Ας τολμήσει ο Χριστόφιας να ξεπουλήσει τη Κερύνεια – Ας τολμήσει!

Της Θεοδοσίας Κοντζόγλου

Όταν μετά από 33 ολόκληρα χρόνια επισκέφθηκα για πρώτη φορά τα κατεχόμενα, πήγα τρέχοντας στο πατρικό μου. Με δέος περπάτησα στα πέτρινα στενά από την άκρη του χωριού. Με απορία κοίταζα τα κατοικημένα σπίτια από τουρκικές οικογένειες. Βουβή έψαχνα τη κάθε γωνιά του χωριού. Τι άλλαξε; Τι έμεινε ίδιο;
Κάποια σπίτια βρίσκονταν στη θέση τους μα έμοιαζαν να έχουν μαραζώσει. Άλλα είχαν ισοπεδωθεί. Τίποτα καινούριο δεν είχε προστεθεί. Λες και ο χρόνος σταμάτησε στην 20η Ιουλίου 1974.
Τρέμοντας από συγκίνηση και πολλά πάρα πολλά άλλα συναισθήματα έφθασα στο ξωπόρτι μας. Η ξύλινη πόρτα έμοιαζε να άνοιξε μονάχη της. Λες και με περίμενε.
Στάθηκα για μια στιγμή απέξω. Έκλεισα τα μάτια και θυμήθηκα τη λαχτάρα που είχα κάθε φορά που έφθανα εκεί από τη Λευκωσία για να κάνω ολιγοήμερες διακοπές. Κοντά στον παππού και τη γιαγιά. Κάτω από τη σκιά του Πενταδάκτυλου.

Έκανα το πρώτο βήμα. Δρασκέλισα την είσοδο. Βρέθηκα στην εσωτερική αυλή. Τι εικόνα ήταν αυτή Θεέ μου! Τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο. Στη καρδιά του το σπίτι είχε δεχθεί βόμβα. Τα δωμάτια ολόγυρα της αυλής έχασκαν μισογκρεμισμένα. Όρθιος ήταν μονάχα ο φούρνος της θείας μου της Άννας Αριστοδήμου που κάθε Σάββατο πρωί ξεφούρνιζε το ψωμί της εβδομάδας και τα κουλούρια με σουσάμι που ήταν η αδυναμία μου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εκεί που έπαιζα παιδί, δεν υπήρχε τόπος να πατήσω από τα άγρια χόρτα που αναπτύχθηκαν στην αυλή. Χόρτα που ξεράθηκαν τριάντα τρία καλοκαίρια και ξαναπρασίνισαν τριάντα τρεις χειμώνες. Δεν μπορούσα να δεχτώ την εικόνα του γκρεμισμένου ανωγιού όπου κοιμόμουν κάθε βράδυ μετρώντας τ' αστέρια, μαγεμένη από τις παράξενες μορφές που έπαιρνε το πρόσωπο του φεγγαριού.
Θυμήθηκα τα σκαλοπάτια που πέντε - πέντε τα κατέβηκα μια μέρα όταν ένα φιδάκι βρέθηκε στο σακί με τις πατάτες που ήταν στη γωνιά του ανωγιού. Θυμήθηκα τους βασιλικούς που στόλιζαν όλα τα σκαλοπάτια και μοσκοβόλαγε όλη η αυλή. Είδα το κουζινάκι που φιλοξενούσε όλες τις καλές στιγμές της οικογένειας στο καθιερωμένο βραδινό φαγητό, με τη λαχταριστή σαλάτα αγγουροντομάτας που με τη ξαδέλφη μου σκοτωνόμασταν πια θα μουλιάσει το ψωμί της πιο πολύ μέσα στο λαδόξιδο της. Είδα και το κοτέτσι που παραδόξως είχε και τη μέρα εκείνη μέσα κοτόπουλα. Τότε έστηνα καραούλι απ' έξω κάθε πρωί καθισμένη πάνω στα λυγισμένα μου πόδια, να περιμένω τη κότα να "κακαρίσει" για να πάρω το αυγό και να τρέξω στη θεία για να το βάλει στο τηγάνι...
Τα μάτια μου δεν σταμάτησαν να αφήνουν ποταμούς το δάκρυ. Ζωντάνεψα για ώρες ατελείωτες εικόνες και εικόνες, φωνές, τρεχαλητά, παιχνίδια, βόλτες τις Κυριακές στα στενά του... νυφοπάζαρου των κοριτσιών που μ' έσερναν μαζί τους κολαούζο. Έσταζε αίμα η ψυχή μου. Έψαχνα να βρω κάπου εκεί τον παππού τον Κωστή με τη μαύρη του βράκα, τις ποδίνες, το μπαστούνι...
Και τον βρήκα λίγο πιο κάτω. Μέσα στο κοιμητήριο του Αγίου Ερμολάου όπου κράτησε μια θέση από το 1973. Ένα κοιμητήριο θρυμματισμένο, διαλυμένο, κατασπαραγμένο. Με τους σταυρούς κομματιασμένους.
Βόμβα και στο κοιμητήριο; Μπα! Η γκρεμισμένη από τη μία πλευρά πλινθόκτιστη μάντρα, μαρτυρούσε ότι κάποια μπουλντόζα ισοπέδωσε τους νεκρούς που είχαν αφήσει πίσω τους οι ζωντανοί, εκείνο το τραγικό πρωινό της 20ής Ιουλίου 1974, όταν οι κάτοικοι ξύπνησαν από τις ριπές των τουρκικών αεροπλάνων και τις βόμβες. Όταν ξυπόλητοι έτρεχαν να σωθούν κρατώντας τα νήπια στην αγκαλιά τους. Όταν τρομοκρατήθηκαν από τον σκοτεινιασμένο από Τούρκους αλεξιπτωτιστές ουρανό της Κερύνειας που εμπόδιζαν τις ακτίνες του ήλιου να ζεστάνουν τη γη. Όταν δεν είχαν πάρει μαζί τους ούτε δεύτερο βρακί γιατί πίστευαν ότι σε λίγες ώρες – τι ειρωνεία – σε λίγες ώρες θα επέστρεφαν…
Αυτή τη γη σήμερα κάποιοι προσπαθούν να τη ξεπουλήσουν στο όνομα μιας λύσης. Μιας οποιασδήποτε λύσης του τουρκο-κυπριακού θέματος. Ο δήμαρχος της Αμμοχώστου προσπαθεί να πείσει ότι πρέπει η πόλη του (η πόλη ΤΟΥ;) να επιστραφεί στους κατοίκους της, αφήνοντας πίσω λάφυρο τη Κερύνεια. Την ίδια στιγμή οι Τουρκοκύπριοι δηλώνουν ότι μέχρι να ανοίξει ο Ντεκτάς τα σύνορα δεινοπαθούσαν από πείνα και από την απάνθρωπη, άξεστη, τρομοκρατική συμπεριφορά του εισαγόμενου τουρκικού στρατού.
Σήμερα οι πλέον ευνοημένοι της κατάστασης είναι οι Τουρκοκύπριοι. Έρχονται ελεύθερα στην Νότια Κύπρο. Εργάζονται και αμείβονται με τις ισχύουσες αμοιβές ενώ ξοδεύουν το μισθό τους στο Βόρειο τμήμα όπου τα πάντα είναι φθηνότερα. Οι άνεργοι εισπράττουν κανονικά τα επιδόματα ανεργίας. Οι ασθενείς νοσηλεύονται στα κρατικά Ελληνοκυπριακά νοσοκομεία. Οι πολύτεκνοι λαμβάνουν το επίδομα πολυτεκνίας. Τα φάρμακα είναι για όλους τους Τουρκοκύπριους δωρεάν ενώ οι Ελληνοκύπριοι τα χρυσοπληρώνουν. Οι Τουρκοκύπριοι και όλοι όσοι ζουν στη Βόρεια Κύπρο, έχουν δωρεάν νερό και ρεύμα. Και φόρους μηδέν.
Για τις περιουσίες που έχασαν οι Ελληνοκύπριοι –ενώ υπάρχει το δεδικασμένο της κ. Λοϊζίδου– οι Τούρκοι δεν καταβάλλουν καμία αποζημίωση. Το έκτρωματικό σχέδιο Ανάν προέβλεπε ότι τυχόν απαιτήσεις αποζημιώσεων θα καταβληθούν σε τιμές 1974. Αυτό το σχέδιο προσπαθεί να εφαρμόσει ο νέος πρόεδρος της Κύπρου. Αλλά μόνον να τολμήσει. Μόνον να τολμήσει να κάνει έστω κι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση και τότε θα δει – κι ας είναι άθεος – τον Χριστό φαντάρο!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση