Εθνομηδενισμός και Υποκρισία

Γιώργος Καραμπελιάς
αναδημοσίευση από Περιοδικό Άρδην Νο 67

Ο φίλος Δημήτρης Κουκουλάς, αναφερόμενος στο κεντρικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα, επί τη βάση του οποίου υποβάλλουμε σε κριτική τον εθνομηδενισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τη στάση του έναντι του τουρκικού επεκτατισμού και του νεο-οθωμανισμού, υπερασπίζεται με επιχειρήματα κατώτερα της οξυδέρκειάς του και των ίδιων των απόψεών του τη στρατηγική της υπαγωγής της χώρας μας στον Νέο-Οθωμανισμό.

Εμπόριο και «πόλεμος»

Το κεντρικό του επιχείρημα είναι πως η Τουρκία κάνει μεγάλες τουριστικές και οικονομικές επενδύσεις, και δεν έχει ανάγκη από όπλα και ένοπλες προκλήσεις και πως οι Τούρκοι της Δυτικής Μικράς Ασίας «συμπαθούν τη χώρα μας περισσότερο ίσως, από την ενδοχώρα της δικής τους πατρίδας». O φίλος Δημήτρης –είναι κατανοητό αυτό ακόμα και ψυχολογικά– με αυτή του θέση αναλαμβάνει να επιβεβαιώσει το γιατί βρίσκεται στο Συνασπισμό. Διότι προτάσσει δύο βασικές αντιλήψεις της φιλελεύθερης (ή μήπως και νεο-φιλελεύθερης) Αριστεράς:

• Ότι το εμπόριο, η οικονομία, ο τουρισμός, αποτελούν παράγοντες αποτροπής του πολέμου και ότι κατά συνέπεια, όσο περισσότερο εμπόριο κάνουμε με την Τουρκία, τόσο απομακρύνεται ο κίνδυνος πολέμου. Είναι γνωστό αυτό το επιχείρημα, το οποίο προέβαλαν οι Δυτικές Δημοκρατίες πριν από τον πόλεμο έναντι του Χίτλερ. Ανάλογα επιχειρήματα προέβαλαν οι ελληνοκύπριοι ή οι Κωνσταντινοπουλίτες παλιότερα . «Εμείς με το εμπόριο θα εξευμενίσουμε τους μπουνταλάδες Τούρκους». Βέβαια όλοι τους ξεχνούσαν πως το εμπόριο στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι συχνά ο… προθάλαμος του πολέμου, διότι ανοίγει την όρεξη για περισσότερα κέρδη, όταν υπάρχει ήδη το υπόβαθρο της αντιπαλότητας. Αυτή είναι η απολογητική της αριστεράς του κεφαλαίου, «κάντε εμπόριο και όχι πόλεμο». Όσο για το πραγματικό κεφάλαιο, ή για να είμαστε ακριβέστεροι, για τις ηγέτιδες τάξεις στο σύνολό τους, άλλοτε προχωρούν με το εμπόριο και άλλοτε με τον πόλεμο. Αυτό έκαναν οι ΗΠΑ στο Ιράν, οι Τούρκοι στην Πόλη το 1955 κ.λπ.
• Αναρωτιέται που ανακαλύψαμε τα περί «νεο-οθωμανισμού». Και όμως η ενίσχυση των οικονομικών συμφερόντων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, στην περίπτωσή μας η πρόσδεση της οικονομίας της Μυτιλήνης στην Τουρκία, που προτείνει ο κ. Αλαβάνος συνιστά ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζουμε ως νέο-οθωμανισμό Στην ίδια στρατηγική κατεύθυνση βρίσκονται οι αγωγοί αερίου, η εμπλοκή των ελληνικών τραπεζών στην Τουρκία, η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, η κατοχή της Κύπρου, η ναυτική βάση στον Αυλώνα της Αλβανίας, η προσπάθεια προσεταιρισμού των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, οι απειλές επέμβασης στο Ιράκ. Δηλαδή το καινούργιο στοιχείο, στον τουρκικό επεκτατισμό, που χαρακτηρίζουμε ως νεο-οθωμανισμό είναι πλέον η χρήση γεωπολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών όπλων ταυτόχρονα και όχι όπως στο παρελθόν η χρησιμοποίηση σχεδόν αποκλειστικά γεωπολιτικών και στρατιωτικών όπλων. Γι’ αυτό και στο παρελθόν οι ελληνικές ελίτ αρνούνταν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό από ενδοτισμό ή εξ αιτίας της υποταγής τους στις ΗΠΑ, ενώ σήμερα έχει προστεθεί και το συμφέρον στα κίνητρά τους.

Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα λόμπι ποικίλων συμφερόντων, το οποίο ενισχύεται καθημερινά, που κερδίζει από την «ελληνο-τουρκική φιλία» και γι’ αυτό είναι διατεθειμένο να «παραβλέψει» την …κατοχή της Κύπρου ή τις τουρκικές απειλές στη Θράκη, και να δεχθεί για την Ελλάδα ένα ρόλο πιστού υποτακτικού της Pax Turco-Americana στην περιοχή. Και αυτό το λόμπι δεν περιλαμβάνει μόνο επιχειρηματίες, τον Κόκκαλη, ή τον Κουτσίκο, δεν περιλαμβάνει μόνο πράκτορες, και «αμερικανάκια», αλλά και διανοουμένους ή καλλιτέχνες των οποίων τα βιβλία ή οι δίσκοι μοσχοπουλιούνται στην τουρκική αγορά, τηλεοπτικά κανάλια που μεταδίδουν τουρκικές σαπουνόπερες, υπευθύνους διεθνών σχέσεων κομμάτων που ξημεροβραδιάζονται στην Τουρκία, πολιτικούς που θέλουν να συνδέσουν το πολιτικό τους μέλλον με τη ανερχόμενη νέο-οθωμανική τάξη στην περιοχή. Διαμορφώνεται δηλαδή μια νέο-φαναριώτικη ελίτ, που έχει συμφέρον στην υπαγωγή της Ελλάδας στην τουρκοαμερικανική ομπρέλα. Και βέβαια υπάρχουν πάντα οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» καθώς και οι ιδεολόγοι μιας ορισμένης αριστερής αντίληψης οι οποίοι, όπως ο φίλος Δημήτρης, εκστασιάζονται από τις «νεαρές τουρκάλες» που μας συμπαθούν. Λες και αυτή η συμπάθεια ορισμένων στρωμάτων που όντως νιώθουν κοντά στους Έλληνες, ίσως και λόγω του εθνικού ή του πολιτισμικού τους υποστρώματος, αρκεί για να αλλάξει τη φύση του τουρκικού επεκτατισμού. ¨Όσο για τα περί μείωσης της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο «λόγω τουρισμού», είναι πολύ πρόσφατος ι θάνατος του σμηναγού Ηλιάκη τον Μάϊο του 2006 στην προσπάθεια να αντιμετωπίζει οπλισμένο τουρκικό μαχητικό που είναι μάλλον αμετροέπεια το να μιλάμε για μείωση των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο.

Εθνομηδενισμός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση