Πόσο μπερδεμένα μπορεί να είναι τα σημερινά παιδιά;

Απάντηση στον αχταρμά σκέψεων και απόψεων «νεαρών» που καυχώνται για λεηλασίες και καταστροφές

Έλαβα το ανυπόγραφο μήνυμά σας (σημ. παρατίθεται στο τέλος του κειμένου μου). Καλό θα ήταν να υπογράφατε. Η ιστοσελίδα που παρατίθεται στο υποσέλιδο του μηνύματός σας, από την οποία και προέρχεται το κείμενό σας, μου βεβαίωσε ότι το μήνυμα περιέχει ένα από τα πολλά ανώνυμα κείμενα των οποίων η τεχνολογία διευκολύνει την διοχέτευση και ρύπανση της πνευματικής μας ατμόσφαιράς. Κι επειδή το τελευταίο αποτελεί μια πολύ σκληρή κατηγορία, ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε κάποια που είναι ή που διατείνεται ότι είναι νέα, θα μου επιτρέψετε μου να το τεκμηριώσω, εκθέτοντας τις απόψεις μου.
Κατ' αρχάς το κείμενο το οποίο έλαβα είναι γραμμένο από άτομο που είναι πνευματικά βαθύτατα γερασμένο. Ηλικίας περίπου 10.000 χρόνων. Μάλιστα: Τόσο πολύ γερασμένο. Η σκέψη του βαστάει από την εποχή της βαρβαρότητας, όταν δεν υπήρχε ακόμα κοινωνικό και πολιτικό γεγονός. Ήταν η εποχή των α-πολιτικών ανθρωποειδών, τα οποία λειτουργούσαν με όρους ωμής και ανεξέλεγκτης βίας. Ήταν η εποχή που οι άνθρωποι δεν είχαν συγκροτήσει ανθρωπολογικά διαμορφωμένα και πολιτικά οργανωμένα σύνολα και όπου περιφερόμενες ανομοιογενείς ομάδες, χωρίς συλλογική ετερότητα, κυνηγούσαν ζώα, μα και αλλήλους.

Κάποια ιστορική στιγμή, όμως, το ανθρώπινο είδος διάβηκε το νοερό σύνορο το οποίο χωρίζει την βαρβαρότητα από τον πολιτισμό (που αποκορυφώθηκε στην κλασική εποχή της δημοκρατίας και του Δήμου). Αυτό δεν σημαίνει ότι έκτοτε δεν υπήρξαν βάρβαροι ή πως κάποιοι εδώ και εκεί δεν οπισθοδρομούν στην βαρβαρότητα. Από πολιτικής έποψης, οι άνθρωποι την εποχή της βαρβαρότητας ήσαν πανομοιότυποι: πνευματικά αδιαφοροποίητοι, λειτουργούσαν υπακούοντας σε όρους ωμών ενστίκτων βιολογικής επιβίωσης και δρούσαν με όρους της ωμής βίας, που τους διασφάλιζε την διατροφή και την αυτοσυντήρησή τους. Είχαν ακόμη ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, που τους καθιστά πανομοιότυπους με τη συγκαιρινή συμπεριφορά που τις τελευταίες μέρες βιώσαμε στις πυρπολημένες πόλεις μας: Όταν ένιωθαν αβεβαιότητα για την αυτοσυντήρησή τους, γινόντουσαν κανίβαλοι. Έτρωγαν όποια ανθρώπινα όντα έπεφταν στο δρόμο τους ή ακόμη και τους γονείς τους ή τα παιδιά τους. Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα οι ποικιλόχρωμες λεγόμενες ιδεολογίες οδήγησαν σε τέτοιες βαρβαρότητες πολλές κοινωνίες. Τις έσπρωξαν σε άσκοπες αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις γιατί τα μέλη τους πίστεψαν πως μπορεί να παραμεριστεί η κοινωνική ετερότητα ενός συλλογικού ανθρώπινου συνόλου και να εξισωθεί και εξομοιωθεί ο πλανήτης. Το περιεχόμενό και οι αιτιολογήσεις αυτών των ιδεολογιών μπορεί να διέφεραν, αλλά μορφικά ήταν πανομοιότυπες. Πανομοιότυπα είναι και τα αποτελέσματα της επιρροής τους. Όλες κινήθηκαν στον ίδιο, σπαρμένο με εκατόμβες, δρόμο που οδηγεί σε ένα μεγάλο νεκροταφείο, μέσα στο οποίο είναι θαμμένοι και πολλοί Έλληνες. Σ' αυτό τον δρόμο τώρα πορεύεστε και εσείς, νομίζοντας πως κάνετε κάτι καινούργιο και κορδωμένοι εκστομίζετε ηχηρές σαπουνόφουσκες, όπως το μανιφέστο που μου στείλατε.

Εκτιμώ λοιπόν ότι η καταμαρτυρούμενη με λόγια και με έργα στάση σας να καταστρέψετε τα πάντα γύρω σας, αφ' ενός μορφολογικά σας κάνει να διαφέρετε ελάχιστα από τους κανίβαλους της βαρβαρικής εποχής, αφ' ετέρου βεβαίως σας καθιστά έρμαιο μιας από τις πολλές ενδιάμεσες ιδεολογικές αποχρώσεις, που πρεσβεύει εξίσωση και εξομοίωση. Περιττεύει να τονίσω ίσως ότι όλα αυτά τα ιδεολογήματα και τα θεωρήματα υπηρετούν κάθε φορά και σε κάθε συγκυρία τις εκάστοτε ηγεμονικές αξιώσεις. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Γι' αυτό οι α-πολιτικές απόψεις σας είναι αξιοθρήνητες.

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας είναι γιγαντιαία: Οι άνθρωποι κάποια στιγμή πέρασαν το νοερό σύνορο που άφηνε πίσω την βαρβαρότητα. Είναι εκείνη η νοερή ιστορική στιγμή που συγκροτήθηκαν σε κοινωνικές οντότητες, καθόριζαν κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένους σκοπούς και λειτουργούσαν πολιτικά για την εκπλήρωσή τους. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι στις μέρες μας βρισκόμαστε σε κάποιο ανθόσπαρτο κόσμο ή όπως ήδη αναφέρθηκε σήμερα δεν έχουμε βαρβάρους. Το καταμαρτυρούν συμπεριφορές όπως οι δικές σας και οι πόλεμοι που (επιστημονικά) υπευθύνως σας πληροφορώ, μιας και (επιστημονικά) υπευθύνως εκτιμώ ότι δεν το γνωρίζεται, πως κύριο αίτιο έχουν τις ηγεμονικές αξιώσεις. Το γεγονός αυτό όμως αιτιολογεί τουλάχιστον ένα πράγμα: Ότι η πιο βλακώδης και σίγουρα η πιο αυτοκαταστροφική πράξη των μελών μιας κοινωνίας είναι να καταστρέψουν την Πολιτεία τους, να την αποδυναμώσουν και να την καταστήσουν ευάλωτες στην διεθνή πολιτική. Δηλαδή, καταστρέφουν τον ηθικά απυρόβλητο ιερό χώρο μέσα στον οποίο είναι συλλογικά ελεύθεροι (εθνικά ανεξάρτητοι) και στο εσωτερικό του οποίου είναι εφικτό να διεξάγουν πολιτικούς αγώνες (τον ανεξάρτητο-ελεύθερο συλλογικό κατ' αλήθειαν βίο τους που αναζητεί την δική τους αλήθεια, δηλαδή, τον τρόπο ζωής, δηλαδή, μεταξύ άλλων, την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη κοινωνική δικαιοσύνη). Χωρίς να υπονοώ ότι κατ’ ανάγκη είστε συνειδητά και επί πληρωμή εργαλείο ηγεμονικής ισχύος οι πράξεις σίγουρα εξυπηρετούν τις ηγεμονικές αξιώσεις. Σε κάθε περίπτωση, είτε δηλαδή είστε συνειδητά είτε είστε ανεπίγνωστα όργανα αποδυνάμωσης της πατρίδας μας, οι θέσεις σας είναι, επαναλαμβάνω, αξιοθρήνητες.

Αυτό που, λυπάμαι να πω, στο ιδεολογικά βασανισμένο και παρακμασμένο πολιτικό περιβάλλον της Ελλάδας δύσκολα θα γίνει κατανοητό, είναι το εξής: Στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού οι άνθρωποι δεν είναι βάρβαροι εάν έχουν μια μορφικά κοινή σε όλους ιδιότητα: Στο εσωτερικό της συλλογικής τους οντότητας αποδέχονται την πολιτική ως την βάση των σχέσεών τους. Οι σχέσεις ισχύος εντάσσονται στον πολιτικό βίο, μετριάζονται, φορμάρονται δικαιακά και διαρκώς αλλάζουν. Οι άνθρωποι αν και βεβαίως ως πολιτικά όντα είναι μορφικά πανομοιότυποι διαφέρουν όσον αφορά το περιεχόμενο των φιλοσοφικών τους παραδοχών για την μια άλλη εκδοχή κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό είναι ένα πράγμα και άλλο να θέλεις να καταστρέψεις την πολιτική και την κοινωνία την ίδια, επικαλούμενος ψεύτικους ή ανύπαρκτους πλαστικούς πολιτικούς σκοπούς, όπως εσείς κάνετε με λόγια και με πράξεις.

Ακριβώς, ο πολιτικός σκοπός μπορεί να είναι καπιταλισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια συμβατική ονοματολογία που (συμβατικά) συμβολίζει διαφορετικές φιλοσοφικές αντιλήψεις κοινωνικής δικαιοσύνης. Για να επιτύχουν την κοινωνική δικαιοσύνη που προσιδιάζει στην ετερότητά τους, όμως, οι άνθρωποι μιας συλλογικής οντότητας συμπεριφέρονται ως πολιτικά ζώα και όχι ως ζώα. Πολιτικά όντα είναι αυτά τα οποία είτε με τους προσωπικούς τους πολιτικούς αγώνες είτε με τους ομαδοποιημένους αγώνες στο πλαίσιο πολιτικών ομαδοποιήσεων διοχετεύουν την πολιτική τους δράση με σκοπό να παράγουν πολιτικό περιεχόμενο (κανονιστικές ρυθμίσεις δικαιακά θεμελιωμένες) συμβατό με τις δικές τους πολιτικές επιθυμίες.

Όλα αυτά δεν επιτυγχάνονται με επιστροφή στην βαρβαρότητα, την πολιτικά μηδενισμένη συμπεριφορά, την άσκηση ωμής βίας και συνολικά την καταστροφή της συλλογικής οντότητας στην οποία ανήκουν. Δεν επιτυγχάνονται με το να ροκανίζουν τα θεμέλια της κοινής ζωής για να υπερηφανεύονται, στην συνέχεια, πως έτσι «κάνουν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια της κοινωνίας» στην οποία ανήκουν. Βεβαίως, το γεγονός ότι κάποιοι από εσάς, και πασίδηλα κάποιοι τηλεοπτικοί αστέρες ενδόμυχα θιασώτες του Κουφοντίνα και του Ξηρού, αυτό πράττετε και έτσι λειτουργείτε, καταμαρτυρεί το επαπειλούμενο τέλος της νεοελληνικής πολιτείας (αν δεν υπάρξουν αντιστάσεις στην δική σας βαρβαρότητα).

Συγχέετε ίσως, επιπλέον, τις εξ αντικειμένου βάρβαρες πράξεις σας με την επανάσταση και την αντίσταση (βίαιη αν χρειαστεί) κατά ενός ξένου κατακτητή ή κατά ενός εγκάθετου δυνάστη. Ακόμη, ίσως συγχέετε την αηδία που πιθανώς να αισθάνεται κάποιος ζώντας σε ένα ελληνικό, τούρκικο, αλβανικό ή ιταλικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, με την επιθυμία της μιας ή της άλλης ομάδας να αποσχιστεί, να διασπάσει μια υφιστάμενη πολιτεία και να δημιουργήσει δική του πολιτεία. Μήπως αυτό θέλετε και αρχίζετε να το εφαρμόζετε στα Εξάρχεια χέρι-χέρι με κουκουλοφόρους και λαθρομετανάστες; Αν πάντως αυτό θέλετε, πείτε και διακηρύξτε καθαρά τον σκοπό σας, για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε.

Παρά το ότι, όπως γίνεται φανερό, σας επιτιμώ, διότι δική μου άποψη είναι ότι η στάση σας οπισθοδρομεί την κοινωνία μας στην εποχή της βαρβαρότητας, κατά κάποιον παράδοξο τρόπο σας «δικαιολογώ». Αυτό για τρεις κυρίως λόγους:

Πρώτον, γιατί το νεοελληνικό κράτος ποτέ δεν συγκρότησε σταθερή κοινωνία και σας αποσταθεροποιεί πνευματικά και ψυχικά. Βέβαια, πασίδηλα δεν γνωρίζετε τα πραγματικά αίτια της ψυχικής και πνευματικής αναστάτωσής σας. Η κοινωνία στην οποία ανήκετε, ενώ κληροδότησε ένα οικουμενικό εθνικό πολιτισμό, που θα της επέτρεπε να προσδιορίσει την δική της ανεξάρτητη πολιτική, με πολιτισμένους όρους των πιο υψηλών βαθμίδων, αφετηριακά υπέστη τρεις μεγάλες δομικές ζημιές:

α) Προσπάθησε να μιμηθεί τα δυτικά κράτη αλλά τελικά πιθηκίζει ασταμάτητα. Τα κράτη της Δύσης, οι κοινωνίες των οποίων αφού ξαφνικά και απότομα γύρω στον 16ο αιώνα άφησαν πίσω την φεουδαρχία και την θεοκρατία, έκτοτε επιχειρούν να φτιάξουν Πολιτείες. Στερούμενοι οντολογικά θεμελιωμένων κοινωνιών άρχισαν αυτό το άθλημα κινούμενοι ανάποδα: Έπρεπε να φτιάξουν έθνη με την ίδρυση κρατών. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι Πολιτείες δεν κτίζονται από την μια μέρα στην άλλη γιατί απαιτείται να προϋπάρξει έθνος, ένα δηλαδή ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένο ανθρώπινο σύνολο τα μέλη του οποίου θέλουν, για λόγους που είναι τόσο υλικοί όσο και πνευματικοί, να συγκροτήσουν κοινό βίο. Έτσι, οι άμοιροι, προσπάθησαν να συγκροτήσουν, τουλάχιστον κράτος. Κράτος όμως νοούμενο ως νόμοι και διατάγματα που θα διαμόρφωναν το έθνος. Αυτό όπως γνωρίζουν ακόμη και ιστορικά νήπια οδήγησε σε εθνοκαθάρσεις, εκτοπισμούς, αφομοιώσεις, γενοκτονίες και δύο μεγάλους πολέμους μετά από τους οποίους σπασμωδικά και νευρικά προσπάθησαν να αυτοκαταργηθούν ιδρύοντας ακόμη μια παρωδία, δηλαδή, την υλιστικά νοούμενη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Παρωδία η οποία, βεβαίως, όπως όλα τα ηδονιστικά εγχειρήματα ενέχει κίνητρα για οφέλη, απολαύσεις και υλιστικά κέρδη (που προς το παρόν, είναι αλήθεια, καλά κρατάνε). Πάντως, σκοπός των νεοτερικών δυτικών κρατών τον χαρακτήρα των οποίων μιμούμαστε, ήταν και συνεχίζει να είναι μια υλιστικά νοούμενη «εθνική ομοιογένεια» που τους οδηγεί από τον ένα παραλογισμό στον άλλο. Τους τέσσερεις τελευταίους αιώνες, βεβαίως, εν μέσω αντιθέσεων και αντιφάσεων, τουλάχιστον κατόρθωσαν να φτιάξουν σοβαρούς κρατικούς θεσμούς, συστήματα τάξης και διαδικασίες έμμεσης δημοκρατίας που με μικρά έστω πετραδάκια στο επίπεδο των καθημερινών κοινωνικών σχέσεων κτίζει ανθρωποκεντρικά επιτεύγματα. Η Ελλάδα όμως ούτε αυτά τα στοιχειώδη επιτεύγματα δεν κατάφερε να μιμηθεί. Η Ελλάδα πιθηκίζει: στους θεσμούς, στις κρατοκεντρικές ιδεολογίες, στις «πολιτισμικές επαναστάσεις» και στους αναρχισμούς που ενώ στην Δύση περιορίζονται σε περιθωριακές ομάδες, οίκοι, τουλάχιστον εγκεφαλικά, είναι κανόνας και όχι εξαίρεση. Πιθηκίζει εδώ και χρόνια, υιοθετώντας ξενόφερτες και ασύμβατες με προς την ιστορική φύση της ελληνικής κοινωνίας ιδεολογίες, ιδεολογήματα, θεωρήματα και αποδομητικές ιστορικές ανεκδοτολογίες. Χαρακτηριστικά, πολύ πρόσφατα ιδρύματα χρηματοδοτούμενα ακόμη και από μυστηριώδεις απατεώνες-κερδοσκόπους όπως ο George Soros και διάφορες «υπηρεσίες» επιχείρησαν να ρυπάνουν ακόμη πιο βαθιά το μυαλό των μαθητών του δημοτικού. Τέτοια κάνει η Ελλάδα ήδη από την δεκαετία του 1830 και αυτό συνεχίζει να κάνει και σήμερα. Τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα μορφικά πανομοιότυπα δικά σας μανιφέστα αυτό καταμαρτυρούν.

β) Το νεοελληνικό κράτος, προσπαθώντας να συγκροτήσει την πολιτική του είτε βρισκόταν υπό την επήρεια ξένων συμφερόντων είτε και βασανιζόταν με ξενόφερτα εξισωτικά και εξομοιωτικά ιδεολογήματα (τις λεγόμενες αριστερές, φιλελεύθερες, αστικές και άλλες λεγόμενες ιδεολογίες, τις οποίες και εσείς, όπως βλέπω, αντανακλαστικά και συγκεχυμένα, θέλετε να απεκδυθείτε, οδηγούμενοι όμως έτσι προς την βαρβαρότητα και όχι προς τον πολιτισμό). Τα ιδεολογήματα ή οι λεγόμενες ιδεολογίες αποκλείουν προγραμματικά κάθε δυνατότητα ομαλού πολιτικού βίου. Στην Δύση ισχύει το ίδιο, αλλά εκεί, τουλάχιστον επί μακρά χρονικά διαστήματα, έχουν τάξη, έχουν δηλαδή θεσμούς που διασφαλίζουν μιαν επίφαση δημοκρατίας και ειρηνικών κοινωνικών σχέσεων. Έχουν επίσης σωρευμένη ισχύ από την αποικιακή εποχή και πολλά από αυτά είναι ηγεμονικά κράτη, τα οποία τρέφονται από την άνομη και την καταχρηστική άντληση πόρων, που βρίσκονται εκτός της επικράτειάς τους. Το τι δικαιοσύνη έχουν υπό αυτές τις ιστορικές συνθήκες (τα δυτικά κράτη), είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω. Σημασία έχει ότι ακόμη και στο ζήτημα των «ιδεολογιών» η Ελλάδα, πιθηκίζει, οδηγείται στην σύγχυση, στον ξεπεσμό και στην κυριαρχία στον «πνευματικό» και πολιτικό χώρο ενός αναρχοδεξιοαριστεροσοσιαλισμοπροδευτικοφασιστικού ακταρμά στη κορυφή του οποίου κάθεστε εσείς, δηλαδή η φυσική και λογική προέκταση αυτού του ξεπεσμού και αυτής της παρακμής.

γ) Σας «δικαιολογώ» ακόμη για ένα σημαντικό λόγο. Πιο ραγδαία απ' ότι ό,τι στο παρελθόν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, ισχυρές πολιτικά μακάβριες δυνάμεις συχνά έξωθεν καταβολών (μια τουλάχιστον τέτοια «μειλίχια δύναμη» έχει οκταετή υπηρεσία στο υπερατλαντικό Πεντάγωνο και σήμερα, για να θολώσει τα νερά, βγαίνει και αυτή ως τιμητής της «τάξης» της κοινωνίας που η ίδια συνεισέφερε στην πνευματική διάλυσή της) επιδίδονταν στην συστηματική αποδόμησή σας. Δηλαδή συγκεκριμένες «δράσεις» αναπτύχθηκαν πριν ακόμα εσείς, οι δεκαπεντάχρονοι, γεννηθείτε, με προσχεδιασμένους στόχους :

i) Την αποδόμηση των κοσμοθεωρητικών σας θεμελίων (με την προαναφερθείσα ιστορική ανεκδοτολογία ή με την συστηματική αντεθνική προπαγάνδα).

ii) Tην συντριβή της ψυχικής σας και πνευματικής σας ενότητα (όπως με τον εμφύλιο πόλεμο και την αμερικανόδουλη εγκάθετη Χούντα),

iii) Tην πολιτική σας και συνειδησιακή σας απονεύρωση (με τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα).

iv) Το ροκάνισμα της συλλογικής σας ελευθερίας (με την υπονόμευση της εθνικής ανεξαρτησίας, μέσω της διπλωματικής εκμηδένισης της «ελληνικής» διπλωματίας και των κατευναστικών στάσεων)

v) Την ανθρωπολογική σας διάλυση με ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης.

Για να εξηγούμαστε, δεν μιλώ για κάποια συνομωσία. Αναφέρομαι σε στρατηγικά σχέδια και στην στρατηγική ήπιας ισχύος των ηγεμονικών κρατών, που αποτελούν συνήθεις πρακτικές στις διακρατικές σχέσεις, παλαιόθεν και πυκνότερα στις μέρες μας. Για ένα οποιονδήποτε λαό αυτές οι πρακτικές είναι λιγότερο επικίνδυνες για την ελευθερία του αν διαθέτει πνεύμα, ψυχή και σώμα. Αν δεν τα διαθέτει, ισχύει η αθάνατη ρήση του Περικλή: "περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια ("Περικλής, Θουκυδίδου, Α144): Αυτοκτονούμε, αυτοπυρπολούμαστε και σφαδάζομαι μέσα σε δίνες συγχύσεων, αντιφάσεων και φαύλου κύκλου ζημιών και συρρικνώσεων. Εάν κάποιος με καταβολές στο υπερατλαντικό πεντάγωνο, για παράδειγμα, μπορούσε να ασχημονήσει πνευματικά πάνω στην ελληνική διπλωματία, εμποδίζοντας την χειραφετημένη ελληνική πολιτική σκέψη, θα έδειχνε πόσο άξιοι της μοίρας μας είμαστε. Για να είμαι τελείως ειλικρινής, όλους όσοι ξεσπάσατε τις τελευταίες μέρες στα κέντρα των πόλεών μας, σας θεωρώ τον τελευταίο (και θλιβερό και αξιοθρήνητο) τροχό αυτής της ηγεμονικής άμαξας.

Για την λαθρομετανάστευση στην οποία αναφέρθηκα μόλις, επειδή και πάλι ενδεχομένως να λειτουργήσετε αντανακλαστικά, συμβατικά και παράλογα, διακινδυνεύω μερικές αυτονόητες λογικές ερμηνείες: Η λαθρομετανάστευση, η οποία προκαλεί κοινωνικές και ανθρωπολογικές ανισορροπίες είναι τελείως διάφορη κατάσταση από τη νόμιμη και ιστορικά συνήθη διακίνηση ανθρώπων μεταξύ κρατών. Η τελευταία πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Αποτελεί δηλαδή ένα πράγμα η μετανάστευση ή η διακίνηση και η ανάπτυξη σχέσεων μεταξύ μελών διαφορετικών κοινωνιών και άλλο η λαθρομετανάστευση. Μάλιστα, ίσως και εδώ η Ελλάδα πιθηκίζοντας πρωτοτυπεί και ροκανίζει το μέλλον της: Από την μια επιβραβεύει αν όχι ενθαρρύνεται η λαθρομετανάστευση (με ιδεολογικούς όρους τουλάχιστον αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση) και από την άλλη καλλιεργείται το ιδεολόγημα πως οι μελλοντικές κοινωνίες θα μοιάζουν με ένα πολιτισμικό και πολιτικό μωσαϊκό. Ένα δηλαδή μεταμοντέρνο-μεταεθνικό χυλό επίπεδων, αδιαφοροποίητων και μηχανικά ανταλλάξιμων πολιτών. Η πορεία μιας χώρας προς τέτοιες κατευθύνσεις σημαίνει διάλυσή της. Ροκάνισμα της κοινωνικής συνοχής, υπονόμευση της ανθρωπολογικής ετερότητας, φυγόκεντρες πολιτικές τάσεις, καθεστωτική αστάθεια, εσωτερικές συγκρούσεις επί θεμελιωδών κοσμοθεωρητικών ζητημάτων, αδυναμία εύτακτης διακυβέρνησης, αδυναμία θεμελίωσης ενός νομιμοποιημένου συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης, εξωτερική τρωτότητα και τελικά εμφύλιες συρράξεις και διάσπαση ή εξωτερικές επιθέσεις και συρρικνώσεις. Είναι ακραία ανεύθυνος και επικίνδυνος όποιος λέει πως πολιτισμικά, εθνολογικά, γλωσσικά, θρησκευτικά, οικονομικά και από κάθε άλλη άποψη, είναι εύκολη η ανθρωπολογική συνοχή μιας χώρας. Η ιστορική και συγκαιρινή πείρα καταμαρτυρεί πως τα κράτη-ακταρμάδες εύκολα αποσταθεροποιούνται, δύσκολα διακυβερνιούνται και ακόμη δυσκολότερα επιβιώνουν ακέραια. Η φυσική κατάληξη τέτοιων μωσαϊκών κοινωνιών είναι ο κατακερματισμός, σύμφωνα με την ετερότητα των ετερογενών ομάδων που τις συγκροτούν. Το ανθρωπολογικό υπόβαθρο ενός «λαού» ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι καταστεί ανθρωπολογικός ακταρμάς και ανθρωπολογικός χυλός. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα καταστεί αυτό που πολλοί αποδομηστές σας διδάσκουν, δηλαδή ένα άθροισμα ατομιστών χωρίς ταυτότητα, συνειδησιακά ισοπεδωμένων, ιστορικά στεγνών και ανθρωπολογικά κενών. Τέτοιο άθροισμα αποτελούν μόνον τα φυτά και οι πέτρες, όχι οι άνθρωποι. Το ότι πολλοί, και μάλιστα «συνταγματολόγοι» και «ιστορικοί», το πιστεύουν, είναι αναδεικνύει το μεγάλο σημάδι της παρακμής και ίσως του επερχόμενου τέλους, το οποίο δυστυχώς εσείς δεν μπορείτε να δείτε και να διακρίνετε (διαφορετικά άλλη θα ήταν η συμπεριφορά σας, πιο κριτική και προς άλλη κατεύθυνση διοχετευμένη, αλλά σίγουρα όχι προς αυτοκαταστροφικές κατευθύνσεις).

Μπορεί οι –ενδεχομένως ανεπίγνωστα – φορείς ρατσιστικών, φασιστικών και αποδομητικών ασυναρτησιών να σας λένε διαφορετικά πράγματα, γιατί έτσι βολεύει τους μακάβριους πολιτικούς σκοπούς τους, αλλά πολιτικός πολιτισμός σημαίνει μεταξύ πολλών άλλων και συμβατότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος με τις πολιτικές δομές που επιλέγονται. Αυτό δεν σημαίνει ρατσισμό ή οτιδήποτε άλλο ξενόφερτο και βαρβαρικό. Σημαίνει ανθρωπολογικές δομές σμιλευμένες στον χρόνο και στον τόπο. Σημαίνει ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό και γενικά πολιτισμό, ο οποίος γεμίζει πνευματικά και ψυχικά τους ανθρώπους μιας κοινωνίας: Μεταξύ πολλών άλλων, σημαίνει γλωσσικό και θρησκευτικό πολιτισμό, τέχνες, επιστήμες και γράμματα, αγώνες ελευθερίας, ανθρωποκεντρικά βιώματα, δημοκρατικές κατακτήσεις, οικονομική ζωή, κοινές ιστορικές μνήμες σμιλευμένες στην κοινή ζωή, επικοινωνιακές δομές, πολιτικό στοχασμό και οτιδήποτε άλλο συγκροτεί και συγκρατεί ένα κοινωνικοπολιτικό σύνολο. Αυτά όλα και πολλά όλα δεν είναι στιγμιαία αποτελούν πράξεις της στιγμής. Είναι διαχρονικές κατακτήσεις μιας κοινωνίας στο κυνήγι συγκρότησης της εθνικής τους ταυτότητας, δηλαδή του πολιτικού τους πολιτισμού που λογικά κάποια στιγμή στερεώνει μια κρατική δομή συμβατή με την συλλογική ανθρωπολογική ετερότητά τους.

Οι κοινωνίες ΚΤΙΖΟΝΤΑΙ και σχοινοβατώντας ιστορικά συγκροτούν το έθνος τους. Έθνος που σε αντίθεση με άλλες κοινωνίες μερικοί δάσκαλοί σας έμαθαν να μισείτε και να θέλετε να το καταστρέψετε. Το έθνος ως έννοια και ως κοσμοθεωρία δεν είναι καν κράτος, όπως ίσως νομίζετε. Είναι όπως προαναφέρθηκε ανθρωποκεντρικός πολιτισμός που διαχρονικά κτίζονται στον τόπο και στον χρόνο συγκροτώντας ανθρωπολογικές προϋποθέσεις αρμονικού κοινού βίου. Το ότι οι ομοεθνείς ιστορικά καταμαρτυρείται ότι έκαναν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των δυναστικών αυτοκρατοριών και ότι στην συνέχεια συγκροτούν κοινό κράτος είναι ό,τι πιο φυσιολογικό μπορεί να συμβεί. Λογικά ποτέ, εξάλλου, ένα ώριμο έθνος δεν στρέφεται κατά των ανθρώπων ή των ομάδων ενός διαφορετικού εθνικού πολιτισμού που συμβιώνει μαζί του στην ίδια πολιτεία. Αυτό αποτελεί και τη μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού έθνους, την οποία πολλοί φορείς εξωπολιτικών και μεταφυσικών ιδεολογιών καταπολεμούν εδώ και πολύ καιρό.

Για να συντομεύω, είναι λοιπόν διαφορετικό ζήτημα η επικοινωνία μεταξύ εθνών που εμπλουτίζει και αλληλεμπλουτίζει τον πολιτικό πολιτισμό και την ετερότητα κάθε εθνικής οντότητας και διαφορετικό ο ακταρμάς ή ο χυλός που τεχνητά και επίπλαστα επιδιώκουν να φτιάξουν μερικοί, για να αποδυναμώσουν κάποιους άλλους ή για να τους διαλύσουν και να τους κατακερματίσουν, ώστε να τους παραδώσουν προς λυντσάρισμα στα ηγεμονικά σκυλιά. Ένας τρόπος για να το επιτύχουν είναι το έγκλημα της λαθρομετανάστευσης και στην συνέχεια η ιδεολογική υποστήριξη πολιτειακού κατακερματισμού στην βάση των ανόμοιων και ετερογενών ομάδων που σταδιακά συγκροτούνται. Τέτοιες διαστροφές δεν είναι κτίσματα πολιτισμού αλλά κατασκευές που ευνοούν τα εκάστοτε ηγεμονικά κράτη που συστηματικά και με σχέδιο καλλιεργούν την υπονόμευση των λιγότερο ισχυρών κρατών-στόχων με το να ενθαρρύνουν την πνευματική υπονόμευσή τους. Οι βιώσιμες ανθρώπινες συλλογικές οντότητες, επαναλαμβάνω, κτίζονται στον χρόνο και όσες τεχνητές εξωγενείς εισροές το αποδυναμώνουν τόσο περισσότερο αυτό το κτίσμα κινδυνεύει να κατεδαφιστεί. Ψέμα λοιπόν και μάλιστα γιγαντιαίο είναι όταν λέγεται πως κάτι μπορεί να αλλάξει όταν «συνασπισμένοι» βάρβαροι χέρι-χέρι με δύστυχους λαθρομετανάστες πυρπολούν τις πόλεις μας, ασχημονούν και εγκληματούν. Καίγοντας τις πόλεις μας τίποτα δεν κατορθώνετε, απλά αυτοκαταστρέφεστε. Εκτός και αν αυτός είναι ο συνειδητός σκοπός σας.

Με κάθε λογικό, αντικειμενικό και πολιτισμένο κριτήριο, είστε αυτό-εγκλωβισμένοι μέσα στο απόλυτο μηδέν. Ένας χυλός και ένας ακταρμάς γίνεστε, ο οποίος μας οπισθοδρομεί στη βαρβαρότητα, που αποδυναμώνει τον πολιτισμό και δημιουργεί συγκρουσιακές συνθήκες με τα γειτονικά έθνη.

Προτιμώ να σταματήσω εδώ επισημαίνοντας ότι θα λειτουργήσετε πολιτικά μόνο αν έχετε χειραφετημένη και επιστημονικά θεμελιωμένη θέση και άποψη για τα πιο πάνω. Όταν έχετε πρόταση για την εθνική ανεξαρτησία (δηλαδή για την συλλογική ελευθερία του ελληνικού λαού), όταν έχετε άποψη για το περιεχόμενο της κοινωνικής δικαιοσύνης που εσείς θέλετε να έχουμε, όταν έχετε πολιτικό πρόγραμμα πολιτικής δράσης που θα διοχετεύσετε με πολιτικό τρόπο που αποκλείει την βία και όταν κατανοήσετε πως ένα συλλογικό ανθρώπινο οικοδόμημα δεν το κατεδαφίζεις ή το εκθεμελιώνεις, αλλά διαρκώς το κτίζεις ανθρωπολογικά, οικονομικά, πολιτισμικά, γλωσσικά και από κάθε άλλη άποψη. Ακόμη η συμμαχία σας με λάθρα εισηγμένα εγκληματικά στοιχεία για να λεηλατήσετε βιοπαλαιστές και οικογενειακές επιχειρήσεις, από τις οποίες εξαρτώνται χιλιάδες εργαζόμενοι, δεν βοηθά σε οτιδήποτε ούτε προωθεί την συμβίωσή μας με γειτονικά έθνη, υπό συνθήκες αλληλοσεβασμού της εκατέρωθεν πολιτισμικής ετερότητας.

Οι παιδαριώδεις ενθουσιασμοί σας συγκροτούν έναν παραλογισμό, ο οποίος εκτός του ότι μας οπισθοδρομεί στην βαρβαρότητα, υπονομεύει και το δικό σας μέλλον. Κάποια στιγμή θα μεγαλώσετε και θα το καταλάβετε, αλλά θα είναι αργά. Υπάρχει περίπτωση, βεβαίως, να μην το καταλάβετε ποτέ και να σας καταπιεί, όπως πολλούς άλλους, μια μαύρη τρύπα. Είναι η μαύρη τρύπα που δημιουργείται όταν κατεδαφιστεί η πολιτεία μιας κοινωνίας. Διαβάστε Θουκυδίδη (για το τι έπαθαν οι Κερκυραίοι όταν καταλύθηκε η Πολιτεία τους) και Αριστοτέλη (για το τι είναι Πολιτεία), αντί να φωνασκείτε στους δρόμους ασυνάρτητα, βάζοντας φωτιές.

Σας χαιρετώ, με την ελπίδα ότι θα σκεφτείτε τα πιο πάνω. Σκεφτείτε ιδίως την πιο φοβερή κατηγορία που διατυπώνω. Ότι η πολιτική σκέψη σας είναι γερασμένη, τουλάχιστον 10.000 χρονών, διότι καταργεί την πολιτική και μας οπισθοδρομεί στην εποχή της βαρβαρότητας. Συμφωνώ, τέλος, ότι κάτι τρίζει κάτω από τα πόδια μας. Τρίζει το έδαφος κάτω από τα δικά σας πόδια, δηλαδή το έδαφος του μέλλοντός σας. Γιατί αυτό το έδαφος τα θεμέλια του οποίου θέλετε να καταστρέψετε είναι κυρίως δικό σας. Καταστρέφοντας τα θεμέλιά του δεν θα μπορείτε να κτίσετε το μέλλον του. Θα αποτελείτε ένα έρμαιο, όπως δυστυχώς είσαστε και σήμερα, χωρίς όπως φαίνεται να το αντιλαμβάνεστε.

Παναγιώτης Ήφαιστος

Το κείμενο που πήρα και που έδωσε την αφορμή για τα πιο πάνω σχόλια το παραθέτω αυτούσιο:
Την τελευταία εβδομάδα η μαθητιώσα νεολαία βρίσκεται στους δρόμους. Την τελευταία εβδομάδα για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας ξελασπώνουν τα παιδιά μας. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας. Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Υπάρχει μόνο η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Ούτε υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Γι' αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ό,τι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα. Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως: Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν. Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο. Παίρνουμε με τους φίλους μας φύλλα ταπετσαρίας, γράφουμε σε αυτά συνθήματα που μας αρέσουν όπως "όλοι στους δρόμους", "κάντε συνελεύσεις παντού" και τα κολλάμε σε όλα τα λεωφορεία.Το μήνυμά μας να φτάσει σε όλη την πόλη. Κάνουμε αυθόρμητες εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, ό,τι γουστάρει και αγαπά ο καθένας. Πηγαίνουμε στις καταλήψεις των μαθητών, κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν, τα στηρίζουμε ψυχολογικά. Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις. Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία.Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω. Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως: Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα πόλης και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Αν μπορούμε, καταλαμβάνουμε κάποιο δημόσιο χώρο και τον κάνουμε σπίτι μας, καλώντας εκεί τοπικές συνελεύσεις. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ό,τι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς. Όσοι συμμετέχουμε σε σωματεία εργαζομένων σπάμε επειγόντως ό,τι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάμε ψηφίσματα, καλούμε τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις μας, ενισχύουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε με άλλα σωματεία, καλούμε σε απεργία. Ξεπερνάμε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες, αν είναι διεφθαρμένες και εμποδίζουν σε όλα αυτά. Όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούμε σε γραμμές. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα. Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο. Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.
Προς τους δημοσιογράφους: Να χαρείτε, σταματήστε να βιντεοσκοπείτε ή να μεταδίδετε τα δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Εντάξει, ακούσαμε εκατομύρια φορές για τα 250 καταστήματα που έπαθαν ζημιές. Για τη νεολαία όμως, για την κοινωνία και τα προβλήματά της δεν ακούσαμε τίποτα. Τι νομίζετε ότι όλοι αυτοί που γεμίζουν τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις κτλ είναι βαλτοί? Έχετε καταντήσει πια γραφικοί. Όσο και να θέλετε, ο κόσμος πλέον για πρώτη φορά συζητάει και κατεβαίνει στους δρόμους για άλλα πράγματα από αυτά που του μεταδίδετε. Συνεχίστε αυτή τη χαζή κωμωδία. Αυτή τη φορά θα την παίζετε χωρίς θεατές. Προς τους καλλιτέχνες: Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια/ώτα. Γεμίστε την πόλη με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα?
Προς τους ανθρώπους του πνεύματος: Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σημερά έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. "Όχι άλλη Βία", "Βάνδαλοι", "γνωστοί - άγνωστοι", "τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή". Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική "πρωτοπορία" αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς.
Προς τους πολιτικούς: Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας? Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε "ψήφο σε κανένα πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου". Προς τους "καπιτάλες": Μμμ, κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει? Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας. http://inlovewithlife.wordpress.com/

Από το Αντίβαρο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση