρίς οκτάωρα, μονιμότητες κι άλλα προσκόμματα του περασμένου αιώνα. Με σημαία μια κουρελού. Και κάνει ωραία πράγματα. Πανικοβάλλει τον κόσμο, ξεφτιλίζει την χώρα και την αξιοπιστία της, πυροδοτεί τον ρατσισμό και την κοινωνική έκρηξη και τελικά να δείτε που θα τα καταφέρει. Και την καλύβα μας θα κάψει και θα μας φάνε οι ψύλλοι.
Η εικονογράφηση είναι από τον Anatolio

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση