Το μεγάλο ξέκωλο του Ίντερνετ

του Σπύρου Κομίνη

Στο Ίντερνετ μπορεί κάποιος να γράφει και να βάζει τη δική σου υπογραφή. Βρήκα λοιπόν το εξής ενδιαφέρον: Κάποιος έχει κολλήσει το κομμάτι που είχα γράψει στο "Θέμα" για τον Κώστα Κάππο. Είχε βάλει δικό του πρόλογο, ξεσκίζοντας το κομμάτι, αλλά άφησε τη δική μου υπογραφή.
Κάποιοι άρχισαν με "σχόλια", να πλακώνονται από κάτω. Όχι απλώς υβριστικά, αηδιαστικό ξέκωλο, να διαβάζεις και να ξερνάς. Και κάποιος υπογράφοντας σαν "Σπύρος" έβριζε το Θέμο και ο "Θέμος" απαντούσε "δεν είμαι Θέμος" και έβριζε κι αυτός...

Βρήκα επίσης στο αξιοπρεπές μπλόγκ "epikera" με υπογραφή "Σπύρος Χατζάρας", το δικό μου άρθρο, που δεν δημοσιεύθηκε την περασμένη βδομάδα στο "Θέμα" (αλλά δημοσιεύθηκε με την υπογραφή μου στο styx.gr). Mύλος...
Ένα άλλο θέμα είναι ότι πολλοί με μπερδεύουν με τον Λυκούργο Κομίνη που έχει πεθάνει και δεν μπορεί να διορθώσει τις μαλακίες που γράφονται. Ένας συνάδελφος π.χ. διηγείται σκηνές που λέει ότι έζησε με το Λυκούργο και τόσο καλά τον ήξερε, που μας πληροφορεί ότι άρχισε την καριέρα του από το συγκρότημα Λαμπράκη!
Μια περιήγηση στο διαδίκτυο, σου δίνει τις βρισιές ή τους χαρακτηρισμούς που κάποιοι έχουν γράψει για σένα, οπότε όποιος θέλει, σε ξαναβρίζει, παραπέμποντας στον προηγούμενο. Αυτό λέγεται τεκμηρίωση. Όταν ξεκίνησα να γράφω στο "Θέμα", ο "συνδικαλιστής" Δημήτρης Τρίμμης, θυμήθηκε ξαφνικά το Τσερνόμπιλ και έγραψε ένα άρθρο παρουσιάζοντας την Ελλάδα σαν φιλοσοβιετική δικτατορία του Ανδρέα Παπανδρέου, βρίζοντας όλα τα κόμματα, όλες τις εφημερίδες, εκτός από τη "Ελευθεροτυπία" και όλους τους δημοσιογράφους, αλλά δημοσίευσε μόνο δύο παραδείγματα "παραπληροφόρησης" και δύο ονόματα δημοσιογράφων: το δικό μου όνομα, που είχε να φανεί σε εφημερίδα πολλά χρόνια και του Παύλου Τσίμα.
Πήρα τηλέφωνο τότε τον Τσίμα για να τον ρωτήσω τη γνώμη του γι΄ αυτό και επειδή οδηγούσε, μου είπε ότι θα με πάρει το βράδυ. Δε με πήρε ποτέ. Μετά από λίγες μέρες εμφανίστηκε στα "Νέα" ένα μικρό κειμενάκι για πράκτορες. Συνεννοήθηκαν μάλλον έτσι. Εγώ που δε μιλάω αυτή τη γλώσσα, δεν κατάλαβα τότε γιατί ο Τρίμμης που δε με ξέρει, να γράψει ολόκληρο άρθρο για να μου κάνει την τιμή να θυμίσει στον κόσμο μια παράγραφο που έγραψα πριν 25 χρόνια στο "Ρίζο της Δευτέρας" και όχι στο "Ριζοσπάστη" όπως λανθασμένα γράφει.
Ύστερα έμαθα ότι το "Θέμα" είχε κάνει έρευνα για το ποιοι αρθρογράφοι του διαβάζονται πολύ και ήμουνα στους πρώτους. Οι Τρίμμηδες του "Ιού" της "Ελευθεροτυπίας", μονοπώλιο της αμερικανοϊσραηλινής αριστεράς, έπρεπε να με κατεβάσουν. Έβλεπα λοιπόν στα μπλογκς, ότι είμαι "κνίτης" δηλαδή... νέος, αλλά και... "παλιά καραβάνα των σταλινικών, που τώρα ανήκω στην πατριωτική αριστερά (whatever that means)". Όπως το βλέπεις.
Από κει εμπνεύστηκα τον τίτλο "Όταν έκλαψε ο Στάλιν (από τα γέλια)". Με λένε σταλινικό, παραπέμποντας στον "συνδικαλιστή" και "έγκυρο" Τρίμμη, αλλά δεν λογόκρινα ποτέ κανέναν. Ούτε όταν ήμουνα εκδότης. Αντίθετα προσπάθησαν να με λογοκρίνουν οι άλλοι εκδότες της εφημερίδας που βγάζαμε. Ζήτημα αντίληψης της ιδιοκτησίας. Κάθε εφημερίδα και κάθε μπλογκ ανήκει σε κάποιον. Αν στο "Θέμα" ισχύει το δόγμα του Θέμου, "ομοθυμία συντακτών, οι οποίοι γράφουν ο καθένας ότι θέλει", δεν κόβονται άρθρα. Και αν κάποιος θεωρεί ότι για κάτι πρέπει να απαντήσει σε κάποιον, γράφει και περιμένει απάντηση. Και αυξάνεται η κυκλοφορία. Ή απλώς παίρνει τηλέφωνο...


Σημείωση ιστολογίου: Το άρθρο αυτό, εστάλη τόσο στο e-mail της διεύθυνσης του “Πρώτου Θέματος”, όσο και σε δημοσιογράφους της εφημερίδας και την ΕΣΗΕΑ.
Στο "Πρώτο Θέμα" δεν δημοσιεύθηκε, όπως και το προηγούμενο του Σ. Κομίνη, χωρίς να έχει λάβει κάποια υπεύθυνη εξήγηση.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση