Μαθήματα ήθους

Γράφει: Ο Στέφανος Ληναίος

«Συμπληρώνονται φέτος 35 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, μετά από μία σκοτεινή επταετία. Κάθε τέτοια επέτειος υποχρεώνει σε σκέψεις απολογιστικές αλλά και σε στοχασμό για το αύριο.
Ο χαρακτήρας του εορτασμού της επετείου άλλαξε. Κι αυτή είναι, πιστεύω, μια επιλογή που αποδεικνύει βαθύ σεβασμό σε όλους όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία.
Οι δεξιώσεις και οι κοσμικότητες είναι ασύμβατες προς το πνεύμα του αντιδικτατορικού αγώνα, προκαλούν το κοινό αίσθημα και προσβάλλουν το μέτρο που οφείλει να καθορίζει την συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου.»
Η πολυσήμαντη ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ.Κάρολου Παπούλια, στην απλή, ανθρώπινη, γιορτή στη μεγάλη αίθουσα και όχι στους χλιδάτους κήπους του Προεδρικού μεγάρου, είμαστε βέβαιοι ότι συγκίνησε όλους του Έλληνες Πολίτες. Και όχι μόνο τους καλεσμένους, τους πολλούς, γνήσιους, επιτέλους, αντιστασιακούς και τους λιγοστούς, ευτυχώς, τυπικούς εκπροσώπους Πολιτείας και Κοινωνίας.
Όλοι όσοι είχαμε την τιμή να είμαστε εκεί, ακούσαμε τους χτύπους της καρδιάς του, σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του. Και νιώσαμε μαθητές Ήθους και Αξιοπρέπειας.
Φαίνεται όμως ότι αυτό ειδικά το μικρό απόσπασμα της ομιλίας του, μάλλον ενόχλησε κάποιους νοσταλγούς των παλιών, χλιδάτων ημερών. Διαφορετικά δεν εξηγείται η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς αυτής της ιστορικής γιορτής της πατρίδας μας, από όλα σχεδόν τα ραδιοκάναλα, εκτός από τα κρατικά.
Ακόμη & εκεί όμως, κάποια αόρατα χέρια οδήγησαν τις κάμερες και τις πένες όλων, σχεδόν, των δημοσιογράφων να μας δείξουν τους ίδιους και τους ίδιους, που τους βλέπουμε κάθε μέρα σε όλα τα παραθυράκια. Και όλη η αγωνία τους ήταν πώς θα τα καταφέρουν να μιλήσει κάποιος πολιτικός για την προεδρολογία, τη γρίπη και τις εκλογές. Περιφρονώντας αυτή την άγια μέρα που η πατρίδα μας θεραπεύτηκε από τη «γρίπη» της δικτατορίας...
Κανένας δεν άκουσε τον Πρόεδρο που τόνισε ότι αυτή η γιορτή ανήκει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε όλους τους γνήσιους αντιστασιακούς.
Δεν μας έδειξαν ούτε έναν από τους αμέτρητους βασανισμένους, αντιστασιακούς.
Κανένας κοντυλοφόρος και καμιά κάμερα δεν σκέφτηκαν να μιλήσουν λίγο με τη γυναίκα και την κόρη του Μουστακλή... Την κόρη του Μανδηλαρά. Με τον Τάκη Μπενά... Το Νίκο Κιάο... Την Κίττυ Αρσένη...
Και τόσους άλλους πασίγνωστους αλλά και άγνωστους, σεμνούς, αγωνιστές... Ίσως γιατί όλοι αυτοί δεν στριμώχτηκαν δίπλα στον Πρόεδρο για να φωτογραφηθούν..
Παρέμειναν,διακριτικά, στις άκρες, σιωπηλοί. Όπως ακριβώς και στις ώρες των αγώνων... Έκαναν απλώς το καθήκον τους... Χωρίς να τους ενδιαφέρει ούτε η δημόσια αναγνώριση ούτε η είσπραξη θέσεων και απολαβών..
Μακάρι, οι νέες γενιές τουλάχιστον, να μελετήσουν καλά ΟΛΟΚΛΗΡΗ την πολυσήμαντη ομιλία ΗΘΟΥΣ του Προέδρου της Δημοκρατίας και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα τους βοηθήσει πολύ, να ξαναβρούν τη χαμένη αισιοδοξία τους, να αποφύγουν τη μηδενιστική ισοπέδωση και, προπάντων, να δουν το βάθος του δάσους και όχι τη «γοητεία» του «λαμπερού» δέντρου, που κάποιοι επιτήδειοι, προβάλλουν προκλητικά.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση