Τι γίνεται με το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων;

Φαίνεται ότι και το «Συνδικάτο» των δημοσιογράφων διανύει την περίοδο των επιθανάτιων σπασμών του.
Η ξαφνική παραίτηση του Δ.Τρίμη από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, απλώς αποτελεί ένα από τα επεισόδια της ολοκληρωτικής αποσύνθεσης του σωματείου. Ίσως να «κάηκε» το πλέον κραυγαλέο γρανάζι αυτής της αποσύνθεσης, γιατί μόνο οι αφελείς μπορεί να πιστέψουν ότι αυτή η «παραίτηση» ήταν τυχαία ή «προσωπική» και δεν εντάσσεται μέσα στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται.
Και είναι αυτά τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται με τις δυνάμεις της διαπλοκής (Εργοδότες και κόμματα) που οδήγησαν την ΕΣΗΕΑ σε αυτό το θλιβερό κατάντημα.
Η τύχη της ήταν προδιαγραμμένη για δύο και βασικούς λόγους:
α) ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε ανεξάρτητη από το κράτος, τα κόμματα και τους ισχυρούς εργοδότες. Ουδέποτε επεξεργάστηκαν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις τον ιδιότυπο χαρακτήρα του δημοσιογραφικού πεδίου, ώστε να κινηθούν και να οργανωθούν αναλόγως.
Περισσότερα στο άρθρο μας: «Δημοσιογράφοι: Τουφεκιές, απλώς για κρότο, με άσφαιρα πυρά» εδώ.
Και στο: «ΜΜΕ: Η «σύνθεση» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας» εδώ
β) ΟΥΔΕΠΟΤΕ λειτούργησαν και με βάση το αλφάβητο της συνδικαλιστικής δράσης.
Ένα συνδικαλιστικό όργανο είναι ένα ενιαίο-μετωπικό όργανο που κινείται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ πάνω στα συγκεκριμένα συμφέροντα του κλάδου, συμφέροντα που ενώνουν τους εργαζόμενους και που είναι ανεπίτρεπτο να διαιρούνται από τις κομματικές παρατάξεις.
Από τη στιγμή που μεταφέρονται οι ιδεολογικές και πολιτικές διαιρέσεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα αυτό πλέον έχει υπογράψει την καταδίκη του.
Η ΕΣΗΕΑ πάντα ήταν αρένα των ποικίλων πολιτικών παιχνιδιών και των κομμάτων.
Και σήμερα αυτό απαστράπτει. Δεν μπορούν να συγκροτηθούν σε ενιαία διοίκηση, ακριβώς γιατί η κάθε παράταξη παίζει τα δικά της πολιτικά παιχνίδια.
Δεν κοιτάζουν ότι ο κλάδος έχει γίνει πλέον εντελώς αναξιόπιστος και καταγέλαστος στα μάτια του κόσμου, δεν κοιτάζουν ότι ο κλάδος αποσαθρώνεται ολοκληρωτικά από τους εργοδότες, αλλά παίζουν με την τράπουλα των καθεστωτικών κομμάτων και των ποικίλων πολιτικών απατεώνων.
Αυτό που επιχειρείται στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό από τους «νταβάδες», πάνε οι παρατάξεις να το υλοποιήσουν και στο συνδικαλιστικό όργανο: Να φτιάξουν από τη μια τη «δεξιά» και από την άλλη την «αντιδεξιά».
Πάνω σε αυτή την απάτη κινούνται οι παρατάξεις.
Και ρωτάμε: Ένας Συνασπισμός ή μια συμμαχία μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και των άλλων δήθεν «αριστερών» δυνάμεων δεν είναι δεξιά; Αφήνουμε τα πρόσωπα, σαν αυτό του Κουμπιά και άλλων: Από πότε αυτά βαπτίστηκαν «αριστερά» ή «προοδευτικά» ή πότε αγωνίστηκαν στον κοινωνικό, αλλά και δημοσιογραφικό χώρο, πρακτικά, εναντίον της εργοδοσίας και του καθεστώτος; Οικότροφοι των εργοδοτών ήταν και σε διευθυντικά κλιμάκια.
Φαίνεται ότι έχει χαθεί ΠΑΝΤΕΛΩΣ ο μπούσουλας για να θεωρούνται «αριστεροί» αγωνιστές τα διατεταγμένα πιόνια των εργοδοτών, του κράτους και των κομμάτων, οι υμνητές της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του εκτρώματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Τέτοια παιχνίδια παίζονται, σήμερα απροκάλυπτα, στο συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων. Ένα συνδικαλιστικό όργανο με παρατάξεις υποκατάστατα των εργοδοτών και των κομμάτων.
Γι’ αυτό στο τέλος ο κόσμος θα νιώσει μεγαλύτερη σιχασιά για τους δημοσιογράφους από τους πολιτικάντηδες, αν δεν τη νιώθει ήδη.
Και φυσικά με μια τέτοια «συνδικαλιστική» πολιτική δεν έχει καμία σωτηρία η ΕΣΗΕΑ. Ιδιαίτερα σήμερα που το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης και οι «νταβάδες» δεν την χρειάζονται…
Για το αλφάβητο του συνδικαλισμού παραπέμπουμε ΕΔΩ
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση