Λυπάμαι, αλλά δεν συμπαραστέκομαι στους απεργούς δημοσιογράφους

Άργησαν πολύ να απεργήσουν...

Σαφέστατα, με το να κλείνει ένας χώρος στον οποίο εργάζονται πάρα πολλοί άνθρωποι, αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους υπόλοιπους που… έπονται… Σαφές είναι πως οφείλουν όλοι να συμπαραστέκονται σε αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και στην αναλγησία.
Να με συγχωρήσουν όμως όλοι εκείνοι που συνέτρεξαν να συμπαρασταθούν στους δημοσιογράφους που θυμήθηκαν να απεργήσουν για 24 ώρες σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους απολυμένους συναδέλφους τους. Να με συγχωρήσουν που δεν θα ενστερνιστώ την λύπη, τα δάκρυα και τους λυγμούς όλων εκείνων που σήμερα προβληματίζονται ενώ μέχρι σήμερα αδιαφορούσαν όταν τα ίδια ή χειρότερα (η απόλυση δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον εργαζόμενο, αλλά η απομόνωση, ο εξευτελισμός και η αδιαφορία των συναδέλφων είναι το μαρτύριο) περνούσαν μεμονωμένα συνάδελφοί τους, δημοσιογράφοι, όταν διώκονταν από τις εργασίες τους και απομονώνονταν χωρίς να μπορούν καν να εργαστούν στον δημοσιογραφικό χώρο.
Δεν μπορώ να συμπαρασταθώ σε ανθρώπους (και όχι μόνο τους απολυμένους, αλλά σε όλους τους δημοσιογράφους πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων) που αδιαφορούσαν όταν συνάδελφοί τους κυνηγήθηκαν, εμπαίχθηκαν ή ακόμη και φυλακίστηκαν επειδή δημοσίευσαν κάτι… Λυπάμαι πολύ που γίνομαι σκληρός, απέναντι σε μία κάστα εργαζομένων (όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είμαστε απασχολούμενοι, πηγαίνουμε καθημερινά για απασχόληση και όχι για εργασία…) που αδιαφόρησε προκλητικά σε μύρια όσα προβλήματα της εργατικής τάξης, επειδή η «κάστα» παρέμενε στο απυρόβλητο και μάλιστα «ενισχύονταν» κάθε φορά που υπήρχε μία τραγωδία σε μερίδα του Ελληνικού λαού…
Ίσως να με θεωρείται σκληρόκαρδο, επειδή δεν μπορώ να συμπλεύσω με ανθρώπους που έκαναν επάγγελμα τον διασυρμό, που λειτούργησαν σύμφωνα με το «πνεύμα των καιρών», που δεν σήκωσαν ποτέ τον τόνο της φωνής (ή της πένας) τους, προκειμένου να μην χάσουν τις παροχές, τα οφέλη ή την φήμη και τη θέση που είχαν. Δεν μπορώ να συμπαραστέκομαι παρά μόνο στους απλούς ανθρώπους (κυρίως τεχνικούς ή βοηθητικό προσωπικό), που εργάζονταν στα μέσα που έκλεισαν και σε κανέναν άλλο. Και φυσικά δεν μπορώ να βρίσκομαι στο πλάι εκείνων που ο νεοπλουτισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.
Συζητώντας με φίλους και γνωστούς, για την «απεργία» των δημοσιογράφων, εισέπραξα μία ηχηρή απάντηση: ΑΔΙΑΦΟΡΩ!!! Γιατί άραγε; Γιατί οι πολίτες δεν νοιάζονται για τους δημοσιογράφους; Η απάντηση δόθηκε από τους ίδιους δημοσιογράφους κατά το παρελθόν και με ρυθμό πολυβόλου: επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν νοιάστηκαν για τους πολίτες και τα προβλήματά τους ή για το ακριβέστερο, ενδιαφερόντουσαν πάντα να αποκομίσουν από τα προβλήματα των πολιτών και όχι να τα αναδείξουν πιέζοντας ταυτόχρονα για την επίλυσή τους…
Αυτοκαταδικάστηκε ολόκληρος ο χώρος; Φυσικά όχι! Λαμπροί άνθρωποι, ασκώντας το λειτούργημα της δημοσιογραφίας (είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα με χαρακτηριστικά επαγγελματία δολοφόνου, όπως το εξάσκησαν και συνεχίζουν να το εξασκούν αρκετοί «δημοσιογράφοι») έγραψαν ιστορία, πάνω στην οποία πάτησαν αγράμματοι και χωρίς ιδιαίτερους ηθικούς φραγμούς πεινασμένοι γονυπετούντες και εκλιπαρούντες «δημοσιογραφίσκοι», προκειμένου να αναδειχθούν σε αστέρες του χώρου και να αρθρώνουν άποψη, η οποία ποτέ δεν ήταν ειλικρινώς τοποθετημένη δίπλα στα συμφέροντα των συμπολιτών τους…
Οι rewriters των μέσων (άνθρωποι επιφορτισμένοι με την κατάλληλη διόρθωση των κειμένων έτσι ώστε αυτά να αποκτούν κύρος αλλά και να συνάδουν με το πνεύμα του μέσου στο οποίο δημοσιοποιούνται) είναι εκείνοι οι αδιάψευστοι μάρτυρες που θα μπορούσαν να καταθέσουν την σκληρή πραγματικότητα… Οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν πολύ καλά τι γράφω και τι εννοώ. Άλλωστε στα μεταξύ τους αστεία είναι οι επιδόσεις συναδέλφων τους…
Γιατί άραγε να συμπαρασταθώ σε μία απεργία, όταν το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει ορίσει σαν κανόνα «την μαχαιριά στην πλάτη»; Ή μήπως δεν γράφω την αλήθεια αγαπητοί δημοσιογράφοι;
Κάποιος φίλος με ρώτησε: «Γιατί να στεναχωρηθώ γι αυτούς; Μήπως στεναχωρήθηκαν ή μου συμπαραστάθηκαν όταν έκλεισε το εργοστάσιο που δούλευα;» Παρεπιμπτόντως, ο φίλος εργαζόταν σε ένα από τα δεκάδες εργοστάσια που έκλεισαν στην ΒΙΠΕ Κομοτηνής… αλλά κουβέντα δεν είπαν οι δημοσιογράφοι της «ενημέρωσης». Ένας άλλος φίλος, πάλι, με ρώτησε: «Μήπως όταν καταστράφηκε ολοσχερώς η δική μου παραγωγή στα χωράφια, έκαναν κάτι; Πίεσαν κάποιον για να αποζημιωθώ όπως έπρεπε; Πίεσαν ποτέ κανέναν για την δική μου εξαφάνιση που γίνεται συστηματικά επί χρόνια; Εμένα με ρωτάνε πως τα βγάζω πέρα; Γιατί να σκεφτώ εγώ γι αυτούς;»
Δυστυχώς, οι αμαρτίες του παρελθόντος είναι η ταφόπλακα του παρόντος. Και ίσως να είναι η απαρχή για ένα ξεκαθάρισμα στον χώρο της δημοσιογραφίας που όφειλε να λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του πολίτη, αλλά… Ο υπερπλουτισμός ορισμένων δημοσιογράφων, που ποτέ δεν καταγγέλθηκε από συναδέλφους τους, αποτελεί σημείο «καταδίκης» του κλάδου, που μέχρι και σήμερα δεν έχει «στιγματιστεί» από κανέναν του χώρου της ενημέρωσης. Γιατί;
Λυπάμαι πολύ, λοιπόν, που δεν στέκομαι στο πλάι σας, αγαπητοί δημοσιογράφοι, αλλά μόνοι σας τοποθετηθήκατε απέναντι σε όλους μας…

Κωνσταντίνος

Υ.Γ.: Και όσο σκέφτομαι κάποιους "δημοσιογράφους" που μηνύουν άλλους δημοσιογράφους, τόσο και πιό απόλυτος γίνομαι στις θέσεις μου... Λυπάμαι πολύ, αγαπητοί μου, αλλά "μόνοι σας βάλατε τα χεράκια σας και βγάλατε τα ματάκια σας". Τώρα που το αυγό έφτασε τον δικό σας... τώρα σκεφτήκατε πως υπάρχει κίνδυνος;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση