Η διαμάχη μεταξύ Κεμαλιστών και Ισλαμιστών στην Τουρκία «καταλήγει» στην Ελλάδα...

Μαίνεται η ένταση μεταξύ του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος και των κεμαλιστών, με την αντιπαράθεση να έχει φτάσει στο «κόκκινο» χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες.
Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά το 1980 που ένα κόμμα βρίσκεται σε προστριβές αυτού του μεγέθους με τους παραδοσιακούς «θεματοφύλακες» του κοσμικού κράτους βάσει των αρχών που διατυπώθηκαν από τον ιδρυτή της σύγχρονης τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Ηδη όπως έγινε γνωστό στις 29 Δεκεμβρίου, εισαγγελέας εισήλθε στα «άδυτα των αδύτων» του Γενικού Επιτελείου και ελέγχει άκρως απόρρητα έγγραφα ειδικού χειρισμού με διαβάθμιση «Cosmic». Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της νέας Τουρκικής Δημοκρατίας που δικαστικός εισέρχεται στο Γενικό Επιτελείο και ελέγχει απόρρητα έγγραφα.
Συγκεκριμένα, μετά από τη σύλληψη οκτώ αξιωματικών των ειδικών δυνάμεων για απόπειρα δολοφονίας του Τούρκου αντιπροέδρου, ο εισαγγελέας εισήλθε στην πιο «απόρρητη» διεύθυνση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, αυτή των Ειδικών Δυνάμεων η οποία «χρεώνεται» τις ενέργειες αποσταθεροποίησης εντός και εκτός της χώρας από το 1950 και μετά και ελέγχει σειρά εγγράφων.
Μέχρι στιγμής έχουν εξαρθρωθεί από ομάδες της αστυνομίας φιλικά προσκείμενες προς την κυβέρνηση, τρεις απόπειρες ανατροπής ή καλύτερα αποσταθεροποίησης της χώρας με σκοπό τη δημιουργία «χαώδους κατάστασης» ώστε να αναγκαστεί να επέμβουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, όπως έγινε και με το πραξικόπημα του στρατηγού Κενάν Εβρέν το 1980.
Μόνο που αυτή τη φορά, τα μέτρα που προσπάθησε να πάρει το Γενικό Επιτελείο ώστε να σταματήσει την «είσοδο» ισλαμιστών στρατιωτικών σε ανώτερες βαθμίδες, τόσο στα τέσσερα σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων (Στρατός ξηράς, Αεροπορία, Ναυτικό, Στρατοχωροφυλακή) όσο και στις αστυνομικές αρχές, απέτυχε.
Ετσι εξαρθρώθηκε η περίφημη παραστρατιωτική οργάνωση «Ερκένεγκον», μια ακόμη ομάδα που σχεδίαζε «ανατρεπτικές ενέργειες» κάτω από τη σκέπη ενός συνταγματάρχη του Γενικού Επιτελείου και το περασμένο Σάββατο η σύλληψη και ανάκριση οκτών Τούρκων αξιωματικών με την κατηγορία της δολοφονίας του αντιπροέδρου της χώρας Μπουλέντ Αρίντζ.
Οι τρεις «πυλώνες-θεματοφύλακες» του τουρκικού λαϊκού κράτους, όπως τους έθεσε ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς, κατά την περίφημη ομιλία του («Νανούκ») στην εθνοσυνέλευση της χώρας, ήταν οι στρατιωτικοί, οι δικαστικοί και οι εκπαιδευτικοί (σήμερα είναι το περίφημο Συμβούλιο Ανώτατης Εκπαίδευσης-ΥÖΚ).
Και τα τρία αυτά σώματα-θεματοφυλάκων ανταλλάσουν «πυρά» με τον Ταγίπ Ερντογάν προσπαθώντας να τον ανατρέψουν.
Οι εξελίξεις στο Κουρδικό, στο Αρμενικό, στο Ιρανικό και το Κυπριακό, οι προσπάθειες δηλαδή που κάνει η κυβέρνηση Ερντογάν με τους 4 «εχθρούς» της Τουρκίας χωρίς τη συγκατάθεση του «βαθέως κράτους», το οποίο ειδικά με το Ιράν και την Ελλάδα δεν θέλει βελτίωση των υπαρχόντων σχέσεων χωρίς αποδοχή των «τουρκικών όρων» έχει συντελέσει στην αύξηση της αντιπαράθεσης.
Σε αντίθεση όμως με το παρελθόν, τόσο η κοινοβουλευτική ισχύς του Τούρκου πρωθυπουργού, όσο και η επιτήρηση που έχει καταφέρει να έχει εντός του «βαθέως κράτους» έχει δυσκολέψει οποιαδήποτε ενέργεια που θα μπορούσε να τον θέσει εκτός πρωθυπουργικού θώκου.
Αντίθετα, αμέσως γνωστοποιεί τις πράξεις των «κεμαλιστών» ώστε να τους εκθέσει στην κοινή γνώμη, δημιουργώντας ένα πλειοψηφικό πολιτικό τοίχος απέναντί τους ή αν θέλετε ένα «πολιτικό φράγμα ανάσχεσης».
Τα μαθήματα που πήραν τόσο ο Αμντουλάχ Γκιούλ όσο και ο Ταγίπ Ερντογάν θητεύοντας στο πλάι του μέντορά τους Νετσμεντίν Ερμπαγκάν-ο οποίος ανατράπηκε από την πρωθυπουργία με «βελούδινο πραξικόπημα» από τους στρατιωτικούς το 1997-δεν πήγαν χαμένα όπως αποδεικνύεται.
Η «αχίλλειος πτέρνα» που λέγεται Ελλάδα…
Και εδώ έρχεται να προστεθεί ο παράγοντας Ελλάδα. Αποτελεί ίσως την «αχίλλειο πτέρνα» της κυβέρνησης Ερντογάν. Εδώ τον πλήρη έλεγχο των κινήσεων τον έχει το «κεμαλικό κράτος». Οι Ενοπλες Δυνάμεις, η πλειοψηφία του Υπουργείου Εξωτερικών και η Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) είναι υπό τον έλεγχό τους. Ο «απαραίτητος μηχανισμός» εν ολίγοις, για να στηθεί μια κρίση που θα κλονίσει την κυβέρνηση Ερντογάν. Είναι η μοναδική ίσως περίπτωση που οι Τούρκοι πολίτες δεν πρόκειται να αντιδράσουν. Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας πάντα η «ζυγαριά» γέρνει υπέρ των στρατιωτικών.
Ιδιαίτερα από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά, είχαμε μια συνεχή αύξηση της τουρκική προκλητικότητας σε σημείο να εισέλθουν εντός του πεδίου βολής της Ανδρου τη στιγμή που ασκούνταν μονάδες του Πολεμικού μας Ναυτικού. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τις υπερπτήσεις τους πάνω από ελληνικό έδαφος, που θεωρητικά, οι ακρίτες μας αντί να βλέπουν να «σχίζει τον αέρα η γαλανόλευκη» βλέπουν να τον «σχίζει» η… «ημισέληνος» καταβαραθρώνοντας το ηθικό τους. Και φυσικά οι καθημερινές παραβιάσεις, με τελευταίο συμβάν την «παύση» του δικαιοστασίου Παπούλια-Γιλμάζ με παραβιάσεις την ημέρα των Χριστουγέννων.
Και ήρθε και το ζήτημα του «δικτύου κατασκόπων» της ΕΥΠ στα παράλια της Τουρκίας, όπου οι Τούρκοι επί της ουσίας απέλασαν έναν Ελληνα διπλωμάτη με την κατηγορία της κατασκοπίας και ως υπεύθυνο του δικτύου, ενώ έκαναν έντονο διάβημα στην Αθήνα ζητώντας εξηγήσεις. Φυσικά, αυτό πέρασε και περνάει στα «απαρατήρητα» για να μη διαταραχθούν «οι εξαιρετικές σχέσεις των δύο χωρών» (sic) όπως είπε στις αρχές Δεκεμβρίου από την Αθήνα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμεντ Νταβούντογλου.
Ετσι λοιπόν, απροκάλυπτα οι Τούρκοι μας δείχνουν τις προθέσεις τους σε όλα τα επίπεδα. Και εμείς να μιλάμε για διεθνές δίκαιο και συνθήκες, θυμίζοντας τον «πατέρα του κατευνασμού» Τσαμπερλέιν, ξεχνώντας τι σημαίνει στην στρατηγική: «αποτρεπτική ισχύς», «ισοδύναμο τετελεσμένο», «πολιτική βούληση».
Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε, πως η «συναισθηματική» εξωτερική πολιτική δεν προσφέρει τίποτε. Ούτε οι «κουμπαριές», ούτε οι «κλάδοι ελαίας», ούτε οι «κόκκινες γραμμές». Αυτή είναι στρατηγική και πολιτική που ούτε κατάφερε και ούτε θα καταφέρει να διαφυλάξει την ασφάλεια μιας χώρας. Πάντα ο «δυνατός» θα εποφθαλμιά τον «αδύνατο». Είναι βασική και κύρια αρχή των διεθνών και στρατηγικών σχέσεων, που οι Τούρκοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί γνωρίζουν αλλά εμείς για «κάποιο λόγο» ξεχνάμε.
Ισως η φράση που ταιριάζει καλύτερα στις σημερινές σχέσεις των δύο χωρών είναι αυτή που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: «Πάσσαλος, πασσάλω εκκρούεται»...
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση