Αστυνομικοί: Οι σύγχρονοι "εσταυρωμένοι"

Σταματήστε την δαιμονοποίηση

των αστυνομικών τώρα...

Η συστηματική και συνειδητή δαιμονοποίηση της Ελληνικής Αστυνομίας από τα ΜΜΕ, τους αναρχοαριστεριστές και την πλειοψηφία της νεολαίας είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, τόσο άδικη όσο και άκρως επικίνδυνη για την κοινωνική ειρήνη της χώρας μας.
Ας δεχτούμε ότι ο ειδικός φρουρός που αφαίρεσε τη ζωή του άτυχου Αλέξανδρου δε βρισκόταν σε άμυνα για τη ζωή του, ότι είχε πλήρη καταλογισμό την ώρα τέλεσης της ανθρωποκτονίας, και ότι διέπραξε το φόνο εκ προμελέτης, πράγμα που υποστηρίζει η εξεγερθείσα νεολαία και οι πιο πολλοί "αστέρες" των Μέσων Μαζικής Εξαγρίωσης. Ας σταθούμε λίγο σε τούτο: Ένας αστυνομικός, με απολύτως σώας τας φρένας, αποφασίζει εν ψυχρώ να δολοφονήσει ένα νέο παιδί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο αστυνομικός αυτός προμελέτησε ένα φόνο που γνωρίζει, αφού έχει σώας τας φρένας, ότι η ανθρωποκτονία είναι το ασυγχώρητο αμάρτημα που θα ξεσκίσει πρώτα τα δικά του σωθικά ενώ ταυτόχρονα θα τον εξευτελίσει στα μάτια της κοινωνίας, θα του στοιχίσει την ελευθερία του, θα βυθίσει την οικογένειά του και ιδιαίτερα τα τρία παιδιά του στη θλίψη, τη δυστυχία, τη ντροπή, τη φτώχεια και την απόγνωση, θα ξεσηκώσει βίαιες κοινωνικές αναταραχές και θα σπιλώσει ακόμη περισσότερο το ήδη δαιμονοποιημένο σώμα της Αστυνομίας την οποία υπηρετεί. Επαναλαμβάνω, ο ειδικός φρουρός τα γνωρίζει όλα αυτά πριν διαπράξει το φόνο, διότι έχει σώας τας φρένας και πλήρη ικανότητα προς καταλογισμό! Παρόλα αυτά όμως, ανεξήγητο για τον υγιή νου, προχωράει στο έγκλημα.

Ποια είναι, όμως, η αυθόρμητη ερώτηση ενός αγανακτισμένου αλλά μη προκατειλημμένου πολίτη, όταν ακούσει γι’ αυτό το κακούργημα; «Μα τρελός ήταν; Πώς έκανε ένα τόσο φοβερό έγκλημα;» Άλλος θα πει: «Μα τρελάθηκε;», εννοώντας ότι κάποιος μπορεί ξαφνικά να τρελαθεί και να διαπράξει ένα στυγερό έγκλημα. Μ’ άλλα λόγια, ο κοινός νους δεν αποδέχεται ότι κάποιος που αφαιρεί εν ψυχρώ τη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να έχει σώας τας φρένας. Δεν το χωράει η λογική ότι ένας άνθρωπος που δεν είναι σχιζοφρενής ώστε να έχει, εν όλω ή εν μέρει, το ακαταλόγιστο, μπορεί να προσχεδιάσει ένα τέτοιο έγκλημα εν ψυχρώ, παρόλο που γνωρίζει τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει για τον ίδιο η αποτρόπαια πράξη του.
Τι μπορεί να συνέβη, λοιπόν, με το εν λόγω κακούργημα; Ενδέχεται να συνέβη αυτό που λένε, «θόλωσε το μυαλό του», ή ότι «του μπήκε ο διάβολος», ή ότι «βρέθηκε σ’ ένα κενό λογικής», ή ότι τη στιγμή εκείνη «είχε ελαττωμένη ικανότητα προς καταλογισμό», δηλαδή βγήκε εκτός εαυτού, λόγω της συσσωρευμένης αγανάκτησης που ένιωθε για την ταπείνωση, το χλευασμό, το πετροβόλημα, τις μολότοφ, το φτύσιμο και τις ύβρεις (“μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι”, θα σε …, θα σου …τη μάνα, κλπ.) των οποίων οι εσταυρωμένοι αστυνομικοί γίνονται συστηματικά αποδέκτες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πιθανώς, κάποια ύβρις την οποία είχε δεχτεί λίγο ενωρίτερα από τους νεαρούς να ήταν γι’ αυτόν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής και αγανάκτησής του και έσυρε τα βήματά του στον τόπο του εγκλήματος. Και βέβαια, ούτε αυτό δικαιολογεί το αποτρόπαιο έγκλημά του, αλλά ο ανθρώπινος νους έχει πολύ εύθραυστες ισορροπίες όταν ο θυμός και η οργή ξεχειλίζουν, ενώ άβυσσος είναι η πρωτόγονη ψυχή του ανθρώπου και πολλοί οι “δαίμονες” που κρύβονται σε αυτήν, αναμένοντας κάποιο ξαφνικό ξετάπωμα για να δράσουν. Θεωρητικά, κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει δολοφόνος όταν επιφθάσει εκείνο που λέμε «κακιά στιγμή». Εξάλλου, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα ζήσει επί της γης και δεν θ’ αμαρτήσει.
Ας δεχτούμε, όμως, ότι στις 6 Δεκεμβρίου έγινε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, χωρίς κανένα ελαφρυντικό για το φονιά, εκτός ενδεχομένως από εκείνο του προτέρου εντίμου βίου. Ποια ήταν η αντίδραση της νεολαίας; Δε χρειάζεται να περιγράψω τη μαζική υστερία και την καταστροφική μανία που εκδηλώθηκε, με τον υποδαυλισμό και των ΜΜΕ. Τη ζήσαμε και τη ζούμε όλοι μας, ενώ τα τραύματα που προκάλεσαν οι βαρβαρισμοί αυτοί θα μείνουν ανεξίτηλα στη συλλογική ψυχή του έθνους μας. Με την ευκαιρία, σύμπασα η Αστυνομία επαναδαιμονοποιήθηκε εις τη νιοστή, λες και όλο το Αστυνομικό σώμα είχε σχεδιάσει και είχε δώσει εντολή για την αποτρόπαια εκτέλεση, και παρόλη την απερίφραστη καταδίκη του φόνου από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων, και την έκφραση συγνώμης προς την οικογένεια του θύματος.
Φανταστείτε να λέμε, π.χ., ότι όλοι οι γιατροί είναι χασάπηδες δολοφόνοι επειδή ένας γιατρός τις προάλλες δολοφόνησε εν ψυχρώ την γυναίκα του που τη ζήλευε, ή ένα άλλος γιατρός πρόπερσι είχε δολοφονήσει την οικιακή βοηθό του με την οποία είχε ερωτική σχέση και τον εκβίαζε, ή επειδή πολλοί γιατροί εξ αμελείας, ενίοτε κρατώντας το κινητό και δίνοντας εντολές στο χρηματιστή τους για αγορά μετοχών, έχουν σκοτώσει εκατοντάδες ασθενείς κατά τη διάρκεια χειρουργικών επεμβάσεων. Δεν θα είμαστε τρελοί αν θεωρούσαμε όλους τους γιατρούς δολοφόνους, και αν περιφερόμασταν υβρίζοντας, φτύνοντας και πετροβολώντας κάθε γιατρό που θα συναντούσαμε στο δρόμο μας; Κι όμως, αυτό ακριβώς έχει συμβεί με τους αστυνομικούς τις τελευταίες τρεις δεκαετίες: Θεωρούνται όλοι εξ ορισμού δολοφόνοι, εξού και το κατάπτυστο διαχρονικό σύνθημα στους τοίχους, "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι".
Τελικά κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι όλοι οι συνάνθρωποί μας που είναι γεννημένοι δολοφόνοι τρέχουν να ενταχθούν στην Αστυνομία για να ικανοποιήσουν τα κανιβαλικά τους ένστικτα. Ότι σπουδάζουν για να πιάσουν μια άκρως επικίνδυνη δουλειά, με εξασφαλισμένη την περιφρόνηση και το φτύσιμο της νεολαίας και μεγάλης μερίδας ενηλίκων, απλά και μόνο για να πληρώνονται το αστρονομικό ποσόν των 680 ευρώ μηνιαίως, χωρίς ποτέ να γνωρίζουν αν το βράδυ θα γυρίσουν στην οικογένειά τους σώοι και αβλαβείς. Ότι διαλέγουν ένα άχαρο και επικίνδυνο επάγγελμα έχοντας εξασφαλισμένη την απέχθεια και αγνωμοσύνη μιας κοινωνίας την οποία προσπαθούν να προστατέψουν από τους κακοποιούς. Κι όμως, όσο παράλογα κι αν ακούγονται όλα τούτα, αυτή είναι η σύγχρονη αντι-αστυνομική υστερία των οπαδών του χάους. Το σχιζοφρενικό όμως είναι ότι οι ίδιοι, αν κινδυνέψει κάποιος από κακοποιούς, εξεγείρονται εναντίον της Αστυνομίας καταγγέλλοντάς την για μη έγκαιρη επέμβαση, για ανικανότητα, κλπ. Εκφυλισμός των κυττάρων των νευρώνων του εγκεφάλου τους; Ίσως…
Ας έλθουμε στα συγκαλά μας, αδέλφια. Κάθε άνθρωπος, για ν’ αποδώσει στην εργασία του πρέπει να έχει κάποια στοιχειώδη ηθική αναγνώριση της προσφοράς του. Πολύ περισσότερο, όταν εκτελεί ένα άχαρο, μισητό, και επικίνδυνο επάγγελμα. Για ελάτε στη θέση τους εσείς που τους πετροβολάτε συλλήβδην. Βεβαίως υπάρχουν και κακοί αστυνομικοί, όπως άλλωστε υπάρχουν κακοί μέσα σε κάθε κοινωνικό και επαγγελματικό κλάδο. Δυστυχώς δεν είμαστε αγγελούδια. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα δαιμονοποιήσουμε ένα ολόκληρο σώμα εξ αιτίας κάποιων επίορκων; Τότε πρέπει να δαιμονοποιήσουμε όλη την κοινωνία. Παντού υπάρχουν κακοί, ακόμη και μέσα στην Εκκλησία. Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν με αγάπη την Αστυνομία μας, ας τους δείξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε την ευγνωμοσύνη μας για το δύσκολο, επικίνδυνο, άχαρο και κακοπληρωμένο λειτούργημα που επιτελούν. Οι αστυνομικοί δεν είναι βάρβαροι που μας ήρθαν από άλλη χώρα. Είναι μέλη της οικογένειάς μας, αδέλφια μας, παιδιά μας, φίλοι και γείτονές μας, με τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον και τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Ας μην τους πετροβολάμε, ας τους αγαπήσουμε, ας τους λέμε ένα ευχαριστώ όταν έχουμε την ευκαιρία, και ας τους ζητήσουμε συγνώμη για τη μέχρι τώρα γεμάτη περιφρόνηση και μίσος συμπεριφορά μας.
Ευτυχώς όμως, παρ' όλες τις μολότοφ, τους εμπρησμούς και τα δακρυγόνα, παρόλο το εμφυλιοπολεμικό μίσος που ξεχύθηκε γύρω μας, παρόλα τα ερείπια στις πόλεις μας και στις καρδιές μας, η γιορτή της αγάπης και της αυτοθυσίας, τα Χριστούγεννα, έφτασαν! Ας εκτείνουμε συμβολικά χέρι συμφιλίωσης προς την Ελληνική Αστυνομία. Η συγχώρηση είναι πανίσχυρο γιατρικό για τις προδομένες και πληγωμένες νεανικές ψυχές. Και ας μην ξεχνάμε, είμαστε όλοι ένα σώμα. Όταν ένα μέλος του σώματός μας πονάει, τότε πονάει όλο το σώμα. Και η γιατρειά δεν είναι να καταραστούμε και να δαιμονοποιήσουμε το μέλος που νοσεί αλλά να το θεραπεύσουμε με κατανόηση και αγάπη. ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο προς ανακούφιση της ψυχής του αδικοχαμένου Αλέξανδρου. Στο χώρο των πνευμάτων που βρίσκεται τώρα η ψυχή του Αλέξανδρου, πιστέψτε με, δεν έχει ανάγκη για εκδίκηση αλλά για συγχώρηση και γαλήνη. Η σφαίρα δυστυχώς του ξέσκισε το σώμα, κι αυτό δεν διορθώνεται. Ας μην συνεχίζουμε, όμως, να ξεσχίζουμε, εμείς που λέμε πως τον αγαπάμε, την ψυχή του. ΕΙΡΗΝΗ!

Μαρία Σεφέρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση