Σε τι πραγματικά αποβλέπει το Ισραήλ;

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Εύλογα διερωτάται ο κόσμος: σε τι αποβλέπει η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ εξαπολύοντας την πανίσχυρη πολεμική της μηχανής σε μια περιοχή 40Χ10 χλμ. που είναι γεωγραφικά καταπονημένη, οικονομικά παραμελημένη και η οποία τα τελευταία δυόμισι χρόνια λειτουργεί και ως ανοικτή φυλακή για 1.500.000 Παλαιστινίους, παιδιά των προσφύγων που πρωτοεκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους στον πόλεμο του 1948;
Με βάση ορισμένα ιστορικά και πρόσφατα δεδομένα μπορούν να κατατεθούν κάποιες εκτιμήσεις ως προς την στρατηγική στόχευση του Ισραήλ, άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Θα αρχίσω με τον μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο του ισραηλινού κράτους που εκτιμώ και ως τον πιο σημαντικό και ο οποίος διαμορφώνει και τους άλλους δύο.

Εάν υπήρχε κάποια περίοδος έστω και μυθική, (επί πρωθυπουργίας του Ιζάκ Ράμπιν για παράδειγμα, ο οποίος δολοφονήθηκε από φανατικό Εβραίο σιωνιστή το 1995) που το Ισραήλ αποδέχετο τη δημιουργία και παλαιστινιακού κράτους στον ιστορικό χώρο της Παλαιστίνης (κάτι που προνοούσε σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947 στη βάση του οποίου νομιμοποιείται η παρουσία του κράτους του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή) αυτό δεν υφίσταται πλέον. Η ύπαρξη παλαιστινιακής πολιτικής οντότητας που να έχει τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά κράτους, δηλαδή κυριαρχία και ανεξαρτησία πάνω σε μια γεωγραφικά προσδιορισμένη επικράτεια, θεωρείται από το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο ως ασυμβίβαστο για την επιβίωση του εβραϊκού κράτους. Τελεία και παύλα.
Εάν βασιστούμε στην ρεαλιστική αυτή παραδοχή θα μπορέσουμε να πάμε και πάρα πέρα. Θα κατανοήσουμε γιατί το Ισραήλ απονομιμοποίησε και εξευτέλισε τον ιστορικό και κοσμικό ηγέτη των Παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ, γιατί ενθάρρυνε και ενίσχυσε χρηματικά την άγνωστη θρησκευτική οργάνωση της Χαμάς τη δεκαετία του 1980 ως αντίπαλο δέος του Αραφάτ, που τότε κυριαρχούσε, και γιατί σήμερα ανέτρεψε τους όρους, πολεμά την αυτονομημένη και εξτρεμιστική πλέον Χαμάς και στηρίζει τον διάδοχο του Αραφάτ, τον κοσμικό μεν αλλά πολιτικά και στρατιωτικά ευνουχισμένο Αμπάς. Ο τελευταίος αποδέχεται τους όρους και τους κανόνες όπως τους επιβάλλει το Ισραήλ για ένα παλαιστινιακό «κράτος» τριχοτομημένο, χωρίς κυριαρχία και ανεξαρτησία κάτι μεταξύ των «μπαντουστάν» του πάλαι ποτέ ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής και του κρατοκτονικού σχεδίου Ανάν. Η Χαμάς όχι. Αλλά ως θρησκευτικά φανατισμένη πλέον οργάνωση, ως σύμμαχος της Χεζμπολλάχ και ως σύμμαχος των μουλάδων του Ιράν δεν νομιμοποιείται, κατά το Ισραήλ, την Ουάσινγκτον και το παρακολούθημά τους την Ευρωπαϊκή Ένωση, να διεκδικεί τίποτα. Και γι' αυτό σήμερα στην Γάζα η λεγόμενη Διεθνής Κοινότητα παρακολουθεί και θα συνεχίσει, μέχρι το Ισραήλ να ικανοποιηθεί απόλυτα, στρατιωτικά και πολιτικά.
Ο μεσοπρόθεσμος στόχος του Ισραήλ έχει δύο ακροατήρια. Το δικό του εκλογικό σώμα και την αμερικανική κοινή γνώμη, κυρίως τη γνώμη του νεοεκλεγέντα προέδρου Ομπάμα. Το εκλογικό σώμα του Ισραήλ έχει μετακινηθεί στα άκρα. Οι θαρραλέες φωνές που καταπολεμούν την κατοχή, το γενεσιουργό αίτιο, είναι λιγοστές και ανίσχυρες. Η πλειοδοσία γίνεται προς την άκρα δεξιά και προς τους θρησκευτικά φανατισμένους που δεν διαφέρουν ως προς την αισχατολογία τους από τους αντίστοιχούς Μουσουλμάνους.
Ως προς την Αμερική και τον Ομπάμα οι Ισραηλινοί κτυπούν ανοιχτές πόρτες. Δεν είναι ακριβές αυτό που λέγεται και ακούγεται κατά κόρον ότι το πανίσχυρο αμερικανο-εβραϊκό λόμπυ ελέγχει την μεσανατολική πολιτική των ΗΠΑ. Από το 1978 και μετά οικοδομείται μία πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη στρατηγική σχέση ανάμεσα σε Ιερουσαλήμ και Ουάσινγκτον. Η σχέση αυτή κορυφώθηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 για να καταστεί σήμερα μη αναστρέψιμη, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις. Οι ΗΠΑ θεωρούν σήμερα ότι στο θέμα της διεθνούς τρομοκρατίας, τουλάχιστον, η συμβολή του Ισραήλ στην ασφάλειά τους είναι ζωτικής σημασίας. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ενισχύουν την ιδιαιτερότητα των σχέσεών τους. Είναι όμως το ζήτημα της ασφάλειας που πρωτεύει και καθορίζει τα υπόλοιπα. Ο νεοεκλεγείς Ομπάμα αποδέχεται όλα τα παραπάνω. Αλλά επειδή σε ότι αφορά στην ασφάλειά του το Ισραήλ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη ή στην όποια καλή θέληση, η Ιερουσαλήμ κινείται για πολλοστή φορά, ώστε να δημιουργήσει τέτοια δεδομένα στο έδαφος που να προκαταλαμβάνουν εξελίξεις και να μην επιτρέπουν αλλαγές, παρεκκλίσεις ή έστω διαφοροποιήσεις από τη στρατηγική του για απόλυτη ασφάλεια που της δίδει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στον ιστορικό χώρο της Παλαιστίνης.
Τέλος, ο άμεσος λόγος και η ανομολόγητη αιτία, όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης, της επιδρομής, αφορά στην ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας, αποτρεπτικού λόγου και δύναμης του Ισραήλ. Αποδέκτες δεν είναι μόνο η Χαμάς αλλά και η Χεζμπολλάχ και βέβαια το Ιράν. Είναι διάχυτη η θέση ανάμεσα στην ισραηλινή ηγεσία ότι κανείς πλέον δεν παίρνει στα σοβαρά το λόγο του Ισραήλ, ειδικά μετά την αδυναμία της πανίσχυρης μηχανής του να καθυποτάξει τους ελαφρά οπλισμένους μαχητές της Χεζμπολλάχ το καλοκαίρι του 2006. Αλλά το κακό κατά τους Ισραηλινούς άρχισε στον πρώτο πόλεμο κατά του Σαντάμ, το 1991, όταν ο τελευταίος εκτόξευσε καμιά δεκαπενταριά σοβιετικούς πυραύλους Scud κατά του Ισραήλ. Τότε ο πατέρας Μπους απαγόρευσε στο Ισραήλ να αντεπιτεθεί για να μην του χαλάσει τον αμερικανο-αραβικό πολεμικό συνασπισμό κατά του ιρακινού δικτάτορα. Η απαγόρευση αυτή θεωρήθηκε ισχυρό πλήγμα για το πάγιο δόγμα του Ισραήλ ότι κανείς δεν μπορεί να επιτίθεται εναντίον του χωρίς να πληρώνει υπέρμετρο τίμημα. Μετά και το πλήγμα από την Χεζμπολλάχ το 2006, έπρεπε η αξιοπιστία αυτή να αποκατασταθεί πάση θυσία έναντι όλων (συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών) με εντυπωσιακό τρόπο. Γι' αυτό ο κόσμος σήμερα γίνεται μάρτυρας της εκατόμβης των νεκρών και της καταστροφής στην Γάζα, όπως και του πολιτικού χάους που δημιουργείται. Κανείς δεν μιλά για τερματισμό της κατοχής, κανείς για παλαιστινιακό κράτος. Η απόλυτη ασφάλεια που επιδιώκει το Ισραήλ σημαίνει ότι ο φαύλος κύκλος του αίματος θα είναι συνεχής και ατέρμονος. Στο βάθος του τούνελ της Μέσης Ανατολής υπάρχει και ένα άλλο τούνελ.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση