Οι "ευνούχοι" της Αριστεράς είναι οι κύριοι υπεύθυνοι του φασισμού της μεταπολίτευσης

Τσίπρας, Σύριζα και ΚΚΕ

Ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα "φλύαρο" ον. Πολλές φορές πιο φλύαρο κι απ' ό,τι τον συμφέρει να είναι. Γιατί; Γιατί δεν μιλάει μόνον με το στόμα. "Μιλάει" ολόκληρος και αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό.
Η γλώσσα του σώματος είναι "μαρτυριάρα" ακόμα κι όταν η σκέψη είναι απόλυτα εχέμυθη. Η γλώσσα του σώματος αποκαλύπτει απώτατες ή απόκρυφες σκέψεις, οι οποίες δεν εξωτερικεύονται, είτε γιατί δεν πρέπει είτε γιατί δεν συμφέρει. Αυτό το χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να ξεφύγει της "προσοχής" της λαϊκής σοφίας και από εκεί προέρχεται και το γνωστό …"θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει".
Όλοι μας είδαμε τον Τσίπρα στις ανακοινώσεις του μετά το πέρας των εκλογών. Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ευτυχής και το "φώναζε" με όλο του το σώμα. Δεν υπήρχε στο βλέμμα του η "σκιά", που συνήθως υπάρχει σε μια χαρά, όποια κι αν είναι αυτή. Η "σκιά" μιας απώτατης σκέψης, που, ακόμα και μέσα στη χαρά, "βλέπει" δυσάρεστα πράγματα. Η "σκιά" αυτού που νίκησε στιγμιαία και γνωρίζει ότι την επόμενη μέρα θα έρθει αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Η "σκιά" αυτού, που επιβίωσε σήμερα, αλλά δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενη μέρα. Η "σκιά" του οποιουδήποτε κερδίζει μια μάχη, αλλά που συνεχίζει να συμμετέχει σε έναν πόλεμο, που γνωρίζει ότι δεν έχει τελειώσει.
Η χαρά του Τσίπρα ήταν τέλεια και το έδειχνε. Ήταν η χαρά αυτού, που δεν είχε δεύτερες και δυσάρεστες σκέψεις. Ήταν η χαρά αυτού, που κέρδισε τον "πόλεμο". Ήταν η χαρά αυτού, που πέτυχε τον απόλυτο στόχο του. Αυτού, που δεν έχει ανώτερο στόχο να πετύχει. Αυτή η "σκιά" έλλειπε από το βλέμμα του Τσίπρα. Η "σκιά", που υπήρχε στους άλλους πανηγυρίζοντες. Η "σκιά", που υπήρχε στη χαρά του Παπανδρέου, η οποία είχε σχέση με την επόμενη μέρα της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών. Η "σκιά", που υπήρχε στη χαρά του Καρατζαφέρη, η οποία είχε σχέση με την αποτυχία του στην κατάκτηση του απόλυτου στόχου.
Στη χαρά του Τσίπρα δεν υπήρχε καμία "σκιά". Αυτό ακριβώς αποκάλυψε το "φλύαρο" σώμα του Τσίπρα. Αποκάλυψε τον πραγματικό του στόχο. Τον στόχο της ζωής του μέσα από την επιλογή της πολιτικής που ακολούθησε. Στόχος του ήταν να "διοριστεί" στο δημόσιο. Η γνήσια και "ανόθευτη" χαρά του μπορεί να συγκριθεί μόνον με τη χαρά ενός φουκαρά, που διορίζεται στο δημόσιο. Αυτού, που πεινούσε και ονειρευόταν κάποτε να μην πεινάει και στην ιδανικότερη περίπτωση να το πετυχαίνει με αργομισθία.
Αυτό πέτυχε ο Τσίπρας. Γι' αυτό χαιρόταν. Στις τελευταίες εκλογές κατάφερε και αποκαταστάθηκε. Έλυσε το βιοποριστικό του πρόβλημα. Δεν θα τον απασχολήσει ξανά το οικονομικό. Έγινε βουλευτής και άρα ένας υψηλόμισθος δημόσιος "υπάλληλος" των χιλιάδων ευρώ. Όνειρό του ήταν να ζήσει κι αυτός με τη σειρά του την εύκολη ζωή του προκατόχου του. Να γίνει Αλαβάνος στη θέση του Αλαβάνου. Να γίνει παράσιτο στη θέση του παρασίτου. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα "φορτία", που τον περιμένουν ως πολιτικές "υποχρεώσεις", είναι τα καθήκοντα της καθημερινότητας ενός υπαλλήλου.
Οι πολιτικές του βλέψεις περιορίζονται στην "αυλή" του Σύριζα. Δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτήν και δεν θέλει να ξεφύγει. Δεν έχει άγχος για τη πολιτική του "παραγωγή" και άρα για την απόδοσή του, γιατί απλούστατα δεν θα κληθεί να κυβερνήσει ποτέ. Δεν θα στοχεύσει ποτέ εκεί. Γι' αυτόν τον λόγο ανακοίνωνε με ιδιαίτερη χαρά αυτά τα οποία έπρεπε να τον θλίβουν ως αρχηγό ενός κόμματος, το οποίο για μια ακόμα φορά υπέστη συντριπτική ήττα.
Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα —με μόνιμη παρουσία στο πολιτικό σκηνικό— ν' αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα με "ευκαιρίες" δεκαετιών, δημόσιο χρήμα, κρατικές θέσεις και όλα τα ΜΜΕ στη διάθεσή του, να περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα των εκλογών, για να δει όχι αν νίκησε, αλλά αν επιβίωσε. Αυτού του κόμματος αρχηγός είναι ο ανόθευτα χαρούμενος Τσίπρας. Ο Τσίπρας, ο μέγας "700πατερούλης".
Ο Αλέξης και βέβαια και η οικογένειά του δικαιούνται να είναι τα απόλυτα πρότυπα της εποχής μας. Ο καθένας από αυτούς —στο επίπεδό του— μπορεί να γίνει πρότυπο για τους υπόλοιπους Έλληνες. Ο Αλέξης μπορεί να γίνει πρότυπο για τα εκατομμύρια νέων, οι οποίοι σήμερα ταλαιπωρούνται από την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η οικογένειά του μπορεί να γίνει πρότυπο για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες έχουν μικρά παιδιά και πρέπει να τους προσφέρουν έναν "βατό" δρόμο προς την επιβίωση. Πρότυπο "επιτυχίας" για τη σύγχρονη εποχή. Η τρανταχτή απόδειξη όλων όσων ο Αλέξης ισχυρίζεται και προτείνει στη γενιά των 700. Στην άνεργη γενιά των νέων, που θέλει να πετύχει και δεν γνωρίζει πώς να το κάνει.
Θα ξεκινήσουμε με την οικογένειά του, για να καταλάβει ο αναγνώστης —και κυρίως ο φτωχός και χωρίς "μέσα" αναγνώστης— τι σημαίνει "σωστός" οικογενειακός προγραμματισμός. Μια μέση ελληνική οικογένεια χρησιμοποιεί τα μέσα και τις "άκρες" της, για να δώσει ένα αρχικό κεφάλαιό στο παιδί της, ώστε να ξεκινήσει την πορεία του. Του δίνει "μαγιά", ώστε να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση. Τι είχε ως δυνατότητα η οικογένεια του Τσίπρα; Επαφές με τη διαπλοκή των εργολάβων, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες. Υποχρεώσεις, συνεργασίες και φιλίες δεκαετιών "εξαργυρώθηκαν", για να βοηθηθεί το "παιδί". Από εκεί και πέρα με λίγα καδρόνια, λίγες πέτρες και μερικές σπασμένες τζαμαρίες κατόρθωσε και έβαλε τον Τσίπρα μέσα στα σπίτια μας.
Το παιδί με τα μέσα της οικογένειας πήρε μια καλή "προκαταβολή". Μπήκε μέσα στα σαλόνια μας και έστησε τον μικρό και ταπεινό του "πάγκο". Αυτό όμως δεν αρκούσε. Αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο και η οικογένειά του τον ήθελε μεγαλοεπιχειρηματία. Ο Τσίπρας τη δικαίωσε, γιατί ήταν "καλό" παιδί. Δεν θα αρκούνταν στον "πάγκο". Ήταν θέμα χρόνου ν' αγωνιστεί για την επέκταση. Ο χρόνος επιβεβαίωσε τον οικογενειακό σχεδιασμό και τώρα είναι "μαγαζάτορας". Είναι αρχηγός ενός κόμματος της Βουλής. Ο μικρός "πάγκος" μέσα σε λίγα χρόνια έγινε γωνιακό "μαγαζί". Από τους πιο επιτυχημένους "επιχειρηματίες" κάτω των σαράντα.
Ο Τσίπρας απέδειξε με την προσωπική του πορεία ότι μπορεί να πετύχει κάποιος με τις "συμβουλές" του. Μπορεί κάποιος να πετύχει με έναν καλό επαγγελματικό "προσανατολισμό" και την ανάλογη επιλογή των σπουδών, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τη σπουδαιότητα της οικογενειακής υποστήριξης. Απλά πράγματα. Ο Τσίπρας έχει εξασφαλίσει μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να έχει δουλέψει ούτε μία ολόκληρη ημέρα. Το μόνο που έχει κάνει στη ζωή του είναι να περιφέρει τη σάρκα του στην περιοχή των Εξαρχείων και σε κάποια "διαπλεκόμενα" γραφεία. Είναι ίσως ο μόνος Έλληνας πολιτικός, ο οποίος πραγματικά μερίμνησε για το πολιτικό "προφίλ" κυριολεκτικά. Χωρίστρα, βλέμμα και "επαναστατική" μαγκιά. Τίποτε άλλο. Απολύτως τίποτε.
Θεωρητικά ο Τσίπρας σπούδασε στο Πολυτεχνείο και ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Πρακτικά "σπούδασε" ΚΝΕ και απλά το έκανε στις εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσε τις ίδιες "σπουδές" να τις κάνει και στις εγκαταστάσεις της Παντείου, της Ιατρικής κλπ... Οι βασικές του "σπουδές" όμως ήταν η ΚΝΕ. "Σταλινισμός", "γκαγκεμπιτισμός", "χαφιεδισμός", "προβοκατορισμός" …ήταν μερικά από τα βασικά μαθήματα "κορμού". Απλά, ως επιλογή, λόγω εγκαταστάσεων, έμαθε και λίγη στατική, όπως θα μπορούσε να μάθει μακροοικονομία ή ανατομία, αν "σπούδαζε" σε άλλες εγκαταστάσεις. Όταν οι μηχανικοί συμφοιτητές του μάθαιναν NQM, ο Τσίπρας μάθαινε KGB. Για την επιτυχία και τους καλούς βαθμούς στα "δευτερεύοντα" μαθήματα φρόντιζε η Πανσπουδαστική.
Τι σημαίνει στην πραγματικότητα να σπουδάσεις "ΚΝΕ"; Να πάρεις την εφαρμοσμένη τεχνογνωσία τού να ζεις απροβλημάτιστα μέσα από τη διαχείριση των προβλημάτων των άλλων. Να ζεις ως επώνυμος και προπάντων πλούσιος, διαχειριζόμενος τα προβλήματα άσημων και φτωχών. Να μάθεις να ζεις ως πλούσια "μοιρολογίστρα" στις "κηδείες" των "άλλων". Να μάθεις να ρεύεσαι στις ντάτσες, όταν απ’ έξω οι οπαδοί σου πεινάνε. Αυτή είναι η "τεχνογνωσία", που δίνει η ΚΝΕ. Η τεχνογνωσία του "νομπελίστα" Λένιν. Η τεχνογνωσία του "πρύτανη" Στάλιν.
Από εκεί και πέρα, μετά το πέρας των "σπουδών", ο καθένας επιλέγει πού θα στήσει το "μαγαζί" του και τι θα χρησιμοποιήσει ως κεφάλαιό του. Όλοι οι μηχανικοί μαθαίνουν την ίδια στατική και την ίδια αντοχή υλικών, αλλά, όταν βγαίνουν στην αγορά, δεν κάνουν τα ίδια πράγματα. Με τις ίδιες γνώσεις από το ίδιο Πολυτεχνείο άλλος φτιάχνει γέφυρες και άλλος σπίτια. Δεν έχει σημασία αυτό. Η γνώση "μπαίνει" εκεί όπου συμφέρει τον ιδιοκτήτη της να τη βάλει.
Αυτό έκανε κι ο Τσίπρας. Έμαθε την τεχνογνωσία τού πώς να γίνεσαι "πατερούλης" εργατών και όταν βγήκε στην αγορά επέλεξε την "εξειδίκευσή" του. Δεν ήθελε να μπει στην κορεσμένη από το ΚΚΕ αγορά των "εργατοπατέρων". Διάλεξε νέα κι ακόμα πιο προχωρημένη "αγορά". Διάλεξε την αγορά της γενιάς των άνεργων και πτυχιούχων των 700 ευρώ. Προσπάθησε να εμφανιστεί σαν "πατερούλης" της. Με την καλή "τεχνογνωσία", που πήρε από την ΚΝΕ, ήταν εύκολο να το καταφέρει. Ως γνήσιος σταλινικός "ξεκαθάρισε" το τοπίο στον ανταγωνισμό και ανέλαβε επικεφαλής. Ως γνήσιο παιδί του Στάλιν "διορίστηκε" από τον Αλαβάνο στη θέση του και μετά τον "έφαγε".
Όλα αυτά δεν είναι "τυχαία". Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει κάνει καλές "σπουδές". "Σπουδές", που δεν θα τον αφήσουν ποτέ να πεινάσει. Ό,τι κι αν προκύψει στο επαγγελματικό του μέλλον, αυτός τη γνωρίζει τη φάμπρικα. Ακόμα κι αν αποτύχει στην "αγορά" που επέλεξε, δεν τον "φοβόμαστε". Θα τη βρει την άκρη. Η "τεχνογνωσία" που πήρε είναι άριστη.
Ακόμα κι να τον διώξουν από τον Σύριζα, θα επιβιώσει. Αρτιμελής είναι, μπορεί ν' αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κουτσών. Πού θα βρουν οι κουτσοί καλύτερο εκφραστή; Έναν γνήσιο "επαναστάτη", να προστατεύσει τα συμφέροντά τους; Αν γίνει ποτέ η επανάσταση των φτωχών κουτσών, τότε ο Τσίπρας θα είναι ο πλούσιος και αρτιμελής "επαναστάτης", που θα την πυροδοτήσει. Αντί "Τσε", θα έχουμε "Τσι". "Viva κουτσοChi".
Αυτός ο άνθρωπος των παλαιών κατεστημένων και των κομματικών μέσων έρχεται σήμερα και παριστάνει τον εκφραστή της ανανέωσης και της αξιοκρατίας. Αυτός ο άνθρωπος, που, ελέω διαπλοκής και εργολαβικών συμφερόντων, εξασφάλισε το πλούσιο "παντεσπάνι" της εξουσίας, είναι αυτός ο οποίος φιλοδοξεί σήμερα να οδηγήσει τους φτωχούς νέους εναντίον της εξουσίας. Ένα νεαρό στη βιολογική ηλικία κορμί, το οποίο περιβάλλει μια υπέργηρη —σε βαθμό σήψης— σταλινική ψυχή. Αυτό ακριβώς είναι ο Τσίπρας. Ένας μεταμφιεσμένος "δεινόσαυρος" του παρελθόντος. Ένας σταλινικός Dorian Gray.
Δυστυχώς όμως γι' αυτόν το "σώμα" του ήταν "φλύαρο". Τον αποκάλυψε, γιατί δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Δεν μπορούσε να μην "φωνάξει" δυνατά. "Μαμά, μπαμπά, σώθηκα, βολεύτηκα, τα καταφέραμε". Ζήτω ο Στάλιν και οι "πατέντες" του. Αν η επιτυχία της βουλευτικής έδρας έμοιαζε με την τελετή των Όσκαρ, θα μαθαίναμε και ποιους θα ευχαριστούσε. Θα ευχαριστούσε την οικογένειά του και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία του. Σίγουρα τον κύριο Μπόμπολα, τον κύριο Λαμπράκη, τους γνωστούς-"αγνώστους", τους παρακρατικούς, τον Λαζόπουλο, αλλά και τους φίλους Αμερικανούς για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.
Από εδώ και στο εξής ο Τσίπρας θα πρέπει να δείξει "έμπρακτα" την ευγνωμοσύνη του σε όλους αυτούς. Θα πρέπει να δώσει τις "αντιπαροχές" του. Τον Δεκέμβριο ο Τσίπρας έχει υποχρέωση απέναντι στους "εργοδότες" του. Ανειλημμένες υποχρεώσεις, όπως θα μας έλεγε η κρατικοδίαιτη αποσπασμένη γραμματέας του. Θα πρέπει να οργανώσει ταραχές για την "επέτειο" των Δεκεμβριανών και άρα θα πρέπει να μεταμφιεστεί εκ νέου και σε φτωχό, θλιμμένο και συμπάσχοντα "επαναστάτη", προκειμένου ν' αποκτήσει γραμμή επικοινωνίας με τους φτωχούς και τους αδύναμους, οι οποίοι θα θελήσουν ν' αντιδράσουν.
Γι' αυτόν τον λόγο ο κύριος Αλέξης με τον μισθό των δύο περίπου εκατομμυρίων δραχμών τον μήνα θα ξανανοίξει τα σεντούκια του, για να βγάλει από μέσα τα ρούχα της δουλειάς. Τα ρούχα, που φορούσε στο Πανεπιστήμιο, όταν ήταν μέλος της Πανσπουδαστικής. Τα ρούχα, που φορούσε όταν "σερνόταν" στα Εξάρχεια, κάνοντας τη σταλινική "διατριβή" του. Τα Armani και τα Versace θα τα αφήσει στην άκρη για τα Debate, τις προεδρικές δεξιώσεις και τα "γαμπρίσματα". Λογικό είναι. Άλλα τα ρούχα της δουλειάς, που αποτυπώνουν την "ιδεολογία" μας και άλλα τα ρούχα της προσωπικής μας ζωής, που αποτυπώνουν το "πορτοφόλι" μας. Με άλλα ρούχα ψάχνουμε συνοδοιπόρους οπαδούς και με άλλα ψάχνουμε γκόμενες.
Με αυτά τα ρούχα της διάσημης "γραμμής"-Παπαρήγα θα προσπαθήσει να εμφανιστεί σαν όμοιος με τους εξεγερμένους ανέργους όλων των ειδών. Όλους αυτούς, οι οποίοι θα κουβαλήσουν με το ταπεινό και μικρό προσωπικό τους "κουβαδάκι" το "νερό" που χρειάζεται, για να γυρίσει ο "μύλος" της εξουσίας. Ο "μύλος" των αφεντικών του Τσίπρα, οι οποίοι έχουν συμφέρον από νέες ταραχές τον Δεκέμβριο. Να κάνουν και απόσβεση εξόδων τα αμερικανοβρετανικά τηλεοπτικά συνεργεία, που θα σπεύσουν στην Αθήνα εκείνη την εποχή.
Όλοι αυτοί οι δικαίως εξοργισμένοι νέοι ας σκεφτούν το εξής απλό. Ο Τσίπρας, που θα τους "αγκαλιάσει" σαν συναγωνιστές και συνοδοιπόρους στα μελλοντικά Δεκεμβριανά, τα έχει λυμένα τα προβλήματά του. Ακόμα κι αυτά που δεν μπορεί να τα λύσει μόνος του, έχει εξασφαλίσει την επιλογή να του τα λύνουν άλλοι. Μετά την "αντιεξουσιαστική" του δράση θα πάει στο γκισέ της εξουσίας να πάρει κάποιες χιλιάδες ευρώ ως μισθό.
Ποσό, το οποίο θα διπλασιαστεί εκείνη την εποχή, λόγω των εορτών. Ποσό, το οποίο ο μέσος Έλληνας δεν διαθέτει ούτε ως καταθέσεις των κόπων της ζωής του. Ποσό, το οποίο διαχωρίζει τους "εκλεκτούς" Έλληνες —όπως είναι ο Τσίπρας— από τους "κοινούς" —όπως είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν—. Τους "εκλεκτούς", που διορίζονται σε θέσεις τέτοιες, οι οποίες για τους υπόλοιπους είναι απλά απρόσιτες. Να μην πάρει ο φουκαράς δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ να κάνει καλά Χριστούγεννα;
Ποσό, το οποίο μπορεί μέχρι τότε και να έχει αυξηθεί με υπογραφή και του ιδίου του Τσίπρα, εφόσον ηγείται ενός κόμματος, το οποίο αποδεδειγμένα ψηφίζει θετικά για οτιδήποτε αφορά τις αυξήσεις των μισθών και των προνομίων των βουλευτών. Έχει άλλωστε και ιδεολογικό "άλλοθι" για ό,τι κάνει. Οι εργαζόμενοι πάντα πρέπει να παίρνουν όσα περισσότερα μπορούν. Τι φταίνε αυτοί που μπορούν; Θα πάρουν αυτοί πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά θα "φροντίσουν" να πάρουν και οι άλλοι. "Όσα περισσότερα μπορούν". Θεμιτό είναι για τους εργαζόμενους. Αν τώρα οι υπόλοιποι δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά με τα μέλη της "φυλής" του Σύριζα, δεν πειράζει. Την άλλη φορά. Στα επόμενα "Δεκεμβριανά".
Οι νέοι, που σήμερα αντιδρούν, πρέπει ν' ανοίξουν τα μάτια τους. Είναι υποχρεωτικό, πριν πάρεις την απόφαση να "πολεμήσεις", να έχεις μια εικόνα του πεδίου της μάχης. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι όμοιοί τους και ποιοι όχι. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι έχουν κοινά προβλήματα με τους ίδιους και ποιοι δεν έχουν καθόλου προβλήματα, όπως ο Τσίπρας. Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι τρώνε και πίνουν με τους "άλλους" και κάθε φορά που τους βολεύει αλλάζουν "στρατόπεδο". Όλοι αυτοί, που στις τσέπες τους δεν θα έχουν ούτε κέρμα για το μετρό, ας σκεφτούν με ποιον θα "βαδίσουν" προς το μέλλον. Ας σκεφτούν σε ποιον δίνουν τη δυνατότητα να τους εκφράσει. Ας σκεφτούν σε ποιον δίνουν τη δυνατότητα να "τρυπώσει" ανάμεσά τους.
Όλοι αυτοί οι νέοι, που εργάζονται χωρίς ασφάλεια, ας σκεφτούν ότι ο Τσίπρας με άλλη μια θητεία —που θα του προσφέρουν οι ίδιοι— θα έχει εξασφαλίσει ακόμα και τη σύνταξή του. Από τώρα γνωρίζει ότι όχι απλά θα εξασφαλίσει σύνταξη, αλλά θα εξασφαλίσει την πλούσια σύνταξή του. Θα εξασφαλίσει την άνεση του Αλαβάνου, που βλέπει από την Πεντέλη το "ποίμνιό" του. Θα εξασφαλίσει την άνεση των σταλινικών "επαναστατών" να βλέπουν τα "ποίμνια" ν' αγωνίζονται, πίνοντας το παλιό κρασί τους, τρώγοντας το ρώσικο χαβιάρι τους και καπνίζοντας το κουβανικό πούρο τους.
Λίγο "σπρώξιμο" ρε παιδιά. Τι ζητάει ο φουκαράς ο Τσίπρας; Λίγες φασαρίες τον Δεκέμβρη, για να τον "ξανασπρώξουν" τα αφεντικά του και στις επόμενες εκλογές, ώστε να εξασφαλίσει το παιδί από τώρα τη σύνταξή του. Να μην κακοπέσει στα γεράματά του. Να μπορούν, παρέα με τον Παπαδημούλη ή τον Ψαρριανό, ν' ασχοληθούν απερίσπαστοι με τα προβλήματα των φτωχών, της οικολογίας και των Σκοπιανών. Να μπορούν αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι …είναι καλύτερα να είσαι πλούσιος και επαναστάτης, παρά φτωχός και μαλάκας, να εξασφαλίσουν πολλούς από τους δεύτερους, ώστε να έχει απόδοση η δική τους πλουσιοπάροχη "επαναστατική" επιλογή.
Αυτοί οι νέοι πρέπει να δούνε ποιοι θα σπεύσουν να τους "αγκαλιάσουν" στα "Δεκεμβριανά", τα οποία από τώρα προετοιμάζονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες και το τοπικό παρακράτος. Πριν αρχίσουν αυθόρμητα ν' "αγκαλιάζουν" τον σύντροφο Τσίπρα, καλό είναι να του ρίξουν μια δεύτερη "ματιά". Ας ξεκινήσουν από τα βασικά. Ας δούνε με ποιους θα είναι "παρέα", όταν θα επιχειρήσει να τους ξαναπλησιάσει, γιατί το πιο πιθανό είναι να συνοδεύεται από παρακρατικούς και ασφαλίτες στην αντιεξουσιαστική του "πάλη".
Επειδή οι καιροί είναι ύποπτοι, τα όσα προτείνουμε στους νέους τα προτείνουμε και στον ίδιο τον Τσίπρα. Καλό είναι κι αυτός να ρίχνει μια δεύτερη "ματιά". Πριν πέσει σε "αγκαλιές", καλό είναι να δει ποιοι σηκώνουν τα χέρια. Απλά πράγματα. Τα χέρια πάντα σηκώνονται με τον ίδιο τρόπο, είτε για ν' αγκαλιάσουν είτε για να καρπαζώσουν. Στο τέλος μόνον καταλαβαίνεις για τι ακριβώς σηκώθηκαν. Ο Τσίπρας ας γνωρίζει ότι το έργο, το οποίο θα "ανεβάσουν" σε έναν περίπου μήνα, δεν θα έχει το τέλος που είχε η περσινή "παράσταση". Η νέα έκδοση των "Δεκεμβριανών" μπορεί να έχει εκπλήξεις και ανατροπές. Όπως όλες οι μεγάλες "επιτυχίες" άλλωστε.
Σύριζα
Ο "ευνούχος" της πολιτικής ζωής
Μετά από κάθε εκλογική διαδικασία —και βλέποντας το πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού και νυν Σύριζα να πανηγυρίζει έξαλλα την κάθε νέα αποτυχία του— μας έρχεται στο μυαλό ένα παλιό ανέκδοτο με τους Ποντίους. Τι μας έλεγε εκείνο το ανέκδοτο; Μας έλεγε για έναν αγώνα πόλο μεταξύ Ποντίων και μιας άλλης ομάδας. Ο αγώνας εκείνος είχε εξελιχθεί σε μια πραγματική πανωλεθρία για τους Πόντιους, εφόσον είχαν χάσει με ένα σκορ 50-0.
Το παράδοξο όμως ήταν ότι μετά τη λήξη εκείνου του αγώνα, βγήκαν οι Πόντιοι από την πισίνα και πανηγύριζαν έξαλα. Πιο έξαλα ακόμα κι απ' τους ίδιους τους νικητές. Κάποιος άσχετος, που έτυχε να παρακολουθεί εκείνον τον αγώνα, παραξενεύτηκε από αυτά που έβλεπε. Ρωτάει λοιπόν τον διπλανό του να του εξηγήσει τον ανεξήγητο αυτόν πανηγυρισμό. Η εξήγηση ήταν απλή. Οι Πόντιοι πολίστες πανηγύριζαν, γιατί απλά κατόρθωσαν και ολοκλήρωσαν το παιχνίδι τους χωρίς απώλειες. Δεν είχε πνιγεί κανένας από αυτούς.
Το ανάλογο συμβαίνει και με τον Σύριζα. Ως κόμμα μπαίνει στον αγώνα των εκλογών, όπως μπαίνει μια ομάδα πόλο στην πισίνα. Η ομάδα πόλο δεν μπαίνει εκεί μέσα ούτε για να κολυμπήσουν ούτε για να επιπλεύσουν τα μέλη της. Μπαίνει για να κερδίσει τον αντίπαλό της σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι με πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Αυτός είναι ο μόνος αντικειμενικός της στόχος. Δεν έχει άλλο στόχο μέσα στην πισίνα μια ομάδα πόλο. Αν χάνει διαρκώς, δεν έχει κανένα νόημα να μπαίνει μέσα σ' αυτήν. Πολίστες είναι τα μέλη της και όχι αμέριμνοι κολυμβητές.
Το γεγονός ότι, για να είσαι πολίστας, απαιτείται να γνωρίζεις κολύμπι, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Γνωρίζεις κολύμπι, για να σε βοηθήσει αυτό να επιτύχεις τον στόχο του πολίστα. Και ένας ποδοσφαιριστής στην πραγματικότητα ένας γρήγορος περιπατητής είναι, αλλά δεν παίζουν στις ομάδες όλοι όσοι μπορούν να περπατάνε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κόμματα και τους πολιτικούς που τα στελεχώνουν. Το γεγονός ότι το κάθε κόμμα ή τα στελέχη του μπορεί να έχουν κατασταλάξει σε μια κάποια ιδεολογία, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Σημασία έχει με αυτήν την ιδεολογία σε τι προτάσεις καταλήγεις για τα τρέχοντα προβλήματα. Τι προτάσεις καταθέτεις, για να σε επιλέξει ο λαός να τον κυβερνήσεις. Αυτές τις προτάσεις εκφράζεις και αυτές αντιπροσωπεύεις.
Τα κόμματα, δηλαδή, δεν αντιπροσωπεύουν ιδεολογίες, όπως οι ομάδες πόλο δεν αντιπροσωπεύουν στυλ κολύμβησης. Ιδεολογίες μπορούν ν' αντιπροσωπεύουν οι σύλλογοι, τα πνευματικά "εργαστήρια", οι λέσχες ή ακόμα και τα καφενεία. Τα κόμματα αντιπροσωπεύουν απόψεις κυβερνητικής. Συγκεκριμένες απόψεις κυβερνητικής, οι οποίες καταγράφονται στο κυβερνητικό του πρόγραμμα και κατατίθενται στον λαό, προκειμένου να τις επιλέξει. Αυτό από μόνο του καθορίζει το σύνολο των όσων τα αφορούν.
Ένα κόμμα ιδρύεται, λειτουργεί και υπάρχει μόνον για να κυβερνήσει. Για κανέναν άλλο λόγο. Ένα κόμμα αντιπροσωπεύει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και τίποτε άλλο. Αγωνίζεται και λειτουργεί μόνον με έναν στόχο. Να γίνει γνωστό αυτό το πρόγραμμά του, προκειμένου να προσφερθεί ως επιλογή στο σύνολο του λαού. Από τη στιγμή που το πρόγραμμα αυτό τύχει της πανελλήνιας δημοσιότητας και απορριφθεί από τον λαό, δεν έχει νόημα να υπάρχει ο εκφραστής του και άρα το κόμμα. Δεν έχει νόημα να υπάρχει ένα κόμμα με γνωστές τις θέσεις του και έχοντας απορριφθεί επανειλημμένως από τους ψηφοφόρους.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Σύριζα. Συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια γεύεται διαρκώς την ήττα. Έχει υποστεί συντριπτικές ήττες. Ο λαός το έχει ταπεινώσει επανειλημμένως και με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο λαός το έχει απορρίψει επανειλημμένως με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Με όλα τα μέσα στη διάθεσή του δεν κατορθώνει ποτέ να κάνει τίποτε παραπάνω από το να εισέλθει στη Βουλή, εξαιτίας του εκλογικού νόμου.
Αυτό το κόμμα είναι που μας θυμίζει το ανέκδοτο με τους Ποντίους. Συμμετέχει σε όλους τους αγώνες και πανηγυρίζει έξαλα τις ήττες του. Γιατί; Γιατί έχει βρει τον τρόπο να συνεχίσει την παρουσία του στο "πρωτάθλημα". Γιατί, χωρίς να απειλεί κανέναν, εξασφαλίζει κρατικές επιχορηγήσεις ομάδων "πόλο". Γιατί, χωρίς να διαθέτει ικανούς "παίκτες", τα στελέχη του πληρώνονται σαν τέτοιοι. Αυτός είναι ο μοναδικός του στόχος και αυτόν επιτυγχάνει μετά από κάθε επιτυχή επιβίωση. Διατηρεί την επαφή με το κρατικό χρήμα. Διατηρεί χρηματοδότηση "ομάδας", άσχετα αν δεν "παίζει" ως τέτοια.
Πώς δικαιολογεί τη θλιβερή αγωνιστική εικόνα του; Όπως ένας κακός αθλητής. Παριστάνοντας τον "τραυματία". Παραμονή κάθε μεγάλης αθλητικής αναμέτρησης ο Σύριζα παριστάνει τον "τραυματία". Θα νικούσε, αλλά δυστυχώς ήταν "τραυματίας". Δεν τα παρατάει, γιατί θεωρεί ότι μπορεί να ξεπεράσει τον "τραυματισμό" του.
Αυτό κάνουν εκεί στην Κουμουνδούρου. Έχουν βρει τη "φάμπρικα" και την έχουν ξεζουμίσει. Οι συνεχείς εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των συνιστωσών του Σύριζα είναι "στημένες". Γιατί; Για να παριστάνουν τους "τραυματίες". Για να δικαιολογούν την εικόνα τους. Η θυσία του Αλαβάνου υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι αυτή που φαίνεται. Ήταν θυσία υπέρ του κόμματος και όχι εναντίον του. Δικαιολογεί θριαμβευτική "ήττα". Ήταν μια "θλάση", που δικαιολογούσε την για πολλοστή φορά αποτυχία του "αθλητή".
Από τη στιγμή που δικαιολογούν την "εικόνα" τους, είναι εύκολη η επιβίωσή τους. Γιατί; Γιατί το όριο εισόδου στη Βουλή είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Κάποιοι φρόντισαν να είναι αρκετά χαμηλό, για να μπαίνει εύκολα ο Σύριζα στο "πρωτάθλημα" των κρατικών επιχορηγήσεων, αλλά αρκετά υψηλό, για το οποιοδήποτε νεοεμφανιζόμενο κόμμα. Αυτή η σχέση τους με τον εκλογικό "πήχη" είναι το όλο μυστικό της "αγάπης" που απολαμβάνουν από τους "δημοκράτες" του δικομματισμού. Μια "αγάπη", την οποία θα ερμηνεύσουμε παρακάτω, για να δει ο αναγνώστης τι ακριβώς "παράγει".
Πριν δούμε αυτό καθ’ αυτό το θέμα "πήχη", καλό είναι να δούμε πρώτα τον λόγο που είναι εύκολο να τον υπερβεί ο Σύριζα. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης με τον πιο απλοϊκό τρόπο. Ο Σύριζα σε όλες τις εκδοχές του συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες νομής της εξουσίας από το 1974 και μετά. Στηρίζεται από τα υπόλοιπα κόμματα, προκειμένου να συμμετέχει. Στη νομή της εξουσίας, δηλαδή, παίρνει μερίδιο μεγάλου κόμματος. Διεκδικεί και παίρνει για τα στελέχη του μερίδιο από κρατικές θέσεις, συνδικαλιστικές θέσεις, κομματικές προαγωγές υπαλλήλων κλπ.. Ό,τι δηλαδή προσφέρει ο άθλιος κομματισμός στους γίγαντες του δικομματισμού, τα απολαμβάνει και ο Σύριζα.
Εμείς σκεφτόμαστε το εξής απλό. Συμμετέχει κάθε χρόνο σε μια κατάσταση νομής βολεμάτων. Ένας χρόνος έχει τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες. Χωρίς καμία υπερβολή δεν μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο Σύριζα για κάθε έτος συμμετοχής του σ' αυτήν τη νομή βολεύει στο ελάχιστο κάποιους χίλιους ανθρώπους; Μιλάμε για το σύνολο ενός έτους και για το σύνολο της επικράτειας στο σύνολο των πλατών και των βαθών του κρατικού μηχανισμού. Κάποιοι θα προσληφθούν στο δημόσιο εξαιτίας του Σύριζα, κάποιοι άλλοι θα προαχθούν, κάποιοι άλλοι θα μετατεθούν ευνοϊκά και κάποιοι άλλοι μπορεί να πάρουν ένα δημόσιο έργο ή μια κρατική επιχορήγηση. Απλά πράγματα. Ολόκληρος Σύριζα δεν μπορεί καθημερινά να "βολεύει" τρεις ανθρώπους σε ολόκληρη την Ελλάδα; Τρεις… όχι παραπάνω.
Χίλιοι άνθρωποι τον χρόνο επί τριάντα τρία χρόνια πολιτικής παρουσίας του κόμματος, μας κάνουν τριαντατρείς χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι, που "ευγνωμονούν" τον Σύριζα, γιατί χάρη σ' αυτόν τρώνε "ψωμάκι", δεν έχουν συγγενείς; Δεν έχουν γονείς, που απαλλάχθηκαν από τις αγωνίες τους, εξαιτίας του Σύριζα; Δεν έχουν παιδιά, που επιβίωσαν εύκολα, εξαιτίας του Σύριζα και μπορούν να ελπίζουν και τα ίδια σ' αυτόν; Κάθε βολεμένος, δηλαδή, κατ’ ελάχιστο δεν έχει άλλους πέντε-έξι ανθρώπους, που να επηρεάζει άμεσα, όχι πνευματικά, αλλά υλικά με την επιτυχία του; Έξι, δηλαδή, επί τριάντα τρεις χιλιάδες, πόσο μας κάνουν; Εκατονενενήντα οχτώ χιλιάδες. Αν σ' αυτούς προσθέσει κάποιους καιροσκόπους, που ζηλεύουν τα βολέματα των προηγούμενων και κάποιους αφελείς, που νομίζουν ότι ο Σύριζα είναι προοδευτικός, εύκολα βγάζει κάποιος το τελικό αποτέλεσμα. Αυτοί είναι οι ψήφοι του "τραυματία". Οι μόνιμοι ψήφοι.
Αυτοί όμως δεν είναι ψηφοφόροι. Αυτοί είναι επαγγελματίες οπαδοί. Έχουν σχέση οικονομική με το κόμμα. Έχουν σχέση εργασιακής εξάρτησης μ' αυτό. Το κόμμα γι' αυτούς δεν είναι πολιτική επιλογή. Το κόμμα γι' αυτούς είναι πολιτική επιχείρηση. Είναι επαγγελματική "στέγη". Αν οι απλοί Έλληνες πηγαίνουν στις εκλογές να ψηφίσουν από καθήκον προς τη Δημοκρατία, οι περισσότεροι ψηφοφόροι του Σύριζα πηγαίνουν να ψηφίσουν από επαγγελματική υποχρέωση προς τους εργοδότες τους. Ψηφίζουν, για να πάρουν "αντιπαροχή", είτε σε καριέρα είτε σε χρήμα.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι θλιβερή κατάσταση μιλάμε, αρκεί να σκεφτεί το εξής. Ένα αριστερό, προοδευτικό και δήθεν φιλεργατικό κόμμα, με έντονη "δραστηριότητα", πακτωλό δημοσίου χρήματος, άπειρη πρόσβαση στα τηλεοπτικά μέσα και τριαντατρία χρόνια συνεχούς παρουσίας στο πολιτικό προσκήνιο, πήρε ένα 4,6%. Μιλάμε για θλίψη και αθλιότητα. Ακόμα κι αυτό το ποσοστό του είναι Virtual. Ένα κόμμα επαγγελματικά "στρατευμένων" οπαδών —και άρα με πλήρη συμμετοχή των δυνάμεών του στις εκλογές— πήρε 4,6%, με 30% αποχή του εκλογικού σώματος.
Μιλάμε ότι βρίσκεται πραγματικά στα όρια που έχουν κοπεί και ραφτεί στα μέτρα του. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η αποχή έβαλε τον Σύριζα στη Βουλή. Αυτό το λέμε για όσους θεωρούν ότι η αποχή δεν είναι πολιτική πράξη. Στις τελευταίες εκλογές η αποχή ήταν η κορυφαία πολιτική πράξη, εφόσον αυτή έδωσε την αυτοδυναμία στο ΠΑΣΟΚ και η ίδια ήταν αυτή που έβαλε το θλιβερό Σύριζα στη Βουλή. Αυτήν τη "νίκη" γιόρταζε ο Τσίπρας με το στόμα και σώμα του.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο λαός τιμωρεί αυτό το κόμμα. Από ένστικτο γνωρίζει τι ρόλο έχει. Δεν μπορεί να ταυτιστεί με τους βολεμένους "προοδευτικούς" για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να συμπάσχει ένας πεινασμένος με κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα χοληστερίνης. Δεν είναι ίδιος αυτός ο οποίος πεινάει μ' αυτόν που κάνει δίαιτα, άσχετα αν φαινομενικά τρώνε τα ίδια πράγματα. Δεν μπορεί να είναι συνοδοιπόρος αντιεξουσιαστής κάποιος, που είναι άνεργος εξαιτίας του συστήματος, με κάποιον, που πληρώνεται αδρά από το ίδιο το σύστημα.
Ο λαός τιμωρεί αυτόν τον άθλιο, αλλά δεν μπορεί να τον εξαλείψει, γιατί απλούστατα βολεύει το σύστημα. Βολεύει αυτούς, που σχεδιάζουν τους εκλογικούς νόμους πάνω στις δυνατότητες εκείνων, που τους χρειάζονται για να "επιβιώσουν". Από τη στιγμή που ο Σύριζα έχει μια συγκεκριμένη δύναμη επαγγελματιών οπαδών, ο "νομοθέτης" θα φροντίζει να μπαίνει η επιλογή τους στη Βουλή και άρα στα κρατικά ταμεία. Ο λαός, ό,τι και να κάνει, δεν θα μπορεί να ακυρώσει την πολιτική του συστήματος. Για όσο διάστημα ο φασισμός έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του Σύριζα, θα φροντίζει να τον βάζει στη Βουλή.
Όταν λέμε… να τον βάζει ο ίδιος, κυριολεκτούμε. Ακόμα δηλαδή και η επιβίωσή του μετά από κάθε εκλογική διαδικασία είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας σειράς παραδοξοτήτων. Αρκεί ο αναγνώστης να θυμηθεί αυτά τα οποία είπαμε για τα κόμματα και τον ρόλο τους και θα το καταλάβει. Τι είπαμε ότι είναι το ζητούμενο για να υπάρχει και να λειτουργεί ένα κόμμα; Να προβληθούν οι πολιτικές του θέσεις, προκειμένου ν' αποκτήσει ένα πανελλήνιο ακροατήριο και να κριθεί από το σύνολο του εκλογικού σώματος. Το φυσικό λοιπόν είναι, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας κάθε κόμματος, να κατατεθεί στη δημοσιότητα το πλήρες "πακέτο" των προτάσεών του.
Αυτά, δηλαδή, που κατά καιρούς καταθέτει ως προτάσεις, να γίνουν ένα "πακέτο" και να προσφερθούν στην κρίση του λαού. Με τον Σύριζα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλευτικής "θητείας" του έχει έντονη πολιτική δραστηριότητα. Ενοχλητικά έντονη. Συνεχώς καταθέτει προτάσεις επί παντός του επιστητού. Παραμονές εκλογών το πιάνει "βουβαμάρα". Παραμονές εκλογών "εξάγει" τις εσωτερικές του διαμάχες. Γιατί; Γιατί ακριβώς αυτό επιθυμεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κρατικοδίαιτης θητείας του ενοχλεί τον λαό με τις προτάσεις του. Παραμονές των εκλογών επιλέγει με τη "σιωπή" του προφανώς να μην ενοχλεί το κορόιδο που πληρώνει.
Μέλη του Σύριζα πήγαν και διαδήλωσαν στα Σκόπια υπέρ των "δικαίων" των Σκοπιανών. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για το συγκεκριμένο εθνικό θέμα. Το κατέθεσαν στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια. Μέλη του Σύριζα πήγαν και διαδήλωσαν έξω από στρατόπεδα για το δικαίωμα του φαντάρου στην ανυπακοή. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για την εύρυθμη λειτουργία του στρατεύματος και άρα για την εθνική μας άμυνα. Το κατέθεσαν στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια. Μέλη του Σύριζα πήγαν και διαδήλωσαν στις υποβαθμισμένες —εξαιτίας των λαθρομεταναστών— περιοχές της Αθήνας υπέρ των λαθρομεταναστών. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για το θέμα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο εξελίσσεται σε μείζον εθνικό πρόβλημα. Το κατέθεσαν στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο βολική ήταν η προεκλογική σύγκρουση του Αλαβάνου με τον Τσίπρα; Ο Σύριζα πήγε στις εκλογές απαλλαγμένος από την υποχρέωση να δημοσιοποιήσει και άρα να κριθεί για τις πολιτικές του θέσεις. Πήγε με κύριο θέμα τα δήθεν κλωτσομπουνίδια του Αλέξη και του Αλέκου. Έκανε αυτό το οποίο κάνει πάντα. Τον "κακομοίρη", ο οποίος πρέπει να επιβιώσει για το "καλό" της Δημοκρατίας. Έτσι ακριβώς βγαίνει. Παριστάνοντας τον κακομοίρη. Ψηφίστε με καλέ κύριε για το "καλό" της Δημοκρατίας. Για να υπάρχει άλλη μια "φωνή" μέσα σ' αυτήν. Άλλη μια "φωνή" …αλλά, που εκείνη την εποχή δεν μας λέει αυτά που "φωνάζει" και ενοχλεί τους πάντες για μια ολόκληρη θητεία.
Από εκεί και πέρα οι πάντες το στηρίζουν στο ίδιο μήκος κύματος. Λέγοντας οι πάντες, εννοούμε… οι φασίστες. Μιλάμε για τα μεγάλα κόμματα και βέβαια για τα ΜΜΕ της διαπλοκής. Όλοι αυτοί μάς λένε το δικό τους κομματικό "τραγούδι", αλλά με το ίδιο φιλοπρόοδο "ρεφρέν". Όλοι "παπαγαλάκια" με το ίδιο ποίημα. Ψηφίστε εμάς τα μεγάλα κόμματα, αλλά "καλό" για τη Δημοκρατία θα είναι να μπει και ο Σύριζα στη Βουλή. Όχι γι' αυτά που λέει, αλλά έτσι …για να υπάρχει. Κάτι σαν "έπιπλο" της Βουλής. Αυτό μας λένε όλοι οι φασίστες, που ανησυχούν για την ποιότητα της "Δημοκρατίας" μας. Σε ποιους απευθύνονται; Σε ό,τι "περισσεύει" και δεν μπορούν να το διεκδικήσουν για τους εαυτούς τους.
"Στρατευμένοι" δημοσιογράφοι ή ακόμα και υποψήφιοι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων "σπρώχνουν" κόσμο προς τον Σύριζα. Τον αδιάφορο για τα δικά τους κόμματα κόσμο, ο οποίος όμως δεν αδιαφορεί για τη Δημοκρατία και για την ποιότητά της. Αν δεν είσαι νεοδημοκράτης ή πασόκος, που να σε χρειάζονται, σε "σπρώχνουν" προς τον Σύριζα. Αν δεν έχεις να κάνεις τίποτε καλύτερο την Κυριακή των εκλογών, πήγαινε και δώσε την ψήφο σου στο "έπιπλο" της Βουλής. Στο "βουβό" μόνον για την προεκλογική περίοδο έπιπλο. Αν μετά τους δεις στα Σκόπια να διαδηλώνουν, δεν πειράζει. Μην τους ξαναψηφίζεις, εκτός κι αν το "ξεχάσεις" και πάλι προεκλογικά.
Αυτός θα γίνει έτσι κι αλλιώς ο στόχος τους στην επόμενη προεκλογική περίοδο. Θα φροντίσουν να το "ξεχάσεις" με νέα επεισόδια κομματικής "εσωστρέφειας". Μπορεί ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές να μαλώσει με την πόρτα του γραφείου του. Είναι θέμα ιδεολογικής σημειολογίας αν ανοίγει προς τα "αριστερά" ή προς τα "δεξιά". Ποια "συνιστώσα" είναι υπεύθυνη γι' αυτήν την άνευ προηγουμένου προβοκάτσια; Ο λαός δεν πρέπει να γνωρίζει τι συμβαίνει στα άδυτα αυτού του δημοκρατικού κόμματος; Αν ο λαός ασχοληθεί με την "πόρτα", θα ξεχάσει τη θέση του κόμματος για τα Σκόπια.
Αυτή είναι η τακτική του Σύριζα και δεν αλλάζει ποτέ. Ενοχλεί με την παρουσία του τον λαό και όταν έρχεται στην κρίση του κάνει τον χαζό. Εξυπηρετεί με την πολιτική του τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων αφεντικών του και όταν έρχεται η ώρα των εκλογών κάνει τον χαζό.
Αυτήν την τακτική επαναλαμβάνει ακόμα και σήμερα. Δεν πέρασαν μερικές μέρες από τον "θρίαμβο" του Τσίπρα και ξανάρχισαν τα "όργανα". Μέχρι να ψηφίσει ο λαός, "χαμένοι" ήταν όλοι οι προβοκάτορες. Από τη στιγμή που εξασφάλισαν την είσοδό τους στη Βουλή και άρα την πρόσβασή τους στο κρατικό χρήμα, ξανάρχισαν τα ίδια. Η Αυγή ξανάρχισε την προκλητική της αρθρογραφία. Με αφορμή το θέμα της κατάργησης του υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης μίλησε πάλι για φασίστες και εθνικιστές. Αναρωτιόμαστε αν θα έκανε το ίδιο παραμονές των εκλογών και με τον Ζύριζα στα "γόνατα" να παρακαλάει για ψιφουλάκια. Τα ίδια συνέβησαν και με τους "γνωστούς-αγνώστους". Ζυρίχη θύμιζε η Αθήνα παραμονές των εκλογών. Απόλυτη τάξη και ησυχία. Δύο μέρες μετά τις εκλογές ξαναβγήκαν οι "επαναστάτες" να σπάνε και να ρημάζουν. "Ησυχία" μέχρι να εξασφαλιστεί ο κρατικός μισθός και μετά "δουλειά". Να αρχίσουν να προετοιμάζουν το "κλίμα" για τον Δεκέμβρη.
Ο "καρκίνος" της πολιτικής μας ζωής
Η κοινωνική ζημιά, την οποία έχει προκαλέσει ο Σύριζα στην ελληνική κοινωνία είναι ανυπολόγιστη. Μπορούμε να πούμε ότι είναι μεγαλύτερη ακόμα κι από αυτήν που έχουν προκαλέσει οι "μεγάλοι" του δικομματισμού και το ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί οι "μεγάλοι" πληγώνουν την κοινωνία. Την μαχαιρώνουν, την κατακρεουργούν, αλλά η κοινωνία είναι αθάνατη και άπειρη και θα μπορούσε σε κάποια στιγμή να ανακάμψει. Ο Σύριζα εκεί παίζει τον ολέθριο ρόλο του. Είναι ένας πραγματικός "καρκίνος", εφόσον την "αρρωσταίνει". Δεν την αφήνει ν' αναλάβει δυνάμεις. Δεν την αφήνει να δημιουργήσει συνθήκες, που θα της δώσουν την απαραίτητη "υγεία", ώστε να ανακάμψει.
Ο Σύριζα λειτουργεί μέσα στην κοινωνία …όπως μια κότα μέσα σε έναν λαχανόκηπο. Όσο ασήμαντη είναι και φαίνεται, τόσο καταστροφική γίνεται. Χειρότερη είναι μια κότα μέσα σε έναν κήπο, παρά ένα πραγματικό θηρίο. Γιατί; Γιατί η κότα τον καταστρέφει ολοσχερώς. Καταστρέφει την προοπτική του να συνεχίσει να υπάρχει. Τον μετατρέπει σε έναν άγονο λασπότοπο, πάνω στον οποίο δεν φυτρώνει τίποτε απολύτως.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τον Σύριζα μέσα στην κοινωνία. Η κοινωνική προβληματικότητα δημιουργεί μονίμως μια κατάσταση "σποράς" για την κοινωνία, αλλά, όπως εύκολα διαπιστώνουμε, με την πάροδο του χρόνου δεν έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εξαιτίας αυτής της συνεχούς "σποράς" δεν έχουμε μια αντίστοιχη "σοδιά". Υπάρχουν δηλαδή προβλήματα, τα οποία μόνιμα προκαλούν τους άριστους της κοινωνίας σε έναν αγώνα να τα επιλύσουν και να ξεχωρίσουν οι ίδιοι ως πρόσωπα και δεν υπάρχει μια αντίστοιχη παραγωγή προσώπων. Νέων και ικανών προσώπων. Υπάρχει διαρκώς η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων του δικομματισμού. Σ' αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει κάποιος τη ζημιά που προκαλεί ο Σύριζα.
Δεν αφήνει την ελληνική κοινωνία να παράγει νέα πρόσωπα και νέες ιδέες. Ο Σύριζα αποψιλώνει τα πάντα εν τη γενέση τους. Καταστρέφει τους πάντες, πολύ πριν αυτοί αποκτήσουν δύναμη και φήμη, για να μπορούν να αυτοπροστατευτούν. Απλά πράγματα. Η πιο μεγάλη και σκληρή βελανιδιά από σπόρος ξεκινάει. Από ασήμαντος και αδύναμος σπόρος. Η κότα, μπορεί να είναι ένας νάνος στο ζωικό βασίλειο, αλλά μπροστά στον σπόρο είναι ένας τρομερός και θανατηφόρος γίγαντας. Ο Σύριζα, μπορεί να είναι ο τελειωμένος "νάνος" του πολιτικού μας συστήματος, αλλά είναι ένας γίγαντας μπροστά στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ξεκινάνε ή θα ήθελαν να ξεκινήσουν έναν πολιτικό αγώνα.
Ενώ συνολικά το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να έχει την εικόνα του δημοκρατικού συστήματος, εντούτοις στη βάση της παραγωγής του λειτουργεί φασιστικά. Απόλυτα φασιστικά, εφόσον αυτοί, οι οποίοι αναλαμβάνουν τις "εκκαθαρίσεις" στον ρόλο του πολιτικού "Ηρώδη", είναι καθαρά σταλινικοί. Ο κάθε νέος Έλληνας, δηλαδή, όταν ξεκινάει την πορεία του, μπαίνει σε ένα καθαρά σταλινικό πολιτικό περιβάλλον. Έχει ν' αντιμετωπίσει έναν κομπλεξικό, κακοήθη και εκδικητικό "νάνο", που θα σπεύσει να τον πολεμήσει.
Από όποιον χώρο κι αν προέρχεται, ό,τι και να ισχυρίζεται, ο Σύριζα θα σπεύσει πρώτος να τον "κατασπαράξει". Γιατί; Γιατί θεωρεί αυθαίρετα ότι είναι ο απόλυτος εκφραστής της έννοιας του "προοδευτικού" στην Ελλάδα. Αυτό άλλωστε δηλώνει και στον τίτλο του. Είναι ο συνασπισμός των κινημάτων της προοδευτικότητας. Αν κάτι δεν ανήκει στις τάξεις των "συνιστωσών" του, απλά δεν είναι προοδευτικό. Αυτό κι αν είναι μυστήριο. Το κόμμα, που μετά βίας συγκεντρώνει ένα θλιβερό 3%, αντιπροσωπεύει όλα τα λαϊκά κινήματα στην Ελλάδα. Αυτή η φασιστική άποψη, σε συνδυασμό με τη σταλινική νοοτροπία των στελεχών του, σημαίνει "αιτία πολέμου" για τον κάθε νέο επίδοξο μνηστήρα.
Οι επιλογές, δηλαδή, του οποιουδήποτε ξεκινήσει να διακριθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, περιορίζονται αυτόματα. Είτε θ' αντιμετωπίσει τον Σύριζα υπό δυσμενή θέση είτε θα ενσωματωθεί σ' αυτόν ως μια νέα "συνιστώσα" του και άρα θα "καπελωθεί". Άλλη επιλογή δεν έχει. Το μόνο που απομένει είναι ο "θάνατος". "Θάνατος" είναι είτε τα παρατήσει και πάει σπίτι του είτε ενσωματωθεί στους δύο γίγαντες του δικομματισμού και εξουδετερωθεί εκεί πλήρως.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί μιλάμε για κοινωνική ζημιά; Οι φασίστες ορίζουν μόνοι τους την ηγεσία του Σύριζα και "καπελώνουν" τα πάντα. Επιλεγμένοι σταλινικοί Αλαβάνοι και Τσίπρες δεν αφήνουν την κοινωνία να "παράγει" τίποτε και αυτό την διατηρεί σε κατάσταση "αρρώστιας" και άρα αδυναμίας. Κατόπιν αυτή γίνεται εύκολη λεία του δικομματισμού. Του δικομματισμού, που, αν αντιμετώπιζε τη δημοκρατική κοινωνία χωρίς τη βοήθεια των σταλινικών του Σύριζα, θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες.
Αυτός είναι ο ρόλος του Σύριζα στην πολιτική ζωή και γι' αυτόν τον λόγο φροντίζει ο δικομματισμός να του εξασφαλίζει τον κρατικό μισθό. Ο κρατικός πλούτος του δίνει δημοκράτες ψηφοφόρους, οι οποίοι για λόγους συμφέροντος υποτάσσονται σε μια σταλινική ηγεσία, την οποία δεν ελέγχουν. Καιροσκόποι και αφελείς δημοκράτες στηρίζουν μια φασιστική ηγεσία, της οποίας τους εντολοδότες δεν γνωρίζουν. Αυτός είναι ο Σύριζα και γι' αυτό είναι πολύτιμος για τους φασίστες. Δεν διεκδικεί την εξουσία και δεν τους απειλεί με ανατροπή.
Επισήμως δεν δηλώνει "ευνούχος", όπως κάνει το ΚΚΕ, αλλά συνειδητά δεν δείχνει ιδιαίτερη θέληση να διεκδικήσει την εξουσία και άρα να τους ανατρέψει. Δεν δηλώνει "ευνούχος", αλλά ούτε έχει διάθεση να δείξει φανατικός "εραστής". Δείχνει θέληση μόνον να τους είναι "χρήσιμος" για όσο διάστημα τον πληρώνουν. Είναι χρήσιμος για τον δικομματισμό, εφόσον τον απαλλάσσει από το άγχος ν' αντιμετωπίζει την "παραγωγή" της κοινωνίας. Την "παραγωγή", που, αν αφεθεί ελεύθερη ν' "ανθίσει", θα τους νικήσει. Για όσο διάστημα ο σταλινικός Σύριζα ή ΚΚΕ Εσωτερικού εξασφαλίζει τον κρατικό μισθό, ο δικομματισμός θα είναι αήττητος.
Τα σταλινικά παράδοξα της ελληνικής "Δημοκρατίας"
Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο οι σταλινικοί αντιμετωπίζονται ως μιάσματα της Δημοκρατίας. Αρκεί για κάποιον "εύελπι" νέο πολιτικό να έχει στο παρελθόν του κάποια ελάχιστη συμμετοχή σε κάποιο από τα πάλαι ποτέ ρωσοχρηματοδοτούμενα κομμουνιστικά κόμματα της χώρας του και αυτό μπορεί να γίνει το αίτιο της καταστροφής της καριέρας του. Στα κόμματα των ρωσόδουλων χαφιέδων και προδοτών των πατρίδων τους. Παντού οι σταλινικοί αντιμετωπίζονται όμοια με τους Ναζί και δικαίως. Ο Χίτλερ θα ήταν ο χειρότερος άνθρωπος της ανθρώπινης ιστορίας ...αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές ηγέτες. Μιλάμε για τους πραγματικούς ρέκορντμαν της αθλιότητας στην ανθρώπινη ιστορία.
Μόνον οι "συγκομιδές" του Στάλιν και του Μάο σε ανθρώπινα πτώματα αρκούν, για να κατατάξουν τον πάλαι ποτέ "υπαρκτό" στη θέση του πρωταθλητή της ανθρώπινης αθλιότητας. Όλοι μαζί οι Ταμερλάνοι της ιστορίας έχουν αφήσει πίσω τους λιγότερα θύματα από εκείνα που άφησαν οι "πατερούληδες" σε καιρούς ειρήνης. Μιλάμε για τους πραγματικούς νεκρούς και δεν μιλάμε καν για τα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινων ψυχών, που βυθίστηκαν εν ζωή στην κόλαση.
Ακόμα και η ίδια η Ιερά Εξέταση μπορεί να θεωρηθεί ερασιτεχνικό "εγχείρημα" μπροστά στις κλίμακες που λειτουργούσαν αντίστοιχες σταλινικές "επιτροπές" με αντικείμενο την προστασία της καθαρότητας του "δόγματος". Δεκαοκτώ χρόνια πέρασαν από την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος και κάποιοι ακόμα "τρέμουν" και μόνον στο άκουσμά του. Είναι βέβαιον ότι κάποιοι ελέγχουν τάφους σαν του Τσαουσέσκου, προκειμένου να είναι σίγουροι ότι δεν αναστήθηκαν οι βρικόλακες της Τρανσυλβανίας.
Ο σταλινισμός πρέπει να περάσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ως συνώνυμο του "κατακαθισμού". Γιατί; Γιατί είναι το τελικό αποτέλεσμα της "παρεκτροπής" της εξουσίας, λόγω της κακής ποιότητας των ανθρώπων που τη διαχειρίζονται. Στην πραγματικότητα ο σταλινισμός δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ιδιόμορφης ιδεολογίας ή άποψης. Είναι θέμα κακής ποιότητας ανθρώπων, των οποίων η ανασφάλεια τούς κάνει φονικούς. Όταν το "κατακάθι" της ανθρώπινης κοινωνίας ανεβαίνει στην "κορυφή" της, λογικό είναι να εμφανιστούν τα φαινόμενα αυτά. Όταν ο "πάτος" της κοινωνίας αναλαμβάνει την απόλυτη εξουσία, λογικό είναι να έχουμε την παρεκτροπή.
Όταν αστοιχείωτοι, μεθύστακες, άχρηστοι, προδότες και χαφιέδες αναλαμβάνουν την απόλυτη εξουσία, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα, γιατί η εξουσία εκτός από φονική είναι και απρόβλεπτη. Στρέφεται εναντίον των πάντων. Ακόμα και εναντίον των δικών της ανθρώπων. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την επόμενη ημέρα. Ακόμα κι ένας πανίσχυρος παράγοντας του σταλινισμού μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στα θύματά του. Γιατί; Γιατί μπορεί ο ανασφαλής τενεκές Στάλιν να είδε στον ύπνο του ότι ήθελε να τον ανατρέψει.
Ακόμα και ο συμβατικός φασισμός είναι καλύτερος από τον "κατακαθισμό". Γιατί; Γιατί έχει προσδιορισμένους τους εχθρούς του. Γνωρίζεις τα όρια ασφάλειάς του και μπορείς να αισθάνεσαι ήσυχος μέσα σ' αυτά. Δική σου επιλογή είναι το πότε θα τα ξεπεράσεις και άρα θα κινδυνεύσεις. Με σταλινικούς απέναντί σου δεν μπορείς να αισθάνεσαι ποτέ ήσυχος. Δεν γνωρίζεις πότε θα κινήσεις την υποψία του "ηγέτη" και αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις σ' αυτόν τον κόσμο.
Αυτές οι αθλιότητες δεν αφορούν μόνον τα κρατικά συστήματα του σταλινισμού, αλλά και τα κόμματα, που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Περισσότεροι ΚΚΕδες πρέπει να έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια εξαιτίας των "υποψιών" του Ζαχαριάδη, παρά εξαιτίας των διώξεων της Δεξιάς. Περισσότερο φονικές ήταν οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις του σταλινικού ΚΚΕ από τις αντικομμουνιστικές επιχειρήσεις των φασιστών της Δεξιάς. Τον Ζαχαριάδη φοβούνταν περισσότερο οι σταλινικοί, παρά τον οποιονδήποτε αστό δικτάτορα.
Η σημερινή Γραμματέας του ΚΚΕ, που θεωρεί "δικαίωμά" της να βρίζει τη Δημοκρατία και να ζει με τα χρήματα αυτής, θα είχε άλλες απόψεις, αν βρισκόταν στο δικό της "περιβάλλον". Αν βρισκόταν επικεφαλής του συστήματός που η ίδια πρεσβεύει και φυσικά ονειρεύεται, θα θεωρούσε "δικαίωμά" της να αρπάζει την περιουσία και να εξοντώνει όποιον απλά το έκρινε. Στον κόσμο της μπορεί να θεωρεί ότι είναι ψηλή, ξανθιά και όμορφη και πραγματικά θα κινδύνευε όποιος είχε την αφέλεια να "βλέπει" κάτι άλλο. Σήμερα παριστάνει τη δημοκράτισσα, γιατί αυτό την συμφέρει. Αν άλλαζαν τα συμφέροντά της, θα βλέπαμε ένα άλλο πιο "ρουμάνικο" πρόσωπό της.
Γιατί αναφερόμαστε σ' αυτά τα γενικά, που αφορούν τον σταλινισμό; Γιατί στην "πολιτισμένη" και "δημοκρατική" Ελλάδα τίποτε δεν λειτουργεί φυσιολογικά. Στην Ελλάδα του παραδόξου τα πάντα λειτουργούν αντίθετα από τον υπόλοιπο κόσμο. Εδώ ο σταλινισμός ακόμα χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Οι γνήσιοι εκπρόσωποί του αντιμετωπίζονται σαν "ιερές αγελάδες" τις οποίες δεν πρέπει να κρίνει κανείς. "Ιερές αγελάδες", που κατηγορούν τη Δημοκρατία μέσα στα σαλόνια της —και ξοδεύοντας τα δικά της χρήματα— και δεν έχει το δικαίωμα κανένας να τους απαντήσει. Εδώ στην Ελλάδα αρκεί μια μικρή συμμετοχή στους μηχανισμούς τους και αυτό είναι "πρόκριμα" για μια μεγάλη καριέρα "δημοκράτη".
Στην Ελλάδα δεν μπορείς ν' αποδείξεις ότι είσαι πραγματικός δημοκράτης, αν δεν έχεις κάνει μια "θητεία" στο σταλινικό ΚΚΕ. Δεν μπορείς ν' αποδείξεις ότι είσαι πραγματικός λάτρης της ελευθερίας, αν δεν έχεις υποταχθεί για μια "θητεία" στο δόγμα του σταλινικού ΚΚΕ. Δεν μπορείς ν' αποδείξεις ότι είσαι πραγματικός πατριώτης, αν δεν έχεις κάνει μια "θητεία" στο προδοτικό και ρωσόδουλο ΚΚΕ. Δεν μπορείς ν' αποδείξεις ότι είσαι πραγματικός αντιπρόσωπος των εργατών, αν δεν είσαι ένας μαρξιστής αστός εκπαιδευμένος στον Περισσό.
Μιλάμε για την απόλυτη επικράτηση του παραλόγου έναντι της λογικής. Ο πραγματικός "δημοκράτης" στην Ελλάδα είναι αυτός ο οποίος "κατασκευάζεται" στα "χυτήρια" του Περισσού. Αυτό, δηλαδή, το οποίο θα έπρεπε να είναι λόγος απόλυτης απαξίωσης, γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Το άσπρο γίνεται μαύρο και μάλιστα σε βαθμό που προσβάλει τον λαό. Πώς τον προσβάλει; Αν ισχύει αυτό, τότε αποδεικνύεται με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι πάνω από το 90% των Ελλήνων είναι απόλυτα κουτοί. Τόσο κουτοί, που είναι ανίκανοι να βοηθήσουν τους εαυτούς τους και αναγκαστικά εναποθέτουν την τύχη τους στα χέρια "επαγγελματιών" σωτήρων.
Αυτό δεν το λέμε εμείς. Αυτό το λέει η πραγματικότητα, η οποία περιγράφεται απόλυτα με τους αριθμούς. Πάνω από το 90% του ελληνικού λαού είναι γνήσιοι και ειλικρινείς δημοκράτες. Δημοκράτες, οι οποίοι απεχθάνονται τα φασιστικά άκρα, είτε αυτά ανήκουν στον χώρο της Δεξιάς είτε της Αριστεράς. Είτε στον χώρο τον οποίο εκφράζει η φιλομοναρχική Άκρα Δεξιά είτε στον χώρο που εκφράζει το σταλινικό ΚΚΕ.
Και όμως… αυτό το τεράστιο ποσοστό του λαού δεν μπορεί μόνο του να βρει τον "δρόμο" του. Δεν μπορεί μόνος του να παράγει τους ηγέτες του. Είναι απόλυτα "στείρος". Δεν γεννάει "παιδιά", για να τον οδηγήσουν σε μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Αναγκάζεται —λόγω "αδυναμίας"— και "δανείζεται" τους ηγέτες του από τα φασιστικά "άκρα" των γεννημένων "ικανών" της Δεξιάς των δοσίλογων και κυρίως από το μεγάλο "εργοστάσιο" της δημοκρατίας του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, δηλαδή, προφανώς είναι για την Αριστερά κάτι σαν τα "νερά της Στύγας", τα οποία πρέπει να περάσει με επιτυχία όποιος θέλει να εμφανιστεί σαν "δημοκράτης" με τη "βούλα". Το "αγροτικό" τού κάθε αυθεντικού "δημοκράτη".
Δείτε ποιοι παρουσιάζονται ως "ηγέτες" της δημοκρατικής Αριστεράς. Ως ηγέτες του Σύριζα. Ως ηγέτες ΟΛΩΝ των κινημάτων της προόδου και της οικολογίας. Ως ηγέτες όλων των "συνιστωσών" της κύριας "συνισταμένης" της δημοκρατίας μας.
Λεωνίδας Κύρκος
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινικός και άρα φασίστας. Είδε "φως" στη δημοκρατική παράταξη και "μπήκε". Θεώρησε ότι ο δημοκρατικός κόσμος είχε ανάγκη από την ηγετική παρουσία του και "θυσιάστηκε" για να τον σώσει. Κρίνοντας από την ηλικία του, συμπεραίνουμε ότι για μεγάλο διάστημα της ζωής του μπορεί να ζούσε με "φυλακτό" κάποιο από τα σώβρακα του Ζαχαριάδη. Κρίνοντας από την κομματική πορεία του, συμπεραίνουμε ότι για μεγάλο διάστημα της ζωής του ζούσε σαν γνήσιος Έλληνας "πατριώτης", ξοδεύοντας γνήσια ρωσικά ρούβλια.
Αγωνίστηκε κι αυτός εναντίον της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, αλλά ξεχνάει να μας πει τα "πώς" και τα "γιατί" του αγώνα του. Ξεχνάει να μας πει ότι δεν αγωνίστηκε ως εχθρός της υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά αγωνίστηκε ως ανταγωνιστής της υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ξεχνάει να μας πει ότι πολέμησε τη δικτατορία με τα μέσα άλλων δικτατόρων. Εκ των υστέρων, κρίνοντας την κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι εξαιτίας της "αποτυχίας" του ήμασταν τυχεροί τόσο εμείς όσο κι αυτός.
Εμείς ήμασταν τυχεροί, γιατί γλιτώσαμε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Μπροστά σ' αυτούς μια χαρά "ανθρωπιστές" ήταν οι Συνταγματάρχες. Μπροστά στα αγράμματα "στίφη" των Ζαχαριάδηδων, των Σιάντων και των Φλωράκηδων, μια χαρά θα ήταν ακόμα και τα κτήνη της ζούγκλας. Τυχερός ήταν κι αυτός, γιατί, αν πετύχαινε ο αγώνας του, σήμερα αυτός και πολλοί άλλοι σύντροφοί του θα είχαν την τύχη του Τσαουσέσκου. Σε κάποιον σκουπιδότοπο θα ήταν παραχωμένοι. Προς το παρόν εμείς φορολογούμαστε, για να ταΐζει πλούσια η Δημοκρατία τον Κύρκο. Εξακολουθεί να τον ταΐζει, γιατί κάποιοι δεν "ψάχνουν" να βρουν πώς είναι δυνατόν ένας δούλος του σταλινισμού να εμφανίζεται ανάμεσα στους "Νέστορες" της Δημοκρατίας.
Μαρία Δαμανάκη
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινική και άρα φασίστρια. Η all time πιο προβεβλημένη "πριγκίπισσα" του ΚΚΕ. Και αυτή, όπως και ο προκάτοχός της, δέχτηκε "επιφοίτηση" του Πνεύματος και αποφάσισε να εγκαταλείψει τον σταλινισμό, για να "σώσει" τον δημοκρατικό χώρο. Κρίνοντας από τη δική της ιστορία, συμπεραίνουμε ότι μόνον η CIA, η Μοσάντ και το παρακράτος γνωρίζουν με ποια κριτήρια επιλέχθηκε να γίνει η "φωνή" του Πολυτεχνείου.
Η Δαμανάκη υπήρξε η πρώτη εκδοχή του φαινομένου "Τσίπρα". Δημοκρατικό "προϊόν" με γνήσια σταλινική πρώτη "ύλη". Νεανική σάρκα, που περιέβαλε μια υπέργηρη σταλινική ψυχή. Σπούδασε κι αυτή ΚΝΕ και με εφόδιο την τεχνογνωσία που έλαβε μπορούσε να μετακινείται σε όλους τους χώρους της Αριστεράς. Ακόμα και σήμερα πουλάει την τεχνογνωσία της σε όποιον μπορεί να την πληρώνει. Από τους πιο επιφανείς τεχνικούς "συμβούλους" του δικομματισμού. Έκανε πολιτική καριέρα και έζησε κι αυτή πλούσια με λιγότερα λόγια απ' όσα απαιτούσε ακόμα και η καριέρα της Καλομοίρας.
Αλέκος Αλαβάνος
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινικός και άρα φασίστας. Από τους πιο "εκλεκτούς" του σταλινικού "φυτωρίου", εφόσον σε ηλικία 31 ετών υπήρξε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Σε ένα κόμμα, όπου βασιλεύουν οι υπέργηροι "δεινόσαυροι" και οι "καρεκλοκένταυροι", ήταν ένα "θαύμα" που ο Αλαβάνος υπήρξε Ευρωβουλευτής σε μια ηλικία που ο μέσος "κουτός" Έλληνας το καλύτερο που επιτυγχάνει είναι να γίνει ντελιβεράς. "Άνωθεν" εντολή πρέπει να δόθηκε, προκειμένου οι γέροι της "επανάστασης" να δώσουν την πολύτιμη και βέβαια υψηλόμισθη θέση στον Αλέκο.
Στον Αλέκο, που, όταν μιλάει για τη Χούντα, νομίζεις ότι περίπου την "έριξε" μόνος του. Ο Αλέκος, ο οποίος ήταν δεκαεφτά χρονών όταν η Χούντα πήρε την εξουσία και εικοσιτέσσερα όταν αυτή "έπεσε". Ο νεαρός Αλέκος, που, πέρα από το να προσφέρει έναν σβέρκο για καμιά καρπαζιά, δεν θα μπορούσε για αντικειμενικούς λόγους να κάνει κάτι παραπάνω εναντίον της. Δεν θα μπορούσε για λόγους οικογενειακούς να κάνει κάτι παραπάνω. Ο Αλέκος είναι γόνος πλούσιας δεξιάς και διαπλεκόμενης με την εκκλησία οικογένειας.
Αυτός ο με τη "βούλα" της εκκλησίας "δεξιογεννημένος" Αλέκος στη συνέχεια έκανε "άλμα" στο απέναντι άκρο. Εντάχθηκε στο σταλινικό ΚΚΕ. Εκεί πέτυχε το θαύμα. Αυτός, που μεγάλωσε πλούσια εξαιτίας της Δεξιάς, έζησε ακόμα πιο πλούσια εξαιτίας της Αριστεράς. Επειδή όμως θαύματα δεν γίνονται, αναζητούμε τη λογική εξήγηση. Γνωρίζοντας κάποιος τη λειτουργία του ΚΚΕ, την καμαρίλα του, την αρτηριοσκλήρωσή του και ό,τι μπορεί να χαρακτηρίζει έναν φασιστικό μηχανισμό, εύκολα καταλαβαίνει μερικά πράγματα. Δύο εξηγήσεις υπάρχουν γι' αυτήν την κολοσσιαία "επιτυχία" του. Είτε ήταν ένας υπερβολικά χαρισματικός άνθρωπος είτε ήταν ένας υπερβολικά "χρήσιμος" για κάποιους άνθρωπος.
Το πρώτο είναι αδύνατον να συμβαίνει. Ο Αλέκος δεν είναι ο πιο χαρισματικός άνθρωπος στον χώρο του ούτε όταν βρίσκεται μέσα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Έχει και το τηλέφωνο τα χαρίσματά του. Άρα απομένει το δεύτερο. Ήταν "χρήσιμος" σε κάποιους πολύ ισχυρούς ανθρώπους, οι οποίοι επένδυσαν σ' αυτόν. Τόσο ισχυρούς, που μπορούσαν να διατάξουν τους σταλινικούς να δώσουν το "φιλέτο" της Ευρωβουλής σε ένα ξένο γι' αυτούς σώμα. Στην ταυτότητα αυτών των ισχυρών αναζητά κάποιος την "επιτυχία" του Αλέκου. Του Αλέκου του θαυματοποιού, εφόσον, χωρίς να πιει, μιλάει σαν μεθυσμένος και αυτά που συνήθως λέει είναι λόγια μεθυσμένων.
Μεγάλη η "πορεία" του στις Βρυξέλες. Στην κυριολεξία δεν πρέπει να άφησε καφετέρια για καφετέρια, που να μην έχει κάνει τον "αγώνα" του. Τις έσπασε στην κυριολεξία τις καρέκλες από το σταυροπόδι. Το "πολυτελές" ελέω κράτους σταυροπόδι. Οι μόνοι, που πρέπει να τον θυμούνται ακόμα και σήμερα, πρέπει να είναι οι σερβιτόροι στις Βρυξέλες. Ο απόλυτος ορισμός του πολιτικού παράσιτου και όχι μόνον. All time classic πρότυπο για τους κηφήνες-γόνους, οι οποίοι προετοιμάζονται για πολιτική σταδιοδρομία με ξένες πλάτες.
Αλέξης Τσίπρας
Πρώην μεγαλοστέλεχος της ΚΝΕ του ΚΚΕ. Δηλαδή στανικός και άρα φασίστας. Από τους πιο "εκλεκτούς" των σταλινικών, εφόσον σε σχολική ακόμα ηλικία είχε επιλεγεί από το "πολίτμπιρο" του Περισσού να μπει στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης. "Προσπέρασε" σχεδόν ολόκληρη τη γενιά του με εκείνο το γκαγκεμπίτικο τηλεοπτικό "ντεμαράζ". Όπως και στην περίπτωση της Δαμανάκη μόνον η CIA, η Μοσάντ και η "μπομπολική" διαπλοκή γνωρίζει τον λόγο και με ποια κριτήρια επιλέχθηκε να "προωθηθεί". Το έργο του είναι επίσης στο επίπεδο "Καλομοίρα" και αυτό του εξασφάλισε την ηγεσία του "Συνασπισμού". Ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος, λόγω ηλικίας, θέσεως και προστατών, μπορεί να απειλήσει τα δυσθεώρητα ρεκόρ του Αλέκου.
Ο ρόλος του ΚΚΕ
Το υπόβαθρο της "τραμπάλας" του δικομματισμού.
Για να καταλάβει κάποιος τέλεια τον ρόλο του ΚΚΕ, θα πρέπει κατ’ αρχήν να καταλάβει το παράνομο της παρουσίας του στο πολιτικό σκηνικό. Αν καταλάβει τον λόγο που είναι παράνομο, θα καταλάβει ποιοι επωφελούνται από αυτήν την παρανομία και αυτοί δεν είναι μόνον οι προφανείς παρανομούντες και άρα οι ΚΚΕδες. Κάποιοι πολύ ισχυροί ντόπιοι και ξένοι παράγοντες έχουν συμφέρον από αυτήν την παρανομία. Κάποιοι τόσο ισχυροί, που μπορούν να προστατεύουν το ΚΚΕ από την αντίδραση του κόσμου και την εφαρμογή των νόμων. Κάποιοι τόσο ισχυροί, που το ενθαρρύνουν στην παρανομία και του εξασφαλίζουν την απαραίτητη ασυλία.
Ξεκινάμε λοιπόν την ανάλυσή μας, θέτοντας τα πλέον βασικά ερωτήματα για το ΚΚΕ. Είναι παράνομο γενικά ή είναι παράνομο μόνον όταν συμμετέχει στις εθνικές εκλογές; Πρέπει ή δεν πρέπει να αφήνεται ένα τέτοιο εκ της φύσης του αντιδημοκρατικό κόμμα να λειτουργεί μέσα στην κοινωνία και αν επιτρέπεται μέχρι πού φτάνουν τα όρια της ελευθερίας του;
Θα ξεκινήσουμε με βάση την απλή λογική και όλα αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν πολύ ευκολότερα. Είναι παράνομος ο μουφτής της Ξάνθης και ως εκ τούτου παράνομοι και όλοι οι μωαμεθανοί που ζουν στην Ελλάδα; Όχι βέβαια. Νόμιμος είναι ο ίδιος και νόμιμη είναι η θρησκευτική μειονότητα των μωαμεθανών. Ελεύθερος είναι να κάνει αυτά τα οποία έχει επιλέξει ο ίδιος να κάνει μαζί μ' αυτούς που έχουν κάνει την ίδια επιλογή.
Εφόσον όλοι αυτοί είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν στο θρησκευτικό επίπεδο, μέχρι πού φτάνει η ελευθερία τους; Μέχρι πού φτάνει συνήθως η ατομική ή η συλλογική ελευθερία των πολιτών; Μέχρι την "πόρτα" των ελευθεριών των άλλων. Δεν είναι ελεύθερος, για παράδειγμα, ο μουφτής της Ξάνθης, επειδή απλά είναι ιερέας, να συμμετάσχει στη διαδικασία της εκλογής του Αρχιεπίσκοπου των χριστιανών, επειδή απλά προβλέπεται ως τυπικό προσόν γι' αυτήν τη θέση το αξίωμα του ιερέως. Είναι ιερέας, αλλά όχι χριστιανός ιερέας.
Θα ήταν παράλογο, δηλαδή, ο οποιοσδήποτε ιερέας της οποιασδήποτε θρησκείας ή του οποιουδήποτε δόγματος να συμμετέχει στις αρχαιρεσίες των "άλλων". Δεν αρκεί δηλαδή μια κοινή ιδιότητα, για να ξεπεραστούν κάποια πολύ συγκεκριμένα και διαφορετικά όρια. Αυτά συμβαίνουν παντού και θα ήταν παράλογο να μην συμβαίνουν. Επιστήμονας είναι ο γιατρός, επιστήμονας είναι και ο μηχανικός. Πρόεδρος όμως του Ιατρικού Συλλόγου γίνεται ένας γιατρός και όχι ένας μηχανικός.
Όσο παράλογος λοιπόν θα ήταν ο Μουφτής της Ξάνθης, αν στο όνομα της ελευθερίας και της ανεξιθρησκίας κατέβαινε ως υποψήφιος για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, άλλο τόσο θα ήταν και ένας μηχανικός, ο οποίος θα ήθελε στο όνομα της ελευθερίας και της επιστήμης να κατέβει ως υποψήφιος για τη θέση του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου. Τον παραλογισμό της Γραμματέως του ΚΚΕ, να κατεβαίνει ως υποψήφια για τη θέση του Πρωθυπουργού της Δημοκρατίας, γιατί δεν τον κρίνει κανένας; Στο όνομα ποιας ελευθερίας και ποιας Δημοκρατίας γίνεται αυτή η αθλιότητα;
Το γεγονός ότι και το ΚΚΕ ασχολείται με την παραγωγή πολιτικής, δεν το καθιστά κόμμα της Δημοκρατίας, όπως δεν καθιστά τη Μουφτεία της Ξάνθης μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδας το γεγονός ότι ασχολείται με τη θεολογία. Το γεγονός ότι το ίδιο το ΚΚΕ δηλώνει "κόμμα", δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Και η Δυτική Εκκλησία δηλώνει "Καθολική", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι. Οι πιστοί της αναγνωρίζουν την "καθολικότητά" της, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, εφόσον σ' αυτήν την περίπτωση το σημαντικό είναι να το αναγνωρίζουν οι "άλλοι".
Το ανάλογο συμβαίνει και στο επίπεδο των προσώπων, τα οποία στελεχώνουν ή ψηφίζουν το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι η Γραμματέας του ΚΚΕ είναι πολιτική αρχηγός για μια μερίδα Ελλήνων, δεν την καθιστά δυνάμει υποψηφία για αρχηγό όλων των Ελλήνων. Είναι πολιτική "ιερέας" συγκεκριμένων Ελλήνων και όχι όλων. Αυτό το γεγονός δεν λειτουργεί περιοριστικά και για τα μέλη του "κόμματος". Πολίτες είναι, οι οποίοι απολαμβάνουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Όταν γίνονται οι εκλογές της Δημοκρατίας, μπορούν να πάνε και να ψηφίσουν όποιον νόμιμο υποψήφιο θεωρούν πιο συμπαθή στους ίδιους.
Αν δεν συμπαθούν κανέναν από τους δημοκράτες υποψήφιους, μπορούν να πάνε για ψάρεμα. Κι αυτό μέσα στα δικαιώματα του πολίτη είναι. Όταν γινόταν οι εκλογές των ΚΚΕδων για την εκλογή της Γραμματέως του ΚΚΕ, οι Έλληνες δημοκράτες πήγαν για ψάρεμα. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας που δεν του δόθηκε το δικαίωμα να ψηφίσει. Δεν αισθάνθηκε κανένας ότι, εξαιτίας αυτού του αποκλεισμού, περιορίστηκαν τα πολιτικά του δικαιώματα. Δεν τον αφορούσαν οι συγκεκριμένες διαδικασίες και δεν συμμετείχε. Θα ήταν παράλογος αν το απαιτούσε και ως εκ τούτου παράνομος αν πετύχαινε να συμμετάσχει. Αυτό, δηλαδή, που καταφέρνει το ΚΚΕ μέσα στη δημοκρατική μας λειτουργία.
Μια λειτουργία, την οποία το ΚΚΕ επιβαρύνει οριακά με τη συμμετοχή του και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει εις βάρος της. Το ακόμα χειρότερο, δηλαδή, και από τη λεηλασία του δημοσίου χρήματος, είναι ότι το ΚΚΕ με την παράνομη συμμετοχή του στις εκλογές "αρρωσταίνει" τη Δημοκρατία. Την αναγκάζει να μην λειτουργεί με τον φυσιολογικό τρόπο και άρα της κάνει κακό. Της κάνει κακό, γιατί ανταγωνίζεται τα μικρά και νέα κόμματά της και τα καταστρέφει. Της κάνει κακό, γιατί της καταστρέφει την ελπίδα. Της απαγορεύει την ανανέωση, που έχει ανάγκη.
Σ' αυτό το σημείο η παρανομία του είναι εγκληματική. Ένα θηρίο ενός άλλου ιδεολογικού "οικοσυστήματος" μπαίνει στη "φωλιά" της Δημοκρατίας και εξοντώνει τους "νεοσσούς" της. Όσο κακοήθεις φασίστες λοιπόν είναι αυτοί, που αμφισβητούν τη νομιμότητα του ΚΚΕ μέσα στην κοινωνία, άλλο τόσο κακοήθεις φασίστες είναι και οι ΚΚΕδες, που θέλουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Εν γνώση τους όχι μόνον κλέβουν από τους πόρους της, αλλά και την εξασθενούν με την παρουσία τους.
Εξαιτίας της παράνομης παρουσίας του ΚΚΕ στις αρχαιρεσίες της Δημοκρατίας, τα πάντα παραμορφώνονται. Ακόμα και η ίδια η έννοια των εκλογών χάνει το νόημά της. Το νόημα της κορυφαίας διαδικασίας της Δημοκρατίας. Το νόημα, που προβλέπεται από το Σύνταγμα να έχουν. Αποκτά παράλληλα "επίπεδα" και αυτό λειτουργεί εις βάρος της Δημοκρατίας. Αναγκάζονται οι πολίτες να ψηφίζουν με πολλαπλά κριτήρια και αυτό τους οδηγεί στην παγίδευση. Δεν ψηφίζουν με πρωτεύον κριτήριο αυτό το οποίο προβλέπεται και άρα επιλέγοντας αυτόν που θέλουν να τους κυβερνήσει, αλλά ψηφίζουν με πρωτεύον κριτήριο αυτόν που επιθυμούν ν' αποκλείσουν από το ενδεχόμενο να τους κυβερνήσει.
Εξαιτίας δηλαδή του ΚΚΕ, ακόμα και τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών είναι διπλά. Ακόμα και οι αριθμοί χάνουν το νόημά τους, εφόσον δεν εκφράζουν αυτό το οποίο πραγματικά συμβαίνει. Δίνουν πολλαπλά αποτελέσματα και άρα παραμορφώνουν την εικόνα των εκλογών. "Νοθεύουν" τη βούληση του λαού. Σε κάθε εκλογική διαδικασία έχουμε στην πραγματικότητα δύο διαφορετικά αποτελέσματα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ένα αποτέλεσμα έχει σχέση με το δημοψήφισμα υπέρ της Δημοκρατίας και ένα δεύτερο αποτέλεσμα έχει σχέση με την κατανομή των ποσοστών των κομμάτων της Δημοκρατίας.
Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε ότι ακόμα και τα αποτελέσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών δόθηκαν με εσφαλμένο τρόπο στον κόσμο. Ψήφισαν οι Έλληνες και στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν ούτε τι ψήφισαν ούτε ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Ποιο ήταν, για παράδειγμα, το τρίτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές; Γνωρίζει ο Έλληνας ψηφοφόρος ποιο ήταν το τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές με βάση τα αποτελέσματα που του δόθηκαν; Όχι βέβαια.
Το τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές ήταν το κόμμα ΛΑΟΣ. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ δεν συμμετείχε στις εκλογές. Το ΚΚΕ συμμετείχε στο παράλληλο δημοψήφισμα. Υπό αυτό το πρίσμα τα αποτελέσματα δηλαδή των τελευταίων εκλογών ήταν παντελώς διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε. Σ' ό,τι αφορά το εθνικό δημοψήφισμα, τα αποτελέσματα είναι τα εξής: Ψήφισαν 9.933.385 Έλληνες. Το ποσοστό συμμετοχής ήταν 70.92%. Άκυρα-Λευκά 2.64%. Έλαβαν: Δημοκρατία 92.46% και ΚΚΕ 7.54%. Ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία αποφάσισε και σ' αυτές τις εκλογές ότι το πολίτευμά μας θα είναι δημοκρατικό.
Το επόμενο βήμα αυτής της απόφασης ήταν ν' αποφασίσει ποιοι θα τον κυβερνήσουν μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών ήταν τα εξής: Ψήφισαν 9.933.385 Έλληνες. Το ποσοστό συμμετοχής ήταν 70.92%. Έλαβαν: ΠΑΣΟΚ 43.92%, Νέα Δημοκρατία 33.48%, ΛΑΟΣ 5.63% Σύριζα 4.60%. Άκυρα-λευκά 2.64% + 7.54% = 10.18%. Οι ψήφοι δηλαδή του ΚΚΕ σ' αυτές τις εκλογές πάνε κατ’ ευθείαν στα άκυρα. Πάνε μαζί με τις ψήφους αυτών, που ψήφισαν ανύπαρκτους υποψήφιους. Αυτούς, που "ψήφισαν" τον Κοκό, τον Κάτμαν και τη γυναίκα Μαραντόνα.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το ΚΚΕ με την παρουσία του "βραχυκυκλώνει" τα πάντα. Είναι όμως δυνατόν οι σταλινικοί να είναι τόσο ικανοί, που να κατόρθωσαν μόνοι τους να "μπερδέψουν" τη Δημοκρατία και τους δημοκράτες; Οι κατά κανόνα αγράμματοι και αστοιχείωτοι ΚΚΕδες; Όχι βέβαια. Άρα; Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Κάποιους πολύ ισχυρούς τους βολεύει να υπάρχει το ΚΚΕ στο πολιτικό σκηνικό. Γιατί μπορεί να τους βολεύει; Για να μονοπωλούν την εξουσία. Για να καθηλώνουν τον λαό στο επίπεδο αδυναμίας που τους βολεύει. Για να εκμεταλλεύονται την ισχύ τους και τα μεγέθη των μηχανισμών τους, προκειμένου να ελέγχουν τα πάντα.
Θυμίζουν στον αναγνώστη τίποτε ονόματα όπως αυτά του Παπανδρέου, του Καραμανλή, του Μητσοτάκη, του Ράλλη, του Πάγκαλου, του Έβερτ κλπ.; Ναι, θα πει αυτόματα. Αυτοί είναι που μας κυβερνάνε. Παρεξήγηση έγινε, θα πούμε εμείς. Δεν αναφερόμαστε σ' αυτούς. Αναφερόμαστε στους προγόνους τους. Όλοι αυτοί, στους οποίους αναφερόμαστε, ήταν χαφιέδες των Άγγλων ή δοσίλογοι των Γερμανών. Έμμισθοι χαφιέδες και όχι απλά "συμπαθούντες". Αυτοί, με τις "πλάτες" των αφεντικών τους, ήταν που πήραν αυθαίρετα —και με τις "ευλογίες" των αφεντικών τους— την εξουσία την επόμενη ημέρα της απελευθέρωσης.
Αυτοί όλοι στη συνέχεια μονοπώλησαν τη μεταπολεμική εξουσία, εξαιτίας της σύγκρουσής τους με το ΚΚΕ. Εξαιτίας του εμφυλίου, που προκάλεσαν μόνοι τους και τον πλήρωσε ο λαός. Αυτήν την "επιτυχία" τους τη μιμήθηκαν και οι απόγονοί τους στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αυτοί, δηλαδή, που μας κυβερνάνε σήμερα. Τα παιδιά και τα ανίψια πήραν την επιτυχημένη "συνταγή" των προγόνων τους και την εφάρμοσαν με τον απόλυτα ίδιο τρόπο. Έχοντας βρει το κόλπο να επιβιώνουν μέσα από τη σύγκρουση με το ΚΚΕ, επανέλαβαν την ίδια πρακτική. Απλά η σύγκρουσή τους δεν θα γινόταν στα βουνά και στους λόγγους, αλλά μέσα στη Βουλή. Οι φασίστες θα συγκρούονταν μεταξύ τους μέσα στον ναό της Δημοκρατίας. Έξυπνο κόλπο …και απλό.
Το κόλπο, που παραδίδει τα πάντα στο 10%, το οποίο αντιπροσωπεύουν οι φασίστες καί των δύο πλευρών και καθηλώνουν το 90% του λαού στην απόλυτη αδυναμία και τη "στείρωση". Κάποιοι φασίστες με τη δύναμη "βοδιών" καθηλώνουν τον λαό στο επίπεδο των "βατράχων". Ακολουθούν δηλαδή τον σχεδιασμό, που θέλει μέσα στον "βάλτο" να μαλώνουν τα "βόδια" και να την πληρώνουν τα "βατράχια". Αυτό είναι το όλο μυστικό. Προκειμένου το φασιστικό "βόδι" της Δεξιάς να τσαλαπατάει τον λαό, έστησε καυγά με το εξίσου φασιστικό "βόδι" του ΚΚΕ. Μόνο του το συντηρεί, για να μπορεί να επιβιώνει και το ίδιο. Η Δεξιά φροντίζει με χρήματα της Δημοκρατίας —και άρα των "βατράχων"— να ταΐζει το "βόδι" του ΚΚΕ, προκειμένου να επιβιώνει.
Πώς γίνεται πρακτικά αυτό; Ο δικομματισμός επιβιώνει χάρη στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ των στρατευμένων και μόνιμων οπαδών είναι αυτό το οποίο καθορίζει τα "ελάχιστα" όρια των γιγάντων του δικομματισμού. Ο "πήχης" του ΚΚΕ είναι αυτός ο οποίος ορίζει τα όρια ασφαλείας του δικομματισμού. Μόνον όταν κάποιος ξεπεράσει αυτόν τον "πήχη" απειλεί τον δικομματισμό, πράγμα απίθανο έως αδύνατο. Όλος ο σχεδιασμός σ' αυτό το πράγμα στηρίζεται. Τα δύο μεγάλα κόμματα στην άμυνα των σταλινικών βασίζονται. Οποιοσδήποτε νέος αντίπαλός τους εμφανίζεται, πάνω σ' αυτούς στους σταλινικούς θα πέσει.
Με το που εμφανίζεται, δηλαδή, ένα νέο κόμμα νέων προσώπων, θα "πέσει" πάνω στον Σύριζα. Αν κατορθώσει και επιβιώσει από την επίθεσή του, πράγμα το οποίο θα αποτελεί άθλο, θα πρέπει στη συνέχεια να επιτύχει νέο άθλο και άρα να "υπερπηδήσει" τον "πήχη" του ΚΚΕ. Αν δεν το κατορθώσει αυτό, δεν μπορεί να μπει στην "αυλή" της δημοκρατίας και άρα ν' ανταγωνιστεί στα ίσα τα δύο μεγάλα κόμματα με πιθανότητες επιτυχίας. Αν δεν το καταφέρει αυτό με την πρώτη προσπάθεια, πράγμα βέβαια απίθανο, οι ελπίδες του είναι ελάχιστες. Η παραμονή του στον χώρο των σταλινικών θα τον φθείρει και θα τον κουράσει. Θα τον "ροκανίζουν" συνέχεια μέχρι να εγκαταλείψει την προσπάθειά του.
Αυτός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Είναι το τρίτο "κόμμα", που λειτουργεί ως "υπερχειλιστής" των πολιτικών δυνάμεων. Για όσο διάστημα είναι το τρίτο "κόμμα", θα βασιλεύουν τα δύο πρώτα. Για όσο διάστημα διατηρεί ένα σεβαστό ποσοστό, θα αποτελεί το κατώτατο όριο για τα δύο μεγάλα κόμματα. Για όσο διάστημα δηλαδή το ΚΚΕ διατηρεί το 8%, για παράδειγμα, κανένα από τα μεγάλα κόμματα —όποια κρίση κι αν περάσει— δεν θα πέσει κάτω από αυτό το όριο. Για όσο διάστημα το ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές με αυτό το 8%, κανένας μικρός δεν θ' αποφύγει το θανατηφόρο χτύπημα του γίγαντα. Γίγαντας είναι το ΚΚΕ μπροστά στα μικρά και νεοεμφανιζόμενα κόμματα.
Γι' αυτόν τον λόγο οι φασίστες της Δεξιάς επιτρέπουν στο ΚΚΕ να συμμετέχει στις δημοκρατικές εκλογές. Γι' αυτόν τον λόγο είναι τόσο "ευαίσθητοι" στα θέματα του ΚΚΕ. Με τη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές συμβαίνει αυτό το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω με τους αριθμούς. Νοθεύεται το ίδιο το πνεύμα των εκλογών και αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί "νοθεύεται"; Γιατί ο ψηφοφόρος, όταν φτάνει στην κάλπη, καλείται σε μια ψηφοφορία και με το δικαίωμα μιας και μόνον ψήφου, να εξασφαλίσει δύο διαφορετικά αποτελέσματα. Εφόσον για τον κάθε δημοκράτη η πρώτη προτεραιότητα είναι η προστασία της Δημοκρατίας, αναγκαστικά πρώτα θα "εξασφαλίσει" το κύριο και μετά το δευτερεύον αποτέλεσμα που επιθυμεί.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι, για όσο διάστημα εμφανίζεται το ΚΚΕ σαν το τρίτο σε δύναμη "κόμμα", κάθε φορά που ο ψηφοφόρος θα πηγαίνει στην κάλπη, θα ψηφίζει πρώτα για το "δημοψήφισμα" και άρα αναγκαστικά θα περιορίζεται στα δύο μεγάλα κόμματα που "νικούν" το ΚΚΕ. Από εκεί και πέρα και εφόσον θεωρεί ότι διασφαλίζει τη Δημοκρατία, θα κάνει την επιλογή του ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτό σημαίνει "υπερχειλιστής". Το ΚΚΕ με την παρουσία του στις εκλογές αναγκάζει τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν υπέρ της Δημοκρατίας το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Από τη στιγμή που λειτουργεί αυτός ο "υπερχειλιστής", τα μεγάλα κόμματα δεν κινδυνεύουν. Ο πληθυσμός των δημοκρατών είναι τόσο μεγάλος, που τα ποσοστά τους αυτά τα κόμματα θα τα βαστούν πάντα σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αυτό τα κάνει αήττητα. Πάντα το κάθε σκέλος του δικομματισμού θα βρίσκεται πάνω από αυτό το όριο και άρα αρκετά δυνατό, για να νικάει τον οποιονδήποτε αντίπαλό του. Πόσο μάλλον όταν έχει εξασφαλισμένες και τις συμμαχίες των υπολοίπων συνενόχων. Υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και με μέσον το κρατικό χρήμα, είναι αδύνατον να νικηθεί το "καρτέλ" των κυρίαρχων κομμάτων.
Χάρη στο ΚΚΕ ο δικομματισμός λειτουργεί άψογα και μονοπωλεί την εξουσία με την αλληλοδιαδοχή των "αποτυχημένων" φασιστών. Ο νεποτισμός θα ζει και θα βασιλεύει, χωρίς ποτέ να τον απειλεί κανένας. Μας κυβέρνησαν οι δοσίλογοι μετά την απελευθέρωση και μας κυβερνούν οι απόγονοί τους και σήμερα. Τους Κωνσταντίνους τους διαδέχονται οι Κωστάκηδες και τους Γεώργιους οι Γιωργάκηδες. Οι πατεράδες βάζουν στις θέσεις τους τα παιδιά τους και όλα θα παραμένουν ίδια. Γιατί; Γιατί ο δικομματισμός, χάρη στον έξυπνο σχεδιασμό του, λειτουργεί σαν "τραμπάλα". Μια ο ένας "πάνω", μια ο άλλος "κάτω". Μια ο Κωστάκης πάνω, μια ο Γιωργάκης. Όταν "χορτάσει" ο Κωστάκης, θα βάλουν τη Ντορούλα πάνω στην "τραμπάλα", για να παίξει κι αυτή.
Δεν φοβούνται την αξιοκρατία, εφόσον αυτή δεν μπορεί να απειλήσει τους "μπούληδες". Ό,τι και να βάλουν πάνω στην "τραμπάλα" θα ανέβει και όταν έρθει η ώρα του θα κατέβει. Αγωνιούν σήμερα οι νεοδημοκράτες για τον ηγέτη που θα πρέπει να επιλέξουν. Θα πρέπει να κάνουν σωστή επιλογή, για να μπορεί αυτή να "νικήσει" τον Γιωργάκη. Κακώς αγωνιούν. Και ένα σακί με πατάτες να βάλουν στη θέση του ηγέτη, όταν θα "πέσει" το ΠΑΣΟΚ, θα ανέβει το σακί. Πώς ανέβηκε ο Γιώργος; Πιο πολύ μυαλό έχει από ένα σακί με πατάτες; Η "τραμπάλα" να είναι καλά.
Όμως, "τραμπάλα" χωρίς υποκατασκευή μπορεί να λειτουργήσει; Μπορεί να λειτουργήσει "τραμπάλα", αν ξεκινάνε τα δύο άκρα από το μηδέν, όπως θεωρητικά προβλέπεται από το Σύνταγμα να διαγωνίζονται τα κόμματα στις εκλογές; Όχι βέβαια. Αυτός λοιπόν είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Το 8% είναι το επίπεδο "ισορροπίας" του δικομματισμού. Η "υποκατασκευή", η οποία διασφαλίζει την ασφαλή απόσταση της δικομματικής "τραμπάλας" από το "έδαφος". Το "έδαφος", στο οποίο αναγκαστικά βρίσκονται οι εκάστοτε νέοι αντίπαλοί τους.
Είναι τόσο σίγουροι για την αποτελεσματικότητα του σχεδιασμού τους, που δεν διστάζουν ν' αποκαλύπτουν πράγματα. Αποκαλύπτουν, γιατί θέλουν να στέλνουν "μηνύματα" σε διάφορους αποδέκτες και είναι σίγουροι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο χρόνος μέχρι στιγμής τους δικαιώνει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό θα γίνεται πάντα. Πρόσφατα ο Μητσοτάκης δήλωσε δημοσίως ότι χάρη σ' αυτόν επιβίωσαν τα κόμματα της Αριστεράς και ο Λαζόπουλος έσπευσε να τον λοιδορήσει. Έσπευσε, γιατί είναι άσχετος. Γιατί δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα.
Ο Μητσοτάκης είναι επικεφαλής του παρακράτους και ως τέτοιος γνωρίζει πολύ καλά τι λέει. Όταν λέει ότι χάρη σ' αυτόν επιβιώνουν τα κόμματα της Αριστεράς, ξέρει τι λέει. Ξέρει ότι επιβιώνουν χάρη στα κρατικά χρήματα. Ξέρει ότι χάρη σ' αυτόν επιβιώνουν, εφόσον αυτός τους τα εξασφάλισε με νόμους, τους οποίους κατέθεσε όταν ήταν Πρωθυπουργός. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την πλήρη ιδεολογική χρεοκοπία του κομμουνισμού, το μόνο συνεκτικό στοιχείο, που θα μπορούσε να διατηρήσει τα σταλινικά κόμματα στη ζωή, είναι το χρήμα. Το κρατικό χρήμα, που ζήτησε ο Φλωράκης και εξασφάλισε ο Μητσοτάκης. Αυτά έλεγε ο Μητσοτάκης και αυτά είναι που δεν κατάλαβε ο Λαζόπουλος.
Το ίδιο αποκαλυπτική είναι κατά καιρούς και η ίδια η Παπαρήγα. Δήλωσε πρόσφατα ότι το ΚΚΕ δεν διεκδικεί την εξουσία. Αν δεν διεκδικεί την εξουσία ένα κόμμα, για τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει; Γιατί συμμετέχει στις εκλογές; Γιατί δεν φτιάχνουν εκεί στον Περισσό έναν πολιτιστικό σύλλογο, εφόσον δεν τους ενδιαφέρει η εξουσία; Να βάλουν και πέντε μπιλιάρδα, για να διασκεδάζουν τα "συντρόφια" στα κενά των πνευματικών τους αναζητήσεων. Τι δουλειά έχει ένας δηλωμένος "ευνούχος" στο "όργιο" της Δημοκρατίας;
Γιατί το ΚΚΕ θέλει περισσότερους ψήφους από αυτούς που ήδη έχει; Γιατί κάποιος, που δεν διεκδικεί την πλειοψηφία, η οποία δίνει την εξουσία, θέλει περισσότερες ψήφους; Θέλει περισσότερες ψήφους, αλλά όχι πάρα πολλές; Τι σημαίνουν περισσότερες ψήφοι για ένα κόμμα; Περισσότερα χρήματα. Άρα η αγωνία του ΚΚΕ έχει σχέση με τα χρήματα. Με τα χρήματα, που του δίνουν τη δυνατότητα να διατηρεί τους οπαδούς του. Με τα χρήματα, που του δίνουν τη δυνατότητα να διεκδικεί νέους οπαδούς και άρα ακόμα περισσότερα χρήματα.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Είναι απόλυτα σίγουροι για τον σχεδιασμό τους και γι' αυτό είναι "φλύαροι". "Φλυαρεί" ο Τσίπρας με το σώμα του και "φλυαρούν" και οι υπόλοιποι με τα στόματά τους. Γνωρίζουν ότι μέσα στον πολιτικό "λαχανόκηπο" της χώρας μας επιβιώνουν μόνον οι φασίστες. Γνωρίζουν τον σχεδιασμό τους και φροντίζουν να τον διατηρούν. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό είναι απαραίτητο το ΚΚΕ και γι' αυτό το πληρώνουν. Γι' αυτόν τον λόγο το πληρώνουν αδρά.
Το ΚΚΕ είναι το "φυτό", όπου πάνω του στηρίζεται όλος ο σχεδιασμός. Το ΚΚΕ παράγει τα "ζιζάνια" του Σύριζα, τα οποία καταστρέφουν τα πάντα μέσα σ' αυτόν τον κήπο. Το "στατικό" ΚΚΕ "ταΐζει" τον "κινητό" Σύριζα και αυτός "περιφέρεται" μέσα σ' αυτόν σαν "κότα", αφανίζοντας τα πάντα. Ό,τι πάει να "φυτρώσει" γύρω από την "τραμπάλα" του δικομματισμού, πηγαίνει ο Ζύριζα και το ρημάζει, πριν αυτό προλάβει να ισχυροποιηθεί. Κανένα "φυτό" δεν πρόκειται να ριζώσει γύρω από την "υποκατασκευή" του δικομματισμού και να τον ανατρέψει. Ό,τι νέο απειλεί τη "συμμορία", αποτελεί λόγο συναγερμού και όλοι μαζί από κοινού και ο καθένας ξεχωριστά με βάση τον ρόλο του, ενεργούν εναντίον του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει η Δημοκρατία στην Ελλάδα, αν δεν εξαφανιστούν από το πολιτικό σκηνικό οι δύο "ευνούχοι" του σταλινισμού. Οι δύο "ευνούχοι", που θέλουν να πληρώνονται σαν "επιβήτορες", άσχετα αν δεν έχουν τον στόχο των "επιβητόρων". Το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν υπάρχει περίπτωση να νικηθεί ο φασιστικός δικομματισμός των χαφιέδων και των δοσίλογων, αν δεν φύγουν κλοτσηδόν πρώτοι απ' όλους οι σταλινικοί. Αναγκαστικά θα πρέπει να φύγουν κλοτσηδόν, εφόσον από μόνοι τους δεν δείχνουν καμία διάθεση να συμμορφωθούν με τη λογική. Με τη λογική, που, αν ήταν σταλινικό το σύστημά μας, θα μας "συμμόρφωναν" μέσα σε μια μέρα. Με τη λογική, που δεν χωράει σοφιστείες.
Εκεί καταντήσαμε. Να μας δουλεύει η Αλέκα με σοφιστείες. Η αγράμματη Αλέκα. Όποιος αμφισβητεί τη νομιμότητα της συμμετοχής του ΚΚΕ στις εκλογές… σύμφωνα με την Αλέκα… το θέλει στην "παρανομία". Λάθος Αλέκα. Αν θεωρηθεί παράνομη η συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές, δεν βγαίνει το κόμμα αυτόματα στην "παρανομία". Τα χρήματα κόβονται. Τα κρατικά λεφτουδάκια, που σας επιτρέπουν να κάνετε τους πονηρούς. Τα λεφτουδάκια, που σας επιτρέπουν να ζείτε πλούσια εις βάρος του κορόιδου. Η απλή "νομιμότητα" και τα κουπόνια δεν εξασφαλίζουν στο ΚΚΕ ούτε το πετρέλαιο για το "Σπίτι του Λαού".
Είναι προφανές ότι η νομιμότητα με τα δικά σας χρήματα δεν σας ενδιαφέρει. Τα λεφτά των άλλων θέλετε. Τα λεφτά, που εξασφαλίζουν παχιές μοκέτες στα μέγαρα του "λαού", πανάκριβα Lexus στη "μητερούλα" του και πανάκριβα δίδακτρα Κολεγίων στην κόρη της "μητερούλας". Τα λεφτά, που κάποτε εξασφαλίζατε με τη χρυσοφόρα "παρανομία", που χρηματοδοτούσαν οι Αμερικανοί και ο Στάλιν και στη συνέχεια τα εξασφαλίσατε με τη "νομιμότητα" της συμμετοχής στις εκλογές.
Αυτά τα χρήματα σάς υποτάσσουν στα αφεντικά σας. Ή μήπως θεωρεί κάποιος ότι το ΚΚΕ είναι ελεύθερο να διαμορφώνει μόνο του την άποψή του με βάση την ιδεολογία του; Το ΚΚΕ έχει αφεντικά και αυτά αποφασίζουν για τα όσα το αφορούν. Από τα χρήματα βρίσκεις την άκρη του "νήματος" του ΚΚΕ. Πραγματικό αφεντικό του ΚΚΕ και προϊστάμενος της Αλέκας είναι αυτός, ο οποίος του εξασφαλίζει τα προς του ζην και αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης, ο οποίος με τη σειρά του έχει αφεντικά του τους Αμερικανούς. Άρα; Άρα, το κρυφό Big Boss του ΚΚΕ πίσω από τον κρυφό Μητσοτάκη είναι οι Αμερικανοί. Οι ίδιοι, που είναι τα αφεντικά του πρώην Κνίτη Τσίπρα.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να γνωρίζει ο αναγνώστης τι συμβαίνει, όταν βλέπει τους "ήρωες" του Περισσού να κάνουν διαδηλώσεις έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Για να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που το υποτιθέμενο "κόμμα" των Ελλήνων εργατών είναι "ερωτευμένο" με τους λαθρομετανάστες. Η σχέση ΚΚΕ και λαθρομεταναστών ένα αναγκαστικό "συνοικέσιο" των Αμερικανών είναι. Των Αμερικανών, οι οποίοι επενδύουν στους λαθρομετανάστες, για να απειλούν τους λαούς.
Με αυτά ως γνώση είναι βέβαιον ότι η μελλοντική "παράσταση" των "Δεκεμβριανών" θα έχει άλλο ενδιαφέρον. Πλάκα θα έχει. Αρκεί πρωταγωνιστές και κομπάρσοι να μην μπερδέψουν τα λόγια, που προβλέπονται για τους ρόλους τους. Τα "αφεντικά" βρίζουμε, όχι τους εχθρούς μας. Να μην "καρφωθούμε" μόνοι μας.
Εμείς ένα πράγμα έχουμε να πούμε στο ΚΚΕ και να το προειδοποιήσουμε. Τα αφεντικά δεν πληρώνουν για πλάκα και πολύ περισσότερο τα αδίστακτα αφεντικά του ΚΚΕ. Του εξασφαλίζουν χρήματα και ασυλία και είναι βέβαιο ότι θα θελήσουν να πάρουν αντιπαροχές. Όπως δείχνουν τα πράγματα οι Αμερικανοί σήμερα έχουν ανάγκη την αποσταθεροποίηση της χώρας. Αυτήν τους την ανάγκη θα πρέπει να την καλύψουν με τη χρήση των "εργαλείων" τους και άρα και του ΚΚΕ.
Με πρόφαση την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να πετύχουν αυτό, το οποίο δεν πέτυχαν πέρσι. Θα προσπαθήσουν εκ νέου να στήσουν σκηνικό κοινωνικής έντασης. Είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να στήσουν νέα "Δεκεμβριανά" και σ' αυτήν τους την ανάγκη θα χρειαστούν τον ειδικό των πάσης φύσεως "Δεκεμβριανών" και αυτός είναι το ΚΚΕ. Μας απειλούν εκ νέου με εμφυλιοπολεμικού τύπου συγκρούσεις και γι' αυτό θα χρειαστούν τη βοήθεια των σταλινικών. Εμείς γνωρίζουμε το σενάριο της "παράστασης" και γνωρίζουμε ποιους "πρωταγωνιστές" πρέπει να παρακολουθούμε. Το ΚΚΕ θα κριθεί για τις επιλογές του. Το ΚΚΕ θα αποκαλυφθεί από αυτές τις επιλογές.
Το σοφότερο γι αυτό θα είναι να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και ν' αποχωρήσει μόνο του από το πολιτικό σκηνικό. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αποφύγει για πολύ καιρό την αποβολή του. Την οριστική αποβολή του. Του δίνεται η ευκαιρία, η οποία είναι ίσως η τελευταία, να κάνει κάτι καλό για τον ελληνικό λαό. Του δίνεται η ευκαιρία να κάνει αυτό, το οποίο δεν έκανε ποτέ. Να προσφέρει μια στοιχειωδώς καλή υπηρεσία σε έναν λαό, που στο παρελθόν τον μάτωσε και σήμερα τον κλέβει ασυστόλως.
Οι μνηστήρες και ο ευνούχος
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου οι πάντες "τρώνε" από το ίδιο "πιάτο". Έναν κόσμο, τον οποίο η παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης τον έχει κάνει πολύ μικρό. Είναι κοινό μυστικό για τον Δυτικό Κόσμο ότι το σύνολο της γνώσης, που του επιτρέπει να εξουσιάζει τους λαούς, είναι η ελληνική γνώση. Αιώνες τώρα αυτό έκανε και εξακολουθεί και σήμερα να κάνει το ίδιο. Μόνον που σήμερα είναι ιδιαίτερα εμφανές και ως εκ τούτου επικίνδυνα αποκαλυπτικό. Θουκυδίδη και Αριστοτέλη χρησιμοποιούν, για να ασκήσουν τον ιμπεριαλισμό τους. Θουκυδίδη και Αριστοτέλη ακόμα "πουλάνε" στα Κολέγιά τους. Αφεντικά και δούλοι την ίδια εκπαίδευση έχουν.
Επειδή και εμείς κινούμαστε στο ίδιο μήκος "κύματος", θα ερμηνεύσουμε τον σημερινό σχεδιασμό και υπό το πρίσμα αυτής της γνώσης. Θα χρησιμοποιήσουμε την ίδια γνώση μ' αυτήν που χρησιμοποιούν οι δυνάστες των λαών. Θα χρησιμοποιήσουμε την ίδια γνώση, για να εξηγήσουμε τα μυστήρια του σχεδιασμού, ο οποίος ακολουθείται στην πολιτική μας "σκηνή". Με αυτήν τη γνώση είναι σίγουρο ότι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο οι "δημοκράτες" του δικομματισμού χρησιμοποιούν και χρυσοπληρώνουν το σταλινικό και αντιδημοκρατικό ΚΚΕ.
Η άμυνα στον σχεδιασμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πανομοιότυπη με την άμυνα των μνηστήρων μέσα στο παλάτι του Οδυσσέα. Τα δεδομένα είναι κοινά και φυσικό είναι να είναι κοινές και οι στρατηγικές. Κάποιοι τρώνε και πίνουν εις βάρος ενός κορόιδου και λογικό είναι να φοβούνται την οργή του. Κάποιοι λεηλατούν τον οίκο ενός απόντα και λογικό είναι να φοβούνται την επιστροφή του. Απών στην προκειμένη περίπτωση είναι το 90% του ελληνικού λαού και ό,τι αυτός μπορεί να "παράγει" στο επίπεδο των προσώπων.
Ο δικομματισμός των χαφιέδων, των δοσίλογων και όλος ο συμφερτός των διαπλεκομένων, που σήμερα μαστίζουν τον τόπο, είναι οι μνηστήρες. Οι μνηστήρες καταπατητές της δικής μας πατρίδας. Αυτοί οι μνηστήρες, για τη δική τους ασφάλεια, συνεργάζονται με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι ο ζητιάνος Ίρος. Ο λαίμαργος και αχόρταγος ζητιάνος, που τρώει και πίνει στο ίδιο "τραπέζι" με τους μνηστήρες, χωρίς όμως να συγκαταλέγεται σ' αυτούς, γιατί δεν είναι όμοιός τους. Οι μνηστήρες είναι αυτοί, οι οποίοι φροντίζουν να μην του λείψει τίποτε, γιατί τον χρειάζονται. Τους είναι απαραίτητος για την άμυνά τους.
Ποια είναι η χρησιμότητα αυτού, που τρώει ίσα με έναν μνηστήρα, αλλά δεν είναι τέτοιος, εφόσον δεν διεκδικεί τον "γάμο" της εξουσίας; Γιατί οι μνηστήρες συντηρούν ένα τόσο πολυδάπανο παράσιτο; Η χρησιμότητά του είναι ότι κάθεται στην "πόρτα" του παλατιού. Ελέγχει τον χώρο, που τρομάζει τους μνηστήρες. Ελέγχει τον χώρο από τον οποίο υποχρεωτικά θα πρέπει να περάσει ο κάθε νεοεισερχόμενος και ως εκ τούτου κι αυτός τον οποίο φοβούνται. Παρ' όλη τη διαφορετικότητά τους, έχουν κοινά συμφέροντα, εφόσον από την ίδια "πόρτα" πρέπει να μπουν οι ζητιάνοι ανταγωνιστές του Ίρου, αλλά και ο Οδυσσέας, που τρομοκρατεί τους πάντες.
Αυτήν την "πόρτα" φυλάει με το σχετικά εντυπωσιακό κορμί του ο θρασύδειλος ζητιάνος. Το 8% του ΚΚΕ είναι το "κορμί" του Ίρου. Τεράστιο για έναν αδύναμο επισκέπτη… ελάχιστο γι' αυτόν που φοβούνται όλοι μαζί. Αυτός ο Ίρος είναι που απαγορεύει την είσοδο στον κάθε νέο και φιλόδοξο πολιτικό, ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει ένας από τους μνηστήρες. Δουλειά του είναι να "προκαλεί" τους νεοεισερχόμενους, ώστε να τους αναγκάζει ν' αποκαλύπτονται, για να μπορούν να τους "αξιολογούν" οι κυρίαρχοι μνηστήρες. Τους απειλεί ακόμα και με βία, προκειμένου να καταλάβουν εγκαίρως οι μνηστήρες ποια είναι η ταυτότητα, οι προθέσεις αλλά και οι δυνατότητες του αγνώστου, που στέκεται στο "κατώφλι" του παλατιού.
Έχουν ανάγκη οι μνηστήρες αυτήν την αξιολόγηση, γιατί πρέπει να ελέγχουν την ποιότητα και βέβαια την ισχύ των άγνωστων που προσεγγίζουν το παλάτι. Εξαιτίας της παρανομίας τους και της αθλιότητάς τους φοβούνται τον αιφνιδιασμό και ο Ίρος τους βοηθά σ' αυτόν τον τομέα. Για όσο διάστημα βρίσκεται ο Ίρος στην "πόρτα", κανένας δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος και άρα ούτε και ο Οδυσσέας. Γι' αυτόν τον λόγο είναι χρήσιμος για τη διαφορετικότητά του. Είναι διαφορετικός και ως εκ τούτου μπορεί να κάνει αυτά, τα οποία απαγορεύονται να κάνουν οι υπόλοιποι μνηστήρες στους ομοίους τους.
Ο "διαφορετικός", ο οποίος επιβιώνει χάρη στο έλεος των ισχυρότερων μνηστήρων, είναι ανηλεής απέναντι στους μικρούς και ασήμαντους, που θα θελήσουν να γίνουν μνηστήρες. Με αυτόν τον τρόπο οι μνηστήρες δεν χρεώνονται το κόστος του "κανιβαλισμού", ενώ για τον "διαφορετικό" δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ο "διαφορετικός" μπορεί ακόμα και να σκοτώσει τους νέους ανταγωνιστές τους, όταν αυτοί είναι μικροί κι ανίσχυροι. Όταν αναγκαστικά θα πρέπει να μπουν στο περιβάλλον, όπου θα πρέπει ν' ανταγωνιστούν τους ισχυρούς.
Με αυτόν τον τρόπο οι μνηστήρες κάνουν τη δουλειά τους με ασφάλεια και χωρίς να προκαλούν την κοινωνία της Ιθάκης. Θεωρητικά διατηρούν την "πόρτα" του παλατιού ανοιχτή σε όλους και άρα δεν χρεώνονται άμεσα την κατηγορία της αυθαίρετης κατάληψης της ξένης περιουσίας. Θεωρητικά διατηρούν συνθήκες ανοικτού διαγωνισμού για όλους, χωρίς αυτό να συμβαίνει στην πραγματικότητα, εφόσον ούτε διαγωνισμός γίνεται ούτε πρόσβαση σε όλους δίνεται.
Αυτό είναι το ζητούμενο γι' αυτούς. Να μπορούν οι ίδιοι να τρώνε και να πίνουν μόνιμα εις βάρος κάποιου τρίτου, ενώ θεωρητικά έχουν δρομολογήσει έναν στιγμιαίο διαγωνισμό ανοικτό σε όλους. Η μονιμότητά τους δικαιολογείται επειδή είναι "καλοί" άνθρωποι και περιμένουν να μαζευτούν όλοι οι "ενδιαφερόμενοι". Εύκολα μπορούν να παριστάνουν τους καλούς και τους δημοκράτες, εφόσον τη βρόμικη δουλειά —του αποκλεισμού και της εξόντωσης— την κάνει άλλος για λογαριασμό τους. Διαγωνισμός δεν γίνεται ποτέ και οι συνωμότες συγκυβερνούν χωρίς αντιδράσεις. Γι' αυτόν τον λόγο βρίσκεται ο Ίρος σε μόνιμη και στενή συνεργασία μ' αυτούς. Αυτών τις εντολές εκτελεί, όταν προκαλεί τους ξένους. Αυτούς κοιτάζει στα μάτια, για να του πουν τι να κάνει, όταν μπαίνει στο παλάτι κάποιος ξένος.
Με αυτόν τον τρόπο βγάζει το "μεροκάματό" του. Με αυτόν τον τρόπο βγάζει το μεροκάματό του το ΚΚΕ. Το πολίτευμά μας παραμένει θεωρητικά δημοκρατικό και "ανοικτό" για όλους και δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι φασίστες του δικομματισμού για συνταγματική εκτροπή. Λειτουργούν σαν μονάρχες και ιδιοκτήτες της πατρίδας μας, χωρίς να εκτίθενται. Τη βρόμικη δουλειά της εξόντωσης των νέων και αναγκαστικά μικρών κομμάτων την κάνει το ΚΚΕ. Για όσο διάστημα αντιμετωπίζει τους νέους και αδύναμους ανταγωνιστές τους με τον σκληρό σταλινικό τρόπο, θα τρώει και θα πίνει με ασφάλεια. Θα τρώει και θα πίνει με τους Μητσοτάκηδες, τους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και τους Πάγκαλους.
Το ρίσκο όμως είναι μεγάλο και οι καιροί ύποπτοι. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος μπορεί να βρίσκεται σήμερα στο κατώφλι της "πόρτας". Ο Ίρος είναι ο πρώτος που θα συναντήσει αυτόν που δεν πρέπει. Είναι ο πρώτος, που θα γευτεί το βαρύ του "χέρι". Πρώτα αυτός θα καταλάβει το σφάλμα του και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Αυτή είναι η μοίρα του "πορτιέρη" και αυτήν τη μοίρα δεν θα την αποφύγει το ΚΚΕ. Θα φάει τα "μπουνίδια" του και μετά θα ξεκινήσει αναγκαστικά ο διαγωνισμός και ο θρήνος για τους υπόλοιπους. Με την "πόρτα" ανοικτή ξεκινά ο διαγωνισμός, αλλά "πόρτα" δεν θα βρουν οι χαμένοι.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση