Κουβεντιάζοντας με έναν πρώην αναρχικό των Εξαρχείων

Ένας παλιός των Εξαρχείων

Ήρθε και κάθισε στην παρέα μας αυτόκλητος. Ψηλός με τζιν και δερμάτινο μπουφάν. Σκουλαρίκι στο αυτί, μούσι και ψιλό-μακρύ βρώμικο μαλλί. Μεθυσμένος, τρελός και ευτυχισμένος. Μιλούσε γρήγορα χωρίς συνοχή και είχε πλάκα. Γελούσαμε με αυτά που έλεγε και αν κοίταζες λίγο πιο βαθιά στα μάτια του θα καταλάβαινες ότι αυτό τον έκανε περισσότερο ευτυχισμένο.
-Σας φέρνω χαρά όμως; Έτσι δεν είναι; Ε;
Αν είναι έτσι λέει. Μόνο χαρά; Η βραδιά ήταν αρκετά μίζερη και σιχαμένη πριν καθίσει στο τραπέζι μας. Το όνομα του δεν το έμαθα μέχρι το τέλος εκείνης της βραδιάς ούτε μέχρι της επόμενης. Την ηλικία του τυχαία την πέτυχα και μου την επιβεβαίωσε. 38 χρονών. Έχει σημασία; Ναι, μάλλον. Η ανάσα του μυρίζει αλκοόλ και οι άλλοι της παρέας λένε ότι είναι κάπως βρώμικος. Μου αρέσει γιατί είναι τρελός. Διηγιέται διάφορα από τη ζωή του και τα λόγια του κάνουν κύκλους γύρω από το ίδιο πράγμα.

-Τώρα θέλω να βρω και εγώ λιγάκι την ησυχία μου. Να πώς να στο πω; Θέλω λίγο να ηρεμήσω.
Αυτό είναι το τέλος του κύκλου και πριν από αυτό έχει πει τα όσα έχει περάσει με γυναίκες, ποτά και ναρκωτικά. Λέει ξανά και ξανά πόσα λάθη έκανε. Λέει συνέχεια ότι «έφαγε το κεφάλι του» επειδή δεν τους έκανε την χάρη, επειδή δεν έγινε σαν αυτούς. Μιλάει με ποιητικό ύφος, στο λόγο του έχει παύσεις και αλλάζει όμορφα και προσεχτικά το συντακτικό, τόσο που γίνεται μαγικό. Μόνο μιλάει, δεν ακούει. Σε κοιτάει στα μάτια και σου μιλάει. Που και που σε αγγίζει φιλικά στον ώμο και συνεχίζει να μιλάει. Οι άλλοι τον βρίσκουν κουραστικό μα εγώ νιώθω ότι κάτι υπάρχει σε αυτόν τον άνθρωπο και νιώθω μαγεμένη από τα λόγια του.
Η συζήτηση κάπως φτάνει στον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στα Εξάρχεια. Γίνεται έξαλλος.
- Και δήθεν τώρα όλοι φρίκαραν και εξοργίστηκαν. Ξέρεις πόσα παιδιά έχουν χαθεί και πόσα παιδιά χάνονται; Ξέρεις πόσοι πιτσιρίκοι βρίσκονται κλεισμένοι σε κελιά χωρίς ζωή; Ξέρεις πόσα παιδιά χάθηκαν παγωμένα ένα βράδυ στην Τοσίτσα;
Πόσο δίκιο έχει.
Εγώ είπα: Κλείστε τα στόματα και θρηνήστε για το παιδί. Δε μας παίρνει να μιλάμε. Ας κλείσουμε το στόμα μας στη μνήμη του.
Θεωρεί ότι το παιδί δεν έπρεπε να βρίσκεται στα Εξάρχεια και να προκαλεί τους μπάτσους. Θεωρεί ότι τα Εξάρχεια έχουν γίνει μόδα. Θεωρεί ότι στα Εξάρχεια πηγαίνει κόσμος ο οποίος δεν γνωρίζει τι είναι τα Εξάρχεια. Μα τι είναι τα Εξάρχεια; Κι εγώ στα Εξάρχεια μένω και στα Εξάρχεια κυκλοφορώ και δεν έχω νιώσει ποτέ κάποια επικινδυνότητα. Διαφωνεί.
-Πού τον ξέρεις τον Άσιμο; Επειδή τον είπαν οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια; Ο Άσιμος είπε ένα πράγμα «Η επανάσταση αποδείχθηκε μοιραία». Ένα πράγμα είπε, όχι πολλά. Χαϊμαλής ήταν στην πλατεία και 8 χρονών παιδί έτρεχα να με κρύψει όταν με κυνηγούσαν οι μπάτσοι. «Η επανάσταση, μικρέ, αποδείχθηκε μοιραία» μου είπε. Αυτό μου είπε.
Θυμώνει.
-Νιώθεις ότι στα πήραν τα Εξάρχεια;
-Τα πήραν; Και το βράχο μου έχουν πάρει, τούτο το βράχο. Την πατρίδα που γεννήθηκα.
Εννοεί τη Σύρο. Λέει ότι έχει να πατήσει 15 χρόνια στα Εξάρχεια γιατί δεν αντέχει τη μόδα τους. Μα όχι, διαφωνώ τώρα εγώ. Ίσως έχουν γίνει μόδα, δεν ξέρω, όταν όμως πρωτοπήγα εγώ ένιωσα ότι σε αυτήν την περιοχή, εκεί στους πεζόδρομους που αράζουν τα, κατά κάποιους, φρικιά υπάρχει κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Επέλεξα να ζήσω εκεί, όχι επειδή είμαι κοντά στο Πολυτεχνείο όπου σπουδάζω, αλλά επειδή μου αρέσουν οι άνθρωποι. Μου αρέσει η ελευθερία τους.
Μου αρέσει που όταν οι διμοιρίες κυκλώνουν τους 5-10, ίσως, αναρχικούς που πετάνε κοτρώνες, κατεβαίνουν από τις πολυκατοικίες οι κάτοικοι με τις ρόμπες και φωνάζουν:
-Έξω από τα σπίτια μας ρε.
Και δεν το φωνάζουν στους 5-10, ίσως, αναρχικούς αλλά το φωνάζουν στους 40-50 ματατζήδες. Ωστόσο ο τύπος αυτός υποστηρίζει ότι η νεολαία δεν αγαπάει τα Εξάρχεια και πρέπει να αφήσει τη φλόγα τους να σβήσει ήρεμη και καθαρή. Μα γιατί; Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν στην εκάστοτε μόδα. Πάντοτε υπήρχαν πόζεροι και υποκριτές. Πάντοτε όμως υπήρχε στον αντίποδα και η ειλικρίνεια. Γιατί να την διαγράψουμε; Γιατί να την αγνοήσουμε;
Δικαιολογεί το ότι τώρα βολεύτηκε και ενδιαφέρεται για την πάρτη του λέγοντας ότι έχει περάσει πολλά. Θεωρεί ότι η νεολαία είναι επιπόλαιη και δεν είναι αντάξια της νεολαίας της δικής του γενεάς. Αχ αυτοί οι Μεγάλοι. Πάντοτε δημιουργούν μπλεξίματα στα αισθήματα τους για την νεολαία και η καημένη η εκάστοτε νεολαία έχει το άγχος της δημιουργίας και το βάρος των μεγάλων.
Τον συναντώ και την επόμενη μέρα πιο νωρίς. Δεν έχει προλάβει να μεθύσει πολύ.
-Την αγαπώ τη νεολαία. Σας αγαπάω. Κάθε γενεά είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Τι να του πεις τώρα; Τον θεωρώ γραφικό γιατί έχω γνωρίσει κι άλλους στην ηλικία του στα Εξάρχεια έστω κι αν με αυτούς δεν έτυχε να συζητήσω για πολύ ώρα.
Γραφικός Εξαρχειώτης της δεκαετίας του 80’ που μεγάλωσε και περιπλανάται κάπου στον κόσμο τρελός και μεθυσμένος, μονολογώντας τα όσα έζησε και δεν θα ξαναζήσει.
Όσοι από αυτούς του 80’ των Εξαρχείων δεν ανήκουν σε αυτό, είναι και πάλι γραφικοί, είτε φορώντας κοστούμι είτε χαμογελώντας πικρά στην φωτογραφία κάποιου τάφου.

Ούτε ένα βήμα πίσω

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση