Τάσσος του Έθνους

Η ιστορία τον έκρινε: Αθάνατος!

Σ΄ Α Υ Τ Ο ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ακουμπά σύμπας ο αδούλωτος κι αγονάτιστος Ελληνισμός. Της Κύπρου, της Ελλάδας, της Διασποράς. Επειδή έχει την ιστορική βεβαιότητα ότι αντλεί, διαχρονικά ανόθευτη, τη βαθύτερη ουσία και την αληθέστερη αλήθεια της επιβίωσής του.
Από τον θυσιασθέντα επί των επάλξεων του «ΟΧΙ», έναντι Περσών και περσοδούλων του 499 π.Χρ. ΟΝΗΣΙΛΟ, ώς τον αθλοφόρο του «ΟΧΙ» της εθνικής αξιοπρέπειας και διάσωσης της πατρίδος, έναντι Τούρκων, Αγγλο-αμερικανών και ξενοδούλων του 2004 μ.Χρ. Τάσσο Παπαδόπουλο.
Μ Ε Χ Ρ Ι ΚΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ του υποχρεώθηκαν να του το αναγνωρίσουν: Από τη νεότητά του, 21χρονος στην ΕΟΚΑ, επικεφαλής της Πολιτικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΕΚΑ), ο «Δευκαλίων» του «Εγερτήριου Σαλπίσματος» της Αλκίμου Νεολαίας ΕΟΚΑ (ΑΝΕ), μέχρι την ύστατη πνοή του, 74ετής, την Παρασκευή 12η Δεκεμβρίου 2008, ο ΤΑΣΣΟΣ παρέμεινε πεισματικά στις Θερμοπύλες του Έθνους.

Ανάμεσα στους αποδεδειγμένα και αταλάντευτα «ποτέ από το χρέος μη κινούντες». Γι' αυτό κι οι εχθροί του μέχρι τις μέρες μας, ως «Δευκαλίωνα» του απελευθερωτικού αντι-αποικιακού αγώνα του 1955-59 και ως έναν εκ των ηγετών της «Οργάνωσης Ακρίτας» στην απόκρουση της Τουρκανταρσίας 1963-64 και ως τον «Δημόκριτο» του «Κήρυκα» 1981-90, τον πολεμούσαν μανιασμένα: Για την αλύγιστη ιστορική ελληνική συνέπειά του. Για το ηχηρό «ΟΧΙ» του 76% του λαού. Που με τον Τάσσο Πρόεδρο, διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία και απέτρεψε, ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ, τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο.
Κ Η Δ Ε ΨΕ σήμερα, ο αγονάτιστος Ελληνισμός, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Πεντηκοστή τρίτη επέτειο της ηρωικής θυσίας του πρώτου νεκρού σε μάχη, του 23χρονου αντάρτη της ΕΟΚΑ Χαράλαμπου Μούσκου, 15.12.1955 στο Μερσινάκι. Με την ίδια πληρότητα, και τότε και τώρα, να ξεχειλίζει καρδιά και νου. Όπως στη γερμανοκρατούμενη Αθήνα, ο παιάνας του Σικελιανού για τον κηδευόμενο Παλαμά: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… οι σημαίες οι φοβερές της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα». Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά ο όπου γης αδούλωτος Ελληνισμός…
Ε Κ Ε Ι Ν Ο Ι που εξ ιδίων γνωρίζουν ότι δεν έχουν προσόντα ΠΡΑΞΕΩΝ για ν' αναμετρηθούν με την Ιστορία του Έθνους, έσπευσαν ήδη ψελίζοντας ότι, «η Ιστορία θα τον κρίνει». Αλλ' οι αδούλωτοι Έλληνες, μαζί με τον Καβάφη, ήδη αποφάνθηκαν: «Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν, τέτοιους -σαν τον Τάσσο- βγάζει το Έθνος μας θα λένε»…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Όλα καλά, όσα στον καθένα σας είπε κατά καιρούς κατ' ιδίαν και τώρα τα δημοσιεύετε, ω δημοσιογράφοι! Όλα, όμως, εν τέλει, τι άλλο διαλαλούν από εκείνο που την ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ της πατρίδας ήχησε από το στόμα του, ενώπιον ΟΛΩΝ, βραχνό μεν, βροντώδες δε, και το 'καμε σημαία του ο Ελληνισμός; Το «ΟΧΙ» της Μεγ. Τετάρτης 7ης Απριλίου 2004 από το Προεδρικό, μ' εκείνο της 3ης Μαρτίου 1957 στον Μαχαιρά και της 19ης Νοεμβρίου 1958 στο Δίκωμο, πόσο ΟΜΟΟΥΣΙΟ το βίωσε ο λαός; Και κατ' ιδίαν και συλλογικά, ολόκληρο -όπως πάντα- το Έθνος;

Λάζ. Α. Μαύρος