Συνειδησιακός μονόλογος...

Όταν στο τεύχος 91 του ΑΒΑΤΟΝ γράφαμε για τον Νέο-Οθωμανισμό, γνωρίζαμε πολύ καλά ότι το θέμα δεν εξαντλείται σε ένα άρθρο, ούτε καν σε ένα «αφιέρωμα». Γιατί το κίνημα αυτό αποτελεί για την Τουρκία συνεχές γίγνεσθαι, ώστε σχεδόν να ταυτοποιείται (κατά τη γνώμη μου) πλέον η χώρα αυτή με το κίνημά της.
Όταν πάλι στο επόμενο τεύχος μιλήσαμε για τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, γνωρίζαμε ότι παράλληλα θίγαμε –με το γάντι– ένα μέρος του θέματος που λέγεται Θράκη, και που το δημιούργησε (ως θέμα και ως «πρόβλημα») το παραπάνω αναφερόμενο κίνημα.
Σήμερα λοιπόν, εντελώς απρογραμμάτιστα, αισθάνθηκα την πρόκληση του αυτοσαρκασμού, ως Ελληνίδα, αλλά και ως συντάκτρια μεγάλου μέρους των παραπάνω αναφερόμενων άρθρων. Σημειώνω ότι ο αυτοσαρκασμός είναι το τελευταίο καταφύγιο της ασήκωτης πίκρας…
Γιατί, τι να πεις και τι να σχολιάσεις για μια κρατική εξουσία που καλεί στα εγκαίνια του μουσείου της Ακροπόλεως τον Τούρκο ηγέτη την ίδια στιγμή που αυτός αποκαλεί «λαό του» και «πολίτες της χώρας του» τους Μουσουλμάνους της Θράκης;
Τι να πεις και τι να σχολιάσεις για ολόκληρο τον λαό –που αξίως έχει αυτήν την εξ-ουσία– ο οποίος δεν θέλει να γνωρίζει, δεν θέλει καν να απαντά (δεν μιλάμε για αντίσταση, εκεί θα πάμε στη σφαίρα του φαντασιακού).
Τι να πεις και τι να σχολιάσεις γι’ αυτό το σημερινό μόρφωμα που λέγεται Ελλάδα, όταν τη στιγμή που συζητάει με την Αίγυπτο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο χωρών, η Αίγυπτος όχι μόνον αρνείται να συζητήσει πάνω στις βάσεις του διεθνούς δικαίου αλλά ταυτόχρονα καλεί την Τουρκία στο Κάιρο για συνομιλίες – συμπεριφορά, αν μη τι άλλο αντιδεοντολογική– ενώ η χώρα μας (πολίτες και εξ-ουσία) σφυρίζει αδιάφορα;
Τι να πεις και τι να σχολιάσεις για τον Τούρκο πτέραρχο του Αρχηγείου της Λάρισας, το δρόμο τού οποίου άνοιξε ο Σημίτης και ολοκλήρωσε ο Καραμανλής; Για ποια άμυνα, ποιου πολίτη, ποιας χώρας, μιλάμε;
Αναρωτιέμαι, πόση μετάλλαξη άραγε «σηκώνουμε» ακόμη οι νεοέλληνες; Γίναμε τυφλοπόντικες, γίναμε γυμνοσάλιαγκες, γίναμε μέχρι και βάρβαροι… Πόσο πιο βαθειά μπορούμε ακόμη να σκάψουμε;
Αναρωτιέμαι, μέσα σε αληθινή κρίση συνειδήσεως, ως Μαρία πλέον, ποια ανόητη πίστη, μια ανέλπιδη ελπίδα, με ωθεί ακόμα να μιλάω σε ώτα κωφών και να γράφω για μάτια τυφλών; Ποιος άκαιρος ρομαντισμός με κάνει ακόμη να πιστεύω στη δύναμη και στο φιλότιμο (μια αποκλειστικά ελληνική λέξη) των ανθρώπων;
Δεν σταμάτησα να θυμάμαι την αγωνία του κυρίου Λυγερού, του επιστημονικού συμβούλου του Συλλόγου Φίλων Καραθεοδωρή (ΑΒΑΤΟΝ 92) που μου είπε ξαφνικά, καθώς συζητούσαμε για το μουσείο στην Κομοτηνή: «μάς βλέπω και εμάς να κουβαλάμε όλα αυτά τα εκθέματα στα χέρια, για να τα σώσουμε, όπως έκανε ο Καραθεοδωρή με τα βιβλία και τα όργανα του Πανεπιστημίου της Σμύρνης, την ημέρα του ολοκαυτώματός της…»
Τα μελλούμενα πριν να συμβούν προπομπό στέλνουν τη σκιά τους, αναφέρει σε άρθρο του, στην ιστοσελίδα του, ο Ελευθέριος Ανευλαβής. Μόνο που εμείς δεν βλέπουμε μήτε τη σκιά μήτε τον ήλιο. Βυθισμένοι στο νεοεποχίτικο σκότος του καταναλωτισμού και του «δήθεν», τα «μελλούμενα» ήρθαν, «μας πήραν και μας σήκωσαν», έτσι που τώρα μάς «πάει γάντι» ο Καβάφης: ανεπαισθήτως γύρω μου έκτισαν τείχη. «Ανεπαισθήτως»… Γιατί κάπου αφήσαμε και μας νεκρώσαν τις αισθήσεις. Να ελπίσουμε σε κάποιο ηλεκτροσόκ; Ή να μην ελπίζουμε σε τίποτε;
Δεν μου αρέσει ο πεσιμισμός, δεν μου αρέσει η ισοπέδωση, δεν μου αρέσει να μην βλέπω φως στην άκρη του τούνελ που περπατάω… Ειδικά όταν αυτό το «τούνελ» είναι ο Ελληνισμός. Γιατί, ο Ελληνισμός δεν είναι θέμα εθνικό, είναι υπαρκτική κατάσταση. Και μού είναι αδύνατον να υπάρχω δίχως φως…
Μαρία Σταματιάδου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση